Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Staram się nadrobić swoje zaległości czytelnicze choćby poprzez poznanie autorów, których mam na swojej chciejliście książek do przeczytania. Szczególną uwagę zwracam na thrillery psychologiczne, które zawsze potrafią przyciągnąć moją uwagę i chęć sięgnięcia po nieznane pióro. Caroline Mitchell z całą pewnością potrafi odnaleźć się w tym gatunku o czym świadczyć może to skupienie się na zachowaniach oraz odczuciach bohaterów. Nie jest łatwo skupić się na uczuciach i emocjach bohaterów dbając równocześnie o napięcie, tajemniczość. Mogę śmiało powiedzieć, ze autorka sprostała temu jakże trudnemu zadaniu, dzięki któremu powieść czyta się z prawdziwą przyjemnością.
Zgrabny zabieg umieszczenia całej historii w przeszłości, którą poznajemy w czasie rzeczywistym dodaje właśnie takiej tajemniczości.
„Nie jestem złym człowiekiem ale zrobiłam coś bardzo złego”
Emma wyznaje nam w prologu, że ma coś na sumieniu. Co naprawdę wydarzyło się w 2013 r.? Dlaczego niektórzy ludzie żyją dalej nawet gdy zakopiemy ich w ziemi. Czy w gąszczu tajemnic, niedopowiedzeń będziemy w stanie dojrzeć prawdziwą miłość, którą łączy Emmę i Alexa? Bo tak naprawdę jest to opowieść o miłości, tej bezwarunkowej, trudnej małżeńskiej. Jak to jest, kiedy z dnia na dzień uświadamiamy sobie jak mało wiemy o naszej drugiej połówce. Czy nie żyjemy przypadkiem w związku małżeńskim z nieznajomą? I jeszcze ten socjopata wokół którego obraca się cały świat. Istnieje naprawdę czy to tylko wymysł żony?
„Niektóre prawdy są zatrważające i nie każdy potrafi się z nimi uporać.”
Caroline Mitchell porusza temat uwodzenia nieletnich, nękania, molestowania seksualnego. Problemy rodzinne w dorosłym już życiu trzydziestoletniej kobiety to tylko wierzchołek tego, co funduje nam autorka. Powieść jest o wiele bardziej złożona, ukazana również z punktu widzenia tajemniczego Luke, który wkracza w życie małżonków, a może cały czas w nim był? Warto przyjrzeć się milczącej ofierze, spojrzeć w jej oczy, zauważyć ten niepokój, który odbija się zaburzeniami odżywiania się. Może to tylko fikcja, w której miesza się dobro ze złem, miłość z przemocą. Ale być może to rzeczywistość, której nie chcemy przyjąć, która nas nie dotyczy, z którą nie chcemy mieć nic wspólnego.

Staram się nadrobić swoje zaległości czytelnicze choćby poprzez poznanie autorów, których mam na swojej chciejliście książek do przeczytania. Szczególną uwagę zwracam na thrillery psychologiczne, które zawsze potrafią przyciągnąć moją uwagę i chęć sięgnięcia po nieznane pióro. Caroline Mitchell z całą pewnością potrafi odnaleźć się w tym gatunku o czym świadczyć może to...

„Czy pani wie, co to znaczy, być ciągle niechcianym, nienawidzonym, niekochanym dzieckiem? I jeszcze dowiadujesz się, że najważniejsza dla ciebie osoba, o której miłość walczysz, znajduje się sobie kogoś innego do kochania.”
Czułem się jakbym wszedł do tego domu z butami i przyglądał się jego mieszkańcom. Patrzyłem z boku na dziadków, rodziców, dzieci i zło kryjące się po kątach, rzucające cień na tę z pozoru zwyczajną rodzinę.
Chciała stworzyć dom jakiego nie zaznała w dzieciństwie.
Chciała zostawić za sobą bolesną przeszłość, odciąć się od niej zapomnieć, pogrzebać na zawsze. Teściowa była dla niej matką. Ich spojrzenia znaczyły więcej niż słowa, bywały jak porozumienia dusz, niewerbalne gesty, które tylko one rozumiały. Teraz pozostały jedynie rzeczy pozostawione przez zmarłą matkę, przywołują one wspomnienia i może dlatego tak trudno ich się pozbyć. Wszystko zaczyna się zmieniać w tym domu, który miał być marzeniem z dzieciństwa.
Mocny klimat domestic noir w połączeniu z psychologiczną warstwą powieści i umiejętnością stopniowego budowania napięcia, to najmocniejsze strony tego thrillera.
Opowieść głównie opiera się wydarzeniach z przeszłości, w której to główna bohaterka doznała krzywdy ze strony najbliższej osoby. Świetnie przedstawiona warstwa psychologiczna, całe to zagłębianie się w ludzką psychikę i ukazanie jak ważne w życiu są decyzje, które podejmujemy jako rodzice.
Czytając zastanawiałem się kto stoi za zniknięciem Karolinki?
Czy śmierć babci to osobna sprawa?
Dlaczego w tej rodzinie tyle niedopowiedzeń?
Oczywiście na wszystkie pytania otrzymałem odpowiedź, która skłania do refleksji nad relacjami w tej rodzinie. Dobrze skrojona opowieść z bohaterami pełnymi sprzeczności, ukrywającymi swoje prawdziwe oblicze. Autorka pyta wprost o to jak daleko jesteśmy w stanie posunąć się, by zrealizować swoje marzenia? Czy budowanie szczęścia na fundamencie kłamstwa ma szansę powodzenia w przyszłości?
Warto sięgnąć, poczytać i przekonać się, że bohaterowie są prawdziwi. To idealna lektura na weekendowe popołudnie.

„Czy pani wie, co to znaczy, być ciągle niechcianym, nienawidzonym, niekochanym dzieckiem? I jeszcze dowiadujesz się, że najważniejsza dla ciebie osoba, o której miłość walczysz, znajduje się sobie kogoś innego do kochania.”
Czułem się jakbym wszedł do tego domu z butami i przyglądał się jego mieszkańcom. Patrzyłem z boku na dziadków, rodziców, dzieci i zło kryjące się po...

