Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mało porywająca książka dla młodzieży, z przewidywalnymi zwrotami akcji. Nie mam pojęcia, skąd u innych recenzentów pojawia się nawiązanie do horroru. Nie pokuszę się na kolejne części serii.

Mało porywająca książka dla młodzieży, z przewidywalnymi zwrotami akcji. Nie mam pojęcia, skąd u innych recenzentów pojawia się nawiązanie do horroru. Nie pokuszę się na kolejne części serii.

"Problem trzech ciał" zaczęłam czytać zaraz po zakończeniu "Helu 3" Grzędowicza, i ta druga pozycja podobała mi się o wiele bardziej. Akcja w "Problemie" wydaje mi się nierówna, świat gry nie jest zbyt fascynujący (o wiele lepiej pod tym względem wypada "Player One" Cline'a), a Trisolarianie wydają mi się zbyt podobni do rasy ludzkiej. Po kolejne tomy sięgnę zapewne z ciekawości, żeby dać tej serii jeszcze szansę. Ale z o wiele większą niecierpliwością będę czekała na kontynuację "Helu 3".

"Problem trzech ciał" zaczęłam czytać zaraz po zakończeniu "Helu 3" Grzędowicza, i ta druga pozycja podobała mi się o wiele bardziej. Akcja w "Problemie" wydaje mi się nierówna, świat gry nie jest zbyt fascynujący (o wiele lepiej pod tym względem wypada "Player One" Cline'a), a Trisolarianie wydają mi się zbyt podobni do rasy ludzkiej. Po kolejne tomy sięgnę zapewne z...

Polecam, szczególnie w formie aubiobooka, w rewelacyjnej interpretacji Krzysztofa Gosztyły. Dawno nie słyszałam czegoś równie dobrego.

Polecam, szczególnie w formie aubiobooka, w rewelacyjnej interpretacji Krzysztofa Gosztyły. Dawno nie słyszałam czegoś równie dobrego.

Autorowi najwyraźniej skończyły się pomysły, pierwsza polowa książki to podsumowanie poprzednich tomów. Akcja zaczyna się po 200 stronach, pojawiają się coraz bardziej wydumane rasy a końca serii nie widać...

Autorowi najwyraźniej skończyły się pomysły, pierwsza polowa książki to podsumowanie poprzednich tomów. Akcja zaczyna się po 200 stronach, pojawiają się coraz bardziej wydumane rasy a końca serii nie widać...

Bardzo, ale to bardzo irytują mnie powtórzenia. Kim są prymowie, dlaczego Sh'daar prowadzą wojnę, dlaczego Gray wstąpił do armii... Skoro ktoś przebrnął przez dwa pierwsze tomy, to wie to doskonale. Nikt raczej nie zacznie lektury od trzeciej części..

Bardzo, ale to bardzo irytują mnie powtórzenia. Kim są prymowie, dlaczego Sh'daar prowadzą wojnę, dlaczego Gray wstąpił do armii... Skoro ktoś przebrnął przez dwa pierwsze tomy, to wie to doskonale. Nikt raczej nie zacznie lektury od trzeciej części..

Ostatnie 30 stron książki można opisać tylko jednym słowem - mindfuck.

Ostatnie 30 stron książki można opisać tylko jednym słowem - mindfuck.

Czekałam w kolejce w bibliotece na tę książkę jak pies z wywieszonym jęzorem. Doszłam do 100 strony i stwierdziłam, że szkoda mojego czasu... Przez 1/3 książki autor opisuje lunaparki na Coney Island. Nie tego się spodziewałam. Na 100 stronach nie znalazłam niczego odkrywczego, zatem więc bez większego żalu powiedziałam panu Koolhaasowi bye bye.

Czekałam w kolejce w bibliotece na tę książkę jak pies z wywieszonym jęzorem. Doszłam do 100 strony i stwierdziłam, że szkoda mojego czasu... Przez 1/3 książki autor opisuje lunaparki na Coney Island. Nie tego się spodziewałam. Na 100 stronach nie znalazłam niczego odkrywczego, zatem więc bez większego żalu powiedziałam panu Koolhaasowi bye bye.

Utknęłam w połowie i raczej do tej książki i serii już nie wrócę. Jedna wielka powtórka z rozrywki. Chyba pan Brett się wypalił.

Utknęłam w połowie i raczej do tej książki i serii już nie wrócę. Jedna wielka powtórka z rozrywki. Chyba pan Brett się wypalił.

Książka nadspodziewanie dobra. Napisana lekko, mimo że porusza ciężkie kwestie. Aż się prosi o drugą część.

