Izrael już nie frunie

Doskonały reportaż Piotra Smolińskiego, ukazujący różne odcienie Izraela. Autor powołuje się na bogate wywiady z Izraelczykami, Palestyńczykami, Żydami, muzułmanami, tymi wierzącymi oraz niewierzącymi. Z osobami z różnych warstw społecznych, parających się różnymi zawodami. Przez to obraz ten jest bardzo bogaty. Najbardziej zachwycił mnie rozdział i rozmowa z niejakim Saudem, sklepikarzem z Jerozolimy. W tym wywiadzie było wszystko to, w co Europejczycy wierzą, a z drugiej strony to, czego się boją czuć, myśleć i powiedzieć.

Doskonały reportaż Piotra Smolińskiego, ukazujący różne odcienie Izraela. Autor powołuje się na bogate wywiady z Izraelczykami, Palestyńczykami, Żydami, muzułmanami, tymi wierzącymi oraz niewierzącymi. Z osobami z różnych warstw społecznych, parających się różnymi zawodami. Przez to obraz ten jest bardzo bogaty. Najbardziej zachwycił mnie rozdział i rozmowa z niejakim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zanim zabrałam się za czytanie „Izrael już nie frunie” – bądź co bądź książka dostępna jest na rynku już od wielu lat, a dodatkowo jest „obarczona” dobrą reputacją, co wzmaga oczekiwania – w recenzjach i opiniach natrafiałam na pewną powracającą charakterystykę tegoż reportażu. A mianowicie, siłą relacji Smoleńskiego jest to, że „oddaje głos” Żydom, Izraelczykom, Palestyńczykom, Arabom, czy „po prostu” mieszkańcom. Urzędnikom, profesorom, studentom, lekarzom, sklepikarzom, naganiaczom ulicznym. Ortodoksom, umiarkowanym, niewierzącym. Konserwatystom i liberałom (ciekawostka: prawie nie znajdziemy bohaterów apolitycznych).
Rzeczywiście, ta polityczna polifonia stanowi interesujący wkład w próbę zrozumienia trudnej i krwawej historii Bliskiego Wschodu. Zgadzam się z pojawiającymi się opiniami, że reportaż Smoleńskiego może być trudny w odbiorze – zdecydowanie większej wartości nabiera, gdy czytelnik ma już pewną wiedzę historyczną, społeczną i polityczną dotyczącą Izraela i Bliskiego Wschodu. Zwłaszcza, że reportaż dotyczy konkretnego okresu z historii Izraela i koncentruje się głównie wokół wąsko określonych tematów, jak kwestia osiedli izraelskich w Strefie Gazy. Tym niemniej nie jest to zarzut, a wręcz przeciwnie, to duża zaleta, powiedzieć coś nowego na stary temat, dołożyć swój oryginalny wkład. Uchwycić „ducha czasów”. Co do tego ostatniego, okazuje się, że nie jest to ulotny duch czasów tu-i-teraz. Smoleński zestawia ówczesny mu Izrael z Izraelem Amosa Oza sprzed kilku dekad – klimat polityczny i społeczny zdecydowanie pozostaje zbyt podobny.
Przede wszystkim jednak, Smoleński wykazuje dużo cierpliwości i szacunku dla swoich rozmówców, choć czytając niektóre wypowiedzi – z perspektywy usadzonego w fotelu „obiektywnego” obserwatora-czytelnika - trudno zachować neutralność wobec bohaterów. Dostaniemy dawkę relacji ocierających się o rasizm, emanujących megalomanią i nacjonalizmem, skrajną nietolerancję religijną. Z każdej strony politycznego spektrum. Wydaje się jednak, że z tej polifonii wyłania się wspólny pierwiastek, właściwy dla obu stron konfliktów, Izraela i Palestyny. Pierwiastek ten – w moim odczuciu - oddaje fragment poświęcony kobietom izraelskim i palestyńskim („Fatima”). Przy całym bagażu uprzedzeń i niechęci, gdy dwie strony rozpoczynają dialog, okazuje się, że za wszystkim stoi strach. Strach fizyczny, zmaterializowany z postaciach izraelskiego żołnierza, czy arabskiego szahida. Stach psychiczny, obawa o swoją rozmytą tożsamość, zintensyfikowany głosami rabinów, mułłów, polityków czy fanatycznych organizacji.
Z zatem, strach i walka o tożsamość pozostają głównymi tematami reportażu – dwie napędzające się wzajemnie siły, cynicznie manipulowane przez polityków, sterowane mocą decyzji administracyjnych.
Polecam ten reportaż każdemu, gdyż pewne przesłania mają charakter uniwersalny, nieograniczany czasowo i przestrzennie do Bliskiego Wschodu.