Fortyfoot House przeszło sto lat temu pełniło funkcję sierocińca dla biednych dzieci z londyńskiego East Endu. Nie wiadomo co dokładnie wydarzyło się na wyspie Wight i dlaczego w ciągu dwóch tygodni zmarli wszyscy wychowankowie - ponad sześćdziesięcioro dzieci. Właśnie tam, na klifach z dala od zgiełku dnia codziennego ogarnia człowieka dziwne poczucie bezczasowości. Takie przynajmniej wrażenie mógł odczuć trzydziestoletni David Williams z siedmioletnim synem i rozbitym małżeństwem. Facet podejmuje się rożnych prac, by za wszelką cenę zarobić na utrzymanie siebie i synka. Przyjęcie zlecenia remontu wiktoriańskiego sierocińca podreperowałoby skromny budżet Davida. Problem w tym, że ten dom jest nawiedzony.
„Byłem przekonany, że to co widzę. Coś intensywnie ciemnego, małego i napiętego - nie poruszającego się, lecz czekającego na mój ruch. Sam wstydziłem się swojej pewności, logika bowiem podpowiadała mi, że w najgorszym wypadku mam do czynienia z dużym szczurem.”
Okoliczni mieszkańcy tak dobrze znają tego gryzonia, że nadali mu imię, ale unikają rozmów na ten temat i omijają temat posiadłość z daleka.
Moim zdaniem to jedna z lepszych jego książek brytyjskiego autora horrorów. Powieść powstała w latach 90-tych, kiedy autor był w swojej szczytowej formie i naprawdę przykładał się do pisanych opowieści. Mroczna tajemnica wiktoriańskiego sierocińca i tajemnicza piękność, której urokowi nie potrafi oprzeć się główny bohater. Portret psychologiczny Davida jest idealnie nakreślony i wraz z nim możemy poczuć, że otacza nas coś z czym sami poradzić sobie nie możemy. Jeśli będziemy sami na sam z tą opowieścią oczami wyobraźni ujrzymy postać młodego pana Billingsa spacerującego po ogrodach Fortyfoot House. Widziałem światła na niezamieszkałym strychu, dzieci w nocnych koszulach, a odziani na czarno ludzie zmieniają miejsca na stuletniej fotografii. Słyszałem hałasy, które można przypisać siłom nadprzyrodzonym. Zadziwia autor zgrabną fabułą, w której bohater szuka pomocy u księdza i policji. Jednak samemu przyjdzie mu stawić czoło niebezpieczeństwu i śmierci, która zbiera swoje żniwo.
Zgrabnie nawiązuje Masterton do jednej z najstarszych na świecie mitologii, której elementy możemy odnaleźć m.in. w Biblii. Sumeryjskie barwy czasu, Praistoty czekające na swoje wielkie Odrodzenie. Warto poświęcić tej powieści swój wolny czas i przekonać się, że Graham Masterton ma sporą dozę wyobraźni. Uwielbiam jego pióro, z którego czerpię swoistą przyjemność czytania.

Fortyfoot House przeszło sto lat temu pełniło funkcję sierocińca dla biednych dzieci z londyńskiego East Endu. Nie wiadomo co dokładnie wydarzyło się na wyspie Wight i dlaczego w ciągu dwóch tygodni zmarli wszyscy wychowankowie - ponad sześćdziesięcioro dzieci. Właśnie tam, na klifach z dala od zgiełku dnia codziennego ogarnia człowieka dziwne poczucie bezczasowości. Takie...

Mario nie należał do grona zamożnych obywateli, którzy nie rozumieją, że większość problemów biednych można rozwiązać za pomocą pieniędzy. Po śmierci córeczki i odejściu żony zostaje sam z niezapłaconymi rachunkami za leczenie swojego dziecka. Przeżyta rodzinna tragedia zabija w nim resztki nikłej nadziei, że w jego życiu może być dobrze. Nikłym światełkiem w ciemnym tunelu rzeczywistości jest propozycja płatnego zabójcy.
„Życie składa się z wydarzeń, które zachodzą pomiędzy tym, co wiemy, i tym o czym dowiemy się zbyt późno, by temu zaradzić.”
Autor zabiera nas w świat karteli narkotykowych, ćpunów, płatnych morderców i meksykańskich emigrantów. Zdesperowany Mario bierze udział w nielegalnej wyprawie do Meksyku, to co spotyka po drodze ma znamiona charakterystyczne dla typowego horroru. Byłem zaskoczony nagłą zmianą obranego przez autora kursu, który na początku powieści bardzo mi się podobał. Z czasem zacząłem zastanawiać się w jakim kierunku to wszystko zmierza. Byłem w stanie zrozumieć zrozpaczonego utratą dziecka ojca, który traci również żonę i przyjmuje szybki lecz bardzo ryzykowny zarobek. Jednak kolejne rozdziały pojawiające się w trakcie czytania były trudne do zrozumienia. Mam oczywiście na myśli opisy podróży do Meksyku i tego horroru, który funduje nam autor poprzez zjawiska nadprzyrodzone. Oczekiwałem innego przebiegu wydarzeń, nie rozumiałem krojenia bezbronnego dziecka na kawałki. Mam wrażenie, że gubiłem się w tej powieści, że coś mi umykało. Przeszkadzał mi nieprzetłumaczony tekst, który często pojawiał się i dotyczył nie tylko pojedynczych zwrotów, ale całych zdań a nawet i całych akapitów.
Pamiętam ten moment, w którym oczami wyobraźni próbowałem ujrzeć zakończenie opowieści i wiedziałem, że ta podróż z diabłem przewodnikiem nie może skończyć się dobrze. Do jakiego domu może nas zabrać diabeł? Myślę, że sami sobie jesteśmy w stanie odpowiedzieć na to pytanie.

Mario nie należał do grona zamożnych obywateli, którzy nie rozumieją, że większość problemów biednych można rozwiązać za pomocą pieniędzy. Po śmierci córeczki i odejściu żony zostaje sam z niezapłaconymi rachunkami za leczenie swojego dziecka. Przeżyta rodzinna tragedia zabija w nim resztki nikłej nadziei, że w jego życiu może być dobrze. Nikłym światełkiem w ciemnym...

Przyjemnie było zanurzyć się w tej lekturze, odpocząć, poczuć zapach lasu i bliskiego kontaktu z naturą. Piękna kryminalna opowieść z przyrodą w tle sprawiła, że czułem się jakbym był w samym sercu lasu i uczestniczył w tajemniczych wydarzeniach, które tworzą duszną atmosferę.
Gdyby drzewa mogły mówić powiedziałyby nam, kto stoi za zabójstwem młodej dziewczyny, której zwłoki znajduje leśnik. Dlaczego akurat Sławek trafia na zmasakrowane ciało dziewczyny. Czy to czysty przypadek? A może ktoś doskonale wiedział, że pilarz będzie pracował w tej części lasu i to on stanie się podejrzanym? Co z tym wszystkim ma wspólnego Waldek, syn Sławka? Znał on przecież ofiarę, chodził z nią do szkoły.
Autor dokładnie przemyślał swoją opowieść oplatając ją mocnym wątkiem obyczajowym, w którym ujrzymy złowieszcze demony czające się wokół tej rodziny. Akcja powieści jest tak prowadzona, że wraz z głównym bohaterem możemy czuć jego emocje, bezradność wobec całej sprawy. Dodatkowe wydarzenia napędzają akcję powieści i sprawiają, że każdy rozdział czyta się z coraz większym zainteresowaniem. Wywrócone do góry nogami życie Sławka chwyta za serce, dostarcza wielu emocji. Przeciętne małżeństwo, którego głowa rodziny zostaje uwikłana w splot nieoczekiwanych wydarzeń, które doprowadzają do zaskakujących decyzji i zaskakującego zakończenia.
Książka zdecydowanie w moim klimacie z lokalną społecznością, lasem i osamotnieniem pogrążonego w rozpaczy człowieka. Trafnie autor oddaje te rodzinne, międzyludzkie relacje. Lubię taką głębię w kryminalnych opowieściach, która oddaje wnętrze człowieka pogrążonego w samotności i rozżaleniu. Autor sprawnie operuje słowem pisanym nadając powieści realizm opisu wydarzeń, opisu lasu, który ma tutaj istotne znaczenie stanowi główny element nieodłącznych wydarzeń. Warto sięgnąć i przekonać się samemu.

Przyjemnie było zanurzyć się w tej lekturze, odpocząć, poczuć zapach lasu i bliskiego kontaktu z naturą. Piękna kryminalna opowieść z przyrodą w tle sprawiła, że czułem się jakbym był w samym sercu lasu i uczestniczył w tajemniczych wydarzeniach, które tworzą duszną atmosferę.
Gdyby drzewa mogły mówić powiedziałyby nam, kto stoi za zabójstwem młodej dziewczyny, której...

