Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubicie czytać o miłości od pierwszego wejrzenia? Jeśli nie, to nie musicie się obawiać – historia Brenny i Jake’a (których mieliśmy okazję poznać już w „Pościgu”) to całkowite przeciwieństwo tego zjawiska. Co to znaczy? A no to, że ta dwójka od pierwszych chwil zamiast z sympatią – patrzyła na siebie wilkiem. Wszystko przez to, że każde z nich „grało” dla innej hokejowej drużyny – ona dla Uniwersytetu Briar, on dla Harvardu. Co więc sprawiło, że nasi bohaterowie ostatecznie się do siebie zbliżyli? Pewnego dnia Brenna została postawiona pod ścianą i wpadła na szalony pomysł, który zmusił ją do tego, by zwrócić się do Jake’a z prośbą, by ten udawał jej chłopaka. Jake się oczywiście zgodził, ale postawił pewien warunek…

Muszę przyznać, że mam bardzo mieszane uczucia względem tej książki. Jeśli chcecie wiedzieć dlaczego, to w skrócie:
1. Nie miałam problemu z wciągnięciem się w tę historię, ale też nie porwała mnie ona do tego stopnia, by przykro mi było ją odkładać.
2. Czasami byłam ciekawa, co się zaraz wydarzy, innym razem się nudziłam i chciałam, by ta książka już się skończyła.
3. Jeśli chodzi o zawarty tutaj humor, to przyznaję - kilka razy podczas czytania pojawił się na mojej twarzy uśmiech, ale czasami też pojawiało się zażenowanie z powodu tekstów jakie tutaj padały.

Zdaję sobie sprawę, że to książka z rodzaju ‘guilty pleasure’, ale nawet w tej kategorii nie spełniła ona moich oczekiwań. Jedna z rekomendacji na okładce zapewnia nas, że to historia o nienawiści, która przeradza się w miłość… Dla mnie to stwierdzenie jest mocno przesadzone. Nie mamy tu do czynienia z nienawiścią, a z lekkim dogryzaniem sobie nawzajem. Jeśli więc ktoś będzie oczekiwał po tej książce typowej relacji love/hate, to niestety będzie zawiedziony. A zostając jeszcze przy okładce – po opisie, który się tam znajduje spodziewałam się, że będzie tutaj więcej tej ‘zabawy’ w udawanie związku, ale i tu spotkało mnie rozczarowanie, bo tego było jak na lekarstwo.

Nie przeczę – jest w tej książce kilka przyjemnych momentów. Mamy tutaj także fajną chemię między bohaterami. Dodatkowo podobało mi się to, co autorka ukazała poprzez relację Brenny z jej ojcem, mianowicie – jak ważne jest, by rozmawiać o sprawach, które nas bolą. Dla mnie to jednak trochę za mało, bym mogła uznać całość za wartą uwagi.

Podsumowując: „Ryzyko” to w moich oczach książka jakich wiele. Można przeczytać, ale niewiele się straci, jeśli się tego nie zrobi.

P.S: Ostatnio pewna dziewczyna z bookstagrama spytała czym się kierujemy podczas wystawiania oceny książce. Napisałam, że ja kieruję się emocjami, które mi towarzyszą podczas czytania. Zgodziłam się z nią również, że gdy tych emocji jest dużo – można przymknąć oko na wiele rzeczy. Niestety – ta historia wywołała we mnie jakieś emocje dopiero pod koniec, więc to moje oko przez większość czasu było szeroko otwarte i dlatego było bardziej krytyczne niż zazwyczaj. W związku z tym mogłabym wymienić masę rzeczy, które mnie w tej książce drażniły. Nie zrobię tego jednak, by nie spoilerować i nie psuć innym przyjemności z poznawania tej historii.

Lubicie czytać o miłości od pierwszego wejrzenia? Jeśli nie, to nie musicie się obawiać – historia Brenny i Jake’a (których mieliśmy okazję poznać już w „Pościgu”) to całkowite przeciwieństwo tego zjawiska. Co to znaczy? A no to, że ta dwójka od pierwszych chwil zamiast z sympatią – patrzyła na siebie wilkiem. Wszystko przez to, że każde z nich „grało” dla innej hokejowej...

"Wróżka Prawdomówka" to tytuł, który skrywa bardzo krótką, ale przy tym niesamowicie uroczą i mądrą historię. Opowiada ona o pewnej wróżce, na którą został rzucony urok zmuszający ją do mówienia prawdy w każdej sytuacji. A jak wiemy - prawda bywa bolesna i nie każdy potrafi ją znieść, dlatego też nasza główna bohaterka staje się odludkiem. Jak się jednak pewnie domyślacie - nie będzie nim do końca opowiadanej przez autora historii, bowiem pewnego dnia zdarzy się coś, dzięki czemu Prawdomówka pozna kogoś wyjątkowego i przekona się, że rzucony na nią urok może przynosić prawdziwe ukojenie.

"Bo widzisz, życie Twoje jest jak głos, musisz wierzyć w siebie.
Wybór, jak tego głosu użyć - należy do Ciebie."

Matt Haig bardzo pozytywnie mnie zaskoczył tym, co postanowił przekazać dzieciom na kartach tej książeczki. Kiedy zaczęłam ją czytać, wydawało mi się, że będzie to po prostu zabawna historia, służąca głównie rozrywce. Tymczasem dostajemy opowieść ukazującą nie tylko to, że słowa mogą bardzo ranić, ale również między innymi to, że nie bylibyśmy w stanie w pełni docenić szczęścia, gdybyśmy w swoim życiu nie poznali też czym jest smutek.

Uważam, że jest to godna uwagi pozycja. Drobna rozmiarem, ale bardzo piękna - zarówno pod względem treści, jak i oprawy, bo okładka na żywo wygląda wręcz obłędnie. Dodatkowo warto wspomnieć o tym, że ukryta za nią historia jest pisana wierszem i bogata w ilustracje, więc na pewno zachwyci najmłodszych, toteż jeśli macie takowych w rodzinie - możecie śmiało podarować im ten tytuł. :)

"Wróżka Prawdomówka" to tytuł, który skrywa bardzo krótką, ale przy tym niesamowicie uroczą i mądrą historię. Opowiada ona o pewnej wróżce, na którą został rzucony urok zmuszający ją do mówienia prawdy w każdej sytuacji. A jak wiemy - prawda bywa bolesna i nie każdy potrafi ją znieść, dlatego też nasza główna bohaterka staje się odludkiem. Jak się jednak pewnie domyślacie -...

„Zdaje się, że ja też doszłam do wniosku, że całe życie polega na tym, by wspinać się, a potem spadać i znowu się podnosić. I nieważne, że czasami jesteś w dołku. Liczy się to, żeby cały czas zmierzać mniej więcej do góry. Zawsze trzeba mieć nadzieję, że tak będzie. Mniej więcej do góry.”

Zdarzyło Wam się poznać w książce bohatera lub bohaterkę, z którymi mogliście się utożsamiać do tego stopnia, że czasami czuliście się, jakbyście czytali o sobie? Ja miałam tak właśnie w przypadku tej książki i zapewne to między innymi wpłynęło na to, że tak bardzo mi się ona podobała. :)

„Spójrz mi w oczy, Audrey” przedstawia historię czternastoletniej dziewczyny cierpiącej na zaburzenia lękowe. Objawiają się one tym, że bardzo rzadko wychodzi ona z domu (wyjątek stanowią wizyty u terapeutki) i prawie zawsze (czy słońce, czy deszcz/czy to w domu, czy poza nim) ma na nosie przeciwsłoneczne okulary. A dlaczego – tego powiedzieć nie mogę. To sekret Audrey i tylko ona może Wam go zdradzić. W każdym razie, wbrew temu co się wydaje niektórym sąsiadom – dziewczyna wcale nie próbuje uchodzić za gwiazdę Hollywood.

Jak się możecie domyślić – książka ta opowiada o rzeczach trudnych i przykrych, ale robi to w wyjątkowo lekki sposób. Posiada ona również sporo zabawnych momentów, dzięki którym uśmiech niejednokrotnie zagościł na mojej twarzy, a to z kolei sprawiło, że już od samego początku miałam to uczucie z serii „Rany, jak ja nie chcę kończyć tej książki!”. :) Polubiłam nie tylko główną bohaterkę, ale też całą jej rodzinę (a zwłaszcza uroczego czteroletniego braciszka), więc zupełnie nie miałam ochoty się z nimi wszystkimi rozstawać.

Miłym dodatkiem był tutaj również delikatny wątek romantyczny. Po opisie na okładce może się wydawać, że ten wątek tutaj dominuje, ale tak nie jest. Książka skupia się na próbach powrotu do zdrowia Audrey, w czym pewien chłopak tylko jej pomaga, nie stanowi on jednak kluczowego elementu w tym procesie. Ta rola słusznie należy do doktor Sarah, która między innymi wyznacza naszej głównej bohaterce dość nietypowe, ale przy tym ciekawe zadanie, które urozmaica całą historię.

Autorka w swojej książce mówi o istotnej rzeczy, mianowicie – że czasami nasz umysł potrafi być naszym największym wrogiem i wmawia nam on wtedy rzeczy, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Myślę, że to jest coś, o czym każdy powinien się dowiedzieć – że zdarza się, że człowiek z jednej strony coś wie, a z drugiej strony robi coś innego, bo jakaś wewnętrzna siła pobudza go do reakcji sprzecznych z tym, co próbuje on sobie tłumaczyć i że nie jest to kwestia złej woli. Tak po prostu działają niektóre choroby.

W trakcie czytania doszłam do wniosku, że to przykre, o jak wielu ważnych sprawach nikt nam nie mówi. Nikt na przykład nie uczy nas w szkole o zaburzeniach, które dotykają ludzi, a to mogłoby pomóc w zrozumieniu otaczających nas osób, których zachowanie odbiega od normy i podejrzewam też, że uczyniłoby życie tych osób odrobinę łatwiejszym. Zamiast tego jednak wolą na przykład pakować nam do głów rzeczy, które poza murami szkoły nigdy nam się nie przydadzą. Może dzięki książkom takim jak ta, ktoś mający możliwości wprowadzenia zmian dostrzeże ten problem i ruszy jakiś proces uświadamiania?
A może jestem zbyt wielką optymistką? W każdym razie cieszę się, że powstają książki, które poruszają takie kwestie, jak te zawarte w „Spójrz mi w oczy, Audrey”, gdyż mają one szansę rozwinąć w ludziach empatię i przekazują wiedzę o sprawach, które mają znaczenie w życiu codziennym.

Sophie Kinsella zawarła tutaj również takie przesłanie, że każdy zalicza w życiu upadki i jest to całkowicie normalne. Najważniejsze jednak, by po każdym upadku się podnieść, a następnie iść dalej, najlepiej z podniesioną głową. :)
Jeśli tak jak ja lubicie powieści młodzieżowe – bardzo polecam Wam tę książkę. Sądzę, że jest ona u nas niedoceniona i bardzo bym chciała, by to się zmieniło. Tytułowa Audrey to jedna z tych bohaterek, o których łatwo się nie zapomina i dlatego sama na pewno kiedyś spotkam się z nią ponownie.

„Zdaje się, że ja też doszłam do wniosku, że całe życie polega na tym, by wspinać się, a potem spadać i znowu się podnosić. I nieważne, że czasami jesteś w dołku. Liczy się to, żeby cały czas zmierzać mniej więcej do góry. Zawsze trzeba mieć nadzieję, że tak będzie. Mniej więcej do góry.”

