Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właśnie skończyłam "Wezwijcie moje dzieci" i jestem absolutnie zdruzgotana i zachwycona jednocześnie. Cała seria o Vendzie z Wilczej Doliny tak mnie wciągnęła, że czytałam/słuchałam te książki jedna po drugiej, przez kilka tygodni żyłam wśród górali w tej małej wiosce odciętej od świata i przeżywałam wszystkie wydarzenia razem z bohaterami. Bardzo dobrze napisana trylogia i przemyślane zakończenie, a przede wszystkim niepowtarzalny klimat. Polecam wszystkim z całego serca, jedna z lepszych fantastycznych przygód w tym roku:)

Właśnie skończyłam "Wezwijcie moje dzieci" i jestem absolutnie zdruzgotana i zachwycona jednocześnie. Cała seria o Vendzie z Wilczej Doliny tak mnie wciągnęła, że czytałam/słuchałam te książki jedna po drugiej, przez kilka tygodni żyłam wśród górali w tej małej wiosce odciętej od świata i przeżywałam wszystkie wydarzenia razem z bohaterami. Bardzo dobrze napisana trylogia i...

Uważam, że takie historie zawsze trzeba oceniać w kategorii ich własnego gatunku. Nie jest to książka wybitna, niepowtarzalna ani pełna zwrotów akcji. Mimo wszystko dawno nic mnie tak nie wciągnęło.
Autorka stworzyła bogaty świat, pełen zróżnicowanej magii, smoków i okrucieństwa. Podobały mi się opisy życia szkolnego, kształtowania się hierarchii i pokonywanie kolejnych wyzwań. Doceniam to, że została tu bardzo podkreślona rola uczonych, którzy nie są jedynie od studiowania historii, ale i od kształtowania teraźniejszości. Aspekt tego ,jak łatwo zafałszować historię jest niezwykle ważny także w naszej rzeczywistości i to, że pojawia się nawet w dość prostej książce "romantasy" bardzo mi się podoba. Co jeszcze na plus? Wartka akcja, niezłe opisy walki i zmagań z samym sobą oraz magią, no i oczywiście smoki - super, że miały swoje charakterki! Dialogi również dobrze napisane, czasami szczerze się uśmiechałam do żartów. Romans został dość sprawnie poprowadzony. Oczywiście, Xaden jest zlepkiem wielu innych postaci z podobnych książek- okrutny, tajemniczy, skrzywdzony piękny chłopiec. Mimo wszystko nie uważam tego za wadę, postać wyszła dość wiarygodnie i zdecydowanie da się go lubić.
Czy "Fourth Wing" ma wady? Oczywiście. Wszystkie pozostałe postacie poza główną parą są bardzo płaskie i raczej nie zapamiętam ich imion. Akcja jest wartka, ale jeśli ktoś już trochę podobnych historii przeczytał, to raczej wiele go tu nie zaskoczy. Męczyły też ciągłe wstawki o tym jaka to główna bohaterka jest mała, słaba i KRUCHA. Mam dość tego słowa na jakiś czas. Pewnie znalazłoby się jeszcze pare innych drobnostek.
Mimo wszystko bardzo polecam wszystkim szukającym rozrywki, namiętnego romansu oraz wciągającego świata pełnego magii i (przede wszystkim) smoków.
"Czwarte skrzydło" udowodniło, że na starych schematach wciąż da się zbudować nową, emocjonującą historię!

Uważam, że takie historie zawsze trzeba oceniać w kategorii ich własnego gatunku. Nie jest to książka wybitna, niepowtarzalna ani pełna zwrotów akcji. Mimo wszystko dawno nic mnie tak nie wciągnęło.
Autorka stworzyła bogaty świat, pełen zróżnicowanej magii, smoków i okrucieństwa. Podobały mi się opisy życia szkolnego, kształtowania się hierarchii i pokonywanie kolejnych...

Dawno nie czułam tak sprzecznych emocji po przeczytaniu książki.
Zdecydowanie trzeba podkreślić, że autorka stworzyła tu niesamowity klimat. Jest tajemniczo, duszno i przytłaczająco. Czytając opisy tajemniczego lasu czy spróchniałego drewna w wielkim, starym domu, czułam niepokój i miałam wrażenie, że stoję w samym centrum opisywanej scenerii. Mało który autor potrafi konstruować opisy tak intensywnie działające na wyobraźnię, dlatego pod tym względem jest to pozycja wyjątkowa i warta przeczytania. Również główna bohaterka jest napisana bardzo spójnie, ma swoje mocne, ale i słabe strony, z których zdaje sobie sprawę i stara się z nimi walczyć. Uważam, że powstała tu całkiem wiarygodna postać, której losy chętnie śledzimy. Trochę inne odczucia mam co do jej towarzysza podczas tej przygody. Preston jest mimo wszystko postacią dość prostą i płaską, jak dla mnie za mało charyzmatyczną na tle dziejących się wydarzeń. Główny antagonista dużo bardziej zwraca na siebie uwagę, ciekawie było obserwować jego postępowanie i zachowania w konkretnych sytuacjach. Nie był przez cały czas jednoznacznie zły i to bardzo fajnie tu zagrało.
Muszę przyznać, że po samej historii spodziewałam się czegoś więcej. Jest poprawna, dobrze poprowadzona, ale nie byłam głodna każdej następnej strony. Kilka razy odłożyłam ją na dłużej i nie myślałam o tym, że chcę wrócić do tego świata. Samej akcji nie było za dużo, szokujących zwrotów akcji również lepiej się nie spodziewać.
Czy mimo wszystko polecam tę książkę? Jak najbardziej! Jest to historia bardzo poprawna, mroczna i przede wszystkim wprawnie napisana. Uważam, że dla samej dawki tak intrygujących opisów świata przedstawionego i baśniowego klimatu, warto sięgnąć po "Studium zatracenia" w spokojny, jesienny wieczór.

Dawno nie czułam tak sprzecznych emocji po przeczytaniu książki.
Zdecydowanie trzeba podkreślić, że autorka stworzyła tu niesamowity klimat. Jest tajemniczo, duszno i przytłaczająco. Czytając opisy tajemniczego lasu czy spróchniałego drewna w wielkim, starym domu, czułam niepokój i miałam wrażenie, że stoję w samym centrum opisywanej scenerii. Mało który autor potrafi...