Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podchodziłem do tej książki ze sporą rezerwą. Nie mam dobrych wrażeń z czytania starych polskich powieści. Słyszałem jednak wiele, więc postanowiłem dać szansę.
Przede wszystkim, opisy sugerują powieść łotrzykowską, lub coś w kształt kryminału. I to teoretycznie tu jest, ale jak dla mnie w zbyt okrojonym formacie. Książka jest gawędą szlachecką. Oczywiście są w niej fragmenty łotrzykowskie i kryminalne, ale oprócz tego mamy pełno wierzeń i legend hiszpańskich, muzułmańskich i żydowskich. Pojawiają się duchy, diabły, przeklęci i opętani, zdarzają się nawet czary.
Konstrukcja powieści nie zachęca do jej czytania. Na wikipedii jest fajny graf, pokazujący, kto opowiada którą historię. Ilość zagłębień jest tak duża, że nawet bohaterowie się w niej gubią i wypominają to opowiadającemu (ja tu widzę pierwsze próby łamania czwartej ściany). I z racji tej szkatułkowości ośmielam się powiedzieć, że bliżej temu do zbioru opowiadań, niż do spójnej powieści. Oczywiście, na sam koniec wszystko się splata i ląduje w zamku Gomelezów, ale po drodze odbiega tak daleko, że świat zdaje się mały.
Jedne historie są ciekawsze, inne mniej, jedne prostsze, inne tak zawiłe, że gubiłem się w ilości bohaterów i nazwisk. Zdecydowana większość mnie wciągnęła. I zdecydowana większość była znacznie pikantniejsza, niż spodziewałbym się po dziewiętnastowiecznej powieści.
Bohaterowie są mierni. Alphonso charakteryzuje się niezachwianą wiarą i honorem, oprócz tego niewiele można o nim powiedzieć. Herszt cyganów widział wiele, ale w sumie to jest zwyczajnym gawędziarzem, trudno określi, co się faktycznie wydarzyło w jego życiu, a co zmyślił (co również zaznaczają bohaterowie). Kabalista jest irytujący w swoim wszystkowiedzącym podejściu do tematu, ale generalnie wypada dobrze. Rebeka jest zdecydowanie najciekawsza i ponowie Potocki zaskakuje inteligentną postacią kobiecą. Velasquez jest również ciekawy. Jego wywody filozoficzne są naprawdę intrygujące i trafne, ma spore pojęcie o matematyce i nauce, a jego roztrzepanie przywołuje uśmiech na usta.
Ciężko mi to jednoznacznie polecić. Jest to pozycja wymagająca, dość ciekawa, ale uważam, że wielu może odstraszyć albo znudzić. Daję 7, chociaż jest to słabe 7.

Podchodziłem do tej książki ze sporą rezerwą. Nie mam dobrych wrażeń z czytania starych polskich powieści. Słyszałem jednak wiele, więc postanowiłem dać szansę.
Przede wszystkim, opisy sugerują powieść łotrzykowską, lub coś w kształt kryminału. I to teoretycznie tu jest, ale jak dla mnie w...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawe połączenie powieści marynistycznej i smoków.
Historia jest dość typowa i rozwija się raczej powoli. Bohater musi pogodzić się z nagłą zmianą, powoli uczy się nowego życia, poznaje nowych ludzi, robi sobie nowych wrogów.
Siłą powieści są bardzo dobrze pomyśleni bohaterowie. Laurence jest bardzo honorowy i spokojny, a jednocześnie kocha otaczające go istoty i nie boi się nagiąć regulamin, by poprawić ich stan. Temarier jest super inteligentnym smokiem, ale łatwowiernym jak dziecko, na zabój oddanym swojemu kapitanowi. Pozostali bohaterowie są równie ciekawi (szczególnie Jane, jej teksty są tak bezpośrednie, że padałem ze śmiechu).
Gdy przychodzi do momentów akcji, autorka pisze je bezbłędnie. Walki są sprawne i wciągające, ciekawie opisane i nienudzące się. Opisy emocji towarzyszących bohaterom w trakcie lotów są równie porywające. Dialogi są bezbłędne.
Polecam. Rozkręca się wolno, ale warto przeczekać spokojniejsze momenty, by osiągnąć złoty szczyt.

