Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po ponownej lekturze Władcy w wieku lat dwudziestu trzech, mogę stwierdzić, że podoba mi się on zupełnie tak samo jak wtedy, gdy miałam ich trzynaście.

Jednak będąc człowiekiem już starym i doświadczonym przez życie dostrzegam rzeczy, które dawniej mi umykały. Na przykład to, że książka została napisana przez weterana pierwszej wojny światowej. Opisy zniszczonych pól u bram Mordoru, pozbawionych wszelkich śladów życia, zrytych głębokimi lejami, zasypanych popiołem; albo Martwych Bagien, w których wiele lat (tysiące!) po bitwie w wodzie widać twarze zmarłych - skojarzenia są dość jasne. No i przede wszystkim końcówka, w której bohater po uratowaniu świata zastaje swój dom kompletnie zmieniony, a przede wszystkim sam jest zmieniony na tyle, że nie jest w stanie żyć między ludźmi.

Słodko-gorzki jest ten koniec. Frodo ostatecznie zawodzi na całej linii - mimo że w trakcie wyprawy do Góry Przeznaczenia dokonał niemal nadludzkich wysiłków, i tak koniec końców ulega Pierścieniowi. Zamiast epickiego wyczynu nieugiętego herosa oglądamy żałosną przepychankę dwóch wynędzniałych niewolników Pierścienia. Więc co uratowało świat? Miłosierdzie Sama, który oszczędził Golluma, choć miał wszelkie powody, by go zabić. Bardzo podoba mi się zarówno brak banalnego happy endu, jak i przyznanie wartości współczuciu i miłosierdziu, które często uznawane są za słabość.

Poza tym, fajnie powtórzyć sobie Władcę z perspektywy Tolkienowego Świra, który zna cały lore. Bardzo interesująco czyta się o wyborze Galadrieli, jeśli człowiek pamięta, że zaczynała ona jako żądna władzy gówniara. Gdyby Frodo ofiarował jej pierścień w okolicach Pierwszej Ery, nie tyle, że by go przyjęła - wyrwałaby mu go z ręki. Najpierw, żeby utrzeć nosa temu wstrętnemu stryjkowi Feanorowi, potem, żeby pokonać Morgotha; jestem pewna, że raczej prędzej niż później mielibyśmy w Angbandzie Mroczną Królową, przy której Sauron to małe miki. Doceniam rozwój postaci!

Co mi się nie podobało? Zostanę za to zapewne zamordowana pewnej nocy w zaułku przez któregoś z fanów, no ale przyjaźń Froda i Sama mi się nie podobała. Nazwijcie mnie starym komuchem, ale nie znoszę wątków przyjaźni pana i sługi, gdzie sługa uważa za oczywiste, że jego życie jest mniej warte i jest gotów umrzeć za pana... A Frodo nawet w momencie, gdy Sam dosłownie ratuje mu życie raz za razem, nie proponuje, żeby przestał nazywać go panem :< Poza tym nożyce redaktorskie powinny pójść w ruch w pierwszej księdze, która ciągnie się jak guma w gaciach, a sceny z Tomem Bombadilem są w stanie uśpić nawet najwytrwalszego z fanów.

No i oczywiście to jedyna znana mi książka, w której drzewa ruszają i spuszczają... łomot ludziom, którzy je wycinali, więc już za samo to wskoczyłaby do ścisłej czołówki ulubionych lektur.

Po ponownej lekturze Władcy w wieku lat dwudziestu trzech, mogę stwierdzić, że podoba mi się on zupełnie tak samo jak wtedy, gdy miałam ich trzynaście.

Jednak będąc człowiekiem już starym i doświadczonym przez życie dostrzegam rzeczy, które dawniej mi umykały. Na przykład to, że książka została napisana przez weterana pierwszej wojny światowej. Opisy zniszczonych pól u...