Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Czasami niewiele trzeba żeby życie uległo nagłej zmianie”.

Poznajemy ją w momencie kiedy opuszcza piękny domek nad morzem i rozstaje się z rodzicami, którzy oddają ją biologicznej matce, o której istnieniu nikt jej nie powiedział. Od niej samej usłyszymy: „Byłam sierotą z dwiema żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga – gdy miałam trzynaście lat”.
To nie tylko poruszająca opowieść porzuconej dziewczynki, ale również opowieść o powrocie. „Byłam tu tą, która wróciła…” Wychowana jako jedynaczka nie wiedziała co to głód. Teraz łóżko dzieli z młodszą siostrą śpiąc na materacu śmierdzącym od sików. W tym samym pokoju śpią chłopcy od piętnastego roku wzwyż i nie widzą w niej siostry, a dorastającą nastolatkę.
Córka rozstań, fałszywego, a może przemilczanego pokrewieństwa, odległości. Jak to jest być dwa razy porzuconą? Jak poradzić sobie z takim rodzajem traumy? Włoska pisarka rzuca nas w sam środek bolesnej rzeczywistości mającej miejsce w latach siedemdziesiątych ub. stulecia. To jedna z takich książek, które zapamiętuje się na długo, to opowieść o dorastaniu, o seksualności, miłości i stracie. Co takiego stało się w tej rodzinie, że ci którzy ją wychowali i kochali nagle porzucili ? Wiele emocji kryje się na kartach tej skromnej w ilość stron powieści, którą szczerze polecam w ten deszczowy weekend.

„Czasami niewiele trzeba żeby życie uległo nagłej zmianie”.

Poznajemy ją w momencie kiedy opuszcza piękny domek nad morzem i rozstaje się z rodzicami, którzy oddają ją biologicznej matce, o której istnieniu nikt jej nie powiedział. Od niej samej usłyszymy: „Byłam sierotą z dwiema żyjącymi...

Rozwiń Zwiń

Od samego początku czułem, że to powieść napisana przez człowieka niezwykle dojrzałego, znającego życie i związane z nim codzienne problemy. Autor potrafi dostrzec piękno tego świata z perspektywy wielu przeżytych już lat.
‘Świat jest pięknym miejscem, ale pełnym bolesnych prawd”
To miała być piękna miłość, z tym mężczyzną Megan miała się zestarzeć… Nagle wszystko zostało jej odebrane, w jednej chwili bez ostrzeżenia cały jej świat traci sens. W katastrofie śmigłowca zginął jej ukochany mąż i ojciec jedenastoletniego synka.
„Miłość jest czymś najlepszym, gdy ją masz i najstraszliwszym, gdy ją tracisz”.
Jak będzie teraz wyglądać życie tej trzydziestoletniej wdowy, utalentowanej malarki i pianistki ? Jak samej poradzić sobie z dzieckiem, które cierpi na rzadką odmianę autyzmu?
„Najgorszym z nieszczęść trapiących ludzkie serca jest samotność.”
Woody nie chodzi do szkoły, nie korzysta z nauczania indywidualnego. Zamknięty w swoim wirtualnym świecie mały geniusz, który sam nauczył się czytać teraz surfuje po sieci niczym haker. Właśnie dotarł do bardzo dziwnych miejsc, ciemnej strony internetu. Czy znajdzie tu odpowiedź na nurtujące go pytanie? On doskonale wie, że katastrofa śmigłowca to nie dzieło przypadku.
„Naukowcy też potrafią być fanatykami”.
Czego tak naprawdę dotyczyły badania w ośrodku badawczym, w którym pracował Jason mąż Megan?
„Nawet na krawędzi katastrofy ludzie oszukują samych siebie. Chcąc wierzyć, że nigdy nie umrą”.
Dorothy jednak umiera. Nie dokonał się cud, nowotwór wygrał tę walkę i tylko golden retriever, wierny pies z inteligencją niemal równą poziomowi ludzkiemu słyszy jej ostatni wydech.
Jeden z najpoczytniejszych amerykańskich współczesnych autorów zabrał mnie w podróż niezwykłą. Do świata, w którym spotkałem człowieka pełnego skrajnej brutalności i kanibalizmu. Do czego może doprowadzić naukowca jego maniakalne zainteresowanie transhumanizmem?
To naprawdę dobrze napisana i przemyślana historia, w której pies i dziecko stają do nierównej walki ze złem. Po przeczytaniu nasuwa się pytanie, czy czeka nasz przyszłość taka jaką serwuje nam Dean Koontz ? A może gdzieś na świecie są już takie psy i ludzie jak Kipp i Woody ? Przecież ciągle dążymy do tego, by posiąść zdolności przekształcenia się pod względem fizycznym i intelektualnym. Nasze DNA nie jest już zagadką, wielką niewiadomą.
Świetna powieść!