Zdarzyło Wam się poznać w książce bohatera lub bohaterkę, z którymi mogliście się...

„Nie wiemy, na co umrzemy, ale możemy zdecydować, jak żyć.”

Znacie serię „Gorzka Czekolada”? Jeśli nie, oto krótki opis: „Niesztampowa i emocjonująca, pozostawia na długo słodki posmak z nutą goryczy. Rozjaśnia umysł i dodaje ducha. Jest antidotum na codzienność, powierzchowność i pośpiech. Mocna w tematyce, lekka w odbiorze. Ta seria uzależnia”. Na stronie wydawnictwa możemy znaleźć również informację, że seria podzielona jest na dwie podserie: „czarną” – z kryminałami i „białą” z powieściami obyczajowymi, więc dla każdego znajdzie się coś dobrego. :)

„Między niebem a Lou” to powieść, która zabiera nas na wycieczkę na francuską wyspę Groix. Tam poznajemy pewną rodzinę, która właśnie musiała pożegnać Lou – ukochaną żonę, matkę i babcię. Wydawać by się mogło, że w obliczu takiego nieszczęścia rodzina zechce być blisko, by się wspierać… Niestety, okazuje się, że Lou była ogniwem, które trzymało wszystkich razem, a po jej odejściu wszystko posypało się jak domek z kart. Wygląda jednak na to, że Lou przewidziała, że tak będzie i dlatego przed śmiercią postanowiła zadbać o przyszłość swoich najbliższych. W jaki sposób? Poprzez zostawienie u notariusza listu, w którym wyznaczyła swojemu mężowi zadanie dotyczące ich dzieci. W takiej sytuacji pogrążony w rozpaczy Joseph nie ma wyjścia – musi zawalczyć o swoją rodzinę.

W książce Lorraine Fouchet ważny element stanowi wieloosobowa narracja. Dzięki niej możemy dobrze poznać każdego członka rodziny i zobaczyć jak próbują oni radzić sobie nie tylko z dotyczącą wszystkich żałobą, ale również ze swoimi osobistymi problemami.
I muszę przyznać, że pod tym względem jest to (czasami do bólu) realistyczna książka. Każdy bohater ma swoje za uszami, ale też za każdym bohaterem stoi jakaś historia, co daje nam możliwość zobaczenia, że człowiek zachowuje się tak, jak się zachowuje, z jakiegoś powodu. Nikt nie rodzi się neurotyczny, czy nieufny. To w dużej mierze nasze przeżycia i pozostawione przez nie blizny czynią z nas takie osoby. Oczywiście nie można wszystkiego usprawiedliwiać przykrymi doświadczeniami, ale można znaleźć w sobie więcej zrozumienia dla innych i można to zrobić czytając książki takie jak ta, które pokazują, że każdy popełnia jakieś błędy, każdy kiedyś kogoś zranił i nie oznacza to automatycznie, że jesteśmy złymi ludźmi.

Książka podejmuje też takie tematy jak: próby korzystania z uroków życia pomimo choroby, niekiedy katastrofalne w skutkach wychowywanie dziecka pod kloszem, czy mylące pozory, które każą nam przypuszczać, że czyjeś życie jest idealne, gdy tymczasem może się okazać, że do ideału mu bardzo daleko. Ucieszyło mnie jednak, że to wszystko zostało podane w taki sposób, że cała historia nie jest przygnębiająca.

Autorka ujęła mnie również klimatem, jaki stworzyła w tej książce, stylem, w jakim ją napisała, jak też emocjami, które we mnie wywołała. Dzięki niej niejednokrotnie miałam okazję się wzruszyć, ale i na rozbawienie znalazło się tu miejsce, najczęściej gdy bohaterowie żartowali z tego jak okropną kucharką była Lou. ;)

Mam tylko małe „ale” – jak na ilość zawartej tu słodyczy – było tutaj dla mnie odrobinę za dużo goryczy. I nie chodzi mi o to, że książka jest smutna, a o to, że niektóre zachowania bohaterów sprawiały, że nóż mi się w kieszeni otwierał, na przykład w sytuacji, gdy pewien mało lubiany przeze mnie mężczyzna narzekał, że córki mają go gdzieś. A to przecież dorosły kształtuje relację z dzieckiem i za nią odpowiada.

W każdym razie – książkę mimo to jak najbardziej polecam.
„Między niebem a Lou” zawiera piękną historię ukazującą, że z przykrymi rzeczami łatwiej mierzyć się mając u boku innych ludzi, a także, że gdy chodzi o rodzinę, naszych najbliższych – nie można się poddawać, bo rodzina to największe błogosławieństwo i nasza największa siła. :)
Dla miłośników powieści obyczajowych jest to moim zdaniem pozycja obowiązkowa. Uprzedzam jednak, że możliwym skutkiem ubocznym jest chęć wskoczenia na statek, który zabierze nas na jakąś wyspę. ;)

„Nie wiemy, na co umrzemy, ale możemy zdecydować, jak żyć.”

Znacie serię „Gorzka Czekolada”? Jeśli nie, oto krótki opis: „Niesztampowa i emocjonująca, pozostawia na długo słodki posmak z nutą goryczy. Rozjaśnia umysł i dodaje ducha. Jest antidotum na codzienność, powierzchowność i pośpiech. Mocna w tematyce, lekka w odbiorze. Ta seria uzależnia”. Na stronie wydawnictwa...

„Te obrazy są takie kuszące. Przepełniają mnie miłością do Matki Natury, nawet jeśli ujawnia ona również swoje wady… albo może sprawdza swą moc, chcąc przestrzec nas przed swoją władzą. Ona tu rządzi, to jedno wiem na pewno. Choć próbujemy, nie jesteśmy w stanie nagiąć jej praw. Nie wtedy, gdy ona tego nie chce.”

„Nowa Ewa” to opowieść o przyszłości, w której ludziom grozi wyginięcie. Wszystko przez to, że z dnia na dzień, z niewiadomych przyczyn – na świecie przestały rodzić się dziewczynki. Ludzie robili wszystko co w ich mocy, by przywrócić dawny porządek, ale niestety, bez powodzenia – każda kobieta, która spodziewała się dziewczynki – musiała prędzej czy później zmierzyć się z poronieniem. Nie pomagały nawet modlitwy, ani błagania o pomoc kierowane do różnych bogów. Aż nagle, po pięćdziesięciu latach zdarzył się cud i na świat przyszła zdrowa dziewczynka, dzięki której ludzie odzyskali nadzieję.

Ewa (bo takie imię nadano zbawicielce) od początku wiedziała, że jest ostatnią szansą na przetrwanie gatunku. Wiedziała też, że pewnego dnia będzie musiała odegrać ważną rolę.
W wieku szesnastu lat dziewczyna staje przed koniecznością wybrania mężczyzny – jednego z trzech wyselekcjonowanych kandydatów, z którym będzie musiała postarać się o dziecko. Sprawę komplikuje jednak fakt, że dziewczyna w międzyczasie zaczęła żywić uczucia do kogoś zupełnie innego – chłopaka, z którym pewne osoby nigdy nie pozwolą jej się związać. Co w takiej sytuacji zrobi Ewa? Zaakceptuje narzucony jej los, czy spróbuje przejąć kontrolę nad swoim życiem? I co z tego wyniknie? Odpowiedź na te pytania znajdziecie w książce.

Po opisie fabuły może się wydawać, że jest to zwykła historia romantyczna dla nastolatków. Nic bardziej mylnego. O „Nowej Ewie” powiedziano, że „zapowiada się na jedną z najważniejszych książek tego roku” i teraz w pewnym stopniu rozumiem skąd takie słowa. Historia stworzona przez duet Giovanna i Tom Fletcher porusza wiele aktualnych tematów i stara się (przynajmniej w moim odczuciu) wysłać do ludzi swego rodzaju apel, żebyśmy przestali niszczyć naszą planetę, zanim będzie za późno.

W powieści tej przedstawiony został świat, w którym Matka Natura postanowiła się zbuntować i ukarać ludzkość za to, że ta jej nie szanowała i ingerowała w jej działania. To zmusza do zastanowienia, czy nas czeka podobny los, jeśli w końcu się nie opamiętamy.

Jeśli chodzi o poruszane kwestie… Jedną z najważniejszych jest ta, że każdy należy wyłącznie do siebie i ma prawo sam decydować o swoim życiu. Książka pokazuje też, że zamiast brać za pewnik wszystko, co nam przekazują inni (i tym samym pozwalać sobą manipulować) – należy myśleć samodzielnie i na własną rękę szukać prawdy. Powieść ta ukazuje również, że zawsze powinno się działać w zgodzie z tym, co my uważamy za właściwe, natomiast opinie innych winny być dla nas drugorzędną sprawą.
Książka niesie ze sobą także taki morał, że najgorsza prawda jest lepsza niż idealne kłamstwo.

Za to wszystko autorom należą się brawa, jednak muszę przyznać, że dla mnie jak na ten gatunek było tutaj za mało akcji. Wprawdzie nie nudziłam się podczas czytania, ale też nie mogę powiedzieć, by była to książka, od której nie mogłam się oderwać. Wydaje mi się też, że brakuje tutaj różnorodności i całość wypadłaby lepiej, gdyby dodać więcej interesujących wątków pobocznych, bo tak przez większość czasu wszystko kręci się tylko wokół dwóch spraw. Nie zmienia to jednak faktu, że „Nowa Ewa” to ciekawa opowieść, między innymi o ludziach poświęcających się w imię swoich przekonań i walki o to, co słuszne, jak również o ludziach postawionych przed trudnymi wyborami, którzy na własnej skórze przekonają się, że czasami nie ma czegoś takiego jak dobre rozwiązanie i w takiej sytuacji można jedynie wybrać mniejsze zło.

Myślę, że ten tytuł może się spodobać fanom twórczości Veroniki Roth, ponieważ czasami odnosiłam wrażenie, że panuje tu podobny do jej powieści klimat. :)

„Te obrazy są takie kuszące. Przepełniają mnie miłością do Matki Natury, nawet jeśli ujawnia ona również swoje wady… albo może sprawdza swą moc, chcąc przestrzec nas przed swoją władzą. Ona tu rządzi, to jedno wiem na pewno. Choć próbujemy, nie jesteśmy w stanie nagiąć jej praw. Nie wtedy, gdy ona tego nie chce.”

„Nowa Ewa” to opowieść o przyszłości, w której ludziom grozi...

