Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze powtarzam, że teoretycznie ewolucja nie pozwoliłaby istnieć czemuś, co jest zbędne… Taki wniosek wysnułam wiele lat temu, gdy pracowałam nad prezentacją na temat ruchomych elementów genetycznych, które zawsze były uznawane za śmieciowe DNA, niemające żadnej funkcji, a od wielu lat naukowcy w swoich badaniach pokazują, że jest inaczej. Moja teoria czasami ulega zachwianiu, gdy zaczynam chorować na zapalenie zatok i wtedy uważam, że przecież po jaką cholerę mamy tyle pustego miejsca w czaszce? Z resztą znakomita książka Nathana Lentsa, „Człowiek i błędy ewolucji” śmiało pokazuje, że jednak nie zawsze wszystko idzie w dobrym kierunku… No i chyba nie inaczej jest w przypadku dzieła Leo Grasseta, który bez większych skrupułów uznaje ewolucję za „jeden wielki bajzel”.
Uwielbiam tematykę ewolucjonizmu, nie tylko ze względu ten sentyment, że był to jeden z elementów mojej obrony doktorskiej, ale dlatego, że zawsze w tym temacie wyjdzie coś, co nie pasuje do reszty i nikt nie wie dlaczego – piękna strona nauki. I właśnie tę stronę ewolucji pokazuje Grasset, a robi to w sposób bardzo entuzjastyczny, interesujący i chwilami humorystyczny. Śmiało rzuca żartami, zwraca się niejednokrotnie bezpośrednio do czytelnika, cieszy się opisywanym tematem. Jestem przekonana, że napisanie tej książki sprawiało mu nie lada radość, ale było też kawałem ciężkiej roboty – znalezienie tych wszystkich źródeł, uporządkowanie tego w sensowną całość… a przecież mógł zrobić bajzel, nie?
Autor porusza wiele różnych aspektów ze świata roślin czy zwierząt, a wszystkie związane są z ewolucją i próbą wyjaśnienia, dlaczego pomiędzy pewnymi cechami u różnych gatunków istnieją tak ogromne różnice. Czemu człowiek starzeje się i dożywa średnio około 80 lat, a są takie istoty, które cieszą się długowiecznością? Dlaczego rozmnażanie wygląda inaczej u różnych gatunków? Czemu niektóre osobników zmieniają płeć i jak to w ogóle możliwe? Mnóstwo, po prostu całe mnóstwo niesamowitych ciekawostek, które na pewno Was zaskoczą i pokażą, że ewolucja faktycznie lubi sobie zażartować z całego świata, a zwłaszcza z naukowców – gdy już udaje im się postawić pewną uogólnioną teorię, to na pewno za chwilę znajdą coś, co okaże się jej zaprzeczać. Kocham ewolucję!
Książka jest bardzo ładnie wydana, w środku znajdziecie sporo ilustracji (chwilami równie humorystycznych, co żarty i przytyki autora), a z pewnością również zwiększycie swoją wiedzę ogólną. Na pewno niektóre tematy przypadną Wam bardziej do gustu, inne nieco mniej, chociaż osobiście uważam, że cała książka jest naprawdę fascynująca i wręcz arcyciekawa! Autor potrafi nieźle namieszać nam w głowach – i sam przyznaje już na początku, że taki jest jego cel! To doskonała książka popularnonaukowa, która prezentuje ekscytujące odkrycia naukowe w bezpretensjonalny i nieco humorystyczny sposób – zdecydowanie godna polecenia!
@bookeaterreality

Zawsze powtarzam, że teoretycznie ewolucja nie pozwoliłaby istnieć czemuś, co jest zbędne… Taki wniosek wysnułam wiele lat temu, gdy pracowałam nad prezentacją na temat ruchomych elementów genetycznych, które zawsze były uznawane za śmieciowe DNA, niemające żadnej funkcji, a od wielu lat n...