Od samego początku czułem, że to powieść napisana przez człowieka niezwykle dojrzałego, znającego życie i związane z nim codzienne problemy. Autor potrafi dostrzec piękno tego świata z perspektywy wielu przeżytych już lat.
‘Świat jest pięknym miejscem, ale pełnym bolesnych prawd”
To mi...

Rozwiń Zwiń

Jestem pod wrażeniem tej dynamicznej, wielowątkowej powieści pełnej zwrotów akcji. Właśnie takie historie uwielbiam najbardziej, kiedy na początku poznaję kila postaci, których sylwetki autor przybliża w taki sposób, że nie sposób ich zapomnieć. Każda z tych postaci ma swoją twarz, swoje życie, w które zostałem wciągnięty. I to nie jest tak, że stoję z boku i przyglądam się postaciom, czy wydarzeniom. Czytając mam wrażenie uczestnictwa w tej historii niczym ten wszechwiedzący narrator opowieści. Tutaj nawet śmierć ma swoją mroczną postać. Mogłem ją ujrzeć oczami wyobraźni jak przechadzała się po Neapolu milcząca w swojej czerni.
Włoska mafia na stałe weszła już do historii Europy. Klany czerpiące zyski z handlu narkotyków, haraczy, wymuszeń, czy produkcji fałszywych szczepionek tak bardzo potrzebnych w walce z pandemią COVID-19. Mafia jest tu wszędzie, to ona rządzi. Ma swoich ludzi w ratuszu, prokuraturze, policji, mediach, nawet w parlamencie. Dokładnie opisuje autor sposób funkcjonowania klanu Castellano i Galante. W tej całej układance to właśnie te dwa walczące ze sobą rody liczą się najbardziej. Są też Polacy; jeden z nich ucieka z neapolitańskiego więzienia. Czego to Polak nie potrafi?
W sensacyjnym klimacie z domieszką kryminału utrzymana jest „Próba sił”. Niesamowite z jaką dokładnością autor łączy wątki i postacie, które na początku powieści nic wspólnego ze sobą nie mają. Takiej książki nie da się napisać w ciągu kilkunastu miesięcy. Mam wrażenie, że autor pisał ją około czterech lat. Tyle czasu upłynęło od ostatniej jego powieści. Tutaj wszystko jest na swoim miejscu. Rozdziały, które dzielą się na kilka osobnych wydarzeń. Postacie z krwi i kości. Dialogi takie zwyczajne życiowe a każde zdanie ma swój sens. Czytam sporo takich właśnie powieści i wiem, że wielowątkowość to coś czego nie sposób się nauczyć. Trzeba mieć dar niezwykły, by w taki sposób przedstawić opowieść. Z taką starannością i dokładnością zbudować portrety psychologiczne swoich bohaterów. Cenię u autora właśnie to skupienie się na uczuciach, emocjach i wnętrzu człowieka. Ten styl pisania jest niezwykły, utrzymany na naprawdę wysokim poziomie. Szczerze polecam!.

Jestem pod wrażeniem tej dynamicznej, wielowątkowej powieści pełnej zwrotów akcji. Właśnie takie historie uwielbiam najbardziej, kiedy na początku poznaję kila postaci, których sylwetki autor przybliża w taki sposób, że nie sposób ich zapomnieć. Każda z tych postaci ma swoją twarz, swoje ż...