Ciekawe połączenie powieści marynistycznej i smoków.
Historia jest dość typowa i rozwija się raczej powoli. Bohater musi pogodzić się z nagłą zmianą, powoli uczy się nowego życia, poznaje nowych ludzi, robi sobie nowych wrogów.
Siłą powieści są bardzo dobrze pomyśleni bohaterowie. Laurenc...

Rozwiń

Zwiń

Już na starcie mogę zaznaczyć, że zbiór prezentuje się znacznie lepiej niż zeszłoroczny. Przede wszystkim wątek tytułowy, czyli marzenia i pragnienia są eksploatowane w każdej historii. I ogólny poziom prac mam wrażenie również jest wyższy. A teraz po kolei.
Lubiłem. Ja na Małeckiego jestem za głupi. Nie zrozumiałem tego opowiadania, chociaż całkiem podobała mi się forma (ponownie). Nie będę oceniał, bo wyjdę na ignoranta.
Czego dusza zapragnie. Osobiście sagi rodu Koźlaczków nie czytałem i z takiego punktu się wypowiadam. To działa. Zaskakująco dobrze, nie wymaga zrozumienia skomplikowanych relacji. Jest dziewczyna, jest chłopak, on jest magiem roślin. Starczy. Cała reszta jest wyjaśniona po drodze. I pomysł fajny i wykonanie dobre. Chochliki u mnie zawsze z plusem.
Śnieg na plaży. Magda Świerczek Gryboś zaciąga rękawy i próbuje wyjaśnić problem neuroróżnorodności. I robi to bardzo dobrze. Opowiadanie, choć jest zwykłą-niezwykłą obyczajówką, i tak mnie wciągnęło. Kupuję charakter bohaterki, jej fatalną relację z matką i całkiem dobrą z córką, kupuje zachowania dzieciaków w szkole, kupuję w całości baśń, którą pisze bohaterka. Warto przeczytać i spojrzeć na niektórych z innej, szerszej i bardziej przyjaznej perspektywy. (W ogóle czytając to opowiadanie, myślałem, że jest tej samej autorki co Martwe Imiona z poprzedniego zbioru. Nie jest. Ale wpisuje się w podobny temat uświadamiania społeczeństwa o aktualnych problemach. Gratulacje dla pani, pani Magdo).
Mariusz... O boy, co tam się wydarzyło. Bosko. I zakończenie jest takim ciosem prosto w serce, że głowa mała. Podoba mi się zarówno specyficzny język, który daje nam Jacek Łukawski jak i nietypowe podeście do śledztwa. I cały absurd sytuacji - urzędnik,który nadział się na własne (zgubione) nożyczki. Super.
Dzień, w którym odeszło lato. Kubasiewicz nie zawodzi. Ponownie (jak w przypadku Jadowskiej) dostajemy już ugruntowany świat. I ponownie nie mam z tym problemu, bo wszystko zostaje ładnie i spójnie wyjaśnione. Klątwa zatrzymanego czasu jest bardzo ciekawa, szczególnie aspekt mierzenia się z jej konsekwencjami przez osoby trzecie. Poszukiwanie przestępcy też jest ciekawie napisane. Jedynie, jak dla mnie, zakończenie przychodzi trochę zbyt szybko. Ale trudno, wszystko, co dobre musi się skończyć.
Popiół i formalina. O Necrovecie wiem od taty. To jest na pewno to samo uniwersum. Opowiadanie jak dla mnie nie ma treści. Bohaterka najpierw operuje królika (bardzo szczegółowy opis), potem mierzy się w upierdliwą szefową, a na końcu próbuje zmierzyć się z uprzedzeniami klientów, gdy zasiada w gabinecie. Finałowa akcja nawet niezła. Ale generalnie krucho.
Potworne szczęście. Przemek Corso sprzedaje nam świat brudny, brutalny, pełen dziwek, używek i kłamstw. Jego "czysty policjant" (to z braku lepszego słowa, bo on stróżem prawa jest, ale z policją to nie ma wiele wspólnego) jest całkowitym mrokiem. Opowiadanie ogólnie ok, ale nie chciałbym do niego wracać. Nie moje klimaty.