Rozwiń Zwiń

Niegdyś zachorowanie na nowotwór, usłyszenie diagnozy „ma pan/i raka”, było jak wyrok. Człowiekowi całe życie może wtedy przebiec przed oczami, spływa na niego ogrom żalu i smutku, rozczarowania, zastanawiania się nad tym, dlaczego akurat jego to spotyka. Dzisiaj medycyna jest w stanie nie tylko lepiej i szybciej wykrywać nowotwory, ale także z większością z nich potrafi się uporać – ludzie wracają do zdrowia. Nie są skazani na śmierć. Istotna jest jednak jak zawsze profilaktyka – zdrowy styl życia i badania profilaktyczne. Nadal jednak trafiają się ludzie, którzy są niemal dumni z tego, że całe życie nie byli u lekarza… Aż nagle okazuje się, że targa nimi tak rozległy nowotwór, że nie ma już dla nich ratunku - i sami są tutaj sobie winni.
Doktor Paula Dobosz podjęła się niełatwego zadania – postanowiła każdemu potencjalnemu odbiorcy wyjaśnić molekularne sekrety raka. Jej książka to naprawdę niesamowite kompendium wiedzy na temat nowotworów – jak powstają, dlaczego nasze komórki zaczynają się w tak niepohamowany sposób namnażać, na którym etapie ma to miejsce, co do tego doprowadza, czy możemy temu zapobiec, czy możemy to odziedziczyć, czy jest szansa na wyleczenie, albo dlaczego jedni lepiej reagują na pewne leki, a inni w ogóle nie odczuwają pozytywnych skutków terapii – a to i tak zaledwie kilka tematów, które zostały tutaj poruszone. Już sama podstawa dotycząca cyklu komórkowego i jego punktów kontrolnych, DNA, apoptozy, słynnego genu p53, to ogrom informacji, z którymi się tutaj spotkacie.
Zawsze wydaje mi się, że nie jestem do końca dobrą osobą do oceny tego, czy książka popularnonaukowa jest prosta w zrozumieniu, czy może stosowany w niej język jest zbyt naukowy i wyniosły. Dla mnie genetyka i te wszystkie podstawy to codzienność – w końcu taką drogę kariery zawodowej wybrałam, zatem wszelkie informacje zaprezentowane w tej książce były dla mnie jedynie powtórką z rozrywki, aczkolwiek nie ukrywam, że całość czytało mi się naprawdę znakomicie. Lubię sobie czasami odświeżyć, czy też ugruntować pewną wiedzę. Jednak mimo wszystko nie siedzę aż tak mocno w medycynie, dlatego rozdziały poświęcone terapiom i medycynie spersonalizowanej były dla mnie najbardziej interesujące – te poświęcone wyjaśnieniom molekularnym mogłabym spokojnie pominąć, ale tak jak już napisałam – lubię o tym czytać.
Ta książka to naprawdę kawał dobrej roboty i rzetelnej wiedzy – świetna nie tylko dla osób, które borykają się z nowotworem (czy to u siebie, czy u kogoś bliskiego), ale również dla osób ciekawych świata, dla fanów medycznych i naukowych ciekawostek, dla osób, które fascynuje genetyka… Z pewnością nie tylko doskonale wyjaśnia podstawy powstawania raka, ale również pokazuje jak istotna jest profilaktyka i jak wiele może zdziałać medycyna spersonalizowana, choć przed naukowcami i lekarzami jeszcze sporo pracy w tym aspekcie. Mimo wszystko jedno jest pewne – dzisiaj rak to już nie wyrok, a przynajmniej nie zawsze. Zdecydowanie jest to pozycja godna polecenia i uwagi! Myślę, że każdy na pewnym etapie życia powinien po nią sięgnąć, bo niestety nieprzewidywalność nowotworów to ich cecha niezmienna…
@bookeaterreality

Niegdyś zachorowanie na nowotwór, usłyszenie diagnozy „ma pan/i raka”, było jak wyrok. Człowiekowi całe życie może wtedy przebiec przed oczami, spływa na niego ogrom żalu i smutku, rozczarowania, zastanawiania się nad tym, dlaczego akurat jego to spotyka. Dzisiaj medycyna jest w stanie nie...

