Może to jeszcze nie ten wspaniały Dostojewski z póżniejszych powieści ale pozycja bardzo ciekawa. Bawi się postawami bohaterów, ukazuje ludzkie ułomności i chwiejność charakterów. "" Kobieta zmienną jest ""
Polecam

Może to jeszcze nie ten wspaniały Dostojewski z póżniejszych powieści ale pozycja bardzo ciekawa. Bawi się postawami bohaterów, ukazuje ludzkie ułomności i chwiejność charakterów. "" Kobieta zmienną jest ""
Polecam

Powieść na wskroś sentymentalna. Można na chwilę przystanąć w chłodny, zimowy wieczór i chłonąć wzruszenia, wynikające z niedoboru materialnego dwójki bohaterów. Takiego ciepła, spokoju i opanowania, zupełnej, całkowitej troski, najbardziej mi brakuje u innych pisarzy. Finał jest trochę bolesny, bo wygrywa logika i zdrowy rozsądek, jednak tych uczuć się nie zapomina. Cudowne.

Powieść na wskroś sentymentalna. Można na chwilę przystanąć w chłodny, zimowy wieczór i chłonąć wzruszenia, wynikające z niedoboru materialnego dwójki bohaterów. Takiego ciepła, spokoju i opanowania, zupełnej, całkowitej troski, najbardziej mi brakuje u innych pisarzy. Finał jest trochę bolesny, bo wygrywa logika i zdrowy rozsądek, jednak tych uczuć się nie zapomina. Cudowne.

Powieść epistolarna, a listami wymieniają się tytułowi biedni ludzie, czyli bardzo młoda sierota Warwara Dobrosiełowa i jej kuzyn Makary Diewuszkin. On ma już lat czterdzieści siedem, ale jest bardzo sentymentalny, a bywa nawet naiwny. Trudno go za to lubić, bo nie będąc już pierwszej młodości, powinien stąpać po ziemi bardziej twardo. Pierwsza powieść Dostojewskiego i to się zauważa.

Powieść epistolarna, a listami wymieniają się tytułowi biedni ludzie, czyli bardzo młoda sierota Warwara Dobrosiełowa i jej kuzyn Makary Diewuszkin. On ma już lat czterdzieści siedem, ale jest bardzo sentymentalny, a bywa nawet naiwny. Trudno go za to lubić, bo nie będąc już pierwszej młodości, powinien stąpać po ziemi bardziej twardo. Pierwsza powieść Dostojewskiego i to...

Bardzo dobry portret podwójny, w ciekawej formie epistolarnej. Może nieco zbyt sentymentalna, jednak dość uniwersalna powieść.

Bardzo dobry portret podwójny, w ciekawej formie epistolarnej. Może nieco zbyt sentymentalna, jednak dość uniwersalna powieść.

"Biedni ludzie" to debiut literacki Fiodora Dostojewskiego, jednego z najwybitniejszych pisarzy rosyjskich. Ta książka po raz pierwszy została wydana w 1846 roku. Ja czytałam wydanie z maja 1976 roku.
Jest napisana specyficznym językiem. Spotkałam tutaj dwóch bohaterów: Makarego Diewuszkina i Warwarę Dobrosiełową, którzy piszą do siebie listy. Opisują w nich swoje życie i problemy, w których aktualnie się znaleźli. Obydwoje się kochają. On jest od niej dużo starszy. Ona jest słabego zdrowia. Czy ich miłość ma szansę zrealizować się w realnym świecie? Czy wyjdą ze swoich stref komfortu? Czy raczej będą obawiać się tego, co ludzie powiedzą?
Bardzo przejęłam się losem naszych bohaterów. Uroniłam nawet łzy.
"Biedni ludzie" jest dramatem. Dzięki dwójce postaci wiemy, co czuli mieszkańcy Petersburga w XIX wieku. Przekonałam się jaki stosunek mieli bogaci do biednych ludzi. Widziałam upadek człowieka. Czy zawsze po upadku ludzie powstawali jak feniks z popiołu?
Debiutancka książka Fiodora Dostojewskiego to bardzo dobra i trudna lektura. Ta powieść została pozytywnie przyjęta przez krytykę. Warto po nią sięgnąć.