Odmieniec. Gajek uderza mocno. Znowu w podobne tony jak w poprzednim zbiorze. Wilkołaki, młodzi chłopacy uciekający z domu, dziewczyna będąca jedyną dziedziczką ojcowskiej schedy, zamknięte umysły chłopstwa na wczesnośredniowiecznej zaściankowej polskiej wsi (dużo inteligentny słów tu wyszło). Greg ewidentnie czuje ten klimat i (unpopular opinion) stylizację staropolską robi dużo lepiej niż Sienkiewicz. Jego opowiadanie jest z kategorii tych wolniejszych, nie aż tak porywających, ale mimo to czuję się wciągnięty w te klimaty gasnącego pogaństwa i rodzącej się państwowości. Polecam.
Osobliwy przypadek... Boleśnie prawdziwe opowiadanie. Tomasz Żak obserwuje rzeczywistość i pisze, co widzi. Nie potrafię inaczej tego opisać. Wystarczy otworzyć pierwszą lepszą stronę internetową. Gnębienie dzieci w szkole? Jest. Zbiórka na horom curkem? Jest. (tu córka jest faktycznie chora, tylko matka jest dziwką i suką [cytuję]). Młoda piosenkarka świętująca tryumfy? Jest (a zielone włosy to tylko dodatek). Hejt na każdy temat? Jeszcze trzeba pytać? Bolesne. Prawdziwe. Smutne. Rzeczywiste. Uczmy się być lepsi. I nie wpajajmy dzieciom, że są lepsze od wszystkich. Bo wyrośnie nam pokolenie Anien Nowak.
Zagraniczna. "Granice bywają podstępne". Opowiadanie urzekło mnie na poziomie tym czysto wierzchnim, jako wspomnienia starowinki, która przeżyła więcej, niż człowiek powinien przez całe życie. Trafia do mnie też jako coś głębszego, jako obraz bezsensu granic, sztucznego niezrozumienia i nienawiści, bo po germańsku szwarga. To czy nazwę miejscowości piszę się jednym czy drugim alfabetem nie powinno mieć znaczenia. Ale staje się narzędziem do dzielenia ludzi na naszych i nienaszych. A najbardziej boli mnie jedno zdanie. "Bóg tak chciał". Nie chciał. Nie wycierajmy sobie nim gęby.
A wasza nagroda... Ugh, Ćwiek jak zwykle szaleje. I jak zwykle przekracza wiele granic, w tym dobrego smaku. Opowiadanie jest zabawne, nie mogę mu tego ująć. Ale pozostawia po sobie pewien niesmak.
Psi urok. Chmara policjantów, dwa trupy, jeden pogrzeb, jeden zagubiony zegarek i metoda na głodnego spaniela. Milenka Wójtowicz, proszę państwa. Fajne opowiadanie. Miałem lekki problem, żeby połapać się, który z policjantów jest którym, ale w ogólnym rozrachunku nie ma to znaczenia. Śledztwo jest bardzo małomiasteczkowe i przez to jeszcze zabawniejsze.
Ostatni pocałunek... Wow, ponownie trafiło mnie w serce. Trochę nie podobał mi się styl narracyjny (dwa razy pierwsza osoba i raz trzecia), ale poza tym jest pięknie. Ujmująco. Przejmująco. Przekonująco. Boleśnie. Prawdziwie.
Babski wieczór. I na koniec pełen żartów i zabawy wkracza Mortka. To nadawałoby się na niezły skecz. Szczególnie pijana w sztok kapłanka, która pije, żeby mieć co odpokutować. A, i chcę więcej historii o Sarze. Bo jest cudownie inteligentna i tajemnicza. A księżna i jej siostrzenica cudownie rozładowują napięcie.
Polecam. Naprawdę jest to bardzo składny zbiór, jeden z lepszych, jakie ostatnio czytałem. No i cel godny.