Rozwiń Zwiń

Kojarzycie jak w szkole kazano Wam się uczyć po kolei, jak wygląda układ krwionośny poszczególnych grup zwierząt? Nudziło Was to? Cóż, gdyby za nauczanie tego tematu odpowiadał zoolog Bill Schutt, to z pewnością mielibyście do tego inne podejście. W swojej książce „Serce. Historia naturalna” zabiera nas w niesamowitą podróż związaną z silnikiem, który napędza nasze ciało, które stale pompuje krew, a jak niektórzy twierdzą, jest również siedliskiem duszy i emocji. To jednak nie jest typowy przegląd budowy serca u poszczególnych gromad, to po prostu pełna ciekawostek i wartościowych informacji książka, która naprawdę potrafi zafascynować.
Z pewnością nie sposób wymienić tutaj wszystkie aspekty, które porusza Schutt w swojej książce, bo jest ich naprawdę ogrom. Dowiecie się na pewno co nieco o przeszczepach serca i o tym, jak mogą zmieniać człowieka, o pierwszych próbach transfuzji, o chorobach innych niż zawał, o brutalnym pozyskiwaniu krwi staroraków – i co ciekawe w tym temacie, również o tym, jak czasami można zafałszować wyniki badań. Zdecydowanie jest tutaj wiele ciekawostek ze świata zwierząt, bo choć wydawać by się mogło, że serce jest czymś oczywistym, co po prostu ma pompować krew, to okazuje się, że u niektórych istot jego „dodatkowe funkcje i możliwości” są zaskakujące.
Schutt to człowiek, który pisze z werwą i pasją, co niesamowicie szanuję w przypadku książek popularnonaukowych. Bo wiecie, gdy za próbę przedstawienia danego tematu zabiera się człowiek, którym rządzi fascynacja, to ta książka nie może być zła. Chwilami nawet odnosiłam wrażenie, jakby autor chciał przekazać czytelnikom jeszcze więcej, jakby jego celem było zaskoczenie nas i wzbudzenie pokładów ciekawości – aby czytać dalej, aby mocniej zgłębiać temat. Niesamowicie przyjemna lektura, chwilami nawet nieco poruszająca i dająca do myślenia, ale przede wszystkim stanowiąca źródło niesamowitej, niespotykanej w szkołach wiedzy. Cudowna pozycja dla osób ciekawych świata oraz dla młodych biologów, którzy chcą wyjść poza obszar schematycznego nauczania.
@bookeaterreality

Kojarzycie jak w szkole kazano Wam się uczyć po kolei, jak wygląda układ krwionośny poszczególnych grup zwierząt? Nudziło Was to? Cóż, gdyby za nauczanie tego tematu odpowiadał zoolog Bill Schutt, to z pewnością mielibyście do tego inne podejście. W swojej książce „Serce. Historia naturaln...