Czuliście się kiedyś oszukani przez książkę? Bo obiecała być dla Was dobra, a potem z Was zadrwiła?
Być może gdybym obejrzała wcześniej film pod tym samym tytułem – wiedziałabym czego się spodziewać, ale cóż – nie oglądałam. Zainteresował mnie jednak opis tej powieści, która została określona jako „fantasy dla czytelników w każdym wieku”, a że fantasy lubię, to się skusiłam. I wiem, że nie mogłam oczekiwać słodkiej i miłej historii, bo w końcu obietnica zabrania do „złowrogiego, magicznego i rozdartego wojną świata” dobitnie mówi o tym, że nie będzie to szczęśliwa opowieść, nie spodziewałam się jednak, że będzie ona zawierać tak brutalne sceny. Dla mnie stwierdzenie „dla czytelników w każdym wieku” oznacza, że i dziecko może się z taką książką zapoznać, więc pomyślałam – w takim razie ja tym bardziej mogę. I tego niestety chwilami bardzo żałowałam. Bo owszem, jest to powieść fantasy, ale TYLKO dla dorosłych i to takich o mocnych nerwach, którym nie przeszkadza czytanie o wbijaniu komuś szkła w oko, o biciu młotkiem po twarzy i miażdżeniu dłoni do tego stopnia, że ciężko rozpoznać w niej dłoń. Niestety ja nie jestem czytelnikiem o mocnych nerwach i uważam, że jeśli coś takiego można określić jako „dla czytelników w każdy wieku”, to ja jestem zaginioną księżniczką z bajki.
Co prawda tych bardzo brutalnych scen nie było tutaj dużo, ale to nie zmienia faktu, że mnie – wrażliwemu czytelnikowi – nawet po tych kilku scenach ciężko było się pozbierać…

Nie jest to jednak mój jedyny zarzut do tego tytułu. Oprócz tego odniosłam również wrażenie, że cała historia została stworzona, by manipulować. Dlaczego? Ponieważ w roli wilków zostali tutaj ukazani żołnierze działający na rozkaz Francisco Franco, a w roli owieczek i „dzielnych buntowników” (fragment opisu) obsadzeni zostali komuniści i anarchiści. Z książki tej wynika również, że Ci pierwsi zabijali, bo byli okrutni, a Ci drudzy zabijali tylko, by się bronić/walczyć o swoje. Ile w tym prawdy – niech każdy kto zechce sam się przekona i trochę o tym poczyta. Ja nie będę tutaj pisać co sama o tym sądzę, bo są tematy, których z zasady w moich opiniach nie poruszam, poza tym moja wiedza historyczna nie jest na tak wysokim poziomie, bym mogła kogokolwiek pouczać… Ale jedno wiem na pewno – sytuacja w tamtym okresie (kilka lat po hiszpańskiej wojnie domowej) nie była tak czarno-biała, jak przedstawia to „Labirynt fauna”.

A skoro już wyjaśniłam powody, przez które nie mogę zaliczyć tej książki do ulubionych – przejdę do omówienia jej dobrych stron, bo nie jest tak, że ich nie miała.

Największą zaletą tej pozycji jest to, że porusza sporo ważnych tematów. Nie przesadzę, gdy powiem, że w książce tej prawie co chwilę natrafiałam na jakiś fragment zmuszający do zatrzymania się i poświęcenia czasu na refleksję. Dla przykładu podam kilka kwestii, na które zwraca nam uwagę ten tytuł:
1. My, ludzie, bardzo często popełniamy ten błąd, że oceniamy innych tylko na podstawie ich wyglądu. Wydaje nam się na przykład, że ktoś jest porządny, tylko dlatego, że jest wyjątkowo zadbany i dobrze się ubiera. A przecież za czymś takim może kryć się potwór w ludzkiej skórze.
2. Niekiedy tak bardzo czegoś pragniemy (na przykład miłości lub bezpieczeństwa), że chwytamy się każdej nadarzającej się okazji, ślepi na to, że to, czego się chwytamy jest całkowitym przeciwieństwem tego, czego szukamy i potrzebujemy.
3. Czasami zdarza się, że ze strachu sami nie pozwalamy sobie na szczęście. Nie chcemy ryzykować, że zostaniemy zranieni i nie jesteśmy w stanie zrozumieć/zaakceptować, że żeby osiągnąć szczęście – czasami trzeba najpierw trochę wycierpieć.
4. Wbrew temu, co się może wydawać – czasami dzieci widzą i rozumieją znacznie więcej niż dorośli…

Jeśli chodzi o baśniową stronę tej książki – była ona mroczna i dziwna, ale przy tym fascynująca, czyli dokładnie taka, jak się spodziewałam i oczekiwałam, więc i to zaliczam na plus.
Oprócz tego do pewnego momentu historia była dla mnie tak wciągająca i intrygująca, że ciężko mi było nawet na chwilę się od niej oderwać. A mówię „do pewnego momentu”, ponieważ pod koniec tak się obawiałam co przyniosą kolejne strony, że do czytania musiałam się zmuszać.

Dlatego też ostatecznie (mimo wielu zalet) - nie mogę tej książki polecić. Nie znaczy to jednak, że zamierzam odradzać jej czytanie, bo jestem pewna, że znajdzie się wiele osób, którym nie będą przeszkadzały rzeczy, o których wspomniałam na początku i książka ich zachwyci. Mnie też by zachwyciła, gdyby nie te dwa opisane czynniki, dlatego tym bardziej jest mi smutno, że takowe się tutaj znalazły. :(

Czuliście się kiedyś oszukani przez książkę? Bo obiecała być dla Was dobra, a potem z Was zadrwiła?
Być może gdybym obejrzała wcześniej film pod tym samym tytułem – wiedziałabym czego się spodziewać, ale cóż – nie oglądałam. Zainteresował mnie jednak opis tej powieści, która została określona jako „fantasy dla czytelników w każdym wieku”, a że fantasy lubię, to się...

„Nasze życia są jak książki, Hunter. Każdy dzień jest kolejną stroną, każdy rok kolejnym rozdziałem. Tak jak książki nasze życia kończą się, ale nasze historie… nigdy nie zostaną zapomniane. Żyjemy w sercach i w myślach tych, którzy nas kochają.”

„Dla Ellison” to historia pewnego młodzieńca – Huntera McCormicka – który mimo drzemiącego w nim potencjału, usilnie zmierzał do zmarnowania sobie życia. Chłopak od urodzenia był ponadprzeciętnie mądry i miał szansę na świetlaną przyszłość, lecz niestety od pewnego momentu oprócz nauki w głowie mu były również imprezy i wszelkiego rodzaju używki. Co tu dużo mówić – Hunter był po prostu najlepszym przykładem tego, co się dzieje z człowiekiem, gdy rodzicom wydaje się, że dziecku wystarczy zapewnić jedynie dobra materialne, a poza tym można się nim wcale nie interesować.
Pewnego dnia jednak życie chłopaka całkowicie się odmieniło. Gdy jego rodzice znaleźli w swoim basenie jego samochód – uznali, że tego już za wiele i należy wymierzyć mu jakąś karę. W tym celu postanowili wysłać go na Florydę, by na czas wakacji zamieszkał ze swoim wujkiem. Rodzicom Huntera wydawało się, że gdy ten spędzi trochę czasu w „ubóstwie” – bardziej doceni luksus, który oni mu zapewniają. Jednak nie wszystko poszło zgodnie z ich planem, bo chociaż chłopak się zmienił, to chyba nie do końca w taki sposób, w jaki oni sobie tego życzyli. Na Florydzie bowiem Hunter poznał Ellison James, która uświadomiła mu jak bezsensowne było życie, które dotąd prowadził. Dziewczyna ta również w ciągu trzech miesięcy nauczyła go więcej, niż ktokolwiek zdołał przez całe jego dotychczasowe życie…

Jeśli chodzi o moje wrażenia, to muszę przyznać, że była to dla mnie bardzo nierówna książka. Na początku wzruszył mnie jej prolog, po którym zaczęłam oczekiwać czegoś niesamowitego i chociaż w ostatecznym rozrachunku to otrzymałam, to jednak trochę długo musiałam na to czekać. Do pewnego momentu mimo tego, że przedstawiona tu historia była dla mnie przyjemna – czegoś mi w niej brakowało. Może większych emocji? Tego, bym bardziej zżyła się z bohaterami? Nie jestem w stanie tak do końca określić… W każdym razie odniosłam wrażenie, że wspólne lato bohaterów ledwo się zaczęło, a już się skończyło, a ja w międzyczasie nie otrzymałam niczego, dzięki czemu mogłabym zrozumieć skąd aż takie zachwyty nad tą powieścią. I to chyba mój największy zarzut do tego tytułu. Motyw spędzenia kilku miesięcy w nowym miejscu zdarzyło mi się już poznać w innych książkach („Ostatnia piosenka” Sparksa czy „Zostań ze mną” Tucker) i tam został on lepiej wykorzystany. Tutaj czułam, jakby autorka jakoś bardzo spieszyła się ze skończeniem tej historii i nie mogę się pozbyć myśli, że gdyby miała ona 100 czy 200 stron więcej – byłaby lepsza.

Jednakże w pewnej chwili M.S. Willis bardzo mnie zaskoczyła, ponieważ poprowadziła historię w stronę, której zupełnie się nie spodziewałam. Czytając opis – miałam jakieś wyobrażenie jak ta książka się skończy i to wyobrażenie okazało się błędne. W końcu otrzymałam też to, czego brakowało mi na poprzednich stronach – moje serce zaczęło bić dla tej powieści. ;)
Natomiast epilog… Dla mnie okazał się jednym z najpiękniejszych jakie czytałam.

„Dla Ellison” opowiada nam o tym, że nikt nie jest na tyle samowystarczalny, by do szczęścia nie potrzebować innych ludzi. Przedstawiona tu historia pokazuje również, że nie można robić wszystkiego na co mamy ochotę, nie patrząc przy tym jak nasze postępowanie wpływa na innych i że zawsze powinniśmy zwracać uwagę na coś więcej niż czubek własnego nosa.
Ten tytuł mówi też o tym, że porażki/pomyłki są równie ważną częścią życia co sukcesy, bo bez nich nie bylibyśmy tym, kim jesteśmy. Nawiasem mówiąc – myślę też, że bez porażek nie bylibyśmy w stanie w pełni tych sukcesów docenić.
Znalazło się tu również trafne (i pocieszające) spostrzeżenie, że nigdy nie jest tak źle, by nie można było czegoś naprawić lub zacząć od nowa. :)
Powieść ta otwiera również oczy na to, że każdy człowiek ma za sobą przeszłość, która wpływa na jego zachowanie, dlatego też zamiast innych od razu oceniać – powinniśmy najpierw chociaż spróbować ich zrozumieć.
Co więcej – wybierając się na wędrówkę z bohaterami tej powieści – możemy tak jak oni pomyśleć nad swoją przyszłością, nad tym, co chcemy robić, kim być, co jest dla nas ważne… A to warto zrobić, by nie być „jedną z tych osób, które pod koniec życia spojrzą wstecz i zdadzą sobie sprawę, że przeciekło im ono przez palce”.

Podsumowując: chociaż książka nie jest idealna – bardzo się cieszę, że miałam szansę poznać historię, którą w sobie skrywa. :)

„Nasze życia są jak książki, Hunter. Każdy dzień jest kolejną stroną, każdy rok kolejnym rozdziałem. Tak jak książki nasze życia kończą się, ale nasze historie… nigdy nie zostaną zapomniane. Żyjemy w sercach i w myślach tych, którzy nas kochają.”

„Dla Ellison” to historia pewnego młodzieńca – Huntera McCormicka – który mimo drzemiącego w nim potencjału, usilnie zmierzał do...

„W otchłani rozpaczy najsłabszy promyk nadziei może być ratunkiem.”

Czy to, co dzieje się w naszym życiu jest kwestią przypadku, czy przeznaczenia? Dosyć często zadaję sobie to pytanie i mimo licznych rozważań nie znalazłam dotąd jednoznacznej odpowiedzi. Teraz wydaje mi się, że takowa chyba nie istnieje. Może życie to po prostu suma przypadków prowadzących do przeznaczenia? Taki wniosek nasunął mi się na myśl przy czytaniu tej książki.