Już na starcie mogę zaznaczyć, że zbiór prezentuje się znacznie lepiej niż zeszłoroczny. Przede wszystkim wątek tytułowy, czyli marzenia i pragnienia są eksploatowane w każdej historii. I ogólny poziom prac mam wrażenie również jest wyższy. A teraz po kolei.
Lubiłem. Ja na Małeckiego jeste...

Rozwiń

Zwiń

Świetna powieść, która wciąga już od pierwszych stron i aż do ostatniego akapitu trzyma w napięciu, mim wielu sugestii, że to już może być koniec.
Historia jest banalna, ale jednocześnie niesamowicie pomysłowa: co siedem lat, na tydzień bogowie stają się śmiertelni. I wszyscy zaczynają wielkie polowanie. Tylko tyle i jednocześnie aż tyle. Akcja skupia się postaci Melore, sieroty (oczywiście), która stara się wyrwać ze starego świata, uciec od obowiązków łowczyni, z którą wiąże się cały ból jej przeszłości. Ale Łowy dopadają ją same.
Sposób wykorzystania mitologicznych wątków i splecenie ich z miastem jako bohaterem wypada bardzo dobrze. Bohaterowie są napisani wzorcowo, i choć czasami wpadają w klisze, to zaraz z nich uciekają, by zaskoczyć czymś czytelników. Retrospekcje są bardzo ciekawe i dobrze umieszczone, choć czasami chciałem dowiedzieć się, co właściwie się wydarzyło znacznie wcześniej, niż decyduje się to wyjawić autorka. Ale to tylko trzymało mnie w napięciu i zwiększało chęć do dalszej lektury.
Super stworzona została więź pomiędzy Lore i Ateną, które generalnie stanowią całkowite przeciwieństwa, ale czasami okazuje się, że są sobie bliższe, niż mogłoby się wydawać. Kocham Milesa, za to, że wpuszczony w magiczny bądź co bądź i całkowicie dla niego obcy świat, radzi sobie z nim, wnosi do niego powiew świeżości i w zupełnie niekonwencjonalny sposób podchodzi do rozwiązywania problemów. Kocham Castora za jego boską nieśmiałość i bardzo dobrze i spokojnie pokazaną relację z główną bohaterką. Lore również jest świetna, tak złożona, że trudno by ją było szybko streścić. Iro zapowiadała się fajnie, ale dostaliśmy jej dość mało, Van jest dość zwyczajny jak na mój gust. Ares Gniewny jest praktycznie nieobecny, ale jego pojawienie się jest wejściem smoka. A Atena jest wspaniała na każdej stronie, jej zimne słowa często trafiają w samo serce bohaterów i odbiorców.
Nie mam zastrzeżeń do tej książki. Już wypatrzyłem kolejne prace pani Bracken i wiem, że z pewnością po nie sięgnę. Naprawdę, jest to jedna z najlepszych książek, jakie ostatnio miałem okazję przeczytać.

Świetna powieść, która wciąga już od pierwszych stron i aż do ostatniego akapitu trzyma w napięciu, mim wielu sugestii, że to już może być koniec.
Historia jest banalna, ale jednocześnie niesamowicie pomysłowa: co siedem lat, na tydzień bogowie stają się śmiertelni. I wszyscy zaczynają wie...