Rozwiń Zwiń

Chcielibyście żyć ponad 100 lat? Ja zawsze powtarzam, że zależy to od jednego czynnika – w jakiej kondycji byłoby moje ciało i mózg. Bo co to za życie, gdybym miała kolejne 20 lat spędzić przykuta do łóżka? Ale czy istnieje sekret długowieczności? Wszyscy wiemy, że trzeba się zdrowo odżywiać, wysypiać, zapewniać sobie odpowiednią dawkę aktywności fizycznej i niwelować stres. I chociaż tytuł „Nowe długie życie” sugeruje, że właśnie temu podobne informacje otrzymamy w książce Andrew Scotta i Lyndy Gratton, to jest ona o czymś zupełnie innym. O postępie technologicznym i spojrzeniu socjologicznym na to, jak może wydłużyć się nasze życie.
Świat się nieustannie zmienia – już teraz możemy sobie porozmawiać ze sztuczną inteligencją czy poprosić ją o napisanie wypracowania. Czy to dobry kierunek zmian? Na to pytanie każdy powinien odpowiedzieć sobie sam. Jednakże autorzy tej książki wychodzą z założenia, że postęp technologiczny nie idzie w parze z naszym rozwojem socjologicznym – konieczne są pewne innowacje, które pozwolą nam odpowiednio korzystać z nowych możliwości, a dzięki temu zachować długie życie w zdrowiu i dobrej kondycji. Dlatego poruszają kwestię chociażby tego, że ludzie za dużo pracują, ale może to niebawem ulec zmianie – w niektórych zawodach zastąpią nas roboty i sztuczna inteligencja, choć w innych nie będzie to możliwe.
Jest tu sporo analiz i statystyk, ale też ciekawe wizje na temat tego, jak może wyglądać nasze społeczeństwo i jakie możliwości stają przed nami w obliczu postępu, jaki obecnie ma miejsce. Jednak czy to wszystko nie jest zbyt idylliczne? I czy na pewno może mieć rację bytu? Patrząc na to, jak wygląda ten świat, mam spore wątpliwości… Wysoko postawieni ludzie i władza raczej nie dopuszczą do tego, żeby podlegający im ludzie pracowali mniej, żeby każdy mógł się cieszyć dłużej wolnym czasem i czerpać z niego radość w zależności od swoich pasji i zainteresowań. Niestety, zawsze ktoś podlega komuś, a najwięcej do powiedzenia mają Ci, którzy są z wyższych klas społecznych – i dopóki będziemy mieć taki rozstrzał w społeczeństwie, to wizje autorów raczej się nie spełnią. Mimo wszystko książka jest ciekawa, bo prezentuje nieco inne ujęcie długowieczności.
@bookeaterreality

Chcielibyście żyć ponad 100 lat? Ja zawsze powtarzam, że zależy to od jednego czynnika – w jakiej kondycji byłoby moje ciało i mózg. Bo co to za życie, gdybym miała kolejne 20 lat spędzić przykuta do łóżka? Ale czy istnieje sekret długowieczności? Wszyscy wiemy, że trzeba się zdrowo odżywi...

Rozwiń Zwiń

„Jaśminowy tron” Tashy Shuri to książka, której głównym motywem jest bunt i rewolucja. Oto obraz świata rządzonego przez znienawidzonego władcę, którego trudno obalić, ale społeczeństwo zaczyna dostrzegać, że jest to konieczność. To również mocny wydźwięk feminizmu, czasu zmian, gdzie kobiety ośmielają się sięgnąć po to, na co zasługują, chcą zawalczyć o własny los. Te dwa główne wątki idealnie łączą się w historii stworzonej przez Tashę Shuri, intrygują i owiane są naprawdę niesamowitym klimatem. Mamy tutaj do czynienia przede wszystkim z dwiema kobietami z różnych warstw społecznych – osieroconą służącą i więzioną księżniczką. Teoretycznie dzieli je wszystko, ale łączy poczucie odrzucenia i samotności oraz chęć odkrycia nowego życia.
Książki Tashy Shuri całkiem nieźle przyjęły się w naszym kraju i jeżeli czuliście się urzeczeni jej poprzednimi dziełami, to z pewnością spodoba Wam się również „Jaśminowy tron”. Autorka kreuje ciekawe i barwne postaci, osadza akcję w bajecznym, kolorowym świecie, ale porusza trudne, niejednokrotnie skomplikowane tematy. Tutaj nie brakuje intryg i spiskowania, czystej rewolucji i buntu, próby odnalezienia nadziei na coś nowego, uwolnienia się i poczucia, że dane życie coś znaczy. Teoretycznie są to doskonale znane motywy, które niejednokrotnie pojawiają się w powieściach fantastycznych, ale Shuri opisuje je w naprawdę przyjemny sposób – tak, że czytelnika nie nudzi powielanie owych tematów. Dba również o atmosferę i klimat powieści, aczkolwiek nie ukrywam, że w tym przypadku nieco ucierpiało tempo akcji – jest chwilami nieco nużąco, bo za mało się dzieje – jest zbyt wiele przestojów. Mimo wszystko jestem przekonana, że ta powieść trafi i urzeknie wielu czytelników.

