Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już przy pierwszej stronie widać było, że będzie ciężko: „Purpurowa kula zachodzącego słońca odbijała się w ciemnozielonej wodzie; nurt kołysał się łagodnie, usypiając czujność słońca. Pochyliło się nisko, jakby rzeka była łożem, w którym spocznie po ciężkim dniu. Warta, dotychczas łagodna i zapraszająca, posłała falę, która cichym chlupnięciem przykryła światło, porywając je w głąb nurtu. Zaszeleściły trzciny; złowieszcze niczym suchy chichot.” Ale twardo brnąłem przez kolejne strony („złote loki zwinięte niczym śpiące kocięta nad karkiem”, „Kinga otrzepała się z wody jak gołębica”). Udało mi się dotrwać tylko do setnej strony. Fabuła i postaci od biedy ujdą, choć skonstruowane są raczej prosto i naiwnie. W zasadzie jedynym jasnym punktem książki jest ciekawe tło historyczne. Ale to za mało żeby przebrnąć przez bite siedemset stron stylu, w jakim książka została napisana.

Już przy pierwszej stronie widać było, że będzie ciężko: „Purpurowa kula zachodzącego słońca odbijała się w ciemnozielonej wodzie; nurt kołysał się łagodnie, usypiając czujność słońca. Pochyliło się nisko, jakby rzeka była łożem, w którym spocznie po ciężkim dniu. Warta, dotychczas łagodna i zapraszająca, posłała falę, która cichym chlupnięciem przykryła światło, porywając...