Rozwiń Zwiń

Czy można lubić osobę, która kłamie i oszukuje?
Mnie osobiście irytują takie naiwne i nierozsądne kobiety, działające chaotycznie i lekkomyślnie. Jakoś nie potrafiłem nawiązać bliskiej relacji z bohaterką tej powieści, trudno było mi zrozumieć jej postępowanie, zagłębić się w jej psychikę. Zazwyczaj historia opowiedziana w pierwszoosobowej narracji pomagała mi zagłębić się w psychikę bohaterki. W tym konkretnym przypadku irytowała mnie narracja z płytką warstwą psychologiczną i absurdalnymi zdarzeniami. Nie zostałem wciągnięty w to prywatne śledztwo prowadzone przez tytułową oszustkę i naprawdę nie rozumiem zachwytu Wojciecha Chmielarza na okładce powieści. Czy naprawdę tak uznany pisarz kryminałów nie widzi tych sztucznych wątków i scen? A może jednoosobowa narracja ma nas przekonać o tym, że to gatunek thrillera psychologicznego? Mam wrażenie panie Wojtku, że czytaliśmy dwie różne książki. Podpisuję się pod jedną z opinii czytelnika o pseudonimie „Zawiedziony”, który realnie wyjaśnił skąd wzięły się oceny z maksymalną ilością gwiazdek.

Czy można lubić osobę, która kłamie i oszukuje?
Mnie osobiście irytują takie naiwne i nierozsądne kobiety, działające chaotycznie i lekkomyślnie. Jakoś nie potrafiłem nawiązać bliskiej relacji z bohaterką tej powieści, trudno było mi zrozumieć jej postępowanie, zagłębić się w jej psychikę...

Rozwiń Zwiń

Usiądziecie wygodnie ze szklanką chłodnego napoju, popołudniową kawą czy może lampką wina. Opowiem Wam historię jednojajowych bliźniaczek, które już w dzieciństwie często podszywały się jedna pod drugą, by otrzymać coś co należało się tej drugiej. Już wtedy rywalizowały między sobą, teraz jako dorosłe kobiety nie utrzymują ze sobą bliskich relacji. Poróżniła ich wspólnie napisana książka. Przebiegła Leah tuż przed wydaniem powieści dodała kilka „smaczków” o wspólnym życiu sióstr i to ona zarobiła na tym bestsellerze miliony. Teraz Megan odkrywa, że siostra nie tylko skradła manuskrypt, ale próbuje zawładnąć jej mężem podszywając się pod nią. A może to Chris próbuje uwieść swoją szwagierkę?
Intrygująca jest fabuła tej powieści z dwiema siostrami podobnymi do siebie jak dwie krople wody. Autorka twórczo wykorzystała czas izolacji w szczycie pandemii tworząc historię, która może mieć pokrycie w rzeczywistości.
„By morderstwo uszło na sucho nie może być na to dowodów”.
Jak ukryć ciało i udowodnić, że siostra ma się dobrze?
Czy dziecięcy pomysł podszywania się jedna pod drugą przyniesie i tym razem pozytywny rezultat? Sarah Bonner podzieliła swoją powieść na pięć części. Jednoosobowa narracja widziana z perspektywy Megan, Leah, Chrisa i adwokata J. Crumptona. Czy ambitny Crumpton dopilnuje, żeby ktoś niewinny nie został osądzony i skazany?
To jeden z piekielnie dobrych thrillerów, jakie przyszło mi czytać podczas tegorocznych wakacji. Mroczna strona siostrzanych relacji ukazana z ominięciem tych wszystkich mitów, które krążą wokół bliźniąt jednojajowych. To dobrze przemyślana powieść, która nie pozwala o sobie zapomnieć nawet po odłożeniu książki. Toksyczne rodzinne relacje zawsze kończą się tragedią i właśnie te negatywne emocje autorka ukazuje niezwykle precyzyjnie. Zakończenie do samego końca nie jest wiadome i trudne do przewidzenia. Kilaka dodatkowych gwiazdek stawiam za mocne sylwetki psychologiczne wymienionych bohaterów.
Powiem szczerze ta powieść nie potrzebuje mojej pozytywnej rekomendacji, ona broni się sama. Przekona się o tym każdy, ko po nią sięgnie. Autorka pochwaliła się w posłowiu na końcu książki, że w przygotowaniu jest amerykańskie wydanie „Sobowtórki”. Skoro powieść ma trafić również za ocean, to kolejny atut by po nią sięgnąć.