Zanim zabrałam się za czytanie „Izrael już nie frunie” – bądź co bądź książka dostępna jest na rynku już od wielu lat, a dodatkowo jest „obarczona” dobrą reputacją, co wzmaga oczekiwania – w recenzjach i opiniach natrafiałam na pewną powracającą charakterystykę tegoż reportażu. A mianowicie, siłą relacji Smoleńskiego jest to, że „oddaje głos” Żydom, Izraelczykom,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Obraz Izraela, Żydów pokazany biegunowo. Bardzo dobra książka.

Obraz Izraela, Żydów pokazany biegunowo. Bardzo dobra książka.

Pokaż mimo to

Wachlarz różnych punktów widzenia, który pomoga zrozumieć obydwie strony. Trochę zabrakło mi tła, zarysu faktów, a wydaje mi się to być ważne dla osób, które sięgają po tego typu pozycje bez przygotowania, bez researchu. Tak czy siak, polecam.

Wachlarz różnych punktów widzenia, który pomoga zrozumieć obydwie strony. Trochę zabrakło mi tła, zarysu faktów, a wydaje mi się to być ważne dla osób, które sięgają po tego typu pozycje bez przygotowania, bez researchu. Tak czy siak, polecam.

Pokaż mimo to

Reportaż z pewnością ciekawy, wartościowy, ale nie porwał mnie i nie byłam zaangażowana podczas lektury.

Reportaż z pewnością ciekawy, wartościowy, ale nie porwał mnie i nie byłam zaangażowana podczas lektury.

Pokaż mimo to

Cóż więcej dodać... Po prostu rewelacyjna książka.

Cóż więcej dodać... Po prostu rewelacyjna książka.

Pokaż mimo to

A miało być tak pięknie. Nowy kraj , Ziemia Obiecana, własne miejsce na ziemi, spokojne, bezpieczne i radosne życie. W 1948 roku powstało państwo Izrael - marzenie wszystkich Żydów. Wiązało się to dla imigrantów z pozyskaniem ojczyzny, z wielkimi nadziejami, oczekiwaniami, realizacją mitu. Wreszcie powiedzenie „W przyszłym roku w Jerozolimie” nabrało treści. Dla rdzennych mieszkańców tych ziem -Palestyńczyków oznaczało to utratę ziemi, poczucie krzywdy, konieczność walki, wysiedlenia, z którymi nie pogodzili się do dziś.
Minęło 70 lat, wydawałoby się, że czas wystarczający, żeby się wszystko poukładało. Ale się nie poukładało. Izrael nie jest tym, czym miał być, a każda z nacji ma przekonywujące uzasadnienie swojej obecności w tym skrawku świata, walczy i nie odpuszcza.

Paweł Smoleński w swojej książce kreśli wielopłaszczyznowy obraz współczesnego kontrowersyjnego państwa. Nie tego, co widzimy w telewizji, podczas turystycznych wycieczek, czy w doniesieniach prasowych, lecz realnie istniejącego kraju i jego skonfliktowanych mieszkańców. Jedzie do Izraela kilkakrotnie, spotyka się z różnymi ludźmi i rozmawia, rozmawia, rozmawia…Z przedstawicielami wszystkich stron. Z Żydami i Arabami, chrześcijanami i muzułmanami, z chasydami, profesorami, ludźmi ulicy, bazarowymi sprzedawcami, lekarzami, działaczami, nacjonalistami, żołnierzami, mieszkańcami kibucu, palestyńskim osadnikami w strefie Gazy i Żydami stamtąd wysiedlonymi, z praczką i sprzątaczką. Z ludźmi, którzy mieszkają w pobliżu muru i którym nad głową latają bomby. Różnorodna galeria postaci i bardzo różnorodna tematyka. Rodzi się z tych rozmów zbiór reportaży i historii mieszkańców Izraela, zwykłych ludzi ponoszących konsekwencje wielkiej polityki i zewnętrznych, nieodwołalnych decyzji. Ludzi zmęczonych wojną, zmęczonych, bez nadziei na rychłą poprawę, bezradnych i pełnych smutku. To nie tak miało być.

Książkę przeczytałam dwukrotnie. Kilka lat temu wydała mi się trudna, chaotyczna i zagmatwana. Potem było kila książek o tematyce żydowskiej i ostatnia - „W przyszłym roku w Jerozolimie”, która bardzo rozszerzyła moje horyzonty. I dopiero po lekturze tej książki przeczytałam „Izrael już nie frunie” z ciekawością i z większym zrozumieniem. Choć obie książki mają zupełnie różną formę - jedna to powieść, a druga zbiór reportaży, to jedna dopełnia drugą. Dowiadujemy się co było dalej.

