Książka jest intrygująca. Muszę przyznać, że cały czas czytałam ją w napięciu. Tak pozytywnie oczywiście 😊

Książka jest intrygująca. Muszę przyznać, że cały czas czytałam ją w napięciu. Tak pozytywnie oczywiście 😊

Książka jest po prostu ok nie ma jakiś widocznych minusów ale jakoś mi się nie spodobała po prostu jest okej

Książka jest po prostu ok nie ma jakiś widocznych minusów ale jakoś mi się nie spodobała po prostu jest okej

Zaskakująca i wciągająca historia z pozoru zwyczajna.

Zaskakująca i wciągająca historia z pozoru zwyczajna.

Effy zawsze marzyła o tym, aby studiować literaturę. Niestety, to dla kobiet nie jest dozwolone. Trafiła więc na pierwszy rok architektury, będąc jedyną kobietą na tak prestiżowym kierunku. Pewnego dnia rodzina Myrddina, jej ukochanego, lecz zmarłego już pisarza, ogłasza konkurs na stworzenie projektu domu. Effy zgłasza się i wygrywa, wkrótce wybierając się do posiadłości narodowego wieszcza.

„Studium zatracenia” Avy Reid to przykład powieści, której autorka nawet miała jakiś pomysł na fabułę, ale w moim odczuciu zdecydowanie zabrakło jej umiejętności, aby ją dobrze poprowadzić. W trakcie lektury miałam nieodparte wrażenie, że czytam, niezbyt dobry, debiut, co było wrażeniem nieco mylnym – to nie jest wcale pierwsza powieść, jaka ukazała się spod pióra tej autorki.
Już od samego początku w tej książce wiele rzeczy się „nie klei”. Choćby to, że w świecie przedstawionym kobiety są uznawane za zbyt głupie, aby studiować literaturę, ale już mają dość rozumu, aby mogły dostać się na architekturę, gdzie przecież od umiejętności obliczeniowych (a więc częściowo inteligencji, przeciwieństwa głupoty) zależy, czy budynek się przypadkiem nie zawali, potencjalnie krzywdząc osoby znajdujące się wewnątrz.
W trakcie lektury miałam często wrażenie, że autorka bardzo chce pisać i komentować istotne tematy, związane czy to z feminizmem, równouprawnieniem, alkoholizmem czy molestowaniem, ale ponieważ chyba brakuje jej umiejętności, by te tematy dobrze zgłębić, „Studium zatracenia” sprawia wrażenie, jakby pojawiały się one tam na siłę i dla zasady. Sama Effy, główna bohaterka, jest tak naprawdę postacią stworzoną przez różnorodne traumy, ale przez powierzchowny sposób ich przedstawienia, ja nie jestem w stanie tego „kupić”. Tak samo, jak nie umiem „kupić” faktu, że wielka fanka literatury ot tak, bez problemu, dostała się na architekturę, mimo że narracja nie wspomina o tym, aby wcześniej np. lubiła rysować.
Wydaje mi się też, że styl książki Reid pozostawia wiele do życzenia. Często jest egzaltowany, brzmi wręcz dziwnie, słowa zdają się nie być na swoim miejscu. To wygląda trochę tak, jakby autorka (znów) nieumiejętnie próbowała stworzyć gęsty klimat, osiągając jednak efekt przeciwny do zamierzonego. Te niezręczności są moim zdaniem szczególnie mocno widoczne w przypadku wątku romantycznego. Reid chyba chciała, aby wypadł subtelnie i był oparty na drobnych gestach oraz spojrzeniach, tyle tylko, że w jej wykonaniu to po prostu nie działa. Od pierwszej wzmianki na temat głównego męskiego bohatera tej powieści wiedziałam, jak się ten wątek skończy.
Sam pomysł oparty na odkrywaniu tajemnicy wokół pisarza oraz legend istniejących w świecie przedstawionym jest w porządku i moim zdaniem mógłby zadziałać, gdyby rozpisał go ktoś choć trochę bardziej kompetentny. Sama w tę historię nie umiem jednak uwierzyć, przynajmniej nie w tym wydaniu. Miałam też poczucie, że autorka nieco za mocno śpieszyła się z samym początkiem. Zamiast ustanowić, kim Myrddin jest w tym świecie, dlaczego jego twórczość jest tak istotna, opowiedzieć trochę więcej, autorka pędzi do przodu, nie zatrzymując się wystarczająco długo na postaci pisarza.
„Studium zatracenia” nie jest szczególnie dobrym fantasy. Nie wiem więc, czy jest sens po tę powieść sięgać. Jeśli kogoś kuszą te motywy, jeśli chce się przekonać na własnej skórze – to oczywiście można. Ale jeśli nie, wydaje mi się, że są dużo ciekawsze tytuły.