Chętnie sięgam po skandynawskie kryminały, których akcja dzieje się zazwyczaj w małych miasteczkach zamieszkałych przez ludzi o rozmaitych charakterach i dążeniach. Takie małe społeczności skrywają wiele tajemnic.
Maria Adolfsson przenosi nas na fikcyjną wyspę Doggerland, położoną gdzieś pomiędzy Wielką Brytanią a Skandynawią. Fikcyjny archipelag to oaza spokoju, ale raz do roku odbywa się tutaj lokalny festiwal ostrygowy, który burzy spokój mieszkańców. Akcja powieści rozpoczyna się właśnie dzień po Oistrze, kiedy to większość mieszkańców budzi się z kacem gigantem po owym festiwalu. Komisarz Karen Eiken Hornby budzi się po mocno zakropionym wieczorze i nocy spędzonej z przełożonym. Wkrótce dowiaduje się, że tej nocy została zamordowana żona owego szefa.
Maria Adolfsson ukazuje główną bohaterkę jako osobę zmęczoną życiem. Praca w wydziale kryminalnym dla Komisarz Karen jest skutecznym sposobem na odpędzeniem od siebie tych myśli, o których za wszelką cenę chciała zapomnieć.
Autorka nieśpiesznie prowadzi akcję, co dla wielu z was może być uciążliwe i nużące. W moim przypadku jest tak, że lubię taką nieśpieszność, drobiazgowość pełną domysłów i hipotez. Pozwala mi to bardziej koncentrować się na czytanej lekturze, zanurzyć się w życie głównej bohaterki, która nie jest amerykańską pięknością z idealnych charakterem. Takie trudne opowieści są dla mnie jeszcze bardziej wciągające i pod tym względem Adolfsson wypada naprawdę dobrze. Podoba mi się to zanurzenie w odległą przeszłość sięgającą blisko pięćdziesiąt lat wstecz, kiedy to poznajemy los niewielkiej hipisowskiej komuny. Czy rozwiązanie zagadki śmierci Susanne Smeed może tkwić w tej odległej przeszłości? A może mamy ją na wyciągnięcie ręki? Przecież w tych skandynawskich opowieściach zbrodni nie popełniają szaleńcu. Najczęściej to ludzie, których widujemy na co dzień. Jeśli tak, to dlaczego autorka tak dużo miejsca poświęca Anne- Marie i wydarzeniom mającym miejsce w 1970 r.? Skandynawski gatunek zawsze potrafi zaskoczyć mnie swoją warstwą psychologiczną, drobiazgowością w opisie prowadzonego śledztwa połączonego ze sprawami społecznymi. Oczywiście są tutaj pewne zgrzyty typowe zresztą dla debiutujących autorów, ale mnie się opowieść podoba i widzę potencjał do kontynuacji cyklu Doggerland, po który na pewno sięgnę.

Chętnie sięgam po skandynawskie kryminały, których akcja dzieje się zazwyczaj w małych miasteczkach zamieszkałych przez ludzi o rozmaitych charakterach i dążeniach. Takie małe społeczności skrywają wiele tajemnic.
Maria Adolfsson przenosi nas na fikcyjną wyspę Doggerland, położoną gdzieś pomiędzy Wielką Brytanią a Skandynawią. Fikcyjny archipelag to oaza spokoju, ale raz...

Opowieść skupiona na erotycznej, nieuchwytnej woni szaleństwa świecenia tyłkiem na drążku w klubie go – go. Autorka odsłania kurtynę, za którą możemy ujrzeć jedno z takich właśnie miejsc. Zobaczyć oczami wyobraźni jak łatwo półnagiej kobiecie wkręcić faceta i wyczyścić jego konto bankowe.
Nie jest to typowy thriller psychologiczny, nie ma też w książce dreszczyku niepokoju, który towarzyszyłby mi podczas czytania. Ponoć Paulina Wysoczańska przedstawioną opowieść oparła na własnych doświadczeniach i zapiskach z dziennika. Możemy tutaj poczuć emocje, które towarzyszą tancerkom. Co czuje taka dziewczyna wchodząc na scenę? Seksualną satysfakcję? A może poczucie władzy nad męskimi móżdżkami, które nie potrafią odmówić półnagiej kobiecie i stawiają jej drinki sięgające zawrotnej wręcz kwoty. Czy naprawdę tak bardzo ta nagość nas rozpędza, że nie potrafimy kontrolować swoich wydatków?
Jeśli komuś przyjemność sprawia czytanie o sterczących sutkach, spoconych ciałach, mokrych waginach to jest to książka właśnie dla niego.
Możliwe, że w części drugiej fabuła skupi się na drugim bohaterze, którego przeszłość tutaj możemy poznać w szarpanych rozdziałach opisujących trudne dzieciństwo. Jot w jakiś sposób zostaje zamieszany i wciągnięty w życie striptizerki. Problem w tym, że nie sięgnę po kontynuację, to nie moja bajka.

Opowieść skupiona na erotycznej, nieuchwytnej woni szaleństwa świecenia tyłkiem na drążku w klubie go – go. Autorka odsłania kurtynę, za którą możemy ujrzeć jedno z takich właśnie miejsc. Zobaczyć oczami wyobraźni jak łatwo półnagiej kobiecie wkręcić faceta i wyczyścić jego konto bankowe.
Nie jest to typowy thriller psychologiczny, nie ma też w książce dreszczyku...

„Szczęście musi się skończyć prędzej czy później, w przeciwnym razie wcale nie jest szczęściem.”
Dla Craiga Bellmana wybitnego międzynarodowego adwokata szczęście kończy się w momencie, w którym zostaje poproszony o opuszczenie taksówki. Zamożny adwokat w strugach deszczu na środku ulicy wysiada z samochodu po tym jak obraził właściciela pojazdu. Jedna nieprzemyślana okoliczność przyciąga następną. Craig z deszczu trafia pod rynnę, kiedy to dwóch złodziei po krótkiej licytacji dla zabawy pozbawiają mężczyzny jądra.
Masterton w zabawny i dramatyczny sposób wciąga mnie w swój świat opowieści, która od samego początku sprawia, że książka staje się powieścią nieodkładaną. Wielokrotnie już miałem okazję przekonać się, że ten brytyjski mistrz grozy potrafi zaskoczyć swoją pomysłowością, brutalnością opisów przyprawiającą o gęsią skórkę. Potrafi on oddać myśli i uczucia swoich bohaterów w sposób, który pozwala na zapamiętanie opisanych postaci na długo. Mamy tutaj pogrążonego w traumie mężczyznę z jednym jądrem, który nie czuje się już być mężczyzną, który stroni od wspólnego łóżka z żoną, którego obsesją staje się chylący się ku upadkowi zrujnowany zamek. Ogromny dom zaprojektowany w stylu neogotyckim z wysokimi kominami i witrażami przeraża swoim wyglądem. Dla Effie to opuszczona rudera, którą wielokrotnie widywała jadąc do rodziców. Dla jej męża Craiga obiekt zachwytu i chęć odcięcia się od całego świata.
Masterton stopniowo wciąga nas w świat znany z nordyckich legend. Bóg szaman, bóstwo mądrości, władzy, poezji i magii. Kim był człowiek, który zbudował tę ogromną rezydencję liczącą 35 sypialni? Przecież taki dom kosztował miliony, no i dlaczego stoi opuszczony w polach? Jeśli już dowiemy się do kogo należał to zauważymy, że Craig Bellman coraz bardziej upodobnia się do pierwotnego właściciela upadającego zamczyska. Tutaj czasy przeszłe i teraźniejsze plątają się ze sobą, dwie rzeczy dzieją się jednocześnie nawet jeśli dzielą je w czasie całe dziesięciolecia.
Walhalla to powieść, która przenosi z epoki do epoki, z życia do życia. Pierwotnie wydana została w 1995 roku. Niespełna pięćdziesięcioletni wówczas Masterton był w szczytowej formie, widać to wyraźnie w tej powieści, którą szczerze polecam wielbicielom tego gatunku.