Rozwiń

Zwiń

Książka zwyczajnie nudna.
Akcja rozkręca się niesamowicie powoli, przez pierwsze pół książki poznajemy główną bohaterkę z jej problemami, potem dostajemy rozbudowany worldbuilding, który w znacznej mierze jest po prostu zrzutem suchych faktów, aby na sam koniec dostać trochę akcji, która jednak urywa się szybko i gwałtownie, pozostawiając niesmak i jawną zapowiedź kolejnego tomu.
March, główna bohaterka jest koszmarnie nielubialna, rozwydrzona, agresywna, zwyczajnie wredna. I nie obchodzi mnie, że ma za sobą jakąś przeszłość, która jest dramatycznie słabo wyjaśniona. Jej znajoma Isel również ma przeszłość (choć w znacznej mierze opiera się ona na przemilczeniach i półprawdach), a jednak potrafi okazać odrobinę serca komukolwiek, w momentach gdy March od razu wbija nóż w serce. Już nie wspomnę o tym, jak traktuje matkę, która chce dla niej dobrze.
Gadający kot jest jedynym jasnym punktem całej historii, choć jego imię jest dość pretensjonalne a sposób wypowiedzi momentami wkurzający, gdy na siłę chce wiele rzeczy przemilczeć. Ten chłopak, którym się opiekuje, absolutnie nie zapada w pamięć, mimo całkiem ciekawej, acz absolutnie niewykorzystanej mocy.
Zła królowa jest złą królową, zwykła szablonowa postać. Nie wiem, czy autor próbował wzorować ją na królowej ze Szklanego Tronu, ale tamta była znacznie lepiej napisana. Ta jest po prostu baśniową antagonistką.
Świat jest baśniowy, ale z gruntu dosyć zwyczajny. Magia oparta o sny i koszmary jest całkiem ciekawym pomysłem, ale nie została najlepiej rozegrana.
Nie mam więcej do powiedzenia. Nie wiem, czy wrócę do tej serii, choćby po to, by zobaczyć, czy autor poprawi się w kolejnych tomach. Osobiście nie polecam, ale jak chcecie, to sprawdźcie sami.

Książka zwyczajnie nudna.
Akcja rozkręca się niesamowicie powoli, przez pierwsze pół książki poznajemy główną bohaterkę z jej problemami, potem dostajemy rozbudowany worldbuilding, który w znacznej mierze jest po prostu zrzutem suchych faktów, aby na sam koniec dostać trochę akcji, która j...

Rozwiń

Zwiń

Wartka akcja, tona trupów i żadnej refleksji po zakończeniu.
Muszę przyznać, że choć nie jestem fanem motywu apokalipsy zombie, to czytało mi się to bardzo przyjemnie. Trup ściele się naprawdę gęsto, bohaterowie (w wielu przypadkach na szczęście bezimienni) giną już od pierwszych rozdziałów. Ci, których autor obdarzył iminiem, otrzymują tę odrobinkę charakteru, która pozwala im wybić się ponad pozostałych.
Motyw, który kieruje lordem sithów, gdy rozpętuje epidemię, są ciekawe, choć dość proste. Sposób, w jaki dąży do swojego celu jest niepokojąco zimny, co jeszcze bardziej podkreśla jego zmianę.
Motyw kwiatu, jako katalizatora zmian jest również bardzo ciekawy.
Bohaterowie sami w sobie żyją na kartach powieści raczej krótko, więc nie ma co się nad nimi długo rozpisywać. Główna bohaterka jest skreowana dobrze, ma ciekawe podejście do mocy, choć momentami czyni ją to zdecydowanie zbyt potężną (co jest jednak dobrze wyjaśnione). Jej brat jest płaski i absolutnie nie zapada w pamięć, choć jako śledczy jedi ma potencjał na dobry materiał. Tłum sithów ma swoje minimalne cechy osobiste, więc nie zlewają się w jedno, ale jest ich za dużo, by tu wszystko wypunktować. Duży plus za użycie więcej niż jednej rasy i umiejętne jej wykożystanie. No i łowca głów jest świetny, tak należy pisać bohaterów w uniwersum.
Mało wartościowa książka, choć przyjemna lekturka. Dla fanów serii zdecydowanie polecam, choć nie ma wpływu na żaden aspekt szeroko pojętego uniwersum.

Wartka akcja, tona trupów i żadnej refleksji po zakończeniu.
Muszę przyznać, że choć nie jestem fanem motywu apokalipsy zombie, to czytało mi się to bardzo przyjemnie. Trup ściele się naprawdę gęsto, bohaterowie (w wielu przypadkach na szczęście bezimienni) giną już od pierwszych rozdziałó...