@bookeaterreality

„Jaśminowy tron” Tashy Shuri to książka, której głównym motywem jest bunt i rewolucja. Oto obraz świata rządzonego przez znienawidzonego władcę, którego trudno obalić, ale społeczeństwo zaczyna dostrzegać, że jest to konieczność. To również mocny wydźwięk feminizmu, czasu zmian, gdzie kobi...

Rozwiń Zwiń

Ta książka spokojnie mogłaby nosić nazwę „Francesc w krainie kwantów”! Autorzy zrobili z fizyki kwantowej przygodę niemal na miarę Alicji w Krainie Czarów, jest tutaj nawet kot, choć nie ten z Cheshire, a kot Schrödingera oraz grono różnorodnych postaci, których celem jest wprowadzenie Francesca Mirallesa w świat kwantów, a wszystko to pod czujnym okiem Soni Fernandez-Vidal, która posiada z tej dziedziny doktorat. Muszę przyznać, że nigdy nie spotkałam się z takim zaprezentowaniem tego trudnego tematu – więc książka z pewnością może zyskać miano oryginalnej, choć mam wrażenie, że takich typowych, konwencjonalnych naukowców, mogłaby ona zirytować.
Jest to jednak naprawdę nieco takie bajkowe i przygodowe pokazanie zasad fizyki kwantowej – poczytacie tutaj o wielu odkryciach, o ludziach, którzy ich dokonali oraz o zasadach jakie panują w świecie kwantów – jednak poruszone tutaj zostały raczej takie główne podstawy. Nie da się ukryć, że tematyka jest trudna i ciężko ją zrozumieć – generalnie mam wrażenie, że fizyka to najczęściej nierozumiana i unikana część nauk ścisłych, ale również niedoceniania. Nie da się ukryć, że sama w sobie jest trudna, ale okazuje się, że wiedzę tego typu da się przekazywać w naprawdę interesujący sposób.

Ta książka spokojnie mogłaby nosić nazwę „Francesc w krainie kwantów”! Autorzy zrobili z fizyki kwantowej przygodę niemal na miarę Alicji w Krainie Czarów, jest tutaj nawet kot, choć nie ten z Cheshire, a kot Schrödingera oraz grono różnorodnych postaci, których celem jest wprowadzenie Fra...

Rozwiń Zwiń

Książka „Tysiąc mózgów w Twojej głowie” prezentuje nowe podejście do rozumienia inteligencji, a co za tym idzie, odniesienie owej teorii do tego, jak może wyglądać nasza przyszłość i jak możemy skorzystać z tego nowatorskiego pojmowania czegoś, co wydawało nam się już dosyć dobrze znane. W tym opracowaniu można wyróżnić trzy zasadnicze aspekty, które porusza autor. Pierwszym z nich jest wyjaśnienie teorii tysiąca mózgów – oto wyjaśnienie teorii układów odniesienia, logicznego wnioskowania i wyjaśnienie, co dzieje się w naszym umyśle, gdy próbujemy łączyć wszystkie fakty. Generalnie zawsze uważałam, że mózg to niesamowita maszyna – że te impulsy elektryczne biegnące przez neurony potrafią stworzyć nasz pełny obraz świata, przetworzyć tyle informacji na raz, stworzyć niemal coś z niczego.
Drugi aspekt to wyjaśnienie tego, czym jest sztuczna inteligencja i jak będzie się ona rozwijać w przyszłości – czy faktycznie świat zdominują inteligentne maszyny? Jak ich istnienie ma się do teorii układów odniesienia, tysiąca mózgów w naszej głowie? Czy faktycznie możemy sztuczną inteligencję uznawać za prawdziwą inteligencję i czy działa ona na tych samych zasadach? No i pozostaje ostatni aspekt – czy wszystko to, co postrzegamy dzięki pracy naszego mózgu i inteligencji jest rzeczywistością czy tylko symulacją? Czy mamy pewność, że każdy z nas widzi świat dokładnie tak samo? Zdecydowanie ciekawy temat i z pewnością dający do myślenia.
Książka jest interesująca, ale jakoś nie do końca przypadła mi do gustu – chyba nie przekonał mnie styl autora, aczkolwiek nie jestem w stanie określić, z jakiego powodu. Sama tematyka naprawdę super, ale forma i wykonanie po prostu mi nie siadły.
@bookeaterreality