„Szczęście musi się skończyć prędzej czy później, w przeciwnym razie wcale nie jest szczęściem.”
Dla Craiga Bellmana wybitnego międzynarodowego adwokata szczęście kończy się w momencie, w którym zostaje poproszony o opuszczenie taksówki. Zamożny adwokat w strugach deszczu na środku ulicy wysiada z samochodu po tym jak obraził właściciela pojazdu. Jedna nieprzemyślana...

Przerażająca wizja walki z przeciwnikiem, który nieustanie się zmienia. Nic tak bardzo nie przeraża jak niebezpieczna, śmiertelna odmiana wirusa. Przedstawiona historia przypomniała mi o pandemii COVID-19 i pogrążonym w chaosie społeczeństwie.
C.J. Tudor rozdziały powieści przedstawia z perspektywy trzech osób.
Hannah – to pasażerka autokaru w który na wskutek zamieci śnieżnej wpada w poślizg i zostaje uszkodzony. Jest szczęściarą, której wraz z nielicznymi studentami daje się przeżyć. W autokarze pośród rannych znajdują się również ci, którzy nie przeżyli.
Meg nie pamięta jak znalazła się w wagoniku kolejki liniowej, która utknęła nad ośnieżonymi górami. Wraz z nią odciętych od świata jest kilka osób i martwy mężczyzna.
Carter znajduje się w dawnym schronisku narciarskim, obecnie pełni ono rolę tajnego laboratorium, w którym Departament przeprowadza testy na zwykłych ochotnikach.
Autorka przybliża nam sylwetki trzech głównych bohaterów, które doprowadzą nas do zaskakujących wydarzeń. Na przykładzie Meg mogłem zobaczyć jakie spustoszenie sieje wirus. Świat tej bohaterki uległ zagładzie już wcześniej, kiedy umarła jej sześcioletnia córka.
„Podobno życie nie ma ceny; ale stale każą za nie płacić”.
Elity płacą za prywatną opiekę i wracają do zdrowia, masy cierpią i umierają. Świat przedstawiony przez autorkę wcale nie jest oderwany od rzeczywistości. Dobrze pamiętamy przecież sytuację wywołaną przez koronawirusa SARS-CoV-2. Izolację społeczeństwa. Rygorystyczne zakazy i nakazy. Wykreowana przez autorkę ponura wizja upadającego świata pobudza wyobraźnię, w której ci zarażeni wirusem stanowią nie lada problem. A co jeśli nie każdy podda się izolacji? Co jeśli ci zakażeni uciekną i stworzą własne społeczeństwo gdzieś na odludziu z dala od cywilizacji? Pomimo swojego wyglądu, którym przypominali żywe trupy to nadal byli ludzie. Ciągle byli czyimiś ojcami, matkami, braćmi i dziećmi.
Podoba mi się to łączenie zdarzeń i postaci ze sobą. Pasażerowie autokaru, studenci uwięzieni z umarłymi. Czy to naprawdę był nieszczęśliwy wypadek? Trup w wagoniku kolejki liniowej kołyszącej się gdzieś pośród zaśnieżonych gór. Dokąd oni wszyscy zmierzają i co czeka ich w miejscu zwanym Azylem.
Zachęcam do sięgnięcia po najnowszą powieść C.J. Tudor to bardzo dobrze napisany thriller przedstawiający rzeczywistość dystopijną, katastrofalna wizja świata.

Przerażająca wizja walki z przeciwnikiem, który nieustanie się zmienia. Nic tak bardzo nie przeraża jak niebezpieczna, śmiertelna odmiana wirusa. Przedstawiona historia przypomniała mi o pandemii COVID-19 i pogrążonym w chaosie społeczeństwie.
C.J. Tudor rozdziały powieści przedstawia z perspektywy trzech osób.
Hannah – to pasażerka autokaru w który na wskutek zamieci...

Inspiracją do napisania powieści posłużył autorce czas, kiedy sama należała do sekty. Na przykładzie Sofii, głównej bohaterki opowieści możemy zobaczyć oczami wyobraźni jak łatwo można pobłądzić w zakamarkach naszego życia i podążać w złym kierunku.
Sofia ma za sobą pewien etap życia, w którym zdobyła wykształcenie wyższe. Po nieudanym związku z chłopakiem nadszedł czas, aby coś zrobić ze swoim życiem. Na jej życiowej drodze pojawia się przystojny i pełen pomysłów na życia Franz Oswald. Propozycja pracy i wspólnego wyjazdu do zachodniego wybrzeża Szwecji zostaje przez dziewczynę zaakceptowana. Stopniowo poznajemy świat, który według przywódcy sekty ma uratować ludzkość od trucizn, stresu i innego zła. Sofia poznaje młodych ludzi oddanych swojej pracy i nauce mówiącej: „Jedz zdrowo, śpij spokojnie i zażywaj ruchu”.
Młodzi ludzie żyją w kolektywie, mieszkają we wspólnych salach i są na każde skinięcie Oswalda, który wydaje dyrektywy mające zapewnić im spokojne i dostatnie życie. Tezy Franza Oswalda oczarowały dziewczynę, sprawiły, że wkroczyła w zupełnie inny świat. Świat, w którym to mieszkance wyspy sami uprawiają ekologiczną żywność. Porzucają oni zaawansowane technologie typu komputery, smartfony i wolni od tej „zarazy” mogą spokojnie zajrzeć do swojego wnętrza.
Z czasem zobaczymy, że prawdziwa rzeczywistość w tej wspólnocie jest zupełnie inna. A zawarte umowy o pracę są symboliczne i nie można ot tak sobie opuścić ViaTerra. Personel trzymany twardą ręką, żadnych rozmów telefonicznych czy e-maili.
Zastanawiający jest fakt, co ci wielcy przywódcy mają takiego w sobie, że są słuchani, podziwiani. Skąd u nich taki magnetyzm pełen charyzmy i wiary w jakąś wyidealizowana ideę. Czy naprawdę otumanieni perspektywą lepszego życia nie dostrzegamy bolesnej prawdy? Sofia stała się jedną z osób bliskich przywódcy, należała do tak zwanego personelu Oswalda. Czy takiej osobie pozwoli się opuścić szeregi sekty?
Akcja powieści toczy się powoli i sam początek może nie budzić zainteresowania, jednak z czasem widzimy obraz społeczeństwa, które pobudza naszą czytelniczą ciekawość. Atmosfera się zagęszcza, wyspę otacza mgła niepewności tak charakterystyczna dla skandynawskiej literatury.

Inspiracją do napisania powieści posłużył autorce czas, kiedy sama należała do sekty. Na przykładzie Sofii, głównej bohaterki opowieści możemy zobaczyć oczami wyobraźni jak łatwo można pobłądzić w zakamarkach naszego życia i podążać w złym kierunku.
Sofia ma za sobą pewien etap życia, w którym zdobyła wykształcenie wyższe. Po nieudanym związku z chłopakiem nadszedł czas,...