Książka nadspodziewanie dobra. Napisana lekko, mimo że porusza ciężkie kwestie. Aż się prosi o drugą część.

Pomimo bardzo ciekawego tematu mam wrażenie, że historia została potraktowana po macoszemu. Autorka nieustannie wspomina o błocie, brudzie i barakach, pomijając większość ciekawszych kwestii. Interesująco robi się dopiero pod koniec książki, gdy odbywają się testy bomby oraz dochodzi do jej użycia. Chętnie przeczytam więcej o Projekcie Manhattan, ale z pewnością z innego źródła. Dziewczyny atomowe okazały się rozczarowaniem.

Pomimo bardzo ciekawego tematu mam wrażenie, że historia została potraktowana po macoszemu. Autorka nieustannie wspomina o błocie, brudzie i barakach, pomijając większość ciekawszych kwestii. Interesująco robi się dopiero pod koniec książki, gdy odbywają się testy bomby oraz dochodzi do jej użycia. Chętnie przeczytam więcej o Projekcie Manhattan, ale z pewnością z innego...

Wielkie rozczarowanie. Mdła akcja, nieustannie powtarzające się informacje. Dno i 3 metry mułu.

Wielkie rozczarowanie. Mdła akcja, nieustannie powtarzające się informacje. Dno i 3 metry mułu.

Książka miała swoje genialne momenty ale zakończenie zupełnie rozczarowało.

Książka miała swoje genialne momenty ale zakończenie zupełnie rozczarowało.

Jak dla mnie ta książka to absolutna rewelacja. Mam nadzieję, że autor będzie nadal wypełniał luki przed "Grą Endera" i powstanie kontynuacja "W przededniu".

Jak dla mnie ta książka to absolutna rewelacja. Mam nadzieję, że autor będzie nadal wypełniał luki przed "Grą Endera" i powstanie kontynuacja "W przededniu".

Książkę tę czytało mi się tak ciężko, jak ciężko wątrobie trawi się alkohol. Nie wiem czemu zaparłam się, żeby dotrwać do końca.

Książkę tę czytało mi się tak ciężko, jak ciężko wątrobie trawi się alkohol. Nie wiem czemu zaparłam się, żeby dotrwać do końca.

Kawał dobrej książki.

Kawał dobrej książki.

Ah eh, zaraz przygryzę wargę, odezwie się moja wewnętrzna bogini i znów powtórzy, jaki on jest piękny. O Barnabo!
Autorka zdecydowanie powinna zaopatrzyć się w słownik wyrazów bliskoznacznych... Książka jest wybitnie słaba.

Ah eh, zaraz przygryzę wargę, odezwie się moja wewnętrzna bogini i znów powtórzy, jaki on jest piękny. O Barnabo!
Autorka zdecydowanie powinna zaopatrzyć się w słownik wyrazów bliskoznacznych... Książka jest wybitnie słaba.

Szkoda, że wydawnictwo automatycznie zakłada, że każda książka Zafona staje się automatycznie bestsellerem, przez co nie dba za bardzo o stronę redakcyjną.

Szkoda, że wydawnictwo automatycznie zakłada, że każda książka Zafona staje się automatycznie bestsellerem, przez co nie dba za bardzo o stronę redakcyjną.

Dobra, choć po książce pisanej przez kilka lat spodziewałabym się więcej. Poza tym świat przypomina mi za bardzo Ankh-Morpork Pratchetta. Brakowało tylko Śmierci MÓWIĄCEJ DRUKOWANYMI LITERAMI...

Dobra, choć po książce pisanej przez kilka lat spodziewałabym się więcej. Poza tym świat przypomina mi za bardzo Ankh-Morpork Pratchetta. Brakowało tylko Śmierci MÓWIĄCEJ DRUKOWANYMI LITERAMI...

Zakończenie miało zaskakiwać, ale ja miałam wrażenie, jakby autorka nagle uświadomiła sobie, że musi jutro oddać gotową książkę, więc zakończenie napisała po łebkach, na kolanie.

Zakończenie miało zaskakiwać, ale ja miałam wrażenie, jakby autorka nagle uświadomiła sobie, że musi jutro oddać gotową książkę, więc zakończenie napisała po łebkach, na kolanie.

Dziwna. Miała być oniryczna, wyszła mdła. Wątek poszatkowany, bez puenty. Chyba trzeba być bardzo uduchowionym, aby ją zrozumieć.

Dziwna. Miała być oniryczna, wyszła mdła. Wątek poszatkowany, bez puenty. Chyba trzeba być bardzo uduchowionym, aby ją zrozumieć.