Połowa książki to bełkot, który zapewne da się zinterpretować, ale nie bez sporych nakładów; niestety pozycja oceniana mocno na wyrost.

Połowa książki to bełkot, który zapewne da się zinterpretować, ale nie bez sporych nakładów; niestety pozycja oceniana mocno na wyrost.

ciekawe polaczenie SF i ksiazki o 2 wojnie swiatowej.
Po czesci autobiograficzna po czesci zupelnie fiktywna a nawet zupelnie fantastyczna i absurdalna. Wymaga pewnej uwagi, watki i wydazenia nie sa chronologiczne.

ciekawe polaczenie SF i ksiazki o 2 wojnie swiatowej.
Po czesci autobiograficzna po czesci zupelnie fiktywna a nawet zupelnie fantastyczna i absurdalna. Wymaga pewnej uwagi, watki i wydazenia nie sa chronologiczne.

Spojrzenie na tragedię wojny z zupełnie innej perspektywy, niż przyzwyczaił nas ciężar polskiej martyrologii. Paradoksalnie, dzięki temu porusza bardziej.

Spojrzenie na tragedię wojny z zupełnie innej perspektywy, niż przyzwyczaił nas ciężar polskiej martyrologii. Paradoksalnie, dzięki temu porusza bardziej.

Nie jestem wielbicielką stylu Vonneguta, ale "Rzeźnia numer 5" ma wyjątkowe cechy . Genialny jest koncept z wieloczasowością życia Biilego bo nadaje książce wymiar uniwersalny i egzystencjalny, a powtarzającym się mottem jest :- zdarza się- . Wojna i pokój, zło i dobro to - ZDARZA SIĘ-. Przeskoki w czasie Billego i jego przeżycia podkreślają nasza ludzką przygodność i ulotne znaczenie w obliczu wszystkiego i całości. Znaczące jest dla mnie też to, że za główny punkt antywojennej wymowy użył autor ludobójstwa w Dreźnie, którego dokonali nie zbrodniarze wojenni Niemcy, ale broniący wolności i wartości Anglicy i Amerykanie .

Nie jestem wielbicielką stylu Vonneguta, ale "Rzeźnia numer 5" ma wyjątkowe cechy . Genialny jest koncept z wieloczasowością życia Biilego bo nadaje książce wymiar uniwersalny i egzystencjalny, a powtarzającym się mottem jest :- zdarza się- . Wojna i pokój, zło i dobro to - ZDARZA SIĘ-. Przeskoki w czasie Billego i jego przeżycia podkreślają nasza ludzką przygodność...

Autor przedstawia tę powieść jako bardzo osobiste rozliczenie się ze swoją bolesną przeszłością i jednym z najkrwawszych wydarzeń drugiej wojny światowej. Niestety ta pozycja nie wywołała u mnie większych emocji. Wątek Sci-Fi był nieszczególnie interesujący, choć dobrze tłumaczył nieuporządkowaną (ale cały czas łatwą do śledzenia) konstrukcję fabuły.

Niestety autor nie podał zbyt wielu szczegółów o samym wydarzeniu (bombardowaniu Drezna). Dowiadujemy się, kiedy to się wydarzyło i jak wiele ofiar pochłonęło. Ale brakowało mi bardziej osobistych historii o samym bombardowaniu, o ofiarach, tragediach i bohaterstwie. Ta część byłaby dla mnie najbardziej interesująca, ale została zepchnięta na margines.

Książka ma wydźwięk antywojenny, ale wydaje mi się, że w tym gatunku da się znaleźć bardziej przekonujące pozycje.

Autor przedstawia tę powieść jako bardzo osobiste rozliczenie się ze swoją bolesną przeszłością i jednym z najkrwawszych wydarzeń drugiej wojny światowej. Niestety ta pozycja nie wywołała u mnie większych emocji. Wątek Sci-Fi był nieszczególnie interesujący, choć dobrze tłumaczył nieuporządkowaną (ale cały czas łatwą do śledzenia) konstrukcję fabuły.

Niestety autor nie...

Doskonała powieść antywojenna traktująca o bombardowaniu Drezna w końcu II wojny światowej, ukazująca cały bezsens wojny.

Doskonała powieść antywojenna traktująca o bombardowaniu Drezna w końcu II wojny światowej, ukazująca cały bezsens wojny.