„Kolejna osoba, którą spotkamy w niebie” to historia poznanej w poprzedniej części Annie – dziewczynki uratowanej w wesołym miasteczku przez Eddiego, z którym po latach przyjdzie jej się spotkać. Wszystko przez to, że Annie jako trzydziestoletnia kobieta po tragicznym w skutkach wypadku trafia do nieba. Tam – tak samo jak Eddie – otrzyma kilka ważnych lekcji.

I na tym zakończę zarys fabuły, gdyż nie chcę zdradzić zbyt dużo. ;) Chciałabym teraz wspomnieć o lekcjach, które ja wyciągnęłam z tej książki:

1. Jeśli chcemy, by w naszym życiu coś się zmieniło, musimy przede wszystkim zmienić nasze postępowanie, bo popełnianie wciąż tych samych błędów zawsze da nam ten sam, niezadowalający nas rezultat.
2. Niezrozumienie, duszenie w sobie gniewu, milczenie w sprawach, które nas bolą – to rzeczy, które mogą mieć bardzo przykre konsekwencje, dlatego ważnym jest, abyśmy nie unikali rozmawiania ze sobą, nawet jeśli rozmowa ta dotyczyć ma trudnych dla nas tematów.
3. Nie warto marnować czasu na chowanie urazy do bliskiej nam osoby, bo nigdy nie wiadomo ile tego wspólnego czasu nam zostało, a życie ze świadomością, że zmarnowaliśmy nasze ostatnie chwile na pewno nie będzie należało do przyjemnych.
4. Tutaj posłużę się cytatem: „Osiągniesz spokój dopiero wtedy, gdy pogodzisz się sama ze sobą”.
5. Zamiast smucić się, że jakieś dobre momenty bezpowrotnie odeszły – cieszmy się, że w ogóle mieliśmy okazję ich doświadczyć. :)

To jednak nie wszystko, z książki tej można wynieść o wiele więcej. I nie wiem jak autor to robi, że chociaż w całej historii dominuje prostota – to wszystko jest takie piękne i poruszające. To chyba świadczy o jakiejś magii. :) W każdym razie ja czuję się oczarowana.
Mitch Albom po raz kolejny stworzył wspaniałą, mówiącą o miłości, poświęceniu i stracie opowieść, która pokazuje co jest w życiu najważniejsze.
Autor zaskarbił sobie moją sympatię również ukazaniem, że zwierzęta też mogą mieć duszę, bo „Czemuż miałyby jej nie mieć?”. Bardzo doceniam ten fakt i pięknie ukazaną przyjaźń między człowiekiem a zwierzęciem, jednak w moim odczuciu droga, którą autor obrał, by pokazać tę sprawę z duszą – była już trochę zbyt abstrakcyjna. Chociaż może i tym Pan Albom chciał coś przekazać…
W każdym razie – tak jak pierwsza część, tak i ta jawi przed nami coś, dzięki czemu możemy mieć nadzieję, że jeśli tylko będziemy dobrymi ludźmi – trafimy do spokojnego, szczęśliwego miejsca, gdzie każdy będzie każdemu równy, bo tytuły nie będę miały tam najmniejszego znaczenia. :)

Ode mnie jeszcze na koniec taka mała rada: jeśli spodobała Wam się pierwsza część i macie zamiar przeczytać kontynuację – zróbcie to po jakiejś przerwie, bo książki pod wieloma względami są bardzo podobne. Przygotujcie się też na mocno emocjonalną lekturę, gdyż bywa ona bardzo smutna i może wycisnąć z oczu wiele łez. Osobiście gdybym mogła coś lekko w tej części zmienić, to wolałabym, by było w niej mniej przykrych rzeczy dotyczących dzieci, ponieważ czytanie o krzywdzie najmłodszych po prostu łamie serce.

„W otchłani rozpaczy najsłabszy promyk nadziei może być ratunkiem.”

Czy to, co dzieje się w naszym życiu jest kwestią przypadku, czy przeznaczenia? Dosyć często zadaję sobie to pytanie i mimo licznych rozważań nie znalazłam dotąd jednoznacznej odpowiedzi. Teraz wydaje mi się, że takowa chyba nie istnieje. Może życie to po prostu suma przypadków prowadzących do...

„Aby skutecznie okłamywać innych, trzeba najpierw okłamać samego siebie.”

Zimą 1992 roku na Lazurowym Wybrzeżu, w liceum Saint Exupery’ego dochodzi do niesłychanej rzeczy. Jedna z najzdolniejszych uczennic – dziewiętnastoletnia Vinca Rockwell – postanawia uciec z nauczycielem filozofii, z którym połączyło ją silne uczucie. Od tamtej pory nikt już dziewczyny nie zobaczył.
Po dwudziestu pięciu latach w liceum Saint Exupery’ego zorganizowany zostaje zjazd absolwentów. Zaraz po nim na kampusie ma zostać wyburzona hala sportowa. Ten fakt napawa niepokojem Thomasa i Maxime’a – dawnych przyjaciół Vinki. Mężczyźni wiedzą bowiem, że wyburzenie hali ujawni coś strasznego - że ukryte są tam zwłoki. Czy prawda o wydarzeniach sprzed dwudziestu pięciu lat wyjdzie w końcu na jaw?

Chociaż od początku wiemy, że nasz główny bohater – Thomas – ma coś złego na sumieniu, przez pewien czas pod dużym znakiem zapytania stoi kwestia tego, co to dokładnie jest. Gdy jednak już zostaje nam to wyjaśnione – okazuje się, że jest to dopiero wierzchołek góry lodowej, a autor ma w zanadrzu jeszcze wiele niespodzianek. Dzięki temu przez powieść płynie się sprawnie, gdyż czym prędzej chcemy dotrzeć do brzegu, gdzie dowiemy się o co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi. A sekretów do odkrycia jest naprawdę wiele.
Mogę Was też zapewnić, że w książce nie ma miejsca na nudę, całość niewątpliwie jest bardzo ciekawa i zaskakująca, a tajemnice z przeszłości odkrywane są stopniowo, aż w końcu finalnie zyskujemy obraz, którego – jestem pewna – nikt by się nie spodziewał.

Gdybym miała podsumować całość, powiedziałabym, że (chociaż to kryminał) przedstawiona tu historia opowiada w dużej mierze o różnych obliczach miłości i pokazuje, że bywa ona tak wspaniała, jak i okropna i pcha ludzi do czynów zarówno dobrych, jak i złych.
„Zjazd absolwentów” nakreśla również to, że prawda nie zawsze jest taka, jak się wydaje, że każdy medal ma dwie strony, a los potrafi być bardzo przewrotny.
Co więcej powieść Musso pokazuje nam, że człowieka najbardziej definiują jego czyny, bo mówić możemy dosłownie wszystko i nie zawsze ma to pokrycie z tym, co faktycznie robimy. Przedstawiona tu historia ukazuje również, że to samo zdarzenie może mieć całkowicie odmienny wpływ na różne osoby.

Dodatkowo spodobało mi się tutaj trafne ujęcie kwestii związanej z książkami. Mam tu na myśli, że mogą one być lekarstwem na rzeczywistość, ale nawet najlepsze lekarstwo nie uleczy wszystkiego. Może się mylę, ale mam wrażenie, że było w tym coś takiego ku przestrodze. Bo nie można książek traktować jako ucieczkę, chyba, że chwilową. Nie należy jednak uciekać w świat fikcji tak bardzo, że zupełnie zapominamy o prawdziwym, otaczającym nas świecie.

Za to wszystko autorowi na pewno należy się uznanie. Niestety zaserwował on nam też pewną rzecz, która dosyć mocno popsuła mi odbiór całej historii i tą rzeczą jest polityczna propaganda. Jeśli tak jak ja interesujecie się polityką, to wystarczy wspomnieć, że autor chyba bardzo miłuje Emmanuela Macrona (i wszystko co ten człowiek sobą reprezentuje) i to mniej więcej da Wam pojęcie czego możecie się po tej książce spodziewać oprócz kryminalnych zagadek…
Na tym jednak minusy się nie kończą. Oprócz tego rozwiązanie niektórych spraw wydało mi się mało wiarygodne, a zakończenie książki niestety mnie zawiodło. W prawdziwym życiu zapewne takie rzeczy się zdarzają, ale osobiście od książek oczekuję czegoś innego. To, co mam na myśli chyba najlepiej wyjaśni jeden cytat: „Piszę, żeby wznosić mury i otwierać w nich furtki. Mury, żeby ograniczyć okrutną codzienność, a furtki, żeby móc wymknąć się do innego świata – tam, gdzie rzeczywistość nie jest taka, jaka jest, ale taka, jaka powinna być.” – wielka szkoda, że autor nie zastosował się do tych napisanych przez siebie słów, bo ta rzeczywistość z książki zdecydowanie nie jest taka, jaka powinna być.
A z takich mniejszych minusów – w książce znalazło się na przykład stwierdzenie, że jakaś dziewczyna należała do dojrzałych feministek, które sypiały z chłopakami na prawo i lewo i do nikogo się przy tym nie przywiązywały. Jeśli po tym można poznać dojrzałość, to naprawdę nie wiem w jakim kierunku zmierza świat.

„Aby skutecznie okłamywać innych, trzeba najpierw okłamać samego siebie.”

Zimą 1992 roku na Lazurowym Wybrzeżu, w liceum Saint Exupery’ego dochodzi do niesłychanej rzeczy. Jedna z najzdolniejszych uczennic – dziewiętnastoletnia Vinca Rockwell – postanawia uciec z nauczycielem filozofii, z którym połączyło ją silne uczucie. Od tamtej pory nikt już dziewczyny nie...

„(…) nawet w najciemniejsze noce istnieją gwiazdy, chociaż czasami trzeba było leżeć w chwastach, żeby je zobaczyć.”

„Walcząc z cieniami” to historia drugiego z braci Page – Flinta, który skutkiem dramatycznych wydarzeń wylądował na wózku inwalidzkim. Nie jest to jednak jedyny problem chłopaka, gdyż oprócz tego zakochany jest on w dziewczynie, z którą nigdy nie będzie mógł być, ponieważ… Jest ona żoną jego starszego brata. Jakby tego było mało, na głowę Flinta spada jeszcze jedno zmartwienie, związane z młodszym bratem. Jednakże to akurat nie jest coś, czego Flint może żałować, bo w innym wypadku nigdy nie poznałby Ash – dziewczyny, która przywróciła mu chęci do życia i stała się jego motywacją do zmian. Niestety Ash jest również dziewczyną z wyjątkowym darem do uciekania, gdy tylko sytuacja zaczyna ją przytłaczać, więc o szczęśliwe zakończenie nie będzie tu wcale łatwo.