Rozwiń

Zwiń

Po raz kolejny Kapryshyn sięga po bohaterów przygotowanych przez innych autorów i po raz koleny nie wychodzi na tym dobrze. Ale tym razem potrafił przynajmniej napisać w miarę kompetentną historię.
Gdzieś w przestrzeni Sithów lata sobie super niesamowity statek kosmiczny, który może zagrozić Republice. W związu z czym wywiad postanawia zorganizować akcję zniszczenia okrętu.
Droga prowadząca do akcji się dłuży i służy trochę wyjaśnieniu podejścia Therona do świata. Jest on jednym z tych bohaterów, których Kapryshyn pożyczył od autora The Lost Suns, komisku, który czytałem bardzo dawno temu i nic z niego nie pamiętam. Wydarzenia z tamtej historii są kilkukrotnie wspominane, ale nie odczułem, żeby jej nieznajomość jakoś wpływała na tę powieść.
Sama akcja wywiadowcza poprowadzona jest żwawo i ciekawie, nie mam się do czego przyczepić. Pojedynki na miecze świetlne są okej, trochę za dużo w nich technicznych detali w tylu "użył formy siódmej, czy drugiej". Fajne z punkt widzenia zapaleńca uniwersum, mocno przeszkadzające w odbiorze.
Problem mam do bohaterów. O ile Theron się broni o tyle Twilekanka jest bezsensowna i pusta, nie mam pojęcia, czym się zajmuje, dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej i czy w The Lost Suns była równie irytująca. Jej relacja z Theronem istnieje, ale nigdzie nie jest wyjaśniona, co mocno mi przeszkadza.
Mistrz Jedi jest ciekawy, ponieważ (ponownie), stąpa dość blisko granicy ciemnej strony. Mistrzyni Sith jest napisana słabo, co w przypadku tego autora mocno dziwi. Satele i Jace grają dziesiąte skrzypce, ale również całkowicie opierają się na wiedzy z innych źródeł.
Ogólnie przeciętna książka. Wciąż lepsza niż Revan, ale tylko niewiele. TYlko dla zagorzałych fanów uniwersum.

Po raz kolejny Kapryshyn sięga po bohaterów przygotowanych przez innych autorów i po raz koleny nie wychodzi na tym dobrze. Ale tym razem potrafił przynajmniej napisać w miarę kompetentną historię.
Gdzieś w przestrzeni Sithów lata sobie super niesamowity statek kosmiczny, który może zagroz...

Rozwiń

Zwiń

Lalka po Amerykańsku. Tym w zasadzie jest ta powieść. Tylko ciekawsza, lepiej napisana i znacznie krótsza.
Główny wątek skupia się na postaci Jaya Gatsby'ego, młodego bogacza, który od lat zakochany jest w pięknej i nieszczęśliwie zamężnej Daisy. Jego przeszłość musi w końcu wyjść na jaw, a skoro to się stanie, relacje wszystkich bohaterów mogą ulec diametralnym zmianom.
Dodatkowo mamy mnóstwo zawiści i złośliwości między bohaterami, wątki kryminalne, sensacyjne i romantyczne oraz ciekawie poprowadzone retrospekcje.
Bohaterowie są napisani dobrze, choć parę razy miałem problem, żeby się w nich połapać (ale to może być wina audiobooka, którego nie słuchałem zbyt uważnie). Każda postać ma swój wyraźny charakter oraz sposób mówienia, ma pewne zachowanie, których trzyma się przez całą powieść, a gdy od nich odchodzi, spotyka się to z dużym zaskoczeniem zarówno u odbiorcy, jak i u współtowarzyszy.
Tempo akcji jest dobre, podobnie jak język. Jedyny problem, który miałem z tą powieścią, to opisy bali u Gatsby'ego, na które przychodzą setki osób, wiele z nich pewnie znanych w latach 20, dla mnie będących pustymi nazwiskami, od których boli głowa, i w których trudno się połapać.
Polecam. Naprawdę, powieść porusza wiele takich samych wątków co Lalka, a jest dużo łatwiejsza i przyjemniejsza w odbiorze. Klasyka literatury, którą warto znać.

Lalka po Amerykańsku. Tym w zasadzie jest ta powieść. Tylko ciekawsza, lepiej napisana i znacznie krótsza.
Główny wątek skupia się na postaci Jaya Gatsby'ego, młodego bogacza, który od lat zakochany jest w pięknej i nieszczęśliwie zamężnej Daisy. Jego przeszłość musi w końcu wyjść na jaw, ...

Rozwiń

Zwiń