Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już będzie około 11 lat, kiedy to po raz pierwszy przeczytałem tę książkę. Pamiętam, jakby to było dziś; moja mama czytała mi ją, bo nauczycielka w szkole kazała. Nie rozumiałem wtedy "Małego Księcia". Byłem zdenerwowany, że musiałem tracić czas na głupią książkę, która znajduje się na mojej półce do dnia dzisiejszego.

Jednak, aby zrozumieć tę książkę, trzeba być dorosłym (dorosnąć)- wtedy dostrzega się piękno tego, co prawdziwe. Dzisiaj całkowicie przez przypadek natrafiłem na film "Mały Książę" z 2015 roku. Postanowiłem, że przypomnę sobie troszkę tę książkę. Film, jak i przeczytana dawno, dawno opowieść uświadomiła mi, czym było dzieciństwo i jak czas szybko mi zleciał. Poczułem się, jakby to wszystko wydarzyło się wczoraj. Przypomniały mi się wszelkie zabawy z kolegami i koleżankami, śmiech, beztroska, uśmiech i wolność.

Będąc dziećmi nie doceniamy tego, co mamy, a tak na prawdę jest to najpiękniejszy okres w życiu każdego człowieka. Niczym nie trzeba się martwić; jedyne, co dzieciństwo wymaga od człowieka, to ŻYĆ! Żyć tak, jakby nie miało być jutra, cieszyć się chwilą a nawet każdą sekundą, doceniać najmniejsze rzeczy, kochać ludzi i być lojalnym wobec siebie i innych.

Potem zaczyna się dorosłość, problemy czy rutyna, a odczucia te nie są już takie wspaniałe. Chciałbym ponownie mieć 9 lat i cieszyć się tym, co posiadam. Chciałbym znowu być "Małym Księciem"

Już będzie około 11 lat, kiedy to po raz pierwszy przeczytałem tę książkę. Pamiętam, jakby to było dziś; moja mama czytała mi ją, bo nauczycielka w szkole kazała. Nie rozumiałem wtedy "Małego Księcia". Byłem zdenerwowany, że musiałem tracić czas na głupią książkę, która znajduje się na mojej półce do dnia dzisiejszego.

Jednak, aby zrozumieć tę książkę, trzeba być dorosłym...

Witold Gombrowicz w "Pornografii" bombarduje czytelnika niepoukładanym, można powiedzieć merkantylnym ciągiem akcji. Powiem szczerze, że czytając tę książkę pierwszy raz w 2015 roku nie mogłem odnaleźć sensu w treści. Dopiero po drugim podejściu i głębszej analizie zrozumiałem użytą przez niego formę, która (mimo mojej subiektywnej oceny) okazała się całkiem przyzwoita. Wszystko składa się w jedną całość, choć ciężko to stwierdzić na pierwszy rzut oka.

W "Pornografii" spotykamy się z awangardą, zaskoczeniem czy światem metafizycznym. Każdy ten obraz uzupełnia się względem siebie.

Książka, według mnie, miażdży też językiem, jakim została napisana. Jednakże, pomimo niezrozumienia słownictwa za pierwszym razem, polecam ten tytuł.

Witold Gombrowicz w "Pornografii" bombarduje czytelnika niepoukładanym, można powiedzieć merkantylnym ciągiem akcji. Powiem szczerze, że czytając tę książkę pierwszy raz w 2015 roku nie mogłem odnaleźć sensu w treści. Dopiero po drugim podejściu i głębszej analizie zrozumiałem użytą przez niego formę, która (mimo mojej subiektywnej oceny) okazała się całkiem przyzwoita....

Majstersztyk polskiej literatury, słowa, kompozycji, formy i treści. Nic dodać nic ująć. Jestem wielkim fanem Gombrowicza a "Trans-Atlantyk" moją ulubioną książką. Prowokacja to, według mnie, słowo klucz tej książki.
Głębsza opinia, według mnie, jest tutaj zbędna, ponieważ trudno jest jednoznacznie opisać to dzieło.

Majstersztyk polskiej literatury, słowa, kompozycji, formy i treści. Nic dodać nic ująć. Jestem wielkim fanem Gombrowicza a "Trans-Atlantyk" moją ulubioną książką. Prowokacja to, według mnie, słowo klucz tej książki.
Głębsza opinia, według mnie, jest tutaj zbędna, ponieważ trudno jest jednoznacznie opisać to dzieło.

Gombrowicz, i co tu więcej mówić? Jest to mój ulubiony pisarz współczesny. Z jego książkami obcuję od kilku lat i moje odczucia, związane z "Ferdydurke" oczywiście są takie, że nieważne jaki komentarz wystawię i tak zaprzeczę samemu sobie. Książka jest majstersztykiem słowa i formy, którą Gombrowicz się bawił. Formy dosłownej i przenośnej. "Ferdydurke" jak i sam Gombrowicz nie jest dla każdego; jest to pisarz, który bawi się naszym tokiem myślenia, wyobraźnią podsumowując człowieka: KONIEC KSIĄŻKI I BOMBA, A KTO CZYTAŁ TEN TRĄBA. Zdanie to oczywiście nie jest dosłowną pogardą w stronę człowieka, a pewnego rodzaju dysonansem intelektualnym, który zrozumieją tylko zagorzali czytelnicy Gombrowicza.

Gombrowicz, i co tu więcej mówić? Jest to mój ulubiony pisarz współczesny. Z jego książkami obcuję od kilku lat i moje odczucia, związane z "Ferdydurke" oczywiście są takie, że nieważne jaki komentarz wystawię i tak zaprzeczę samemu sobie. Książka jest majstersztykiem słowa i formy, którą Gombrowicz się bawił. Formy dosłownej i przenośnej. "Ferdydurke" jak i sam...

Osobiście jestem wielkim fanem Gombrowicza i zawsze powracam do jego twórczości. Aczkolwiek, dzisiaj zakończyłem czytać "Zdarzenia na brygu Banbury" i z serca mogę polecić ten tytuł. Autor ten potrafi w taki sposób zawładnąć ludzkim umysłem, że nie da się spać przez kilka nocy. Jest on wirtuozem słowa, a książka ta jest dobrym tego tytułu przykładem. Oczywiście takie tytuły jak "Ferdydurke", "Trans-Atlantyk" czy "Pornografia" są mistrzowskim przykładem talentu Gombrowicza. "Zdarzenia na brygu Banbury" nie zawiera opowiadań prostych, łatwych do zrozumienia czy lekkich. Tutaj, jak zresztą w całej twórczości Gombrowicza, do zrozumienia tekstu potrzebna jest pewna znajomość jego biografii. Twórczość autora tego sama w sobie nie jest dla każdego, ale jeżeli człowiek raz spotka się z jego dziełami będzie miał dwie opcje wyboru: albo go UWIELBIAĆ albo NIENAWIDZIĆ. Nie da się tutaj pozostać neutralnym. Całość twórczości Gombrowicza spaja się w jedną całość i moim zdaniem przeczytanie jednego czy dwóch tytułów z jego dorobku jest bezsensownym ruchem.

Osobiście jestem wielkim fanem Gombrowicza i zawsze powracam do jego twórczości. Aczkolwiek, dzisiaj zakończyłem czytać "Zdarzenia na brygu Banbury" i z serca mogę polecić ten tytuł. Autor ten potrafi w taki sposób zawładnąć ludzkim umysłem, że nie da się spać przez kilka nocy. Jest on wirtuozem słowa, a książka ta jest dobrym tego tytułu przykładem. Oczywiście takie tytuły...