Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zabrałam się za tę książkę, ponieważ jakiś czas wcześniej obejrzałam ekranizację i wspominałam ją dosyć dobrze. Wiadomo, że zabierając się za książki czy filmy z działu literatury młodzieżowej, zwykle nie powinno się mieć wygórowanych oczekiwań. Właśnie z takim nastawieniem i ja do niej podeszłam.

Jako fanka wszelkich rzeczy dotyczących inwazji obcych (oczywiście, nie jest to jedyny temat z mojego kręgu zainteresowań w kulturze popularnej) stwierdziłam, że książka wejdzie mi równie gładko jak film.


Książki science-fiction z motywem inwazji są nieco podobne do urban fantasy – dzieją się rzeczy, które mogłyby się wydarzyć tuż obok nas. Główni bohaterowie to nastolatkowie, którzy usiłują poradzić sobie w nowych trudnym świecie. Starają się przeżyć, ale na każdym kroku czyhają na nich niebezpieczeństwa. Nie wiadomo, komu można zaufać, ponieważ obcy ukrywają się pod ludzkimi postaciami. Jedyny pewnik to taki, że nie chcą dzielić się planetą, tylko zagarnąć ją na własny użytek.


Książka jest bardzo podobna do filmu (pytanie, na ile dobrze go pamiętam…), więc mogę uznać go za dosyć niezłą ekranizację. Tym bardziej dziwi mnie, że na tle tych wszystkich ekranizowanych młodzieżowych opowieści akurat ta historia się nie przyjęła.

Przyznam szczerze, że mnie ta pozycja nie odrzuciła i wyjątkowo nie cringe’owała (za wyjątkiem kilku scen, w których bohaterowie opisują czyjeś inne tyłeczki – to było mało gustowne, tym bardziej w kontrze do bardzo ciężkich i smutnych motywów o utracie bliskich). Mało tego, zainteresowała, żeby sięgnąć po kolejne części. Jest jednak niewymagająca na tyle, że mogłabym polecić ją w formie audiobooka. Wydaje mi się, że jest idealna do czytania w drodze.

Zabrałam się za tę książkę, ponieważ jakiś czas wcześniej obejrzałam ekranizację i wspominałam ją dosyć dobrze. Wiadomo, że zabierając się za książki czy filmy z działu literatury młodzieżowej, zwykle nie powinno się mieć wygórowanych oczekiwań. Właśnie z takim nastawieniem i ja do niej podeszłam.

Jako fanka wszelkich rzeczy dotyczących inwazji obcych (oczywiście, nie jest...

O czym: Trzeci tom przygód Nikity i Robina (w końcu zostaje wyjaśniona jego historia!!!)
Dla kogo: dla tych, którzy lubią akcyjniaki, gdy ciągle coś się dzieje, gdy bohaterowie dużo robią, przy okazji zwiedzając mroczne ostępy. Dla fanów broni, walki, mitologii nordyckich i celtyckich.
Nie dla osób, których przeraża brutalna rozpierducha i kąpanie się we krwi swoich wrogów. I nie dla tych, którzy nie czytali poprzednich tomów.

Aneta Jadowska pisze w taki sposób, że ciągle mi mało. Nie wiem, czy to kwestia tego, że za dużo zainteresowania rozbudza i nieświadomie to ucina, czy może robi to całkowicie celowo po to, żeby jej czytelnikom ciągle było mało. Może doskonale wie jak uzależnić swoich fanów. Wychodzi jej to bardzo dobrze, bo nie dość, że nie mogę się oderwać, to jeszcze ciągle czekam na kolejne pozycje. I tylko podliczam za każdym razem, ile to już książek wyszło spod jej pióra.

Trudno mi napisać cokolwiek więcej oprócz tego, że jak zwykle wsiąknęłam, i nigdy nie mam dosyć. Poszłabym po czwarty tom, ale coś takiego jeszcze nie istnieje. Dobrze, że mam w zanadrzu jeszcze jej cztery inne książki, które tylko spoglądają na mnie z półki, podczas gdy ja próbuję skupić swoją uwagę na innych pozycjach.

Autorka ma niesamowitą zdolność sprawiania, że wsiąkam w jej świat i czuję jak by był obok. Prawdopodobnie przez te wszystkie portale do świata magicznego, które są tak blisko naszego realnego. Czuje się jak by się uczestniczyło w przygodach bohaterów, jakby byli tuż obok miejsca, w którym znajduje się czytelnik. Wszystkie książki powiązane z Thornverse (uniwersum stworzone przez Anetę Jadowską) na przemian dzieją się w Toruniu, Trójmieście, Warszawie i ich alternatywnych miastach: Thornie, Trójprzymierzu i Warsie. Dodatkowo są też wypady w dzikie ostępy w różnych wiejskich okolicach. Także wielu czytelników mogłoby poczuć się w świecie książek Jadowskiej jak u siebie, głównie przez fakt bliskości właśnie alternatywnych miast do ich własnych.