Usiądziecie wygodnie ze szklanką chłodnego napoju, popołudniową kawą czy może lampką wina. Opowiem Wam historię jednojajowych bliźniaczek, które już w dzieciństwie często podszywały się jedna pod drugą, by otrzymać coś co należało się tej drugiej. Już wtedy rywalizowały między sobą, teraz ...

Rozwiń Zwiń

Doskonale pamiętam pierwszą część z komisarz Iwoną Banach, która była opowieścią niezwykle mroczną, przesiąkniętą ogromem zła jakie się w niej wydarzyło. Pamiętam też, że te poboczne wątki nie zostały rozwiązane i są one ściśle związane właśnie z drugą częścią tej serii. Dopiero po przeczytaniu „Przegranej” widzę, że ta historia z tamtą tworzy nierozerwalną całość.
Osadzenie Iwony w męskim szowinizmie i narzucenie jej czegoś nie do końca legalnego sprawia, że powieść od samego początku ma swoją dynamiczną akcję. Komisarz ma się przyjrzeć funkcjonariuszowi CBŚ, który na własną rękę zaczął wymierzać sprawiedliwość. Przywrócona do rangi pełnoprawnego komisarza, Iwona wkracza na ścieżkę, po której kroczą popaprańcy, zboczeńcy i zabójcy. Autor przybliża nam życie osobiste policjantki, które w splocie wydarzeń nawiązuje do wydarzeń z poprzedniej części. Dlatego tę serią należy czytać chronologicznie, by nie poczuć się zagubionym w gąszczu bieżących wydarzeń. Przyłapałem się tez na tym, że kontynuacja została dokładnie przez autora przemyślana. Podoba mi się to niebezpieczne balansowanie na pograniczu prawa, wniknięcie w struktury grupy przestępczej. Takie umiejętne wciągnięcie czytelnika w silne emocje również poprzez psychologiczną część związaną z bohaterami. Skomplikowana przeszłość bohaterów z bolesną kartą, która przyprawia o szybsze bicie serca. Jak widać tu ciągle coś się dzieje i nie dopatrzyłem się elementu, który spowalniałby akcję. Wręcz przeciwnie są nowe watki, które sprawiają, że całość wygląda naprawdę imponująco.
Zakończenie wskazuje na koniec tego cyklu. Szkoda, bo przy odrobinie chęci i pomysłowości autora można by śmiało napisać dalszą kontynuację. Chętnie spędziłbym więcej czasu z komisarz Iwoną Banach.

Doskonale pamiętam pierwszą część z komisarz Iwoną Banach, która była opowieścią niezwykle mroczną, przesiąkniętą ogromem zła jakie się w niej wydarzyło. Pamiętam też, że te poboczne wątki nie zostały rozwiązane i są one ściśle związane właśnie z drugą częścią tej serii. Dopiero po przeczy...

