Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Smutna książka, której głównym motywem jest poczucie dojmującej samotności. Niesamowicie przypadła mi do gustu. Moim zdaniem najlepsza pozycja Murakamiego, z jakimi miałem dotychczas do czynienia. Czytałem już wcześniej „Norwegian Wood”, „Przygodę z owcą” i „Kronikę ptaka nakręcacza” – niewątpliwie były to powieści niebanalne i intrygujące, ale zawsze czegoś mi w nich brakowało, nie potrafiły wpłynąć na mnie i zaangażować emocjonalnie w takim stopniu jak „Sputnik Sweetheart”. Podczas lektury ujęły mnie zwłaszcza:

1 ) Ciekawe postaci (zarówno główne, jak i epizodyczne), idealnie wpisujące się w klimat powieści.

2) Piękny język – jest to wręcz nieziemsko (nawiązując przy okazji do tytułowego sputnika) subtelna książka.

W jednym z początkowych fragmentów powieści, narrator chwali literackie umiejętności głównej bohaterki:

„Powiedzmy, że pisałabyś o brzegu morza w maju. Czytelnik miałby w uszach szum wiatru i poczuł smak słonego powietrza, a na rękach miękkie ciepło słońca. Gdybyś pisała o małym pokoiku pełnym dymu z papierosów, czytelnik z pewnością miałby kłopoty z oddychaniem i piekłyby go oczy. Taka proza jest poza zasięgiem większości pisarzy. Twoje pisarstwo przenika żywy powiew czegoś naturalnego.”

Myślę, że nie będzie przesadą powyższymi słowami określić styl, jakim napisany jest „Sputnik Sweetheart”.

Ponadto na szczególną uwagę zasługują niebanalne metafory, zgrabnie wplecione symbole i ukryte znaczenia, którymi przepełniona jest książka. Pole do tworzenia własnych interpretacji w trakcie lektury powieści jest bardzo szerokie.

Oczywiście, jak to u Murakamiego, nie mogło również zabraknąć miejsca na wizje senne i różnego rodzaju niewytłumaczalne zjawiska.

3) Poruszanie ważnych tematów, skłanianie do refleksji – obok motywu samotności, autor zastanawia się nad prawidłowościami (a właściwie ich brakiem) rządzącymi ludzkimi uczuciami oraz nad tym, do jakiego stopnia znamy i rozumiemy innych ludzi, jak również samych siebie. Na przynajmniej część z tych tematów (jeżeli nie na wszystkie) natknąłem się już we wcześniej przeczytanych książkach japońskiego pisarza.

Nie wiem, czy jest to książka dla wszystkich, ale jeśli ktoś lubi książki Murakamiego - bardzo mocno polecam.

Smutna książka, której głównym motywem jest poczucie dojmującej samotności. Niesamowicie przypadła mi do gustu. Moim zdaniem najlepsza pozycja Murakamiego, z jakimi miałem dotychczas do czynienia. Czytałem już wcześniej „Norwegian Wood”, „Przygodę z owcą” i „Kronikę ptaka nakręcacza” – niewątpliwie były to powieści niebanalne i intrygujące, ale zawsze czegoś mi w nich...