Książka „Tysiąc mózgów w Twojej głowie” prezentuje nowe podejście do rozumienia inteligencji, a co za tym idzie, odniesienie owej teorii do tego, jak może wyglądać nasza przyszłość i jak możemy skorzystać z tego nowatorskiego pojmowania czegoś, co wydawało nam się już dosyć dobrze znane. W...

Rozwiń Zwiń

Naukowcy od zarania dziejów zadają sobie następujące pytanie: czym jest życie? Znajdziecie mnóstwo różnych definicji tego zjawiska, a przecież wydaje się być ono czymś tak bardzo oczywistym – przecież umiemy odróżniać rzeczy żywe od martwych, prawda? Jednak już w pierwszym rozdziale książki „Jak powstało życie na ziemi” przekonacie się, że ta definicja nie jest taka oczywista, jak mogłoby się wydawać. Autorzy owej książki przytaczają kilka istotnych aspektów, które wyróżniają istoty żywe oraz podają sporo różnych definicji życia – a każda z nich jest prawidłowa. Niesamowite, prawda?
Ojciec i syn, dwóch naukowców i popularyzatorów nauki, prezentują nam również różne teorie na temat tego, jak powstało życie – i jestem przekonana, że o niektórych z nich na pewno kiedyś słyszeliście, jednak oni zdecydowanie opisują to wszystko w bardziej dokładny i rozległy sposób. Poczytacie tutaj o filogenetyce i tworzeniu Drzewa Życia, o narodzinach naszej planety i pierwszych śladach życia, o czterech hipotezach na temat tego, jak ono powstało, o DNA i biologii molekularnej, o tym, jak istotny jest tlen (pamiętacie reakcje redoks z chemii?), a także zastanowicie się nad tym, czy wirusy można uznać za żywe, czy jednak martwe… A jakby było Wam nadal mało, to nie zabraknie również różnych rozważań na temat życia w kosmosie… Jest tego sporo, a wszystko napisane z pasją i wielkim zaangażowaniem.
Chociaż jest tutaj sporo naukowej wiedzy, a co za tym idzie, specjalistycznego języka, to wydaje mi się, że jest to jedna z lepiej napisanych książek jeśli chodzi o tematy, które wymieniłam powyżej. Zrozumiała, przejrzysta, przemyślana. Autorzy naprawdę dobrze wszystko wyjaśniają – nie ma w tym takiej naukowej wyniosłości, ale wierzcie mi, czasami pewnych określeń po prostu nie da się ominąć. I tak starają się w miarę możliwości unikać naukowego żargonu i sprawić, żeby przekazywana przez nich wiedza była przystępna dla każdego. Nadal jednak jest to mocna literatura popularnonaukowa. Mimo że większość informacji zawartych w tej książce była mi już dobrze znana (tytuł doktora nauk biologicznych zobowiązuje), to jednak czytałam ją z naprawdę ogromnym zaangażowaniem i przyjemnością. Myślę, że jest ona idealnym wyborem dla osób ciekawych świata, łaknących wiedzy, ale również dla uczniów czy studentów, którzy nieco borykają się ze zrozumieniem poruszanych tutaj tematów. Zdecydowanie polecam!
https://www.instagram.com/bookeaterreality/

Naukowcy od zarania dziejów zadają sobie następujące pytanie: czym jest życie? Znajdziecie mnóstwo różnych definicji tego zjawiska, a przecież wydaje się być ono czymś tak bardzo oczywistym – przecież umiemy odróżniać rzeczy żywe od martwych, prawda? Jednak już w pierwszym rozdziale książk...