Trylogia Nikity jest trochę wyjątkowa pod tym względem, bo o ile pierwsza część w dużej mierze dzieje się w Warsie, to drugi i trzeci są tomami wyjazdowymi. Druga część dzieje się w Norwegii, a trzecia w większości na Bezdrożach, które trudno o ulokowanie na jakiejkolwiek fizycznej mapie. Sami Niespokojni (ludzie z Bezdroży) nie używają map, wszystkie drogi mają w swoich głowach. Także tym bardziej trudno utożsamić się z konkretnym miejscem w trzecim tomie.
Przyznam, że tą część, właśnie przez to, czytało mi się trochę trudno. Być może dlatego, że nie miałam jakiegoś punktu odniesienia do świata realnego. To znaczy, na początku tak, ale gdy działo się najwięcej najważniejszych rzeczy w tym tomie, czułam jak bym była dosłownie nigdzie. Prawdopodobnie było to dobre odczucie. Ponieważ jeśli Bezdroża są miejscem, w którym nie wiadomo gdzie konkretnie jesteś, a ja się tak właśnie czułam, to chyba totalnie utożsamiłam się z bohaterami. Nie wiedziałam, gdzie jestem, co robię, byłam zdana tylko na innych i to oni decydowali o tym, gdzie pójdziemy dalej. Mam przez to bardzo mocne skojarzenie z filmem „Anihilacja”, w trakcie oglądania którego miałam mnóstwo odczuć, ale nie potrafiłam ich konkretnie sprecyzować. I tam chyba też o to samo chodziło. Bo bohaterowie sami nie potrafili określić, co, jak i gdzie, i czy było to dobre czy nie. Po prostu było.
Właśnie bardzo podobne reakcje miałam podczas czytania „Diabelskiego Młyna”. Nie wiedziałam, gdzie mnie to zaprowadzi, ale szłam za Nikitą i Robinem, i pozwalałam im na kierowanie.

Bardzo mi się spodobało, że w końcu dowiedzieliśmy się nieco więcej pochodzeniu Robina. Irytowałam się trochę za każdym razem, gdy w poprzednich tomach pojawiały się jakieś przebłyski, skąd mógł on pochodzić, z jakim panteonem mógł być związany. Same przebłyski mi nie wystarczały! I każde takie spotkanie z jego przeszłością, były delikatnie frustrujące. Znając autorkę (po tym co mówi w wywiadach, oczywiście), ona ma wszystko dokładnie rozplanowane. Całe tomy powstają najpierw w jej głowie, jeszcze zanim przysiądzie do pisania pierwszego z nich. Podejrzewam więc, że doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jakie emocje będzie budzić to, że nie będzie podawać ważnych informacji do samego końca.

Mam też wrażenie, nie wiem na ile słuszne, że tomy o Nikicie są pełne denerwujących postaci. Podczas gdy czyta się historię Dory Wilk też są, i jest ich sporo, ale u Nikity ich obecność jest bardziej dobijająca. Albo jest ich proporcjonalnie więcej, albo po prostu bohaterka obraca się w takim towarzystwie, że żeby przeżyć trzeba dużo bardziej się poświęcić i mieć świadomość obecności tych strasznych ludzi (i innych gatunków). Nie chcę w tej chwili umniejszać Dorze, że może ma łatwiej. Ale co jeśli tak faktycznie jest? Że Nikita zawsze trafiała na jakichś chorych pojebów i dopiero przy Robinie zrozumiała, że bywają też ludzie dobrzy, którzy chcą ci bezwarunkowo pomagać i nie będą wymagać niczego w zamian, a oprócz tego nie każda nowość musi być od razu paraliżującym zagrożeniem.

Książka skończyła się w takim momencie, jakby to była zapowiedź kolejnych pięciu tomów (no dobra, może trzech). Jakby historia nie była jeszcze zakończona i prosiła się o kilka dodatkowych przygód. Nie czytałam jeszcze wszystkich książek Anety Jadowskiej, ale może gdzieś w jakimś zbiorze opowiadań jeszcze mnie zaskoczy pojawieniem się znanych mi bohaterów.

O czym: Trzeci tom przygód Nikity i Robina (w końcu zostaje wyjaśniona jego historia!!!)
Dla kogo: dla tych, którzy lubią akcyjniaki, gdy ciągle coś się dzieje, gdy bohaterowie dużo robią, przy okazji zwiedzając mroczne ostępy. Dla fanów broni, walki, mitologii nordyckich i celtyckich.
Nie dla osób, których przeraża brutalna rozpierducha i kąpanie się we krwi swoich wrogów....

Nie będę oceniać tej książki, bo jest to swego rodzaju rozliczenie się z przeszłością, a nie próba napisania bestsellera.

Ogólne wrażenie na język i kompozycję to: takie… nie. Chaos. Trochę bełkot.

Wiecznie coś mi nie pasowało do siebie, jakby w ogóle nie współgrało, a poszczególne fragmenty nie były ze sobą niczym powiązane. Co prawda przez całą książkę był motyw przewodni – pamiętnik matki aktorki. Wielokrotnie autorka starała się naśladować jej sposób pisania, ale mam wrażenie, że było to za bardzo rozjechane, niespójne, czasem nawet totalnie przypadkowe.
Nie wiem co jest ze mną nie tak, skoro nie wzruszyła mnie ta historia ani przez chwilę. Ba. Nie poruszyła nawet. Co najwyżej momentami irytowała. Przez język, ale też przez charaktery (głównie) kobiet przedstawionych przez aktorkę.
Wciągałam się w historię tylko podczas czytania o fragmentach dotyczących strachu przed lataniem. Przez wszystkie inne fragmenty upewniałam się w przekonaniu, żeby trzymać się z dala od kobiet, które rozwodzą się nad pierdołami.

Nie będę oceniać tej książki, bo jest to swego rodzaju rozliczenie się z przeszłością, a nie próba napisania bestsellera.

Ogólne wrażenie na język i kompozycję to: takie… nie. Chaos. Trochę bełkot.

Wiecznie coś mi nie pasowało do siebie, jakby w ogóle nie współgrało, a poszczególne fragmenty nie były ze sobą niczym powiązane. Co prawda przez całą książkę był motyw...