Po listopadowej udanej premierze „Tylko ona została” Wydawnictwo: Mova postanowiło wznowić starszą pozycję Sagera. Oczywiście z ciekawością przyjrzałem się tej pozycji w nowym wydaniu i z taką dozą rozczarowania muszę przyznać, że to Sager, który znacznie odbiega od tego, którego znam z ostatnich trzech książek. Brakowało tutaj tego tak trudnego do zidentyfikowania elementu zaskoczenia, akcja samej powieści też nie zaskakuje tempem, do którego przyzwyczaił mnie autor. A ciągle powtarzający się w tekście slogan „Jedyna ocalała” z czasem po prostu denerwował. Jestem też przekonany, że przyszło mi czytać najsłabszą pozycję tego autora.
To koncentrowanie się autora na jednej z trzech ocalałych z masakry kobiet jest mocno wyraziste i aż nazbyt podejrzane aby nie zauważyć tego, że coś tu się po prostu nie klei, nie trzyma kupy jak mam to w zwyczaju potocznie określać. Dlatego wyraźnie widziałem przewidywalność opowiedzianej historii. Gdzie ten Riley Sager, który tak umiejętnie potrafił podrzucać fałszywe tropy? Bardzo możliwe, że to była debiutancka powieść autora, aż tak bardzo nie zgłębiałem tego tematu, ale świadczyć o tym może poziom, który funduje nam autor. Ciągle czegoś mi tu brakowało, jakiegoś zapalnika, który w najmniej oczekiwanym momencie mógłby spowodować wielkie bum!

Po listopadowej udanej premierze „Tylko ona została” Wydawnictwo: Mova postanowiło wznowić starszą pozycję Sagera. Oczywiście z ciekawością przyjrzałem się tej pozycji w nowym wydaniu i z taką dozą rozczarowania muszę przyznać, że to Sager, który znacznie odbiega od tego, którego znam z ostatnich trzech książek. Brakowało tutaj tego tak trudnego do zidentyfikowania elementu...

Mam wrażenie, że gdzieś w gąszczu thrillerów i kryminałów pominięto ciekawą pozycję debiutującego na naszym rynku niemieckiego autora. Nie było wielkiego medialnego szumu związanego z promocją Kamerzysty. Nazwisko Niemca też nic nie mówi przeciętnemu książkoholikowi. Szkoda, że pierwsze egzemplarze recenzenckie nie trafiły w ręce osób umiejących docenić walory wydarzeń z przeszłości z czasem obecnym, które stanowią fundament powieści. Wyraźne postacie w tym psychothrillerze połączone z umiejętnie przedstawionymi scenami zdarzeń pobudzają wyobraźnię.
„Piwnice są przedsionkami piekła.”
Berlin rok 1979. Jedenastoletni wówczas Gabriel postanawia zgłębić tajemnicę piwnicznego laboratorium ojca, które zabezpieczone było metalowymi drzwiami. Nikt z domowników nie miał prawa tam wchodzić i widzieć coś, czego widzieć nie powinien. A już na pewno nie jedenastoletnie dziecko. Złamanie zakazu kończy się strzałami, krwią i pożarem, w którym giną rodzice chłopca. On sam zaś doznaje szoku i amnezję.
Mija 29 lat. Gabriel pracuje jako ochroniarz i dostaje zlecenie sprawdzenia opustoszonego domu, w którym włączył się alarm. Podczas wykonywanej pracy dzwoni jego dziewczyna z informacją, że została napadnięta w parku i potrzebuje pomocy. Po przybyciu pod wskazane miejsce nie ma śladu po Liz.
Kto porwał dziennikarkę Liz i czyje zwłoki zastał Gabriel w parku? Kim jest mężczyzna o dwóch twarzach? Aby uzyskać odpowiedź na te pytania będziemy musieli poznać przeszłość Gabriela. A on sam, by uratować ukochaną będzie musiał wrócić pamięcią do dzieciństwa i wydarzeń mających miejsce w piwnicznym laboratorium.
Panująca w powieści atmosfera tajemnicy przeplatana jest z problemami psychicznymi głównego bohatera. Z drugiej strony widzimy, że jest to bardzo wrażliwy człowiek, inteligentny, który widzi rzeczy, których inni nie dostrzegają.
Kamerzysta to powieść z retrospekcją makabrycznych wydarzeń. Jest to książka, która trzymała mnie w niepewności, budziła poczucie zagrożenia i zostawiła po sobie dość wyraźny ślad w pamięci. Na pewno warto po nią sięgnąć, choćby z uwagi na dynamiczną akcję, która trzyma nas przy lekturze. To naprawdę dobrze skrojona i wykonana przez Niemca robota.

Mam wrażenie, że gdzieś w gąszczu thrillerów i kryminałów pominięto ciekawą pozycję debiutującego na naszym rynku niemieckiego autora. Nie było wielkiego medialnego szumu związanego z promocją Kamerzysty. Nazwisko Niemca też nic nie mówi przeciętnemu książkoholikowi. Szkoda, że pierwsze egzemplarze recenzenckie nie trafiły w ręce osób umiejących docenić walory wydarzeń z...

Wojenne opowieści ukazane oczami współczesnych pisarzy wielokrotnie mnie już zaskoczyły, tematyka ta ma w sobie ogromny potencjał i tylko od autora zależy czy potrafi go w pełni wykorzystać. Ważne jest aby czytelnik poczuł więź z bohaterami, poczuł się w samym środku opisywanych wydarzeń. Ania Rybakiewicz potrafiła oddać klimat wojennej zawieruchy poprzez opisy miejsc i wydarzeń. Jednym z takich miejsc jest więzienie w Łomży, w którym znalazła się tytułowa agentka. To właśnie oczami Angeli Dremmler zobaczymy całą opisaną historię. Sprytna i niezwykle inteligentna kobieta do Polski trafiła oficjalnie jako agentka Abwehry. Kim naprawdę jest? Co łączy ją z Brytyjczykami, Niemcami i Polakami? Oskarżona o zabicie oficera niemieckiej armii prowadzi ze swoimi katami bardzo niebezpieczną grę.
Wprowadzenie retrospekcji pozwala nam uczestniczyć w wydarzeniach mających miejsce w 1943 r. kiedy to Angela pracowała jako sekretarka dla Ludwiga Höhnego. Znajomość z wysoko postawionym urzędnikiem pozwala jej na realizację własnego planu.
„Człowiek zakochany nie myśli racjonalnie. Miłość jest niewidzialną bronią, sto razy skuteczniejszą od tej palnej.”
Cała opowieść jest doskonale przemyślana. Złożona postać głównej bohaterki, dla której tak naprawdę wynik wojny nie ma znaczenia. Odwaga, zaciętość i determinacja w dążeniu do osiągnięcia własnego celu sprawia, że czuć napięcie. Świat tajemnic podwójnych, a nawet potrójnych agentów sprawia, że zastanawiałem się jakie będzie zakończenie tej opowieści. Podoba mi się nieprzewidywalność prowadzonej akcji, ludzki dramat, walka pomiędzy dobrem a złem. Wszystko to sprawia, że z uwagą śledziłem psychologiczną grę z wrogiem. Szczypta romansu w z udziałem wroga to szaleństwo, to pewna śmierć w tym niebezpiecznym świecie. Autorka zgrabnie to ujęła i całość wygląda imponująco.

Wojenne opowieści ukazane oczami współczesnych pisarzy wielokrotnie mnie już zaskoczyły, tematyka ta ma w sobie ogromny potencjał i tylko od autora zależy czy potrafi go w pełni wykorzystać. Ważne jest aby czytelnik poczuł więź z bohaterami, poczuł się w samym środku opisywanych wydarzeń. Ania Rybakiewicz potrafiła oddać klimat wojennej zawieruchy poprzez opisy miejsc i...

