Rzeźnia numer pięć

"Rzeźnię" czytałam ostatni raz kilkanaście lat temu, mając około 19 lat. Ta książka, jak i "Paragraf 22" Hellera, były jednymi z pierwszych egzemplarzy tzw. literatury pięknej "intelektualnej", którą przeczytałam w oderwaniu od lektur szkolnych. Pamiętam to uczucie obcowania z czymś niesamowitym, mądrym i abstrakcyjnym jednocześnie, co otworzyło mi oczy na świat literatury.

Po 15 latach nie pamiętając już zbyt dużo z fabuły, postanowiłam sprawdzić, czy "Rzeźnia.." obroni się po tak długim czasie.

Po pierwszych stronach wiedziałam już to jest faktycznie wybitna lektura. Vonnegut podejmuje temat wojny w taki sposób, w jaki chyba nikt go jeszcze nie podjął. To mała książeczka, ale w tych dwustu stronach autor potrafił przekazać czytelnikowi absurd wojny i jego skutki. Podróżujemy w przestrzeni - (Drezno, Stany Zjednoczone, planeta Tralfamadoria) i w czasie (kilkadziesiąt lat w te i wewte). Absurdalna jest historia głównego bohatera - Billego Pilgrima, który (być może tylko w swojej głowie) odbywa międzygalaktyczne podróże na tajemniczą Tralfamadorię, opowiadając o niej później pasjami. Ale zestawienie tych opowieści z anegdotami i z czasów wojny, w której brał udział, stawia czytelnika przed następującym pytaniem: Co z tego jest bardziej szalone?

Książka wyzwala w odbiorcy całe spektrum emocji: rozbawienie, wzruszenie, obrzydzenie i złość. I tak właśnie powinna działać sztuka. Tak zwany "must-read".

"Rzeźnię" czytałam ostatni raz kilkanaście lat temu, mając około 19 lat. Ta książka, jak i "Paragraf 22" Hellera, były jednymi z pierwszych egzemplarzy tzw. literatury pięknej "intelektualnej", którą przeczytałam w oderwaniu od lektur szkolnych. Pamiętam to uczucie obcowania z czymś niesamowitym, mądrym i abstrakcyjnym jednocześnie, co otworzyło mi oczy na świat literatury....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakie to smutne, piękne, ale bardzo specyficzne. Styl pisania nieziemski. Ciężko mi powiedzieć, co czuję po lekturze.

Jakie to smutne, piękne, ale bardzo specyficzne. Styl pisania nieziemski. Ciężko mi powiedzieć, co czuję po lekturze.

Pokaż mimo to

Najlepsza książka jaka w życiu przeczytałem.

Najlepsza książka jaka w życiu przeczytałem.

Pokaż mimo to

Bodaj najbardziej znana z powieści Vonneguta.
I - jak zresztą inne pozycje Autora - nie dla każdego.
"Rzeźnia nr 5" to trudna do zaklasyfikowania gatunkowego mozaika realizmu i oniryzmu, mikstura z absurdu i satyry, połączenie science - fiction z czarnym humorem i, po prostu, humorem.
Wszystko to naniesione na wątki autobiograficzne, zwiazane z doświadczeniami Autora w obozie jenieckim oraz - przede wszystkim - ze wspomnieniami słynnego bombardowania Drezna w lutym 1945 roku, z którego udało mu się wyjść cało, przynajmniej fizycznie.
Pamiętać jednak należy, że w czasie, kiedy Vonnegut o tym pisał - opinii publicznej tzw. zachodu historia zbrodniczego nalotu znana była słabo lub zgoła wcale. Z wiadomych powodów świat zwycięskich aliantów nie był dumny z bestialskiego wymordowania mieszkańców i zrównania z ziemią miasta, aglomeracji bez strategicznego znaczenia i bez związku z żadną operacją wojskową. Zdarza się.
Co prawda Vonnegut znacznie przeszacował liczbę ofiar ponurego nalotu, jednak pozostaje to bez wpływu na określenie tego czynu mianem barbarzyńskiego.
Choć można taką tragedię próbować oswoić koncepcją względności czasu i śmierci, w której - zgodnie z tralfamadoriańskim pojęciem czasu - ofiary żyją nadal i żyć będą zawsze.
Zdarza się.