Muszę przyznać, że przez pierwsze 50 stron nie opuszczała mnie myśl „to będzie ciężka przeprawa” i już spieszę z tłumaczeniem dlaczego.
1. Autorka miała dziwny i irytujący zwyczaj sprowadzania wszystkiego do seksu i rzeczy z nim związanych. Na przykład: bohaterka tak się z czegoś ucieszyła, że chciała kogoś – cytuję – „powalić i zacząć ujeżdżać”… Ja wiem, że to jest książka z kategorii romans/erotyk, ale to nie usprawiedliwia takich kwiatków. ;)
2. W poprzednim tomie podobała mi się atmosfera panująca w rodzinie Page – polubiłam wszystkich braci, którzy „walczyli” ze sobą, przekomarzali się, ale mimo wszystko było widać, że się kochają, wspierają i zrobią dla siebie wszystko. Zabierając się za ten tom liczyłam na coś podobnego, a tutaj główny bohater już na początku mnie do siebie zniechęcił swoim podejściem do Tilla, bo tak mu zazdrościł tego, co ten ma, że aż zaczął żywić do niego negatywne uczucia… Ponadto Flint bywał strasznym gburem i chamsko się zachowywał. Oczywiście można to wytłumaczyć tym, że jego sytuacja była ciężka, ale… To było męczące. W prawdziwym życiu na pewno wykazałabym się większym zrozumieniem dla kogoś, kto wylądował na wózku, ale skoro to tylko książka, to postanowiłam się do tego nie zmuszać. ;)
3. Główna bohaterka niestety również na początku mnie do siebie zniechęciła. W jednej scenie powiedziała na przykład, że kocha swoją nową (i chyba pierwszą) przyjaciółkę za jej dramaty rodzinne, bo chociaż sama ma wystarczająco swoich problemów, to słuchanie o cudzych jest lepszą zabawą. Nie wiem, może to ja mam inną definicję zabawy, ale aż chciałabym jej rzec niczym Shrek do Osła – i Ty się dziwisz, że nie masz przyjaciół?! ;)
4. W pewnej scenie pada zdanie „To nie zdrada, ponieważ nic bym nie poczuła”… Nie wiem, może to ja mam dziwne poglądy, ale dla mnie czyn to czyn i nic nie zmienia to czy (i jakie) towarzyszą mu uczucia.

Na szczęście jednak – po tych 50 stronach było już znacznie lepiej. Gdy nasi bohaterowie w końcu się spotkali – zaczęło się robić ciekawie i ich historia mnie wciągnęła. W końcu pojawiło się również to, za co tak polubiłam pierwszy tom, czyli ta niecodzienna braterska więź. Ostatecznie też (mimo początkowego zniechęcenia) udało mi się polubić głównych bohaterów. Ash i Flint bardzo się od siebie różnili – do tego stopnia, że związek między takimi ludźmi może wydawać się szalony… Ale w tym szaleństwie jest jakaś metoda. ;)
Za zaletę tej powieści mogę uznać również fakt, że znalazło się tu kilka mądrych spostrzeżeń. „Walcząc z cieniami” mówi na przykład o tym, że problemy dogonią Cię zawsze, bez względu na to dokąd uciekniesz, więc zamiast marnować czas odwlekając to, co nieuniknione – lepiej od razu się z nimi zmierzyć. Autorka pokazuje nam tutaj również, że nie można oceniać ludzi na podstawie tego, jakich mają rodziców, bo nie zawsze sprawdza się powiedzenie „niedaleko pada jabłko od jabłoni”. Ponadto na podstawie zachowań bohaterów możemy zobaczyć, że chociaż nikt z nas nie lubi być oceniany – wciąż (czasami nieświadomie) zdarza nam się oceniać i jest to coś, nad czym warto popracować.
Aly Martinez błyskotliwie przedstawiła też jedną z powszechnych prawd, mianowicie – że kobiety to jednak są cwane bestie. ;) Potrafią tak zakręcić facetów, że zrobią oni dokładnie to, co one chcą i jeszcze będą myśleli, że to był ich pomysł. :)
Książkę na pewno urozmaicało też to, że zawarte w niej wydarzenia nie zawsze były kolorowe. Mam tu na myśli, że pojawiały się jakieś kłótnie czy nieporozumienia i za to plus, bo dzięki temu było ciekawiej, ale drobny minus za to, że niektóre z nich wyglądały na wymuszone, jakby zostały zrobione na siłę.
Natomiast największą zaletą tego tytułu jest dla mnie to, że dużo się przy nim śmiałam, bo nie brakowało tu zabawnych sytuacji. Dlatego też (mimo, że jeszcze do kilku rzeczy mogłabym się przyczepić) oceniam tę książkę jako dobrą. Spełniła ona swoją rolę – dobrze się przy niej bawiłam, więc na pewne sprawy mogę przymknąć oko. Muszę jednak powiedzieć, że dla mnie pierwszy tom był lepszy.

„(…) nawet w najciemniejsze noce istnieją gwiazdy, chociaż czasami trzeba było leżeć w chwastach, żeby je zobaczyć.”

„Walcząc z cieniami” to historia drugiego z braci Page – Flinta, który skutkiem dramatycznych wydarzeń wylądował na wózku inwalidzkim. Nie jest to jednak jedyny problem chłopaka, gdyż oprócz tego zakochany jest on w dziewczynie, z którą nigdy nie będzie mógł...

„ – W idealnym świecie ludzie powinni zachować najlepsze rzeczy z dawnych czasów i przyjąć to, co najlepsze z nowych. Ale czy da się tak zrobić?”

Jak myślicie – jeśli osobie A uda się omotać osobę B (a przez „omotać” mam na myśli doprowadzić do tego, że B zrobi wszystko, co zechce A), to świadczy to o sile/jakiejś umiejętności jednostki A, czy o słabości jednostki B? Jest to jedno z wielu pytań, z którymi zostawił mnie ten tytuł – będący pierwszym przeczytanym przeze mnie thrillerem dla młodzieży.

S.T.A.G.S. (skrót od Saint Aidan the Great School) – to luksusowa szkoła, do której nasza główna bohaterka – nastoletnia Greer – dostała się tylko dzięki uzyskanemu stypendium. Ten fakt sprawia, że dziewczyna odstaje od reszty uczniów (urodzonych w bogatych i wpływowych rodzinach), przez co ciężko jej się tam odnaleźć na tyle, by z kimś się zaprzyjaźnić. Nic więc dziwnego, że gdy Greer dostaje zaproszenie na kilkudniowy wyjazd z najbardziej popularnymi uczniami – widzi w tym szansę na pożegnanie się z uczuciem osamotnienia i nawet się nie zastanawia co może się kryć za tym nagłym przejawem sympatii wobec jej osoby. Niestety dziewczynie przyjdzie słono za to zapłacić, gdyż weekend w wiejskiej rezydencji okaże się czymś innym niż zwykły odpoczynek na łonie natury…

Część dotyczącą moich wrażeń z lektury zacznę od tego, że jestem bardzo zaskoczona tym, jak wiele ważnych tematów ona poruszyła i z jak wieloma trafnymi wnioskami mnie zostawiła.
Książka już na samym początku pokazuje nam, że gdy człowiek przyzwyczajony jest do bycia ignorowanym – każda najmniejsza oznaka zainteresowania jest dla niego na wagę złota. A o czym jeszcze między innymi mówi nam historia zawarta w „STAGS”?
O tym, że często ludzie boją się być szczerzy, bo mają wrażenie, że jeśli sobie na to pozwolą – wyjdą przez to na słabych.
O tym, że nie można wiecznie udawać, bo prędzej czy później każda maska opadnie, a próby dopasowania się za wszelką cenę muszą skończyć się źle.
O tym, że to, za kogo się uważamy i to, kim jesteśmy – nie zawsze idzie w parze.
O tym, że czasami ludzie wierzą tylko w to, w co chcą wierzyć i wtedy są w stanie zbagatelizować wszystkie znaki świadczące o czyjejś winie.
O tym, że często wystarczy, że masz pieniądze i status społeczny, a nawet najgorsze przestępstwo ujdzie Ci na sucho.
I o tym, że paradoksalnie czasami za przesadną moralnością może kryć się całkowita niemoralność.

Książka została poprowadzona w taki sposób, że już na samym początku dowiadujemy się, że doszło do zbrodni. Ma to jednak swoje plusy, gdyż główna bohaterka pokazując drogę do tej zbrodni – czasami zwraca się bezpośrednio do czytelnika, co sprawia, że można poczuć się tak, jakby tę historię opowiadała nam jakaś znajoma, a to w moim odczuciu dodało całej opowieści realności. Dodatkowo mimo wiedzy, że COŚ na pewno się wydarzy – książka nawet przez chwilę mnie nie nudziła, a jej zakończenie mimo wszystko bardzo mnie zaskoczyło.
Dużą zaletą było dla mnie również to, że ta historia nie była zbyt krwawa, bo raz, że za tym nie przepadam, a dwa – uważam, że coś, co skierowane jest do młodzieży - nie powinno takie być. ;)
I tak jak wspomniałam już na samym początku – ten tytuł zmusił moją głowę do pracy, bo zasiał w niej wiele pytań, przy których musiałam się zatrzymać i pomyśleć. Niektórymi pytaniami nie mogę się podzielić, gdyż zdradziłyby one co się wydarzy w książce, dlatego też dla przykładu podam jeszcze tylko jedno z nich:
Jeśli ktoś wywrze na Ciebie nacisk, przez który zrobisz coś złego, to czy usprawiedliwia Cię fakt, że sam nigdy byś tego nie zrobił, czy może raczej to właśnie sprawia, że sam czyn jest jeszcze gorszy, bo dokonałeś go wbrew sobie, tylko dlatego, że nie umiałeś/nie chciałeś się postawić?
Co tu dużo mówić: myślę, że ta książka – jak na powieść młodzieżową – ma po prostu genialną warstwę psychologiczną.
Autorka w ciekawy sposób przedstawiła też sprawy związane z technologią – wskazując, że ma ona zarówno swoje wady, jak i zalety i może służyć tak dobru, jak i złu (jak wszystko na tym świecie), w zależności od tego przez kogo i do czego jest wykorzystywana.
M. A. Bennett podkreśla w tej książce również, że korzystanie z telefonów/komputerów (i innych urządzeń) jest w porządku, jeśli zachowujesz przy tym umiar i pamiętasz, że prawdziwe życie ma do zaoferowania o wiele więcej niż wszelkiego rodzaju nowinki technologiczne.

A teraz przejdę do minusów tej książki, bo znalazłam ich kilka.
Niektóre fragmenty ciężko mi się czytało, z uwagi na to, że jestem osobą, która kocha zwierzęta, a tutaj jest mowa o ich zabijaniu. Rozumiem jednak, że coś takiego musiało się pojawić (w końcu bez tego nie da się przedstawić polowania), ale mimo to myślę, że niektóre opisy autorka mogła sobie darować, bo były one po prostu okropne i w jednej sytuacji wręcz obrzydliwe, a bez nich ta książka nic by nie straciła.
Drugim minusem jest fakt, że za dużo było w tej książce nawiązań do różnych filmów, po pewnym czasie stały się one zwyczajnie męczące. To książka dla młodzieży, a ta grupa pewnie nawet nie słyszała o połowie pojawiających się tu tytułów. Nie mogę też nie wspomnieć, że autorka tymi nawiązaniami spoilerowała czasami do tego stopnia, że było to wręcz karygodne, więc jeśli na przykład nie wiecie jak się kończy film „Gwiazd naszych wina”, a macie w planach go obejrzeć – nie powinniście czytać tej książki.
Denerwowały mnie również niektóre pseudo-feministyczne akcenty, takie jak na przykład twierdzenie, że jak mężczyzna zdejmuje swoją kurtkę i oferuje ją kobiecie, gdy tej jest zimno – jest żenujące. Kompletnie nie rozumiem jak w takim miłym geście (świadczącym o dobrym wychowaniu) można widzieć coś złego.
Główna bohaterka czasami zadziwiała mnie też swoim postępowaniem, bo zdawała się mieć bardzo dziwną hierarchię wartości, a poza tym zdarzało się, że wykazywała się dosyć dużą naiwnością… Ale myślę, że to akurat można wybaczyć w tak młodym wieku. ;)
Przez pewien czas zastanawiało mnie również, czy fakt, że Greer uważa się za „silną kobietę, feministkę”, a jednocześnie tak bardzo pragnie czyjejś uwagi i jest ślepo zapatrzona w pewnego bohatera – jest brakiem konsekwencji w tworzeniu postaci, czy celowym działaniem mającym za zadanie pokazać, że można mówić wiele różnych rzeczy, a gdy życie postanowi je zweryfikować, okazuje się, że często robimy coś zgoła przeciwnego do tego, w co wcześniej wierzyliśmy… Koniec końców wydaje mi się, że w tym wypadku mamy do czynienia jednak z tą drugą opcją. ;)

Podsumowując: mimo tych kilku minusów książka zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie i swoje pierwsze spotkanie z thrillerem młodzieżowym mogę uznać za udane. :)

„ – W idealnym świecie ludzie powinni zachować najlepsze rzeczy z dawnych czasów i przyjąć to, co najlepsze z nowych. Ale czy da się tak zrobić?”