Rozwiń Zwiń

„Nas w wojsku uczą, że wroga należy zabić, was w policji, że przestępcy nie może stać się krzywda.”
Myślę, że to powyższe zdanie zaczerpnięte z treści książki może być takim zapalnikiem pomiędzy dwiema państwowymi instytucjami. Komu ufać? Wojsku? Policji?
W tej powieści od samego początku widać narastający konflikt miedzy dwiema mundurowymi formacjami. Już na pierwszych stronach powieści mamy dość niejasną sytuację, która ma miejsce w lesie przy granicy polsko-rosyjskiej. To tutaj podczas ćwiczeń żołnierzy Wojskowej Obrony Terytorialnej dochodzi do śmiertelnego strzału oddanego do kierowcy samochodu osobowego. Żołnierz twierdzi, że osoba za kierownicą mierzyła do niego z broni palnej i jeśli nie strzeliłby pierwszy to byłby już martwy. Kim był kierowca osobówki na niemieckich numerach rejestracyjnych? Kim jest dziewczyna, która towarzyszyła kierowca? Wojskowi o całym zdarzeniu informują policję dopiero po własnym śledztwie, które tak naprawdę nic nie wyjaśnia.
Bardzo mocny początek powieści z ciekawą zagadką śmierci cywila i próbą jej zatuszowania wypada naprawdę genialnie. Jednak dalsza część powieści traci na mojej ogólnej ocenie. Bardzo brakowało mi tutaj takich żywych portretów psychologicznych bohaterów. Nie czytałem wcześniejszych powieści pani Agnieszki, ale ten warsztat z postaciami, atmosfera panująca między mundurowymi… to nie dla mnie. Wszystko takie płyciutkie, pozbawione wnętrza człowieka i jego relacji z innymi bohaterami. Wulgaryzm, który chyba miał za zadanie nadać mocny akcent w służbach mundurowych, brzmi sztucznie i z całą pewnością za dużo tego. Cała akcja dzieje się na jednej linii czasowej, nie ma tu przeskoków w czasie, nie ma takiego momentu, który napędzałby akcję i pchał ja do przodu. Nie ma postaci, którym można kibicować, wszystko jakieś takie nijakie, złe i pozbawione dobra.

„Nas w wojsku uczą, że wroga należy zabić, was w policji, że przestępcy nie może stać się krzywda.”
Myślę, że to powyższe zdanie zaczerpnięte z treści książki może być takim zapalnikiem pomiędzy dwiema państwowymi instytucjami. Komu ufać? Wojsku? Policji?
W tej powieści od samego początku ...

Rozwiń Zwiń

Już za miesiąc do sprzedaży trafi najnowsza powieść Mieczysława Gorzki „Poszukiwacz Zwłok”. Warto zwrócić uwagę na tę pozycję, warto już dzisiaj dodać ją sobie do wirtualnego koszyka, by nie przeoczyć w gąszczu premier opowieści, która nie tylko jest doskonale przemyślana, ale znakomicie napisana.
Mamy tutaj wydarzenia, które przenoszą nas w dzieciństwo jednego z bohaterów. To właśnie opowieści z dzieciństwa robią na nas największe wrażenie i zapadają najgłębiej w pamięci. Te rozdziały „wiele lat wcześniej” przeplatają się z tymi obecnymi mającymi miejsce w okolicach Wrocławia. To tutaj grasuje nieuchwytny zabójca nastolatek, który uderza z zaskoczenia, maltretuje, gwałci, zabija i znika. Kolejna, ósma ofiara w ciągu pięciu lat doprowadza do zmian w kryminalnym zespole śledczym. W męski policyjny szowinizm wkracza 36-letnia singielka Laura Wilk. Jej postawa i ostry ton głosu sprawiają, że stoi na równi z facetami, a nawet ich przewyższa swoim wilczym zachowaniem. Możemy sobie tylko wyobrazić jak zachowa się wieloletni zdymisjonowany były komisarz. Nie będzie to łatwa i przyjemna zespołowa współpraca. Jedyną osobą, na którą może liczyć Laura może być policyjny psycholog Maciej Lesiecki. Ale i tutaj autor nie stawia sprawy jasno. Maciej kiedyś miał spore problemy z relacjami międzyludzkimi. Niezwykle inteligentny facet mający za pomocnika samego siebie, tylko bardzo głęboko ukrytego. To do niego zwróci się Iga Marek ze sprawą odnalezienia Marii Cybulskiej. Dziwne zlecenie za którym stoją duże pieniądze. Kim jest zaginiona Cybulska? Czy to może jedna z tych ośmiu ofiar? Zaskoczy was pomysłowość Mieczysława Gorzki. Spotkacie tutaj osoby z policji i prokuratury, które siedzą głęboko w kieszeni gangsterów. Skorumpowanych śledczych ze słabością do łatwych pieniędzy, dobrej zabawy i młodych dziewczyn. Są też tacy, którzy nie potrafiących wytropić źródła przecieku we własnych szeregach.
„Zło zostaje na zawsze złem, nie da się go przebrać za dobro”.
Bardzo dobra powieść kryminalna z ogromnym potencjałem na kontynuację. Można w następnych częściach rozbudować ją o poznane już postacie. Nie zapominaj autorze o Kubie synu Macieja, ufam że jego osoba nie jest przypadkowa. Wielki plusik za te trafne aluzje do młodego pokolenia, które większą część życia spędza z nosem w smartfonie uciekając przed realnym światem.