Bodaj najbardziej znana z powieści Vonneguta.
I - jak zresztą inne pozycje Autora - nie dla każdego.
"Rzeźnia nr 5" to trudna do zaklasyfikowania gatunkowego mozaika realizmu i oniryzmu, mikstura z absurdu i satyry, połączenie science - fiction z czarnym humorem i, po prostu, humorem.
Wszystko to naniesione na wątki autobiograficzne, zwiazane z doświadczeniami Autora w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie bez powodu pióro autora ma swoich zwolenników, jak i tych którym pomieszanie realizmu z fantasy, science fiction - nie będzie odpowiadało. Nie wiem jeszcze, do której grupy się zaliczam. Autor w groteskowej formie pokazuje nam wojnę jako utopię i ból jaki po sobie pozostawia w postaci traumy. Wszystko tu okraszone jest ogromem czarnego humoru. Momentami miałam wrażenie, że Kurt Vonnegut nie do końca wie w jaki sposób chce czytelnikowi ten postmodernistyczny obraz pokazać. Jakie uczucia chce abyśmy poczuli przewracając kolejne kartki. Na uznanie zasługuje fakt, że tej opowieści nie da się sklasyfikować. O ile potrafię zrozumieć fakt, iż wspomnienia mają to do siebie, że są efemeryczne, to nijak nie rozumiem elementów, które tu zupełnie niepotrzebnie moim subiektywnym zdaniem dodał : jak chociażby podróż na Tralfamadorię. Za bardzo poleciał w swych wizjach, tak to odbieram. Niemniej jest to książka, którą warto przeczytać aby samemu sobie odpowiedzieć na pytanie : po co ludziom WOJNA? Ciężko mi było momentami się połapać w tekście, ponieważ całą książką rządzi chaos, chaos, chaos... Coś jednak mają w sobie te jego wspomnienia. Wizja tu pokazana momentami jest niezwykle absurdalna ale długo ją będę pamiętać. Sporo czasu potrzebowałam aby wam opisać wrażenia po jej przeczytaniu, co oznacza jedno : jest to coś, co nie wieje sztampą. Zrobię jeszcze jedno podejście do pióra Aurora za jakiś czas, bo jest to coś co mimo wszystko dobrze będę wspominać.

Nie bez powodu pióro autora ma swoich zwolenników, jak i tych którym pomieszanie realizmu z fantasy, science fiction - nie będzie odpowiadało. Nie wiem jeszcze, do której grupy się zaliczam. Autor w groteskowej formie pokazuje nam wojnę jako utopię i ból jaki po sobie pozostawia w postaci traumy. Wszystko tu okraszone jest ogromem czarnego humoru. Momentami miałam wrażenie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka - arcydzieło zarówno w treści jak i formie. Jak Billy Pilgrim wypadałem z czasu czytając ją. Komentarz poprzez czarny humor dotyczący jednego z najdziwniejszych wydarzeń XX wojny światowej tj. bombardowania Drezna oraz do czasów powojennej Ameryki.

Książka - arcydzieło zarówno w treści jak i formie. Jak Billy Pilgrim wypadałem z czasu czytając ją. Komentarz poprzez czarny humor dotyczący jednego z najdziwniejszych wydarzeń XX wojny światowej tj. bombardowania Drezna oraz do czasów powojennej Ameryki.

Pokaż mimo to

To był początek mojej miłości do pisarza Kurta Vonnegut.

To był początek mojej miłości do pisarza Kurta Vonnegut.

Pokaż mimo to

So it goes!

So it goes!

Pokaż mimo to

Śmieszno-smutna powieść o wojnie. Narrator w sposób apatyczny przestawia kolejne trupy jak kolejne liczby lotto. Bez patosu i sztucznej produkcji bohaterów wojennych. Wojna w naturalistycznym wydaniu.

Śmieszno-smutna powieść o wojnie. Narrator w sposób apatyczny przestawia kolejne trupy jak kolejne liczby lotto. Bez patosu i sztucznej produkcji bohaterów wojennych. Wojna w naturalistycznym wydaniu.

Pokaż mimo to

Powieść napisana w sposób bardzo specyficzny. Obserwujemy bohatera, który podróżuje po swoich wspomnieniach; przeżywa wojnę, przedstawia swoje życie po wojnie, a innym razem upiera się, że został porwany przez przybyszów z obcej planety. Wszystko to podane zostało w krótkich, choć dobitnych urywkach. Mi osobiście taka forma odpowiadała. Uważam, że autor świetnie opisał w ten sposób zmaganie się z traumą powojenną; niby człowiek żyje dalej, ale część jego zawsze pozostanie na polu bitwy lub w wyimaginowanym świecie, gdzie łatwiej się zamknąć niż stawić czoła wspomnieniom (tak odebrałam dziwny wątek z kosmitami, nie wiem czy poprawnie!).
Nie jestem tylko pewna czy sposób jaki obrał autor pozwoli czytelnikowi zrozumieć bezsens wojny i jej konsekwencje. Mam wrażenie, że ,,największa powieść antywojenna” powinna pozostawić po sobie ślad w postaci refleksji o beznadziejności wojny, jej okrucieństwie, itp. Po przeczytaniu nie wracałam myślami do wojennych fragmentów ani nie naszła mnie żadna poważniejsza refleksja na temat sensu działań wojennych. Oczywiście, mam pełną świadomość, jeśli chodzi o szkodliwość wojny, ale nie wynika ona bezpośrednio z przeczytanej lektury. Nie jestem pewna czy dzięki książce ludzie zmienią swoje podejście do wojny czy nie potraktują czytania ,,Rzeźni...” jako dobrej rozrywki z wojennymi ciekawostkami.

Powieść napisana w sposób bardzo specyficzny. Obserwujemy bohatera, który podróżuje po swoich wspomnieniach; przeżywa wojnę, przedstawia swoje życie po wojnie, a innym razem upiera się, że został porwany przez przybyszów z obcej planety. Wszystko to podane zostało w krótkich, choć dobitnych urywkach. Mi osobiście taka forma odpowiadała. Uważam, że autor świetnie opisał w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to