Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cieszę się, że nie wiedziałam wcześniej, że ta książka ma tak dobre opinie. Srodze zawiodłabym się, a tak nie oczekiwałam niczego. Powieść "Ostrze" przeczytałam z polecenia kumpla. To fantasy napisane przez białego mężczyznę dla białych meżczyzn (albo różowych jak mówi jedna z bohaterek, co akurat uważam za całkiem świeże podejście). Główni bohaterowie to faceci, a jedyna kobieca postać Ardee zostaje wprowadzona, aby zrobić zamęt w życiu nadętego buca Jezala. Światem rządzą faceci. Oni pojawiają się w obu radach miasta, kreują losami świata i prowadzą wojny. Autor totalnie zapomniał o drugiej połowie ludzkości i nie miałam tam się z kim identyfikować. Jak to życzliwie pewien bohater szowinista ujął: życie nie jest sprawiedliwe, więc nie warto się pochylać nad tą jedną z wielu niesprawiedliwości. W połowie książki pojawia się bohaterka Ferro, jednak i jej nie dane jest decydować o sobie, tylko musi zdać się na pomoc znacznie mądrzejszego i bardziej utalentowanego od siebie mężczyzny. Ogólnie bohaterowie pana Joe Abercrombiego są przeraźliwie sztampowi. Drużyna, która się zawiązała na końcu tomu, przypomina ekipę z RPG, gdzie każdy tworzy swoją postać, a później Mistrz Gry musi wymyślić sposób jak ich posklejać w drużynę. Oprócz wspomnianych wcześniej nadętego buca i pragnącej zemsty babeczki (pełniącej funkcję drużynowej łotrzycy) mamy jeszcze tanka (nieokrzesanego Północnego, Krwawą Dziewiątkę) oraz typowego tajemniczego maga i jego ucznia. Do drużyny dochodzi też gość od podróży i znajdowania drogi. Mag Bayaz nie wyjaśnia nikomu swoich decyzji i (mam nadzieję, że się mylę) raczej ich nie wyjaśni w kolejnych tomach. Podejrzewam, że sam autor nie wie, czemu akurat taka zbieranina postaci trzyma się razem. Sporo nadziei wiązałam z Westem, plebejuszem wśród szlachty, jednak kiedy pobił swoją siostrę, stracił na zawsze szacunek w moich oczach. Jedynym jasnym punktem wśród bohaterów jest Sand Glokta, pokaleczony inkwizytor. Jego historia wyróżnia się wśród tych wszystkich kalek typowych bohaterów. Podobają mi się też jego praktycy, szczególnie albinos Szron.
Książkę czyta się szybko ze względu na krótkie rozdziały. Zakończenie nudnego wątku turnieju wywołało uśmiech na mojej twarzy. Wątek Trójdrzewca mnie nużył - ot, kolejnych pięciu facetów i ich krwawe porachunki. Być może te krwawe opisy przyciągały właśnie czytelników, ale moim zdaniem są raczej przeciętne. Zdecydowanie bardziej poruszały mnie sceny w serii Terrego Goodkinda czy niesławnego polskiego Jacka Piekary.
Przeczytam oczywiście kolejne tomy. Muszę tylko ostrożnie dobierać słowa przy pożyczaniu, aby kumpel się nie rozmyślił. W końcu nikt z nas nie lubi słów krytyki w stronę swojej ulubionej serii, nawet gdy w głębi duszy wiemy, że są słuszne.

Cieszę się, że nie wiedziałam wcześniej, że ta książka ma tak dobre opinie. Srodze zawiodłabym się, a tak nie oczekiwałam niczego. Powieść "Ostrze" przeczytałam z polecenia kumpla. To fantasy napisane przez białego mężczyznę dla białych meżczyzn (albo różowych jak mówi jedna z bo...

Rozwiń

Zwiń