Każdy ma jakieś smutne rodzinne historie, które nie powinny się wydarzyć. Złe rzeczy spotykają nawet najlepszych ludzi, ale nie możemy pozwolić, żeby nas przytłoczyły. Życie nie zawsze toczy się tak, jak byśmy tego chcieli, ale w końcu wszystko się układa. W dorosłym życiu Ani Harrison realizuje jasno określony życiowy plan. Prestiżowa praca i narzeczony ze świata finansjery to teraźniejszość jak z obrazka. Jednak to nasze życie toczy się własnym torem, nie zważa na cierpienie jakie nam zadaje. Rzeczy po prostu się dzieją. Teraz kiedy Ani wydaje się, że skrywana przeszłość i zło którego doświadczyła jako nastolatka są głęboko pogrzebane, kobieta na nowo musi zmierzyć się z wydarzeniami sprzed 14 –tu lat. A wszystko za sprawą propozycji udziału w filmie dokumentalnym o tym, co wydarzyło się kiedyś w szkole.
Jessica Knoll zastosowała narracje jednoosobowa, która ma nam pomóc w zrozumieniu Ani. Rozdziały podzielone są na czas obecny i wydarzenia z przeszłości. Rozwleczone opisy są tu niepotrzebne, bo nijak mają się do fabuły spowalniają jedynie czytanie. Powieść ma w sobie więcej z obyczajówki, mniej z thrillera. Z przykrością muszę powiedzieć, że nie zawładnęła moim umysłem tak, jak tego oczekiwałem. Wiem, że w USA książka zyskała miano bestsellera i powstała ekranizacja jednak w naszych realiach to wszystko wygląda zupełnie inaczej. Na pewno za mało tutaj tej mrocznej otoczki, która nadałaby klimat powieści. Pierwsza połowa książki to udręka w czytaniu, skomplikowane ułożenie zdań nie pomaga w trawieniu. Nie lubię takich wydmuszek pozbawionych opisu emocji bohaterów, brak jakiegoś głębszego sensu, przekazu połączonego z morałem. Tytuł książki nie ma nic wspólnego z treścią i pierwszy jego wyraz zastąpiłbym słowem „Najgłupsza”…. Potwornie wymęczyła mnie ta lektura i po jej przeczytaniu straciłem ochotę na obejrzenie filmu.

Każdy ma jakieś smutne rodzinne historie, które nie powinny się wydarzyć. Złe rzeczy spotykają nawet najlepszych ludzi, ale nie możemy pozwolić, żeby nas przytłoczyły. Życie nie zawsze toczy się tak, jak byśmy tego chcieli, ale w końcu wszystko się układa. W dorosłym życiu Ani Harrison realizuje jasno określony życiowy plan. Prestiżowa praca i narzeczony ze świata...

Lubię ten mroczny świat thrillerów z zagadkami i tajemnicami, z zaskakującymi zwrotami akcji, niepewnością i napięciem. I choć opowieść ze znikającym dzieckiem oparta jest na wielu powielanych schematach, to jednak autorka potrafiła mnie zaskoczyć. Swobodny styl Cross z umiejętnością grania na emocjach czytelnika wciąga nas już od samego początku w sieć nieporozumień, wzajemnych oskarżeń, pretensji, ukazując naszą ludzką naturę.
„Bycie przybranym rodzicem oznacza wejście w życie obcego dziecka.”
Vanessa wchodząc w związek z partnerem zostaje macochą dla jego ukochanej córeczki. Kobieta rezygnuje z pracy zawodowej, by zająć się wychowaniem Mii. I tak mijają lata, w których ich ukochana dziewczynka zdobywa pierwsze wyróżnienia jako wybitna pływaczka. Każde kolejne zawody przybliżają nastolatkę do spełnienia się zawodowo. Rodzice zadbali, by nie musiała korzystać z publicznej pływalni. Mii na polecenie trenera codziennie ćwiczy w przydomowym basenie, aż pewnego dnia znika.
Gdzie w tym czasie była macocha trzynastolatki?
Dlaczego zniknięcie dziecka miało miejsce akurat w momencie, w którym u sąsiadów wybuchł pożar?
No i w końcu pytanie, na które próbowałem sobie odpowiedzieć w trakcie czytania; czy znikniecie dziewczynki i pożar u sąsiadów to zbieg okoliczności?
Podoba mi dopuszczenie do głosu wszystkich bohaterów, również zaprzyjaźnionych sąsiadów jak i samą Mii. Narracja pierwszoosobowa spełniła tu swoją rolę poprzez ukazanie nam myśli i czynów bohaterów. Dodatkowo powieść wzbogacona została poprzez retrospekcje, z których dowiemy się co stało się z biologiczną matką dziewczynki, oraz jak wyglądały relacje w tej rodzinie. Chylę czoła przed kreacją bohaterów, idealnie wykreowanych przez autorkę. To dobrze skonstruowany thriller psychologiczny z rodzinnym dramatem i wachlarzem mocnych emocji. Muszę tu podkreślić dociekliwość pani detektyw w szukaniu zgrzytów w tej rodzinie. I powiem na zakończenie, że to nie jest typowy scenariusz ze złą macochą. Przedstawiona opowieść jest o wiele bardziej skomplikowana, niż może się nam wydawać. Oczywiście część tajemnic można się domyślić, ale książka jest warta przeczytania.

Lubię ten mroczny świat thrillerów z zagadkami i tajemnicami, z zaskakującymi zwrotami akcji, niepewnością i napięciem. I choć opowieść ze znikającym dzieckiem oparta jest na wielu powielanych schematach, to jednak autorka potrafiła mnie zaskoczyć. Swobodny styl Cross z umiejętnością grania na emocjach czytelnika wciąga nas już od samego początku w sieć nieporozumień,...

Należę go grona tych osób, które Mastertona znają z tych starych mocnych horrorów. Oczywiście na bieżąco jestem też z nowymi pozycjami, których w dorobku autora jest naprawdę dużo. Mam za sobą cały kryminalny cykl powieści z Katie Maguire. Jednak zawsze z ciekawością przyglądam się tym nowym pozycjom, którymi ciągle zaskakuje nas siedemdziesięcioośmioletni pisarz.
„Szpital Filomeny” zapamiętam jako horror pełen bólów psychosomatycznych. Młodzi żołnierze, ranni weterani wojny w Afganistanie byli kiedyś hospitalizowani w tym opuszczonym dzisiaj budynku, który Lilian Chesterfie chce przekształcić w kompleks mieszkalny o nazwie Park Filomeny. Autor ukazuje nam jakim złem jest wojna, w której cierpią niewinni ludzie.
„Czy nie jest oczywiste, że tymi, którzy powinni cierpieć najbardziej są politycy i generałowie, którzy ich tam wysłali”.
Lubię takie historie o nawiedzonych zabytkowych rezydencjach o lokalnej społeczności, broniącej swojej kolebki. Jest to opowieść, która ukazuje stres emocjonalny żołnierzy. Masterton idzie dalej udowadniając, że taki ból pozostaje na zawsze w ludziach którzy przeżyli piekło wojny. Wyraźna postać kapitana Mosesa, lekarza frontowego w połączeniu z Lilian Chesterfie napędzają akcję powieści. Dziwnym zgonom mającym miejsce na terenie opuszczonego starego szpitala towarzyszą upiorne hałasy, zjawy przemykające wszędzie wokół i to wrażenie jakby ktoś niewidzialny stał za twoimi plecami. Czy w takich warunkach można prowadzić prace mające na celu przebudowę tego ogromnego budynku? Jeśli wyobrazimy sobie, że cała rezydencja otoczona jest trzystoma hektarami lasów to można poczuć dreszcze na skórze. No i jeszcze ten ogrodnik Martin, który mówi o sobie, że nigdy stąd nie odszedł i nie odejdzie.
Podsumowując „Szpital Filomeny” to horror brutalny, przypominający mi początki twórczości Mastertona. Fabuła ciekawa, intrygująca, z dynamicznym krzykiem bólu w pamięci. Mój ulubiony autor zawsze potrafi tak pokierować akcją, że wzbudza we mnie ciekawość i atmosferę dziwnego niepokoju.

