248 stron, 160 rozdziałów.
Jeszcze raz: 248 stron, 160 rozdziałów(!).

***

Wspomnienia, które bohater pisze po własnej śmierci. Narrator, który przypomina czytelnikowi, by nie przegapił kluczowych wydarzeń z poprzedniego rozdziału. Zdrady, ucieczki, kłamstewka, ogromna dawka poczucia humoru…

To przeoryginalna książka, która mimo 142 lat na karku wciąż nie zaczęła się starzeć. Świetna rzecz zapomnianego w Polsce brazylijskiego mistrza pióra, Machado de Assisa, którego zdążyłem się już stać ogromnym fanem.

Autor co chwila zaskakuje czytelnika - jeden z rozdziałów wypełniony jest … milczeniem, mamy także epitafium, zgromadzenia znaków przestankowych, czy rozdział pochwalny poświęcony nogom bohatera, w podzięce za to, że zaniosły go bez przeszkód w miejsce przeznaczenia. De Assis uderza czasem w poważniejsze, quasi-filozoficzne, czy wręcz biblijne tony. Są to jednak krótkie odstępstwa od normy, wszystkie podane z nieprawdopodobną wręcz lekkością. Trudno się nie uśmiechnąć, czytając:

"Poszedłem dalej, snując nieskończoną ilość refleksji, które niestety już zapomniałem; byłby to zresztą materiał do całego rozdziału, może nawet wesołego. Lubię wesołe rozdziały; to moja słabość. Widziany z zewnątrz epizod z Valongo był okropny. Ale tylko z zewnątrz. Gdy jednak zatopiłem w nim ostrze rozumowania, znalazłem w nim treść figlarną, subtelną, a nawet głęboką".

Jeśli szukacie lektury lekkiej, pełnej niewymuszonego humoru, tak po ludzku prawdziwej i jeśli nie przeszkadza Wam nieustanne poklepywanie po plecach przez narratora - nie ma lepszej opcji niż Machado de Assis.

PS. 248 stron, 160 rozdziałów(!).

248 stron, 160 rozdziałów.
Jeszcze raz: 248 stron, 160 rozdziałów(!).

***

Wspomnienia, które bohater pisze po własnej śmierci. Narrator, który przypomina czytelnikowi, by nie przegapił kluczowych wydarzeń z poprzedniego rozdziału. Zdrady, ucieczki, kłamstewka, ogromna dawka poczucia humoru…

To przeoryginalna książka, która mimo 142 lat na karku wciąż nie zaczęła się...

Takie troszkę nudnawe. Nie przepadam za tym typem literatury.

Takie troszkę nudnawe. Nie przepadam za tym typem literatury.

Książka fajna, aczkolwiek forma, jaką użyto w niej (kolokwialnie mówiąc)- dziwna. Jest to specjalnie wykonany zabieg artystyczny, ponieważ sam Autor wspomina o tym na początku swojego dzieła.

Treść "Wspomnień pośmiertnych Brasa Cubasa" ciekawa. Autor bezpośrednio kontaktuje się z odbiorcą: droczy się z nim, narzuca pewien tok myślenia, podkreśla wyjątkowość swojej książki. Jest on świadom tego, iż nie będzie posiadała ona sporej liczby odbiorców.

Assis używa nieregularnej formy. Wspomnienia, jak idzie zauważyć, są porozrzucane w czasie, dla przykładu: pierwszy rozdział jest o śmierci, następny o narodzinach, kolejny o młodzieżowym czasie a inny o dziecięcych latach. Nie mają one określonej długości a ich trwanie w przestrzeni nie jest opisane w treści.

"Wspomnienia pośmiertne Brasa Cubusa", jeżeli chodzi o formę, nazwałbym pamiętnikiem. Autor opisuje wydarzenia, które specjalnie wpłynęły na jego rozwój w pewnym etapie życia. Tworzy on swoje obrazy, poglądy czy rozwiązania na dany temat. Odbiorca może się z nimi zgodzić, aczkolwiek nie musi.