A miało być tak pięknie. Nowy kraj , Ziemia Obiecana, własne miejsce na ziemi, spokojne, bezpieczne i radosne życie. W 1948 roku powstało państwo Izrael - marzenie wszystkich Żydów. Wiązało się to dla imigrantów z pozyskaniem ojczyzny, z wielkimi nadziejami, oczekiwaniami, realizacją mitu. Wreszcie powiedzenie „W przyszłym roku w Jerozolimie” nabrało treści. Dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na ten cykl reportaży składają się wywiady z mieszkańcami Izraela, pochodzących z różnych środowisk, o różnym statusie społecznym i różnym pochodzeniu. Autor starał się pokazać z różnych punktów widzenia mieszankę postaw i poglądów w Izraelu początku lat 2000+. Punktem odniesienia do wielu wywiadów Smoleńskiego jest okres, kiedy rząd zdecydował się wycofać/przesiedlić izraelskich osadników z obszaru Gazy. Pomysłodawcą zaś cyklu wydaje się być Amos Oz i jego książka “Na ziemi Izraela”, która jest zapisem podróży żydowskiego pisarza po wybranych miejscach w Izraelu i rozmów z ich mieszkańcami. Smoleński w różnych reportażach z tego zbioru powraca do uwag Amosa, cytuje fragmenty jego książki.
Pierwszym bohaterem tych reportaży sa żydzi, ktorzy sa, nie-sa narodem izraelski. Drugim, to arabowie, przede wszystkim palestyńczycy. Wśród rozmówców Smoleńskiego są ortodoksyjni chasydzi, ale i używający życia, noszący się na sposób europejski mieszkańcy Tel-Awiwu. Są osadnicy, którzy po 15-20 latach życia w Strefie Gazy muszą opuścić swoje domy, urodzajne, a wcześniej pustynne, pola, ale i ich adwersarze - ciężko pracujący żydzi z małych miasteczek Izraela, gdzie z trudem wiążą koniec z końcem i nie rozumieją, dlaczego rząd z ich podatków finansował przez tyle lat osadnictwo na ziemiach okupowanych. Autor opisuje też wzajemne postrzeganie się żydów i palestyńczyków, niezrozumienie i fałszywe obrazy drugiej strony, ale także próby porozumienia się.
Gorzki obraz współczesnego Izraela wyłania się z tych reportaży. Żydzi ściągali z całego świata do tej ziemi, aby znaleźć wymarzoną Ziemie Obiecana, swój kraj, którego tak długo byli pozbawieni, szacunek, pokój, a często doświadczają niepokoju, walki, z niewiernych w przyszłości stali się okupantami i prześladowcami wcześniej zamieszkujących te tereny arabów. Pomimo wrogości otoczenia, często trudnych warunków życia, niepewności jutra, wewnętrznego skłócenia, próbują być jednym narodem, próbują kazdy na swoj sposob nie tracić przekonania, że jakoś są tym Narodem Wybranym, w dalszym ciągu próbują trzymać się swoich marzeń.

Na ten cykl reportaży składają się wywiady z mieszkańcami Izraela, pochodzących z różnych środowisk, o różnym statusie społecznym i różnym pochodzeniu. Autor starał się pokazać z różnych punktów widzenia mieszankę postaw i poglądów w Izraelu początku lat 2000+. Punktem odniesienia do wielu wywiadów Smoleńskiego jest okres, kiedy rząd zdecydował się wycofać/przesiedlić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Solidny kawałek reportażu. Trafny opis państwa Izrael oraz targających nim problemów i dylematów. Autor oddaje głos swoim 20+ rozmówcom, starając się jednocześnie zachować przy tym bezstronność (zwłaszcza w kwestii konfliktu izraelsko-palestyńskiego). Książka napisana w 2005/06 roku, traci niestety na aktualności. Stad nie czyta się jej już z takim samym zainteresowaniem. Nie za bardzo zrozumiałem powodu wyboru właśnie tego tytułu (zwrot pojawia się w jednym z rozdziałów).

Solidny kawałek reportażu. Trafny opis państwa Izrael oraz targających nim problemów i dylematów. Autor oddaje głos swoim 20+ rozmówcom, starając się jednocześnie zachować przy tym bezstronność (zwłaszcza w kwestii konfliktu izraelsko-palestyńskiego). Książka napisana w 2005/06 roku, traci niestety na aktualności. Stad nie czyta się jej już z takim samym zainteresowaniem....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo obiektywna, autora prawie tam nie ma. Książka nie daje żadnych gotowych rozwiązań, trzeba samemu odpowiedzieć sobie na wiele pytań, polecam każdemu kto potrzebuje katalizatora do przemyśleń na temat.

Bardzo obiektywna, autora prawie tam nie ma. Książka nie daje żadnych gotowych rozwiązań, trzeba samemu odpowiedzieć sobie na wiele pytań, polecam każdemu kto potrzebuje katalizatora do przemyśleń na temat.

Pokaż mimo to