Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Najbardziej udane tajne operacje są przeprowadzane zgodnie z zasadą wiarygodnego zaprzeczenia." Jestem pod ogromnym wrażeniem książki, chciałabym częściej trafiać na tak rzetelnie i skrupulatnie przygotowaną literaturę faktu. Nie spodziewałam się aż takiej szczegółowości informacji, głębokiego wnikania w tematykę, sięgnięcia do imponującej listy bibliografii. Ale co najważniejsze, przelana na papier wiedza, chociaż potraktowana w imponujących rozmiarach, absolutnie nie przytłaczała. Annie Jacobsen wykazała duże merytoryczne przygotowanie do poruszanych zagadnień, bez żadnych problemów odnalazła się w nich, perfekcyjnie żonglowała partiami materiału. Nawet jako osoba tylko ogólnie zorientowana w zwykłych kwestiach amerykańskiej polityki, a zwłaszcza niuansach zaplecza, swobodnie czułam się poznając książkę. Logiczny podział zagadnień, trafne pogrupowanie, staranność w detalach, a poza tym stworzenie klimatu fabularnego przedstawiania. Publikację czytałam niczym wyśmienicie opracowaną i atrakcyjnie podaną sensację. Ale to w końcu, prawdziwe życie pisze najlepsze scenariusze, sztuką jest umieć podać je w zrozumiałej i wciągającej formie. Pierwsze spotkanie z twórczością tej finalistki Nagrody Pulitzera, ale z pewnością nie ostatnie. Zaimponowała docieraniem do wiadomości, weryfikowaniem faktów, wyciąganiem wniosków, dystansem do oceniania. Zachwyciła formą i stylem pisania. Chciałam jeszcze więcej elementów wywiadów z informatorami i tajnymi funkcjonariuszami operacyjnymi, ale znaczna część ich działalności wciąż musi być ukryta w mroku. Annie Jacobsen dokładnie naświetliła warunki i okoliczności powstania amerykańskich paramilitarnych jednostek, mroczne kulisy prezydenckich operacji, różnorodnie nazywanych, ale znaczących dokładnie to samo. Sięgnięcie po środki ostateczne, neutralizowanie zapobiegawcze, zamach stanu, unieszkodliwienie ludzkiego celu, zabójstwo celowane, zaplanowany wypadek, prewencyjne akcje bezpośrednie ze skutkiem śmiertelnym. Pokazała tło i przebieg specjalnych operacji w Korei, Gwatemali, Iranie, Wietnamie, Laosie, Kubie, Dominikanie, Sudanie, Libii, Iraku, Kuwejcie, Afganistanie i Arabii Saudyjskiej. Niekonwencjonalne techniki walki, infiltracja, sabotaż, dywersja, zasadzki, partyzantka, a wszystko w ramach ścisłego przestrzegania zasady świadomej pozornej niewiedzy prezydentów, pozwalającej na wyparcie się udziału. Autorka odwołała się do akcji, które skończyły się sukcesem, ale również tych, które okazały się kompletnym fiaskiem, spektakularną klęską, a nawet dosadnym ośmieszeniem. Istotną kwestią pozostaje moralność tajnych operacji paramilitarnych, przede wszystkim od strony obustronnych ofiar, słuszności zabójstwa w imię bezpieczeństwa narodowego, ale również nieinformowania opinii publicznej, mówienia zagadkami, oraz potwornych długofalowych konsekwencji w postaci zamętu, chaosu i katastrofy. bookendorfina.pl