Jak myślicie – jeśli osobie A uda się omotać osobę B (a przez „omotać” mam na myśli doprowadzić do tego, że B zrobi wszystko, co zechce A), to świadczy to o sile/jakiejś umiejętności jednostki A, czy o słabości jednostki B? Jest...

„- Nie wiem, jak wygląda przyszłość, wiem, jak wygląda teraźniejszość.
- To chyba jak każdy, prawda?
- Zdziwiłabyś się.”

Lubicie od czasu do czasu przeczytać coś z literatury dziecięcej? Ja lubię, a przy tej konkretnej pozycji chwilami czułam się trochę tak, jakbym oglądała bajkę Disneya, co samo w sobie było cudownym przeżyciem dla osoby, która bajki Disneya kocha i ma nadzieję nigdy z nich nie wyrosnąć. Jeśli macie podobnie, a nie znacie jeszcze tego tytułu – musicie szybko to zmienić. :)

„Przypadki Morrigan Crow” to historia dziewczynki, nad której głową wiszą czarne chmury w postaci klątwy, która sprawia, że niektóre dzieci (urodzone tego samego, szczególnego dnia) umierają w dniu swoich jedenastych urodzin. Najgorsze jest jednak to, że powszechnie uważa się, że takie dzieci przynoszą pecha, więc Morrigan przez obcych traktowana jest jak wróg publiczny, a przez swoją rodzinę – jakby była kulą u nogi.
Na szczęście jednak – nadchodzi dzień, kiedy los w końcu się do Morrigan uśmiecha i zostaje ona zabrana z nieprzyjaznego dla niej Szakalina i razem z pewnym tajemniczym mężczyzną wyrusza do magicznego miasta zwanego Nevermoor. Tam Morrigan zamieszka w wyjątkowym hotelu Deukalion i dostanie możliwość dołączenia do pewnego prestiżowego Towarzystwa. Najpierw jednak dziewczynka będzie musiała przejść pomyślnie cztery próby, które będą wymagały od niej różnych umiejętności. Jak Morrigan sobie poradzi – tego dowiecie się, jeśli razem z nią wyruszycie w podróż do Nevermooru. :)

To, co bardzo mi się w tej książce podobało, to fakt, że wzbudzała we mnie różne emocje. Było mi smutno, gdy patrzyłam jak bezduszna wobec Morrigan była jej rodzina, cieszyłam się i śmiałam praktycznie za każdym razem, gdy na kartach powieści pojawiał się Jupiter North i wzruszałam, między innymi gdy za jego pomocą autorka poruszyła ważny temat, a mianowicie – że nie wszystko co ludzie mówią musi być prawdą i że nie możemy dać sobie wmówić jacy jesteśmy, bo tak naprawdę tylko my sami najlepiej to wiemy.
Na marginesie – Jupiter North to jedna z najlepszych postaci jakie poznałam w książkach. Uroczy i zakręcony mężczyzna, który skradł kawałek mojego serca, mimo tego, że jest rudy i ma mało atrakcyjny zarost. ;) Z chęcią przeczytałabym o nim (Jupiterze, nie zaroście) osobną historię, bo było mi go tutaj zdecydowanie za mało!
Wracając jednak do książki – niejednokrotnie mnie ona zaskoczyła. Domyśliłam się co prawda (i to dosyć szybko) kim jest pewien owiany tajemnicą, zły Wundermistrz, ale nie przewidziałam na przykład tego, jaki talent drzemie w głównej bohaterce, a także tego, co jest przyczyną tej wiszącej nad nią (i nad innymi dziećmi) klątwy. Po wszystkim doszłam do wniosku, że to przecież było oczywiste, niemniej jednak autorka potrafiła odwrócić moją uwagę innymi wątkami i przez to zafundowała mi prawdziwą niespodziankę. Do tego stopnia, że ostatnie 50 stron wbiłoby mnie w fotel, gdybym tylko jakiś miała. :)
Autorka urzekła mnie również pokazaniem czym jest prawdziwy dom. Bo nie są to żadne konkretne cztery ściany i nie zawsze jest to miejsce, w którym przychodzisz na świat. Dom to miejsce, gdzie czujesz się bezpiecznie i gdzie są ludzie, którzy się o Ciebie troszczą i na których zawsze możesz polegać. Taki piękny morał płynie z tej bajki.

A jedyne co mi przeszkadzało w trakcie jej czytania, to wrażenie, że autorka trochę zainspirowała się inną – bardzo popularną – serią. Mamy tutaj: wyjątkowe dziecko, które jest źle traktowane przez swoją rodzinę i w dniu jedenastych urodzin przychodzi jakiś obcy mężczyzna, by zabrać to dziecko do jakiegoś magicznego miejsca. W owym miejscu okazuje się, że istnieje na świecie człowiek tak zły, że wszyscy odczuwają strach na sam dźwięk jego imienia. Brzmi znajomo? Ja momentami miałam wrażenie, że czytam dziewczęcą wersję „Harrego Pottera”, zwłaszcza, że te wspomniane przeze mnie elementy nie były jedynymi, które skojarzyły mi się z historią od J.K.Rowling. Więcej ich jednak wymienić nie mogę, bo byłyby to już zbyt duże spoilery.

W każdym razie na szczęście ta powieść ma również dużo oryginalnych elementów (na przykład gadającego kota olbrzyma, który robił za pokojówkę i ochroniarza), dlatego też mogę powiedzieć, że w ogólnym rozrachunku jestem nią zachwycona. :)

„Przypadki Morrigan Crow” to książka skierowana do dzieci, ale jeśli lubicie historie przenoszące nas do zupełnie innych, magicznych światów – myślę, że podzielicie mój zachwyt bez względu na wiek. Historia, którą stworzyła Jessica Townsend jest jedną z tych, które zapewniają doskonałą rozrywkę i jednocześnie przekazują jakieś wartości, a to moim skromnym zdaniem jest najlepsza możliwa wizytówka. :)

„Teraz wszystko nabrało sensu. Jupiter zachowywał się jak król, jakby był otoczony niewidzialnym kloszem, zapewniającym mu ochronę przed całym złem. Wiedział, że gdzieś na świecie są ludzie, którzy go kochają i nigdy nie przestaną, cokolwiek się zdarzy.”

„- Nie wiem, jak wygląda przyszłość, wiem, jak wygląda teraźniejszość.
- To chyba jak każdy, prawda?
- Zdziwiłabyś się.”

Lubicie od czasu do czasu przeczytać coś z literatury dziecięcej? Ja lubię, a przy tej konkretnej pozycji chwilami czułam się trochę tak, jakbym oglądała bajkę Disneya, co samo w sobie było cudownym przeżyciem dla osoby, która bajki Disneya kocha i ma...

„ – Ten hotel to szczególne miejsce – powiedział z pełnym przekonaniem. – Tutaj dzieci mogą czuć się bezpiecznie.
Tak. Bezwzględnie. O ile nie zawieruszą się z dziewięcioletnim psychopatą.”

Czy Wy też tak macie, że piękna okładka zwiększa Wasze oczekiwania względem książki? I czy zdarza Wam się odetchnąć z ulgą, gdy okazuje się, że wnętrze jest równie wyjątkowe jak jej oprawa? :)

Dzisiaj zapraszam Was do Podniebnego, czyli niezwykłego (i odrobinę magicznego) hotelu znajdującego się w szwajcarskich Alpach, gdzie swoją całoroczną praktykę odbywa główna bohaterka – siedemnastoletnia Fanny Funke, która niedawno rzuciła szkołę.
Akcja powieści zaczyna się na kilka dni przed świętami Bożego Narodzenia, gdy okolicę pokrywa puszysty śnieg, a do Podniebnego zjeżdżają się najrozmaitsze osobistości z całego świata, takie jak: rosyjski oligarcha, legendarna łyżwiarka, angielski aktor, autor thrillerów czy historyk sztuki. Jedno jest pewne: nudno nie będzie, zwłaszcza, że nie wszyscy przybyli do hotelu w pokojowych zamiarach. Znajdą się tu pewni źli ludzie, których plany udaremnić będzie musiała nasza Fanny, a z pomocą przyjdzie jej dwóch dżentelmenów, mianowicie syn jednego z właścicieli hotelu – Ben, oraz tajemniczy Tristan specjalizujący się we wspinaczce po budynkach. Mogę Wam zdradzić, że jeden z tych Panów skradnie również serce naszej Pannie Funke. ;)

Na początku muszę wspomnieć o jednej z największych zalet tej powieści, a jest nią galeria różnych, ciekawych i zagadkowych postaci. Oprócz tych wspomnianych wcześniej mamy tu jeszcze między innymi dziewięcioletniego chłopca potrafiącego zastraszyć niczym mafia, sympatycznego jak Wróżka Chrzestna konsjerża, a nawet pewnego Zakazanego Kota. Przyznam szczerze czasami zdarzało mi się gubić w tym natłoku postaci, ale nie zamierzam na to narzekać, bo miłym doświadczeniem było czytanie książki w której występuje tyle osób, że na końcu autorka mogła stworzyć ich całkiem pokaźny spis. :)
Jeśli chodzi o wątek romantyczny – ten okazał się nienachalny i pozytywnie mnie zaskoczył. Gdy już myślałam, że wiem, kto będzie wybrankiem Fanny – autorka potrafiła mnie zmylić i przez to prawie do samego końca była we mnie nutka niepewności względem tego, jak się skończą sprawy w tym temacie.
Kolejną zaletą tego tytułu jest obecny tutaj humor. Doświadczyłam w Podniebnym naprawdę wielu zabawnych sytuacji, które wywoływały na mojej twarzy uśmiech i do których z chęcią będę wracać.
Kerstin Gier ujęła mnie również wyjątkową atmosferą jaką stworzyła w tej powieści. Momentami czułam się wręcz jakbym oglądała jakiś stary film.
Hotel w stylu Belle Epoque położony na górskim odludziu, sroga zima...Sami powiedzcie - czy to nie brzmi jak zwiastun dobrego obrazu filmowego? ;)