"Biedni ludzie" to debiut literacki Fiodora Dostojewskiego, jednego z najwybitniejszych pisarzy rosyjskich. Ta książka po raz pierwszy została wydana w 1846 roku. Ja czytałam wydanie z maja 1976 roku.
Jest napisana specyficznym językiem. Spotkałam tutaj dwóch bohaterów: Makarego Diewuszkina i Warwarę Dobrosiełową, którzy piszą do siebie listy. Opisują w nich swoje życie i...

Druga w mojej czytelniczej karierze, po "Czarnej skrzynce" Amosa Oza, powieść epistolarna. U Fiodora Dostojewskiego korespondują ze sobą: młodziutka osierocona przez rodziców, mająca za sobą ciężkie przeżycia, Warwara Dobrosiełowa oraz jej daleki krewny, 47-letni mocno niezamożny urzędnik, Makary Diewuszkin. Korespondencja trwa pięć i pół miesiąca, pierwszy list Makary wysyła 8 kwietnia, ostatni – 30 września.

Warwara jest słabego zdrowia i z tego powodu pracuje tylko dorywczo. Lubi literaturę i mimo biedy, ma poczucie własnej godności. Jej listy są krótkie i wyważone, od czasu do czasu skarży się w nich na swój ciężki los. Z kolei Makary daje w swych długich listach upust uczuciom. Zwraca się do Warwary bardzo pieszczotliwie, zapewnia o swojej miłości do niej, opisuje warunki, w jakich mieszka i pracuje, mocno je podkolorowując. Marzy mu się kariera literacka, jednak brakuje mu nie tylko talentu, ale nawet gustu literackiego.

„Biedni ludzie” są debiutancką powieścią Dostojewskiego i jednocześnie polemiką z „Szynelem” Gogola, którego bohater też jest radcą tytularnym i też ledwo wiąże koniec z końcem. Ta polemika, wrażliwość społeczna oraz własne ciężkie warunki życia sprawiły, że Dostojewski nie ustrzegł się w swoim dziele, momentami wręcz irytującego, sentymentalizmu, co rzuca się w oczy w listach Makarego, którego poczciwość i egzaltacja są po prostu groteskowe.

Dostojewski zdaje się mówić, że nic tak nie niszczy ducha jak życie w nędzy.„Nieszczęście to choroba zaraźliwa, ludzie nieszczęśliwi i biedni powinni wystrzegać się siebie wzajemnie, aby się jeszcze bardziej nie zarazić”.

Druga w mojej czytelniczej karierze, po "Czarnej skrzynce" Amosa Oza, powieść epistolarna. U Fiodora Dostojewskiego korespondują ze sobą: młodziutka osierocona przez rodziców, mająca za sobą ciężkie przeżycia, Warwara Dobrosiełowa oraz jej daleki krewny, 47-letni mocno niezamożny urzędnik, Makary Diewuszkin. Korespondencja trwa pięć i pół miesiąca, pierwszy list Makary...

Pierwsza powieść Dostojewskiego i od razu wchodzi z przytupem. Powieść w formie listów, ciekawy zabieg, mi osobiście bardzo pasował. Historia miłości, przejmujących zmian osobowościowych, udręka zakochania, brak pierwszego kroku, pokora, wstyd, bieda. Wszystko tu znajdziemy. Jakże współczesna. Po raz kolejny (tu po raz pierwszy) Dostojewski wyprzedził konkurencję o ponad 100 lat.