Już za miesiąc do sprzedaży trafi najnowsza powieść Mieczysława Gorzki „Poszukiwacz Zwłok”. Warto zwrócić uwagę na tę pozycję, warto już dzisiaj dodać ją sobie do wirtualnego koszyka, by nie przeoczyć w gąszczu premier opowieści, która nie tylko jest doskonale przemyślana, ale znakomicie n...

Rozwiń Zwiń

Jeśli ktoś sporadycznie sięga po thriller psychologiczny, to jest szansa, że może czuć się pozytywnie zaskoczony najnowszą powieścią autorki. Jeśli czytamy dużo tego typu historii, to z całą pewnością zauważymy powtarzający się schemat dzielenia opowieści na wydarzenia rozgrywające się „teraz” i „wcześniej”. Ina Nacht (czytaj Ilona Gniadek, tak naprawdę nazywa się autorka) powiela ten utarty już schemat tworzenia historii.
Aby zrozumieć dlaczego główna bohaterka Sara Kunicka zachowuje się jak wariatka musimy sięgnąć do przeszłości, do wspomnień, do trudnego dzieciństwa Sary. Bo jak inaczej sensownie wytłumaczyć obecne zachowanie kobiety? Jak można nie pamiętać wydarzeń związanych z zaginięciem syna sąsiadki? Sara nie pamięta nawet czy w tym dniu faktycznie była z wizytą u Julii. Wszystkiemu winna ma być przeszłość dziewczyny i obecne zażywanie silnych środków psychotropowych. Nie wiem jak po tak silnych lekach powodujących amnezję można prowadzić samochód , ale w tej powieści jest to możliwe. Narracja jednoosobowa widziana tylko oczami głównej bohaterki ma to do siebie, że łatwo tutaj manipulować czytelnikiem. Czytając można sobie postawić pytanie, czy Sara mogła uprowadzić i zabić siedmiolatka sąsiadki? A może to Julia Starnach zabiła własne dziecko? Ponoć chłopiec pochodził z bliźniaków, ale i o tym wydarzeniu miała wiedzieć tylko Sara. Brakowało mi w tej powieści głosu męskiego, choć przecież przeplatał się Borys mąż Sary i prowadzący śledztwo policjant. Autorka powierzchownie przedstawia nam sylwetkę męskich bohaterów nie zagłębiając się w ich psychikę. Naciągany wątek miłosny jest tak naiwnie przedstawiony, że uwierzyć w niego może chyba tylko sama autorka. Moim zdaniem powieść traci na tej scenie, jest ona naprawdę niepotrzebna. Podobało mi się natomiast nawiązanie do terminu „eugenika” (dobrze urodzony) – to taka nauka, która bada możliwości selektywnego rozmnażania zwierząt oraz ludzi w celu ulepszenia gatunku. Zakończenie i rozwiązanie zagadki jest dobrze pomyślane z elementem, który według mnie ratuje całość i sprawia, ze jednak warto sięgnąć po książkę.

Jeśli ktoś sporadycznie sięga po thriller psychologiczny, to jest szansa, że może czuć się pozytywnie zaskoczony najnowszą powieścią autorki. Jeśli czytamy dużo tego typu historii, to z całą pewnością zauważymy powtarzający się schemat dzielenia opowieści na wydarzenia rozgrywające się „te...

Rozwiń Zwiń