Co do samej treści? Tę książkę poleciłbym osobom, które interesują się wpływem bodźców na człowieka, ponieważ wspomnienia te takie wydarzenia opisują. Język jest prosty, nie zawiera trudnych do zrozumienia wyrazów, co jest dla mnie jedyną wadą, ponieważ osobiście lubię teksty, które zawierają słowa mało znane, mówiąc potocznie- "lanserskie".

Reasumując- polecam tę książkę każdej osobie. Jest to utwór pisany prozą, który można przeczytać w maksimum 2-3 dni. Mi to zajęło trzy dni, ponieważ musiałem pilnie wyjechać i nie miałem czasu, aby zajrzeć do książki. Treść fajna, przyjemna. Rozwiązania autora na dany temat- trafne i przemyślane.

Książka fajna, aczkolwiek forma, jaką użyto w niej (kolokwialnie mówiąc)- dziwna. Jest to specjalnie wykonany zabieg artystyczny, ponieważ sam Autor wspomina o tym na początku swojego dzieła.

Treść "Wspomnień pośmiertnych Brasa Cubasa" ciekawa. Autor bezpośrednio kontaktuje się z odbiorcą: droczy się z nim, narzuca pewien tok myślenia, podkreśla wyjątkowość swojej książki....

Tracę już cierpliwość do przeciętnych powieści. O szczególną nerwowość przyprawiają mnie zaś te spośród nich, które roszczą sobie prawa do bycia wyjątkowymi. Tak właśnie ma się sprawa ze "Wspomnieniami", których autor już na pierwszej stronie przyznaje się do pokrewieństwa z Laurencem Sternem. Dodajmy do tego ciekawy pomysł wyjściowy spisanej pośmiertnie autobiografii oraz liczne nawiązania do klasyki, a powinniśmy otrzymać przepis na dzieło wielkiego formatu. A jednak autor spektakularnie nie dotrzymuje obietnicy. Podobieństwo do narracji z "Tristrama Shandy'ego" rychło karleje do wtykanych wciąż od nowa uwag o rozdziałach; pośmiertna perspektywa, wbrew oczekiwaniom, nie przydaje nowej jakości zwyczajnym, dość zresztą powierzchownym wspomnieniom; wreszcie i cytaty z Arystotelesa oraz innych dobrze brzmiących nazwisk nie wnoszą niczego do powieści, sprawiając wrażenie dodanych na siłę. Na koniec ostaje się tylko obraz życia głównego bohatera, przy czym bohater składa się głównie z nudy i niezdecydowania, a jego żywot z ciągnącego się latami romansu z mężatką. Tłumaczka poucza mnie wprawdzie w posłowiu, że Machado de Assis był wybitnym stylistą i największym pisarzem brazylijskim, ale wymowa tych słów bardzo traci na znaczeniu w świetle stronic, które bezpośrednio je poprzedzają.

Tracę już cierpliwość do przeciętnych powieści. O szczególną nerwowość przyprawiają mnie zaś te spośród nich, które roszczą sobie prawa do bycia wyjątkowymi. Tak właśnie ma się sprawa ze "Wspomnieniami", których autor już na pierwszej stronie przyznaje się do pokrewieństwa z Laurencem Sternem. Dodajmy do tego ciekawy pomysł wyjściowy spisanej pośmiertnie autobiografii oraz...

Kawałek dobrej, zabawnej w sumie prozy, choc wymagającej wytężenia uwagi i pamięci.
Pozycja powinna byc obowiązkowa dla wielbicieli literatury latynoamerykańskiej, tej mniej okrzyczanej i popularnej.

Kawałek dobrej, zabawnej w sumie prozy, choc wymagającej wytężenia uwagi i pamięci.
Pozycja powinna byc obowiązkowa dla wielbicieli literatury latynoamerykańskiej, tej mniej okrzyczanej i popularnej.

Lektura warta uwagi.

Lektura warta uwagi.