Effy zawsze marzyła o tym, aby studiować literaturę. Niestety, to dla kobiet nie jest dozwolone. Trafiła więc na pierwszy rok architektury, będąc jedyną kobietą na tak prestiżowym kierunku. Pewnego dnia rodzina Myrddina, jej ukochanego, lecz zmarłego już pisarza, ogłasza konkurs na stworzenie projektu domu. Effy zgłasza się i wygrywa, wkrótce wybierając się do posiadłości...

Kolejna książka z tajemniczym i mrocznym tematem, podchodzącym lekko pod horror. Nie zaprzeczam temu, że mi się podoba taki vibe. Opisy powodowały niepokojący nastrój, choć czasem były niejasne i nie wiedziałam dlaczego nie jesteśmy tu. Jednak najczęściej było to moje niedoczytanie.

Po skończeniu książek często przeglądam sobie moje znaczniki. Zrobiłam to również tu i wtedy dotarło do mnie, że ta książka ma głębokie przemyślenia i takie codzienne, ale często nie dające się nam opisać, spostrzeżenia. Gdyby ktoś chciał przeczytać książkę z ciekawą fabułą i z inteligentnymi myślami, które są bardziej rozwinięte niż jedno zdanie, ale jednak pozostawiając przestrzeń na własne przemyślenia, to ta pozycja staje na wysokości zadania.

Ze względu na główna bohaterkę i jej cudowne backstory oraz osobowość, książka porusza ważne tematy. Uważam, że w szczególności wiele kobiet zrozumie sytuację Effy. Szczególnie jedną, która przytrafia się, myślę wszystkim kobietom. Nie pomija przy tym mężczyzn, bo odrzucenie ze strony rodzica i niewystarczające wsparcie od nich może się przydarzyć każdemu, a fragmenty o feministycznym wydźwięku są ukazane w takim świetle, że nie ważne jakiej płci osoba to czyta, powinna na chwile pomyśleć nad tym co się dzieje w książce, a co się dzieje na świecie. 

Natomiast wątek romantyczny był hmmm. Mam po prostu do niego różne odczucia. Początkowo liczyłam na takie slowburn i enemies to lovers, ale ostatecznie nie mogę powiedzieć, żeby takie to właśnie było. Przez pierwsze około sto stron relacją bohaterów była bardzo zmienna. Z jednej strony było wiele interakcji a la romantycznych, lecz z drugiej wciąż pozostawaliśmy w praktycznie tym samym miejscu. Po przekroczeniu tej 120 strony wątek miłosny szedł już w dobrym kierunku według mnie i nawet kibicowałam bohaterom.

Ps. Z chęcią przeczytałabym całą Angharad.

Plusy✅️:
• straszny klimat
• przemyślenia 
• ciekawa fabuła
• ważne tematy

Minusy❌️:
• niejasne opisy 
• początek relacji romantycznej 

Kolejna książka z tajemniczym i mrocznym tematem, podchodzącym lekko pod horror. Nie zaprzeczam temu, że mi się podoba taki vibe. Opisy powodowały niepokojący nastrój, choć czasem były niejasne i nie wiedziałam dlaczego nie jesteśmy tu. Jednak najczęściej było to moje niedoczytanie.

Po skończeniu książek często przeglądam sobie moje znaczniki. Zrobiłam to również tu i...

Ta powieść poruszyła we mnie pewne wrażliwe struny. Ile razy w życiu usłyszałyście protekcjonalne, że „to dlatego, że jesteś kobietą”, „kobiety tak mają”, „kobieta nie powinna…”? Ile razy ktoś was zlekceważył, bo jesteście młode i uprzejmie się uśmiechnęłyście?

Poznajemy Effy jako psychicznie kruchą dziewczynę, cierpiącą na napady lękowe i z pozoru nie potrafiącą rozróżnić rzeczywistości od opowieści o Baśniowym Królu. Potwierdzenia dręczących ją od dzieciństwa wizji szuka w Angharad, powieści o porwanej dziewczynie, magii Baśniowego Ludu, miłości i przetrwaniu. Jest to jej jedyna tarcza chroniąca przed koszmarami i szaleństwem. Gdy w domu należącym do pisarza, któremu zawdzięcza tak wiele, spotyka zarozumiałego studenta literatury, który próbuję zdyskredytować autora, nie jest zbyt zachwycona. Mimo to, nasilające się poczucie zagrożenia i nowe wizje sprawiają, że łączy z Prestonem siły by w końcu poznać prawdę. O autorze Angharad, o Baśniowym Królu, o sobie.

Książka otula nas mroczną, duszącą atmosferą strachu, wilgoci i wszechobecnego rozkładu. Patrzymy na świat oczami Effy i już sami nie wiemy czy to wizje czy szkockie baśnie ożywają w tej historii. Bohaterka, pozostawiona sama sobie, nie umie się odnaleźć i zinterpretować tego co się dzieje. Jeżeli całe życie ktoś ci powtarzał, że jesteś szalona i problematyczna też byś zwątpiła we własny osąd.

[…] jej myśli zda­wa­ły się jak prze­krzy­wio­ne tory. Nigdy nie mogła ufać czy­imś in­ten­cjom.”