Pierwsza powieść Dostojewskiego i od razu wchodzi z przytupem. Powieść w formie listów, ciekawy zabieg, mi osobiście bardzo pasował. Historia miłości, przejmujących zmian osobowościowych, udręka zakochania, brak pierwszego kroku, pokora, wstyd, bieda. Wszystko tu znajdziemy. Jakże współczesna. Po raz kolejny (tu po raz pierwszy) Dostojewski wyprzedził konkurencję o ponad...

Po debiutancką powieść Fiodora Dostojewskiego sięgnąłem nieco z przekory – po tym jak w programie „Drugie śniadanie Mellera” usłyszałem opinię, że w związku z agresją Rosji na Ukrainę należy bojkotować kulturę rosyjską (także tę klasyczną, m.in. XIX-wieczną prozę). Prowadzący (czy któryś z jego gości) powiedział, że można sobie wyobrazić literaturę światową bez Dostojewskiego. Otóż nie – ja sobie jej w takim kształcie wyobrazić nie umiem. I absolutnie nie chcę.

W czasach licealnych zaczytywałem się w rosyjskiej beletrystyce i do dziś pamiętam, jakim intelektualnym i psychicznym wstrząsem była dla mnie lektura „Idioty”, „Zbrodni i kary”, „Biesów”.

„Biednych ludzi” (1846 r.) wtedy nie poznałem, z takich czy innych powodów przeoczyłem ten utwór. Odkryty po latach – jawi mi się jako skromna uwertura do wielkich dzieł mistrza – brzemienna już jednak zasadniczą tonacją całej jego twórczości, utkanej z czułości i mroku.

Przeniesieni do dawnego Petersburga – jego brudnych zaułków i czynszowych kamienic – śledzimy korespondencję ubogiego urzędnika Makarego Diewuszkina i osieroconej dziewczyny z prowincji Wareńki Dobrosiełowej. On jest już dobrze po czterdziestce – znękany bólem nędzy i samotności, a jednocześnie wciąż z otwartym sercem, pełen ufności i wiary w drugiego człowieka. Ona – zagubiona, łagodna, troskliwa. Przede wszystkim zaś ładna i młoda, co stanie się jej szczęściem lub przekleństwem (zakończenie jest nieoczywiste, choć raczej dalekie od happy endu).

Mieszkają w sąsiednich domach, lecz spotykają się rzadko. Ich znajomość to w głównej mierze listy. Dzielą się w nich swoimi myślami, troskami, nadziejami – małą prozą życia. Jest to życie na skraju ubóstwa – los, jakiego doświadczało wielu mieszkańców carskiej Rosji (z historii wiemy, że w następnej epoce było jeszcze gorzej).

W postawach bohaterów (szczególnie Diewuszkina) uderza pokora – ta typowa dla „ruskiego człowieka” niezdolność do buntu, zgoda na marną egzystencję, która rzekomo wynika z odgórnie ustanowionego ładu. Jest tak, jak musi być. Pożyczanie kopiejek, głodowanie, pociecha w alkoholu…

Poza wszystkim jednak – miłość. Bo ta Gogolowska z ducha opowieść o odzieranych z godności, anonimowych, nic nieznaczących dla świata istotach – jest także, a może zwłaszcza historią niespełnionej miłości. Przy czym jej charakter niełatwo określić. Czy Makary kocha Wareńkę jak córkę (co deklaruje),czy tak jak mężczyzna kobietę? (opcja bardziej prawdopodobna). Czy Waria chce widzieć w nim opiekuna-ojca, czy może byłaby skłonna w inny sposób odpowiedzieć na uczucia urzędnika? Jeżeli mamy do czynienia z romansem, to jest to romans platoniczny… Wszystko, co najważniejsze wydarza się na papierze. I tam pozostaje.

Epistolarna powieść Dostojewskiego porusza, ale nie wstrząsa. To jeszcze nie ten rozmach, który znamy z największych dzieł autora (napisanych około 20 lat po debiucie). Niemniej jednak ów niepowtarzalny dla dostojewszczyzny nastrój, to wołanie z dna ludzkiej nędzy, rozpalanie płomieni w jej mroku, psychologiczne zawiłości… Z tym już w „Biednych ludziach” się zetkniemy. Warto.