Dobra, przyznaję, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego!

Książka obrosła przez dekady legendą, stając się jednym z głośnych antywojennych manifestów. Jednak żadna recenzja, którą czytałam, nie przygotowała mnie na wątek Tralfamagorii niczym z sci-fi.

Miała to być pierwsza książka autora, ale "pisanie o masakrze", którą się przeżyło, nie okazało się tak łatwe, jak początkowo myślał. Dlatego prace nad powieścią trwały 20 lat.

Dzięki tej obsuwie jako czytelnicy otrzymaliśmy powieść dojrzałego pisarza. Powieść napisaną z rozmysłem - mimo pozornego chaosu i fragmentaryczności. Powieść przemyślaną i świetnie skonstruowaną. Każdy akapit ma tu sens, a humor i tragizm są doskonale wyważone.

Mimo pozornie swobodnej formy, to gorzka opowieść o traumie wywołanej wojną. O ucieczce w obłęd i świat fantastyczny oraz próbach wytłumaczenia sobie zjawiska wszechobecnej, a czasami tak brutalnej i bezsensownej wojennej śmierci.

Przynajmniej tak jest w mojej interpretacji.

Dobra, przyznaję, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego!

Książka obrosła przez dekady legendą, stając się jednym z głośnych antywojennych manifestów. Jednak żadna recenzja, którą czytałam, nie przygotowała mnie na wątek Tralfamagorii niczym z sci-fi.

Miała to być pierwsza książka autora, ale "pisanie o masakrze", którą się przeżyło, nie okazało się tak łatwe, jak...

Nie śmiałem się. Nie mogłem. Było mi bardzo żal. Bohatera ale też nas, wszystkich ludzi. Szkoda że tak wojujemy, że niczego się nie uczymy, nie wyciągamy wniosków. Trochę przypominała mi ta powieść Forresta Gumpa.

Nie śmiałem się. Nie mogłem. Było mi bardzo żal. Bohatera ale też nas, wszystkich ludzi. Szkoda że tak wojujemy, że niczego się nie uczymy, nie wyciągamy wniosków. Trochę przypominała mi ta powieść Forresta Gumpa.

Możemy sami wybrać czy książka jest psychologiczna czy fantastyczna. Szybko się czyta więc warto poświęcić kilka godzin i umieścić ją na półce przeczytane.

Możemy sami wybrać czy książka jest psychologiczna czy fantastyczna. Szybko się czyta więc warto poświęcić kilka godzin i umieścić ją na półce przeczytane.

"Rzeźnia numer pięć" - niestety polski tytuł nie jest pełnym tytułem, którego drugi człon powinien brzmieć "albo dziecięca krucjata" i jego pominięcie to objaw lekceważącego podejścia do tematu podjętego przez Autora.
Czym była tytułowa rzeźnia nr pięć dowiadujemy się pod sam koniec książki, choć właściwie nie ma tu nic zaskakującego - no, rzeźnia to rzeźnia.
Jest tu styl charakterystyczny dla Vonneguta, stąd kontrowersje wokół tego dzieła - bo temat poważny i traumatyczny, a taka forma może wydawać się nieadekwatna, zbyt lekka, zbyt komiczna w połączeniu z prawdziwą tragedią.
Akcja nie jest rozpisana chronologicznie. Życie głównego bohatera jest rozsypane jak puzzle, ale dzięki temu zabiegowi szybciej budujemy pełen obraz rozciągniętych w czasie wydarzeń.
Według mnie powieść znakomita, zwłaszcza, że pokazuje obraz II wojny światowej również z mniej typowej perspektywy, podkreślając, że ofiary i kaci nie byli oddzieleni od siebie grubą linią, a raczej przyjmowali te role naprzemiennie.

"Rzeźnia numer pięć" - niestety polski tytuł nie jest pełnym tytułem, którego drugi człon powinien brzmieć "albo dziecięca krucjata" i jego pominięcie to objaw lekceważącego podejścia do tematu podjętego przez Autora.
Czym była tytułowa rzeźnia nr pięć dowiadujemy się pod sam koniec książki, choć właściwie nie ma tu nic zaskakującego - no, rzeźnia to rzeźnia.
Jest tu styl...