Rozwiń Zwiń

„Klub kłamców” to książka, która naprawdę dobrze się zapowiadała, ale w ostatecznym rozrachunku chyba zbyt wiele od niej oczekiwałam. Okazała się być powieścią poprawną, ale nie porwała mnie na tyle, abym z zapartym tchem śledziła losy bohaterów. Początkowo nawet miałam pewien problem z połapaniem się w tym, do kogo aktualnie należy perspektywa, bowiem nie pojawiają się tutaj żadne oznaczenia ze strony autorki… Trochę czasu zajęło mi ułożenie sobie wszystkiego w głowie, bowiem mamy tutaj do czynienia z kilkoma bohaterami, a nie z jednym głównym, a każdy z nich ma do odegrania w tej historii istotną rolę.
Natalie jest asystentką administracyjną w elitarnej szkole, Brooke to dziedziczka wielkiej fortuny, a Asha to nadopiekuńcza matka, która obawia się, że mąż ją zdradza i wkrótce odejdzie do innej. Każda z nich jest na swój sposób… irytująca. Naprawdę. Mamy do czynienia z dorosłymi kobietami, a wielokrotnie zachowywały się one jak rozwydrzone nastolatki, z którymi swoją drogą również mamy tutaj do czynienia – córki Brooke i Ashy naprawdę chwilami bywały denerwujące, jak takie typowe zbuntowane dzieciaki w ich wieku, ale w sumie genów nie oszukasz. Fakt, że wielki, choć jakby nadal trzymany w tajemnicy, skandal z ich udziałem, okazał się mieć drugie dno, mimo wszystko nie sprawił, że spojrzałam na nie bardziej przychylnym okiem.
Historia sama w sobie porusza motywy raczej już doskonale znane – rywalizacja dzieciaków z dobrych tomów, dorastanie i odkrywanie swojego ciała, typowe licealne problemy, potencjalna zdrada małżonka, chęć bycia lepszym od innych… Akcja rozgrywa się w mieście, gdzie wszyscy patrzą innym na ręce i nie mają żadnych hamulców w pogoni za tym, na czym im zależy. Po trupach do celu, a każdy z tych ludzi skrywa pewne sekrety… Język autorki jest w porządku, ale sama fabuła mnie jakoś specjalnie nie zachwyciła – nie znalazłam w niej nic wyjątkowego, a i nie ukrywam, że chwilami to wszystko wydawało mi się być nieco zbyt wydłużone – teoretycznie nie lubię słowa „rozwleczone”, ale ono tutaj naprawdę pasuje.
Książka jest raczej typowym średniakiem, nie trzyma zbyt mocno w napięciu, bohaterowie pozostają nam obojętni, fabuła niby przemyślana, a jednak brak w niej – jak to mówią – polotu i finezji. Nie jest to zła powieść, ale zdecydowanie nie zostanie w mojej pamięci na zbyt długo.

https://www.instagram.com/bookeaterreality/

„Klub kłamców” to książka, która naprawdę dobrze się zapowiadała, ale w ostatecznym rozrachunku chyba zbyt wiele od niej oczekiwałam. Okazała się być powieścią poprawną, ale nie porwała mnie na tyle, abym z zapartym tchem śledziła losy bohaterów. Początkowo nawet miałam pewien problem z po...