Po debiutancką powieść Fiodora Dostojewskiego sięgnąłem nieco z przekory – po tym jak w programie „Drugie śniadanie Mellera” usłyszałem opinię, że w związku z agresją Rosji na Ukrainę należy bojkotować kulturę rosyjską (także tę klasyczną, m.in. XIX-wieczną prozę). Prowadzący (czy któryś z jego gości) powiedział, że można sobie wyobrazić literaturę światową bez...

Nie mogłem się doczekać sięgnięcia po następną książkę Dostojewskiego. Postawiłem na jego pierwszy tekst. Mój zapał trochę się zmniejszył, kiedy dowiedziałem się, że jest to powieść epistolarna, która kojarzy się każdemu uczniowi liceum głównie z Cieprieniami Młodego Wertera. Na szczęście biedni ludzie są spoko jasne daleko tu do Zbrodni i Kary jednak to niezła historia

Przede wszystkim pisarz umie wykorzystać formę, którą stosuje. Listy okazuje się być idealne w dawkowaniu nam informacji o bohaterach, bo przecież nie każdy z nich musi być prawdą. Udaje się tu fajnie bawić rzucanymi czytelnikowi tropami. Niestety momentami to rozczarowuje, bo rozwiązania fabualrne są raczej oczywiste, a te nam podsówane choć nie wykorzystane potrafią być dużo ciekawsze.

Mamy dwójkę bohaterow. Droga działa bardzo fajnie. Mam trochę problem z. Postacie kobiece u Dostojewskiego zwykle były raczej tłem, jakimś punktem dla męskich w Biendych ludziach poszedł z tym za daleko. nie przechodzi żadnej przemiany i wypada dość bezpłciowo.

Językowo w porządku. Obie osobowości mowią swoim własnym stylem. Czuć wielki talent do pisania.

Miałem nadzieje na coś lepszego jednak trochę się spodziewałem, że początek nie będzie rewelacyjny Naprawdę niezły debiut.

Nie mogłem się doczekać sięgnięcia po następną książkę Dostojewskiego. Postawiłem na jego pierwszy tekst. Mój zapał trochę się zmniejszył, kiedy dowiedziałem się, że jest to powieść epistolarna, która kojarzy się każdemu uczniowi liceum głównie z Cieprieniami Młodego Wertera. Na szczęście biedni ludzie są spoko jasne daleko tu do Zbrodni i Kary jednak to niezła...

"Biedni ludzie" to historia dwóch osób - młodej dziewczyny i starszego urzędnika. Oboje są pokrzywdzeni przez los i żyją na skraju nędzy. Piszą do siebie listy, w które wlewają swoje uczucia, przemyślenia, troski.
Pierwsza powieść Dostojewskiego ujawnia jego geniusz i niezwykłą wrażliwość. Przemyślana konstrukcja, styl listów, aluzje, "puszczanie oka" do czytelnika sprawiają, że wprawny odbiorca na pewno nie znudzi się przy lekturze tej przejmującej powieści. Niektóre rzeczy są tylko zasugerowane i trzeba umieć czytać między wierszami.
I jeszcze jeden plus - naprawdę wiele można się dowiedzieć o życiu w Petersburgu XIX wieku... Polecam...

"Biedni ludzie" to historia dwóch osób - młodej dziewczyny i starszego urzędnika. Oboje są pokrzywdzeni przez los i żyją na skraju nędzy. Piszą do siebie listy, w które wlewają swoje uczucia, przemyślenia, troski.
Pierwsza powieść Dostojewskiego ujawnia jego geniusz i niezwykłą wrażliwość. Przemyślana konstrukcja, styl listów, aluzje, "puszczanie oka" do czytelnika...