Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W końcu udało mi się zapoznać z twórczością Jamesa Rollinsa! Nawiedziłam bibliotekę i tak wędrując pomiędzy regałami natknęłam się na jego powieści. Problem polegał na tym, którą wybrać, tym bardziej, że w domu na półce mam trzy jego powieści, ale należące do serii – a chciałam spróbować od pojedynczej powieści. Padło na „Amazonię”. Okazuje się, że Rollins idealnie wpasował się w moje gusta! Nie dość, że osadził akcję swojej powieści w dżungli amazońskiej, to są w niej elementy, za którymi przepadam – nauka, śledztwo, tajemnica, szamańska wiedza. Czego chcieć więcej? A no oczywiście dobrego tempa akcji, ciekawych bohaterów i wciągającej fabuły – na tych polach autor również mnie nie zawiódł. Książkę tę czytało mi się wyjątkowo dobrze, nie tylko ze względu na powyższe elementy, ale również w związku z tym, że język Jamesa Rollinsa jest naprawdę doskonały! Ta książka pozwoliła mi przenieść się do dżungli amazońskiej i stać się jednym z uczestników wyprawy, która nie była usłana różami. Autor w doskonały sposób rozwija fabułę i tak operuje rozgrywającymi się wydarzeniami, aby zachęcić czytelnika do dalszej lektury – być może pewne elementy jesteśmy w stanie przewidzieć, ale przyjemność czytania pozostaje niezmienna. Polecam!

www.bookeaterreality.blogspot.com

W końcu udało mi się zapoznać z twórczością Jamesa Rollinsa! Nawiedziłam bibliotekę i tak wędrując pomiędzy regałami natknęłam się na jego powieści. Problem polegał na tym, którą wybrać, tym bardziej, że w domu na półce mam trzy jego powieści, ale należące do serii – a chciałam spróbować od pojedynczej powieści. Padło na „Amazonię”. Okazuje się, że Rollins idealnie wpasował...

Pierwsze spotkanie z tym autorem... Bardzo udane! Ogólnie czułam się, jakbym zażyła LSD i przeniosła do baśniowego świata pełnego wróżek i jednorożców, ale było to cudowne doznanie! LSD bez LSD! Można? Można!

Pierwsze spotkanie z tym autorem... Bardzo udane! Ogólnie czułam się, jakbym zażyła LSD i przeniosła do baśniowego świata pełnego wróżek i jednorożców, ale było to cudowne doznanie! LSD bez LSD! Można? Można!

„Chemia śmierci” to książka, którą polecało mi już wiele osób. Dlatego nie zastanawiałam się zbyt długo nad tym, czy ją wypożyczyć, gdy uśmiechnęła się do mnie z bibliotecznej półki. Ba! Byłam tak zaciekawiona, że rzuciłam wszystko i od razu zabrałam się do lektury… i w taki właśnie sposób przepadłam na kilka godzin.
Młody doktor David Hunter przeprowadza się do małego miasteczka Manham. Wszyscy się tu znają, wieści szybko się rozchodzą, a ludzie są nieufni. Z czasem jednak przekonują się do zdolności młodego lekarza, jednak wciąż pozostaje on osobą nie do końca akceptowaną. Manham jest na pozór spokojnym miejscem… do dnia, w którym zostają znalezione zwłoki jednego z mieszkańców. Wkrótce okazuje się, że doktor Hunter jest jedyną osobą, która jest w stanie zidentyfikować zwłoki kobiety, ustalić czas i miejsce zgonu. Morderca nie śpi i giną kolejne kobiety, znajdywane zwłoki są w dziwny sposób okaleczone, wszystkiemu towarzyszą martwe zwierzęta… Z czym mieszkańcy Manham mają do czynienia?
Tak, zdecydowanie przepadłam. Owszem, przyznam szczerze, że po tak zachęcających opiniach podchodziłam do tej książki z wielkim zapałem i nadzieją, które w sumie nie zostały ugaszone. Spodziewałam się większej bomby, ale i tak jestem zadowolona z tego, co otrzymałam. Simon Beckett bardzo umiejętnie potrafi rozbudzać wyobraźnię i ciekawość czytelnika, znakomicie posługuje się faktami z zakresu antropologii sądowej i nie ma problemu ze stopniowaniem napięcia. Książka jest napakowana akcją, chociaż pojawiają się też chwile wytchnienia. Jednak z pewnością czytając tę powieść człowiek nie może się nudzić… może co najwyżej przymknąć oczy podczas kilku makabrycznych scen.
Doktor David Hunter jest typem bohatera, który lubię. Nieco zamknięty w sobie i tajemniczy, ale potrafiący wszystkich zaskoczyć swoją wiedzą i umiejętnościami. Sprawił, że ponownie obudziła się we mnie miłość do analiz i antropologii sądowej. Nie wiem, czy to normalne, że aż tak bardzo fascynuje mnie badanie zwłok, ale z chęcią zostałabym jego asystentką! Mimo że na pozór wydaje się być człowiekiem oziębłym, to nie raz ujawnia się jego druga strona – staje się troskliwy i opiekuńczy. Inni bohaterowie, którzy pojawiają się na kartach tej powieści są również dobrze wykreowani i stanowią gammę różnobarwnych postaci, urozmaicających fabułę. Każdy ma do odegrania swoją rolę i całość wypada znakomicie.
A teraz przejdźmy do sprawy najważniejszej – śledztwo i morderstwo. Cieszyłam się, gdy byłam już w połowie powieści i nadal nie wiedziałam, kto zabił. Jednak po kilku kolejnych stronach zaczęłam mieć już swoje podejrzenia i byłam przekonana, że rozwiązałam zagadkę. W tym momencie mój zapal do twórczości Becketta trochę opadł… ale pobudził się ponownie, gdy okazało się, że nie mam racji. I wtedy widziałam mordercę już w każdej postaci, która się pojawiała! Autor tak namieszał mi w głowie, że w końcu sama nie wiedziałam, kto jest tym psychopatą znęcającym się nad młodymi kobietami. A zaufajcie mi, to, co się działo podczas dni, w których je przetrzymywał zanim zadał cios ostateczny, nie było niczym przyjemnym. Moje śledztwo okazało się być sukcesem tylko w połowie i to już pod sam koniec książki.
„Chemia śmierci” to książka, która zdecydowanie zasługuje na te wszystkie pochlebne opinie, jakie do tej pory zdobyła. I ja dołączam się do grona osób, którym twórczość Simona Becketta przypadła do gustu i jestem przekonana, że sięgnę po jego kolejne powieści. Lekkie pióro, świetna konstrukcja zbrodni i bohater, którego poczynania śledzi się z przyjemnością. Książka godna uwagi, przeczytania i polecenia!

www.bookeaterreality.blogspot.com

„Chemia śmierci” to książka, którą polecało mi już wiele osób. Dlatego nie zastanawiałam się zbyt długo nad tym, czy ją wypożyczyć, gdy uśmiechnęła się do mnie z bibliotecznej półki. Ba! Byłam tak zaciekawiona, że rzuciłam wszystko i od razu zabrałam się do lektury… i w taki właśnie sposób przepadłam na kilka godzin.
Młody doktor David Hunter przeprowadza się do małego...