Należę go grona tych osób, które Mastertona znają z tych starych mocnych horrorów. Oczywiście na bieżąco jestem też z nowymi pozycjami, których w dorobku autora jest naprawdę dużo. Mam za sobą cały kryminalny cykl powieści z Katie Maguire. Jednak zawsze z ciekawością przyglądam się tym nowym pozycjom, którymi ciągle zaskakuje nas siedemdziesięcioośmioletni pisarz.
„Szpital...

Czytało się trochę opornie ze względu na drobiazgowość zawartych w tekście opisów jak i szczegółową analizę każdego kroku głównego bohatera. Nieśpieszna akcja powieści sprawia, że znużenie udziela się w trakcie czytania. Jedynym mocnym atutem jest sylwetka zakompleksionego bohatera. Powieść ma w sobie elementy thrillera psychologicznego i dramatu człowieka, który jako dziecko był ofiarą szykanowania. „Lista Jonqueta” - to lista zemsty, którą Yvon zaczął sporządzać już jako trzynastolatek. Ówczesne zaczepki pod jego adresem nasilały się, chłopiec nie mógł sprostać wyzwaniom rzucanym przez okrutną rzeczywistość, toteż z zalęknionego nastolatka wyrósł młodzieniec z planem wymierzenia sprawiedliwości.
„Aby dostać się na jego listę należało wykazać się niebywałym egoizmem i całkowitym brakiem szacunku dla innych”.
W wieku 24 lat Yvon nadal izoluje się od ludzi, ale przystępuje do realizacji swojego planu zemsty. Pierwszą ofiarą jest sąsiada, dwukrotna wdowa, którą jedyną rozrywką było podglądanie sąsiadów.
„Zbrodnie są tak różnorodne jak, jak doświadczenia, które kształtują umysły przestępców”
Serią dziwnych zabójstw w Dijon i okolicach interesie się komisarz Juan Poussin. Poznajemy jego historię, która po postrzale w nogę diametralnie zmieniła życie detektywa.
Opowieść jest dość skomplikowana, troszkę pachniała mi „Zbrodnią i karą” F. Dostojewskiego.
Zakompleksiony i wyizolowany młodzieniec.
Nieleczona przyjaźnią samotność.
Wszystko to w dusznej, przejmująco ukazanej atmosferze sprawia, że widzimy bohatera oszczędnego w słowach i rozrzutnego w sztuce artystę z blizną. Ciekawie przedstawia autor wizje umysłu bohatera. Może czasem trochę zbyt rozciągnięte, ale na pewno warte, by dobrnąć do końca. Zapewne będę odosobniony w swojej subiektywnej opinii, ale tym wszystkim nielicznym osobom, które przeczytały książkę i mocno ją krytykują odpowiem słowami samego autora.
„Krytyka powinna stanowić bodziec do intensywniejszej pracy, pokazywać gdzie popełniliśmy błąd.”
„Nie są wielcy ci, co powielają pustą stronę, lec ci, co rysują linię na bieli. Bowiem wszystko to, co WIELKIE, rodzi się, skupia i kończy na wyobraźni.”

Czytało się trochę opornie ze względu na drobiazgowość zawartych w tekście opisów jak i szczegółową analizę każdego kroku głównego bohatera. Nieśpieszna akcja powieści sprawia, że znużenie udziela się w trakcie czytania. Jedynym mocnym atutem jest sylwetka zakompleksionego bohatera. Powieść ma w sobie elementy thrillera psychologicznego i dramatu człowieka, który jako...

Sięgając po piątą przeczytaną przeze mnie powieść brytyjskiej pisarki Ruth Ware, autorki bestsellerów o psychologicznych powieściach kryminalnych zostałem mile zaskoczony poruszonym tematem cyberbezpieczeństwa i cyberprzestępczości.
Dla mnie jest to temat ciekawy, intersujący i uświadamiający o niebezpieczeństwach oraz zagrożeniach w sieci. Po przykrym incydencie włamania się w ub. roku na moje konto społecznościowe i publikacji wiadomości spam, wobec których czułem się bezradny wszelkie kwestie związane z prywatnością i bezpieczeństwem są dla mnie priorytetem. Cieszę się, że ten znakomicie przemyślany thriller łączący w sobie wątek technologiczny z kryminalnym naświetla systemy zabezpieczeń.
„Dzień zero” opowiada nam o małżeństwie zajmującym się zawodowo testowaniem systemów zabezpieczeń. Jack to osoba niezwykle szybka, sprawna fizycznie, to pen-testerka wyposażona w specjalny sprzęt komputerowy z podejrzanym oprogramowaniem ściągniętym z darknetu umożliwiającym otwarcie prawie każdego zamka. Pracuje fizycznie w terenie, włamując się do obiektów budowlanych. Jej mąż Gabe to specjalista hackerstwa, programista, to on kieruje całą akcją poprzez zdalny dostęp do zabezpieczonych baz danych. Oboje świetnie się rozumieją, dogadują i uzupełnią. Jednak podczas ostatniego zlecenia coś wymyka się spod ich kontroli i Jack po powrocie do domu zastaje męża martwego przed komputerem.
Czytając wraz z Jack zastanawiałem się kto i dlaczego zabił Gabe. Jednoosobowa narracja, którą posłużyła się autorka ukazuje nam zdesperowaną wdowę, która za wszelką cenę chce poznać sprawcę bestialskiego morderstwa na jej kochanym mężu. Problem w tym, że dla policji to ona jest główną podejrzaną.
„Człowiek chce, żeby ludzie go lubili. Żeby ludzie mu ufali. Niedobrze, kiedy człowiek czuje, że musi coś udowodnić”.
Wczuwając się w myśli i poczynienia głównej bohaterki widzimy jak działa pod wpływem intuicji, impulsywnie pragnąc poznać prawdę. Rozdziały przybliżają nas do dnia zero poprzez dynamiczną akcję, która trwa osiem dni, pełniących rolę ośmiu rozdziałów. Chwilami przyłapywałem się na tym, że brakowało mi tu spojrzenia choćby z punktu prowadzonego śledztwa. Detektyw Malik nie dopuszczono do głosu, Cole – brat Gabe też ma dużo do powiedzenia, ale nie miał takiej możliwości. Książka sporo traci na tej jednoosobowej narracji, do której autorka poczuła sentyment, czy może nawet pewien rodzaj przyzwyczajenia. „Kobieta z kabiny dziesiątej” też utrzymana była w tym kontekście. Pomijając tę moją subiektywną aluzję przyznać muszę, że to dobrze napisana książka. Profesjonalna wiedza pełna narzędzi hackerskich, programów do łamania haseł i koni trojańskich. Dowiedziałem się czym tak naprawdę jest pojęcie „Zero-day exploit” Dlaczego czasami takie informacje w ogóle nie są publikowane przez producentów. Powieść jak najbardziej warta przeczytania i choć od jej premiery minęło zaledwie dziesięć dni w sieci już jest o niej głośno. Kwestią czasu jest pojawienie się jej na liście bestsellerów. Autorka na swoim koncie kilka głośnych pozycji, które już stały się bestsellerami na całym świecie i są publikowane w ponad 40 językach, a ich sprzedaż przekracza ponad sześć milionów egzemplarzy.