Rozwiń Zwiń

Carla Sagana znam przede wszystkim z książek popularnonaukowych. To amerykański astronom, którego dzieła czyta się naprawdę doskonale, gdyż są napisane z pasją – to się po prostu czuje. A gdy wiedza i pasja idą razem w parze, to zawsze jest to doskonałe połączenie, które przynosi wspaniałe efekty. I chyba właśnie jednym z takich wspaniałych efektów jest książka „Kontakt”, która – o dziwo – jest powieścią science fiction, a nie książką popularnonaukową. Nie ukrywam, że do tej pory nie wiedziałam, że Sagan ma na swoim koncie coś takiego (choć książka debiutowała w 1985 roku), ale muszę przyznać, że jestem pod naprawdę ogromnym wrażeniem tego, jak sobie z tym poradził.
Wiecie, to nie tak, że naukowcy nie mogą mieć lekkiego pióra… Jasne, ścisły umysł być może działa nieco inaczej, ale Sagan pokazuje, że nawet astronom potrafi napisać wciągającą, przemyślaną lekturę. Nie zdziwi nikogo zapewne fakt, że jest to dzieło z takiego, a nie innego gatunku, a dodatkowo skupia się na kwestiach… astronomicznych, a dokładniej na naszym potencjalnym kontakcie z obcą cywilizacją, jak też sam tytuł wskazuje. Okazuje się, że mieszkańcy kosmosu od dawna nas obserwowali, a teraz chcą spróbować poznać nas osobiście… Gdy w jednej z zakodowanych wiadomości naukowcy odkrywają instrukcje budowy statku, który prawdopodobnie będzie w stanie dolecieć do planety naszych potencjalnych znajomych, światowe siły zaczynają wyścig z czasem – kto pierwszy nawiąże kontakt fizyczny z obcą cywilizacją?
Ta książka to kawał dobrego, porządnego science-fiction, choć podejmuje dobrze znaną, może nawet nieco oklepaną tematykę – jednak ponadczasową i zawsze chwytliwą. Doskonale pokazuje powiązania polityczne, ten wyścig pomiędzy krajami, pewne sprzeczki i konflikty, podejście naukowców – którzy zawsze wolą się trzymać z dala od polityki, bo mają w tym wszystkim swoją własną misję… Z jednej strony niby motyw fantastyczny – bo choć istnienie obcych cywilizacji wydaje się być już raczej faktem, a nie wymysłem, to mimo wszystko nadal pozostaje strefą tabu i jest owiane tajemnicą – z drugiej jednak bardzo życiowa książka, ukazująca ludzką zawiść, wyścig szczurów i to, jak jeden człowiek zależy od drugiego, wyżej postawionego.
Styl autora jednak nie każdemu się spodoba – to nie jest ten typ powieści, w którym akcja gna na złamanie karku. Jest bardzo spokojnie, Sagan wręcz delektuje się opisywaniem każdej sytuacji czy zjawiska. Mało dialogów, sporo rozważań na temat naszego miejsca we Wszechświecie, nawet takich nieco filozoficznych, sporo motywów naukowych z dziedziny astronomii i technologii, więc chwilami niektórzy czytelnicy mogą się czuć przytłoczeni, a to zniechęci ich do tej lektury. I nawet nie jestem w stanie napisać, że warto się przełamać – po prostu zdaję sobie sprawę, że nie każdemu się ta wizja i wykonanie spodobają. Mnie chwilami też było „ciężko”, ale mimo wszystko jestem z tej książki zadowolona. Klimatem przypominała mi nieco film „Nowy początek”. W ogólnym rozrachunku polecam – fani mocnego i konkretnego science fiction będą zachwyceni.

https://www.instagram.com/bookeaterreality/
Współpraca recenzencka z selkar.pl

Carla Sagana znam przede wszystkim z książek popularnonaukowych. To amerykański astronom, którego dzieła czyta się naprawdę doskonale, gdyż są napisane z pasją – to się po prostu czuje. A gdy wiedza i pasja idą razem w parze, to zawsze jest to doskonałe połączenie, które przynosi wspaniałe...

Rozwiń Zwiń