„Podniebny” to książka, która określona została jako „thriller dla młodzieży” i chociaż uczciwie przyznam, że z tym gatunkiem nie miałam do czynienia – odniosłam wrażenie, że to określenie nie do końca tu pasuje i może budzić oczekiwania, które nie zostaną spełnione. Moim zdaniem lepiej pasowałoby tu określenie: powieść z wątkiem kryminalnym, bo chociaż całość jest zagadkowa – jakieś przestępstwo pojawia się dosyć późno, prawie na sam koniec, a akcja przez większość czasu toczy się raczej spokojnie. Mnie to jednak wcale nie przeszkadzało i prawdopodobnie była to zasługa tych wszystkich barwnych postaci oraz nietypowej osobowości Fanny, która sprawiała, że nawet zwykłe spacerowanie z nią po hotelu sprawiało mi przyjemność.
Co do samego przestępstwa – kto się go dopuści domyśliłam się dopiero chwilę przed tym jak zrozumiała to główna bohaterka, wcześniej nawet przez moment nie podejrzewałam do czego to wszystko zmierza, więc i element zaskoczenia autorce się udał w moim przypadku.
Krótko mówiąc - byłam pod wrażeniem jak zgrabnie Pani Gier to wszystko poprowadziła. :)

Na koniec wspomnę jeszcze, że w trakcie czytania naszła mnie też taka smutna refleksja, że to straszne jak często możemy spotkać się z tym, że pieniądze, technologia i wszelkiego rodzaju unowocześnienia potrafią zabić duszę i magię jakiegoś miejsca. A czy ten właśnie los podzieli również Podniebny – tego dowiecie się, jeśli sięgniecie po ten tytuł, do czego serdecznie Was zachęcam. Jest to bardzo sympatyczna pozycja, która zapewni wspaniałą rozrywkę młodzieży i tym, którzy duchowo w tej kategorii pozostali. ;)

„Kiedy się obudziłam, najpierw ujrzałam ogromną ścianę książek. A zaraz potem kochaną twarz monsieur Rochera.
- Czy ja nie żyję? - spytałam.
Pokręcił przecząco głową.
- Ależ skąd. Chociaż są ludzie, którzy wyobrażają sobie niebo jako bibliotekę.”

„ – Ten hotel to szczególne miejsce – powiedział z pełnym przekonaniem. – Tutaj dzieci mogą czuć się bezpiecznie.
Tak. Bezwzględnie. O ile nie zawieruszą się z dziewięcioletnim psychopatą.”

Czy Wy też tak macie, że piękna okładka zwiększa Wasze oczekiwania względem książki? I czy zdarza Wam się odetchnąć z ulgą, gdy okazuje się, że wnętrze jest równie wyjątkowe jak jej...

„Niczyje życie nie idzie na marne. Na marne idzie jedynie ten czas, kiedy myślimy, że jesteśmy sami.”

Nieczęsto zdarza się, by jakaś historia skradła moje serce od samego początku, a żeby zrobiła to już od samej dedykacji – wydaje się niemożliwością… A jednak – tak właśnie było w tym przypadku.

Czy zdarza Wam się myśleć, że Wasze życie jest zwyczajne i nie ma jakiegoś większego sensu, bo nie dokonaliście niczego spektakularnego? Jeśli tak, to ta książka uświadomi Wam, że każde życie jest tak samo cenne i wyjątkowe, a także, że najprostszymi czynnościami możemy bardzo przysłużyć się światu i innym ludziom. :)

Głównym bohaterem tej książki jest pewien starszy Pan – osiemdziesięciotrzyletni Eddie, który większość swojego życia spędził pracując w obsłudze technicznej pewnego wesołego miasteczka. Niestety któregoś dnia dochodzi tam do tragedii – jedna z maszyn ulega awarii, a Eddie ginie próbując uratować małą dziewczynkę. Następnie nasz główny bohater trafia do nieba, gdzie będzie musiał spotkać się z pięcioma osobami, które w jakimś stopniu wpłynęły na jego życie. Każda z tych osób ma za zadanie dać Eddiemu jakąś lekcję, która pomoże mu zrozumieć sens jego życia na ziemi.

Muszę przyznać, że dawno nie miałam takiego uczucia, że żadne słowa nie będą wystarczające, by w pełni oddać piękno jakiejś książki, ale teraz tak właśnie czuję. Ta niepozorna powieść liczy zaledwie 220 stron, a autorowi udało się tak wiele na nich przekazać...

„Pięć osób, które spotykamy w niebie” to jedna z tych książek, które pozwalają inaczej spojrzeć na swoje życie i pokazują, że należy doceniać to, co się ma. Takie książki zawsze chwytają mnie za serce, bo w codziennym biegu ludzie często o tym zapominają i zamiast dostrzegać to, co dobrego im się przytrafia – wolą narzekać i skupiać się na negatywnych rzeczach.

Zaznajamiając się z historią taką jak ta, można również nauczyć się większego szacunku i empatii do ludzi wokół nas. Bo choć czasem wydaje nam się, że nasze losy się nie łączą i każdy żyje na własną rękę, to tak naprawdę jest wręcz przeciwnie.
Ta historia pokazuje nam też, że nie zawsze wszystko jest takie, jakie się wydaje na pierwszy rzut oka, że wszystko w naszym życiu dzieje się w jakimś celu i że czasem dwa z pozoru nie mające ze sobą nic wspólnego wydarzenia mogą w rzeczywistości być ze sobą związane bardziej, niż kiedykolwiek byśmy przypuszczali.

I choć całość – jak zapowiada opis – ma optymistyczny wydźwięk, to zdarzały się tu również smutne (i dosyć straszne) fragmenty, gdy na przykład główny bohater wspominał swoje przeżycia z wojny lub niezbyt szczęśliwe dzieciństwo. Nie ukrywam – niemiło się o tym czytało, ale cała historia nie byłaby zbyt wiarygodna, gdyby w życiu bohatera wszystko było kolorowe, więc nie mogę uznać tego za wadę.

Co do samych lekcji – każda była na swój sposób wyjątkowa, ale szczególnie mocno spodobała mi się ta tłumacząca istotę ofiary (w sensie poświęcenia), bo umożliwiła mi spojrzenie na pewne sprawy z nowej perspektywy.

Zmierzając do końca powiem, że mało jest takich książek, które mogę polecać każdemu (bo przecież każdy ma inny gust), jednak „Pięć osób, które spotykamy w niebie” to książka, która porusza tematy na tyle ważne i uniwersalne, że śmiało mogę ją zaliczyć do tej kategorii. :)

W trakcie czytania miałam jakieś małe zastrzeżenia, ale końcówka książki tak bardzo mnie wzruszyła, że już zapomniałam czego te zastrzeżenia dotyczyły, dlatego ode mnie ten tytuł dostaje 10/10. Polecam całym zauroczonym sercem. :) „Pięć osób, które spotykamy w niebie” to książka dająca nadzieję na to, że po odejściu z tego znanego nam świata czeka na nas coś wspaniałego.

„Czasami, gdy składasz w ofierze coś naprawdę cennego, wcale tego nie tracisz. Ty tylko przekazujesz to komuś innemu.”

„Niczyje życie nie idzie na marne. Na marne idzie jedynie ten czas, kiedy myślimy, że jesteśmy sami.”

Nieczęsto zdarza się, by jakaś historia skradła moje serce od samego początku, a żeby zrobiła to już od samej dedykacji – wydaje się niemożliwością… A jednak – tak właśnie było w tym przypadku.

Czy zdarza Wam się myśleć, że Wasze życie jest zwyczajne i nie ma jakiegoś...

„Strasznie długo chciałam, by moje życie całkowicie się zmieniło, a kiedy nareszcie ma to nastąpić, moja chęć ucieczki od wszystkiego zaczyna słabnąć. Chyba właśnie dlatego ludzie tak długo pozostają w tym poczuciu beznadziei, wiesz? Łatwiej jest trwać w tym, co znajome.”

Uwielbiam to uczucie, gdy kończę czytać jakąś książkę i zamykając ją mogę powiedzieć, że w pełni rozumiem jej fenomen. ;)

„Punk 57” to historia Ryen – niepewnej siebie i pogubionej w życiu nastolatki. Możecie kojarzyć ten typ z filmów – gwiazda szkoły, cheerleaderka i przy tym dosyć wredna i próżna dziewczyna. A przynajmniej taka jest dla większości znajomych. Jest jednak jedna osoba, której Ryen pokazuje swoją zupełnie inną twarz. Tym kimś jest jej przyjaciel - Misha, którego poznała w nietypowych okolicznościach. Mianowicie – jako dzieci, w ramach pewnej szkolnej akcji zostali sobie przypisani jako korespondencyjni przyjaciele, co było początkiem wieloletniej znajomości. Co ciekawe – Ryen i Misha nigdy się nie spotkali (mimo tego, że nie mieszkają od siebie jakoś bardzo daleko) i obiecali sobie, że nie będę szukać siebie w mediach społecznościowych. Jednak po siedmiu latach Misha nagle przestaje odpisywać na listy, a Ryen trudno się z tym pogodzić, zwłaszcza, że nie ma pojęcia dlaczego tak się stało…
W międzyczasie w szkole dziewczyny pojawia się pewien nowy, tajemniczy chłopak, który zachodzi jej za skórę. Owy chłopak bynajmniej nie jest jednak oczarowany naszą Ryen i gdy widzi jak ta traktuje innych – postanawia dać jej nauczkę.

„Nigdy się nie zmieniaj. Świat jest ogromny, ale kiedy opuścimy te nasze małe miasteczka, odnajdziemy swoje miejsce i ludzi takich jak my. Nie rozpoznają nas, jeśli nie będziemy sobą.”

„Punk 57” to wręcz wyśmienita uczta dla wszystkich, którzy lubią w książkach relację typu love/hate. Całość wypada trochę mrocznie, elektryzująco, seksownie, ale przy tym również bardzo emocjonująco, a ponadto nie brakuje tu kilku tajemnic do odkrycia. Miłym zaskoczeniem było dla mnie też to, że pojawił się tu motyw, który uwielbiam w tego typu książkach, mianowicie motyw związany z muzyką.
I chociaż jestem zakochana w obecnym tu wątku romantycznym, ta książka oprócz niego daje dam o wiele więcej. Opowiada o potrzebie akceptacji, o tym, jak straszne jest to, że niektórym aprobata innych ludzi jest niezbędna do tego, by poczuli się ze sobą dobrze i o tym, do jak okropnych rzeczy ludzie są w stanie się posunąć, by uniknąć poczucia wyobcowania i samotności. Z tej historii płynie również takie przesłanie, że nie wystarczy żałować za wyrządzone przez nas krzywdy, za tym muszą iść również czyny. Każdy popełnia błędy, ale trzeba przynajmniej spróbować je zadośćuczynić, jeśli one sprawiły, że ktoś przez nas ucierpiał.

Akcja tej powieści rozgrywa się w liceum, więc jak to w szkole - nie brakuje tutaj motywu znęcania się nad słabszymi i chociaż bardzo przykro się o tym czytało, koniec końców z tego też wynikła ważna lekcja: jeśli widzisz krzywdę – reaguj. Może za Twoim przykładem pójdzie ktoś inny i dzięki temu razem zdołacie zapobiec tragedii.

Jeśli chodzi o głównych bohaterów – ich kreacja była bardzo ciekawa. Do ideałów było im daleko, ale mimo to budzili moją sympatię i z przyjemnością obserwowałam ich przemianę. Bohaterce co prawda zdarzało się mnie zdenerwować, ale czasem też jej współczułam. Bohatera raz miałam ochotę uderzyć, a raz pocałować… ;) Generalnie dużo sprzecznych uczuć się we mnie kumulowało, ale może też dzięki temu nie mogłam narzekać na nudę.