Nawet Preston, chłopak, który jako pierwszy w życiu Effy wierzy w nią, nie jest początkowo w stanie uwierzyć jej. Dochodzenie do prawdy jest jednocześnie dla Effy drogą do samoakceptacji i wykształcenia pewności siebie. Wygłoszę teraz pewnie niepopularną opinie, ale moim zdaniem ten romans jest tu zupełnie niepotrzebny. Fabuła broni się sama.

Ostatecznie jest to historia o tym co spotyka kobiety gdy mężczyźni mają pewność ze są bezkarni. „Baśniowy Król tkwi w każdym z nich” i powoli, nieubłaganie doprowadza do rozkładu ich osobowości.

Dziewczyny, Effy odnalazła w sobie stal i usztywniła nią kręgosłup, tak żeby się więcej nie złamać. Życzę tego każdej z nas.

Ta powieść poruszyła we mnie pewne wrażliwe struny. Ile razy w życiu usłyszałyście protekcjonalne, że „to dlatego, że jesteś kobietą”, „kobiety tak mają”, „kobieta nie powinna…”? Ile razy ktoś was zlekceważył, bo jesteście młode i uprzejmie się uśmiechnęłyście?

Poznajemy Effy jako psychicznie kruchą dziewczynę, cierpiącą na napady lękowe i z pozoru nie potrafiącą rozróżnić...

Nie spodziewałam się niczego WOW po tej książce i miałam rację. Była ona średnia. Bohaterowie nieciekawi, nie przypadli mi jakoś do gustu. Sam pomysł ciekawy i wyjątkowy, ale jego wykonanie pozostawia wiele do życzenia.

Nie spodziewałam się niczego WOW po tej książce i miałam rację. Była ona średnia. Bohaterowie nieciekawi, nie przypadli mi jakoś do gustu. Sam pomysł ciekawy i wyjątkowy, ale jego wykonanie pozostawia wiele do życzenia.

Niestety liczyłam na więcej. Książka mocno przeciętna. Główna bohaterka momentami tak irytująca, ze myślałam o porzuceniu lektury. Miałam wrażenie, że poza Prestonem nikt nie zadaje właściwych pytań.

Nie nie nie i jeszcze raz nie.

Niestety liczyłam na więcej. Książka mocno przeciętna. Główna bohaterka momentami tak irytująca, ze myślałam o porzuceniu lektury. Miałam wrażenie, że poza Prestonem nikt nie zadaje właściwych pytań.

Nie nie nie i jeszcze raz nie.

Kolejny raz nie wiem, czemu to jest romantasy. Bo ponownie romansu to tam tyle, co nic. Fantastyki nie wiele więcej.
Autorka sprawnie prowadzi czytelnika przez historię i tak, wyjaśnia to, dlaczego niedoświadczona architektka dostała takie ambitne zadanie. A jednak ma się wrażenie, że czegoś zabrakło, bo mimo wszystko całość trzyma się na słowo honoru i aż prosi się o pytanie, no dobrze, to jednak jak to jest z tą magią w tym świecie?
Można przeczytać, ale nie ma co liczyć na wiele.

Kolejny raz nie wiem, czemu to jest romantasy. Bo ponownie romansu to tam tyle, co nic. Fantastyki nie wiele więcej.
Autorka sprawnie prowadzi czytelnika przez historię i tak, wyjaśnia to, dlaczego niedoświadczona architektka dostała takie ambitne zadanie. A jednak ma się wrażenie, że czegoś zabrakło, bo mimo wszystko całość trzyma się na słowo honoru i aż prosi się o...

Nie jestem do końca pewna, co napisać o tej książce. Powieść ma bardzo dużo dobrych opinii i jest mocno polecana na booktoku. Natomiast moje doświadczenie z tą książką nie jest wcale aż tak zachwycające. Według mnie "Studium zatracenia" jest po prostu ok.

Nie ma tu wartkiej akcji, i też nie spodziewałam się tego, ale mam wrażenie, że historia toczy się dość wolno i nie wielu ma punktów zwrotnych poza końcówką.

Jeżeli chodzi o główną bohaterkę to też jest po prostu ok. Duży plus za nieco mroczny klimat powieści i za ciekawy pomysł na świat. Nie jest to zachwycający worldbuilding, ale jest ciekawy i ma potencjał.

Podsumowując, jest to książka na spokojne jesienne wieczory, taka która nie zaskoczy zwrotami akcji, ale jest to przyjemna historia do przeczytania pod kocykiem.

Nie jestem do końca pewna, co napisać o tej książce. Powieść ma bardzo dużo dobrych opinii i jest mocno polecana na booktoku. Natomiast moje doświadczenie z tą książką nie jest wcale aż tak zachwycające. Według mnie "Studium zatracenia" jest po prostu ok.

Nie ma tu wartkiej akcji, i też nie spodziewałam się tego, ale mam wrażenie, że historia toczy się dość wolno i nie...