Sięgając po piątą przeczytaną przeze mnie powieść brytyjskiej pisarki Ruth Ware, autorki bestsellerów o psychologicznych powieściach kryminalnych zostałem mile zaskoczony poruszonym tematem cyberbezpieczeństwa i cyberprzestępczości.
Dla mnie jest to temat ciekawy, intersujący i uświadamiający o niebezpieczeństwach oraz zagrożeniach w sieci. Po przykrym incydencie włamania...

Na okładkę książki po raz pierwszy trafiłem w social mediach, ale to nie ona zdecydowała o tym, że powieść koniecznie chciałem przeczytać, lecz inf. że autor to policjant wydziału kryminalnego. Pomyślałem, że może być ciekawie i prawdziwie, bez tej całej otoczki zbędnych ceregieli. No i miałem rację, bo to naprawdę mocna powieść o czym świadczyć może żargon policyjny. Na moje szczęście znaczenie zwrotów, używanych przez policjantów na bieżąco zostało wyjaśnione poprzez jedno kliknięcie. (kocham ebooki!)
W przedmowie autor podkreśla, że Policja została stworzona głównie po to by pomagać. I on jako wzorowy policjant chce pomóc społeczeństwu nie tylko służbą ale i finansowo przekazując część zysków ze sprzedaży książki dla fundacji pomagającej dzieciom z chorobami nowotworowymi. Każdy z nas poprzez nabycie tej książki może mieć swoją cegiełkę w walce z nowotworem. A jak kosztowna może być taka terapia możemy przekonać się śledząc losy głównego bohatera tej powieści.
Policjant Marek Barczyński z chorobą córki i ciągłym brakiem pieniędzy na jej leczenie zmaga się na co dzień. Jak daleko możemy posunąć się ratując nasze dziecko? Czy jest jakaś granica? Prawda jest taka, że my rodzice zrobimy wszystko, co w naszej mocy. Oddamy ostatnią kroplę krwi, by nasze dziecko mogło zyskać kilka dodatkowych dni życia.
Propozycja gangstera z zastrzykiem tak potrzebnej policjantowi gotówki może odmienić los córki. Ale nic nie ma za darmo…
„Bardzo łatwo jest oceniać, nie rozumiejąc. Trudniej jest zrozumieć, nie oceniając…”
Mamy tutaj prywatne życie policjanta Marka i zabójstwo jego szefa Witę. Komisarz Filip Witczyński z wydziału kryminalnego, był nie tylko przełożonym, ale i kolegą dla swoich podwładnych, którzy stają na głowie by wytropić sprawcę tego bestialskiego zabójstwa. Problem w tym, że śledztwo od samego początku się ślimaczy. Nie ma żadnych świadków, żadnych nagrań z miejsca zdarzenia. Czuć przygnębienie panujące wśród zespołu, nerwowość i beznadzieję w sytuacji w jakiej przyszło im pracować.
Ogromna ilość wulgaryzmów towarzyszy tej powieści, co czyni ją jeszcze bardziej brutalną i ciężką w odbiorze. Zanurzamy cię w otoczenie ludzi związanych z brudnymi interesami, skorumpowanymi policjantami. Kroczymy po cienkiej linii, która oddziela dobro od zła. Klimat zdecydowanie nie dla mnie. Z drugiej jednak strony ten dylemat moralności potrafi wstrząsnąć i zmusić do myślenia. Odniosłem wrażenie, że zakończenie choć zaskakujące to może posłużyć autorowi do kontynuacji ogarniętego mrokiem policjanta.

Na okładkę książki po raz pierwszy trafiłem w social mediach, ale to nie ona zdecydowała o tym, że powieść koniecznie chciałem przeczytać, lecz inf. że autor to policjant wydziału kryminalnego. Pomyślałem, że może być ciekawie i prawdziwie, bez tej całej otoczki zbędnych ceregieli. No i miałem rację, bo to naprawdę mocna powieść o czym świadczyć może żargon policyjny. Na...

Piotr Borlik to jeden z płodnych rodzinnych pisarzy, którzy próbują zabłysnąć w literaturze kryminalnej. Do tej pory nie zwracałem specjalnej uwagi na wyrastające jak grzyby pod deszczu kolejne pozycje autora. Zauważyłem jednak, że trzydziestoośmioletni Borlik ma już na swoim koncie kilkanaście wydanych książek. Sprawiło to, że postanowiłem w końcu zapoznać się z piórem autora i sięgnąć po ostatnią wydaną pozycję Piotra.
„Drudzy” – to powieść skierowana do młodego czytelnika, który nie wybrzydza kryminałami i przeczyta wszystko to, co wpadnie mu w ręce. Wystarczy szczypta wulgaryzmu, seksu, brutalności i umiejętności sklejenia tego w całość a rozrywka gwarantowana. Problem w tym, że dla mnie to trochę za mało. Lubię przeczytać opowieść kryminalną w której autor napisze coś inteligentnego, skomplikowanego. Gdzie akcja będzie się rozkręcać na minimum dwóch płaszczyznach czasowy z ciekawymi bohaterami, którzy zostali uwikłani w splot nieprawdopodobnych, skomplikowanych wydarzeń połączonych z aktualną tematyką społeczną. Borlik pisze zwyczajnie, nie zagłębiając się zbytnio w psychikę bohaterów. Próbuje zagrać na emocjach poprzez skłonienie czytelnika co do motywacji i chronologii działania sprawcy, którego mamy na wyciągnięcie ręki. Pomysł z nielegalnymi wyścigami samochodowymi na ulicach Trójmiasta pod osłoną nocy to przecież nic nowego. To, że władze na pewne zdarzenia przemykają oko też nie dziwi. Ciekawość budzi symbolika – ćmy i motyle. Toksyczna przeszłość i relacje rodzinne, które sprawiły, że sprawca o chorej psychice wymierza na własną rękę sprawiedliwość. Szkoda, że tak płyciutko nakreślił autor psychopatyczność sprawcy. Naprawdę można było bardziej przyłożyć się do tej powieści, uczynić ją bardziej prawdopodobną. Tutaj był potencjał do popisu i został on delikatnie mówiąc pominięty. To oczywiście moje subiektywne odczucie, które kiełkuje takim lekkim niedosytem. Domyślam się, że P. Borlik napisze kolejną część z doświadczonym podkomisarzem i ambitną panią aspirant z Wejherowa. Tylko panie Piotrze proszę pamiętać, że te watki poboczne, dzięki którym bardziej poznajemy głównych bohaterów należy poszerzyć i bardziej rozbudować o ich wewnętrzne przeżycia.

Piotr Borlik to jeden z płodnych rodzinnych pisarzy, którzy próbują zabłysnąć w literaturze kryminalnej. Do tej pory nie zwracałem specjalnej uwagi na wyrastające jak grzyby pod deszczu kolejne pozycje autora. Zauważyłem jednak, że trzydziestoośmioletni Borlik ma już na swoim koncie kilkanaście wydanych książek. Sprawiło to, że postanowiłem w końcu zapoznać się z piórem...