Jedyne zastrzeżenie jakie miałam w trakcie czytania tej książki, to takie, że sceny erotyczne były trochę zbyt odważne i przez to mało wiarygodne biorąc pod uwagę, że bohaterowie byli w liceum… Ale szczerze mówiąc – w tym wypadku jakoś bardzo mi to nie przeszkadzało. Może dlatego, że ta chemia, która była między bohaterami była tak obezwładniająca i tak między nimi iskrzyło, że po prostu żadne „grzeczne” sceny by tu nie pasowały? Nie wiem, ale wiem, że „Punk 57” to po prostu świetna pozycja z pogranicza romansu i erotyku. ;)

Osobiście jestem bardzo zadowolona z lektury, pochłonęłam ją (jak na mnie) niesamowicie szybko, gdyż była oszałamiająco wręcz wciągająca. ;) Z pewnością będę do niej wracać, gdyż jest to jedna z najlepszych książek jakie czytałam z tego gatunku.
A komu polecam? Paniom, które tak jak ja lubią od czasu do czasu poczytać o relacjach typu love/hate. :)

„Czy Ty też to zauważyłeś? Że wszyscy chcemy przejść przez życie tak szybko i tak łatwo, jak to tylko możliwe? Że chociaż dobrze wiemy, że nie ma nagrody bez ryzyka, boimy się je podjąć?”

„Strasznie długo chciałam, by moje życie całkowicie się zmieniło, a kiedy nareszcie ma to nastąpić, moja chęć ucieczki od wszystkiego zaczyna słabnąć. Chyba właśnie dlatego ludzie tak długo pozostają w tym poczuciu beznadziei, wiesz? Łatwiej jest trwać w tym, co znajome.”

Uwielbiam to uczucie, gdy kończę czytać jakąś książkę i zamykając ją mogę powiedzieć, że w pełni...

„- Jestem dziewczyną – powiedziałam. – Osobą.
- Jesteś jednym i drugim albo ani jednym, ani drugim. Jesteś historią, ale to nie czyni Cię mniej prawdziwą.”

Długo zastanawiałam się jakie inne słowo pasowałoby do tej książki, ale chyba żadne nie określi jej lepiej niż „dziwna”. Dziwna na tyle, że jednocześnie rozumiem osoby, które się nią zachwycają i te, którym do zachwytów daleko.

Główna bohaterka – siedemnastoletnia Alice – większość swojego życia spędziła uciekając wraz z mamą przed prześladującym je pechem. Gdy kobiety otrzymują list z informacją, że w Hazel Wood zmarła babcia Alice (autorka sławnej i mrocznej książki „Opowieści z Uroczyska” - Althea Proserpine), jej mama – Ella – będąc pewną, że wraz ze śmiercią Althei skończy się również ich pech – postanawia, że osiedlą się w Nowym Jorku i tam ułożą sobie życie. Przez kilka pierwszych miesięcy nic nie zapowiada większych kłopotów, aż nagle pewnego dnia Alice wraca do domu i odkrywa, że jej mama została porwana i jedyną wiadomość jaką zdążyła jej zostawić, to żeby trzymała się z daleka od Hazel Wood. Jak się pewnie każdy domyśla – pierwsze, co postanawia bohaterka, to dotarcie tam za wszelką cenę, by uratować swoją mamę. Czy jej się to uda – przekonajcie się sami.

Muszę powiedzieć, że wiele czynników złożyło się na to, że ta powieść była bardzo intrygująca. Jednym z nich jest fakt, że kręciła się ona wokół postaci, której przez większość czasu fizycznie tam nie było i wokół książki, która została wycofana z obiegu, przez co jej zdobycie graniczyło z cudem. Oprócz tego przedstawiona tu historia owiana była tajemnicą, co sprawiało, że z zainteresowaniem przewracałam kolejne strony, by w końcu dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi.
I choć jest to książka fantasy (wyjątkowo osobliwa, nawet jak na ten gatunek ;) ) – to, co stanowi jej oś, można odnieść do sytuacji, która zdarza się w prawdziwym życiu. Mowa tu o próbie odwrócenia losu, wyrwania się z życia, które zaplanował dla nas ktoś inny i o walce o to, by móc żyć tak, jak my tego chcemy, zamiast odgrywać tylko jakąś narzuconą nam rolę.
Dodatkową atrakcją były tutaj znajdujące się przed każdym rozdziałem obrazki, które oprócz upiększenia książki, stanowiły nawiązanie do tego, co się w danym rozdziale wydarzy. To również zwiększało zainteresowanie i budziło ciekawość odnośnie tego, jaką rolę będą miały takie rzeczy jak na przykład klatka dla ptaków, czy przewrócony kieliszek do wina.

Szczerze mówiąc przeczytałam sporo powieści z gatunku fantasy, więc nadprzyrodzone rzeczy mi nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie – bardzo je lubię, ale... Z reguły każdym wymyślonym światem rządzą jakieś zasady, natomiast tutaj jakby ich nie było i wydarzyć się mogło dosłownie wszystko. Dla wielu na pewno będzie to ogromną zaletą, ponieważ dzięki temu czytelnika czeka wiele zaskoczeń, niemniej jednak mnie z jakiegoś powodu niezupełnie się to podobało. Może dlatego, że czasami się gubiłam (również dlatego, że autorce zdarzało się skakać po wątkach), przez co ciężko mi było dać się całkowicie pochłonąć tej powieści.
To, co również wyróżnia tę książkę na tle innych, które czytałam z tego gatunku – to brak wątku romantycznego. A czy jest to wada, czy zaleta – niech każdy oceni to indywidualnie według swojego gustu i swoich potrzeb. ;)

A jeśli chodzi o mój największy zarzut do tej książki… Przeszkadzały mi obecne w niej wulgaryzmy, gdyż są one czymś, czego w książkach dla młodzieży nie toleruję, w żadnej ilości. Zdaję sobie sprawę z tego, że młodzież czasami odzywa się o wiele gorzej, niż zostało to tutaj ukazane i że u niektórych niestety zdarza się to co drugie słowo… Ale dla mnie to właśnie powód, dla którego tym bardziej nie należy tego promować.

Przeszkadzało mi też jeszcze kilka innych, drobnych rzeczy. Drobnych na tyle, że żadna z nich sama w sobie nie popsułaby mi odbioru całej książki, ale wszystkie razem już w pewnym stopniu to zrobiły. Dla przykładu podam dwie z tych rzeczy:
1. Córka mówiąca do swojej mamy po imieniu… Co dla mnie jest oznaką braku szacunku.
2. Alice wspominająca, że jako dziesięciolatka wiedziała co oznacza słowo „przedawkować” i robiła swojej mamie martini. Chyba zgodzicie się ze mną, że jest to dziwne?

Jednak mimo moich zastrzeżeń uważam, że jest to lektura godna uwagi ze względu na to, że wprowadza do gatunku (i w ogóle do literatury) coś nowego. Myślę również, że jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którzy lubią baśniowe (i przy tym odrobinę mroczne) klimaty.

Na koniec chciałabym zaznaczyć, że pomimo tego, że książka nie do końca wpasowała się w mój gust – nie żałuję spędzonego z nią czasu i jestem ciekawa kolejnego tomu, dlatego też po dłuższym zastanowieniu przyznaję ocenę 7/10. :)

P.S: Potraficie sobie wyobrazić, że idziecie po ulicy i spotykacie na przykład Calineczkę? Naszą Alice spotkało coś podobnego, z tym, że napotkana przez nią postać nie była tak urocza jak ta stworzona przez Andersena… A skoro już przy tym jesteśmy – ja chyba po prostu wolę takie baśnie w stylu Andersena właśnie, więc może też dlatego ta odsłona baśniowości nie do końca mnie oczarowała. Nie znaczy to jednak, że Was nie oczaruje całkowicie, więc (jeśli lubicie ten gatunek lub po prostu zaciekawił Was opis) zachęcam do tego, byście sami sprawdzili, jakie wrażenie „Hazel Wood” zrobi na Was. :)

„- Jestem dziewczyną – powiedziałam. – Osobą.
- Jesteś jednym i drugim albo ani jednym, ani drugim. Jesteś historią, ale to nie czyni Cię mniej prawdziwą.”

Długo zastanawiałam się jakie inne słowo pasowałoby do tej książki, ale chyba żadne nie określi jej lepiej niż „dziwna”. Dziwna na tyle, że jednocześnie rozumiem osoby, które się nią zachwycają i te, którym do zachwytów...

Wyjątkowo zabawny, uroczy, ciekawy i oryginalny – tak podsumowałabym ten tytuł. :)

„Cynamon, chłopaki i ja” to książka opowiadająca o losach piętnastoletniej Victorii King, która zmaga się z nietypową przypadłością. Otóż - dziewczyna jest w stanie przeskakiwać do jakiegoś równoległego świata. Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie do tego momentu brzmi to super. Największy problem polega jednak na tym, że Vicky tego nie kontroluje. Nieważne, czy dziewczyna jest w domu, w szkole, czy w trakcie rozmowy – w każdej chwili może przeskoczyć. Jedynym ostrzeżeniem jest pojawiający się chwilę wcześniej zapach cynamonu i już – Vicky znajduje się w zupełnie innej rzeczywistości, w której na przykład jej najlepszą przyjaciółką jest Claire, czyli dziewczyna, której ona tak naprawdę nie znosi.

„Jak to ładnie mówi moja babcia? „Życie jest czasem jak drabinka do kurnika. Zasrane od góry do dołu”. Trudno nie przyznać jej racji.”

Muszę powiedzieć, że ta książka okazała się dla mnie jednym wielkim (pozytywnym) zaskoczeniem. Podczas czytania uśmiech praktycznie nie schodził mi z twarzy, a była to zasługa dwóch czynników. Po pierwsze – główna bohaterka ma naprawdę wyjątkowe usposobienie, a jej sposób prowadzenia nas przez całą historię bardzo przypadł mi do gustu i cały czas podtrzymywał moje zainteresowanie tym, co się dalej wydarzy. Po drugie – rodzina Vicky jest absolutnie zwariowana, więc czytanie o niej było dla mnie niewymowną uciechą. :) Ekscentryczni dziadkowie (których Vicky określiłaby mianem zdrowo kopniętych), przebojowa mama i zajmująca się dziwnymi wynalazkami ciotka, która stylem ubierania się przypomina Bellatriks Lestrange z „Harrego Pottera” – to gromadka, z którą nie można się nudzić.

Kolejna rzecz, która bardzo mnie zaskoczyła, to sprawa tych przeskoków między paralelnymi światami. Myślałam, że będą one jedynie urozmaiceniem fabuły, a co za tym idzie, że będą służyły tylko rozrywce, tymczasem ich obecność zapewniała również pobudzenie szarych komórek. ;) Okazało się bowiem, że te przeskoki stanowią fundament pod wiele ciekawych rozważań natury egzystencjalnej, oczywiście w bardzo lekkim wydaniu, gdyż jest to powieść dla młodzieży, ale mimo wszystko. Dzięki tej książce – tak jak bohaterka – zaczęłam zastanawiać się: co decyduje o tym, że jesteśmy tacy, jacy jesteśmy i że nasze życie toczy się tak, a nie inaczej? Które decyzje i wybory mają znaczący wpływ na przebieg tego życia? Czy gdybyśmy zmienili chociaż drobny szczegół w naszej przeszłości, to otrzymalibyśmy zupełnie inny scenariusz? I ile różnych scenariuszy oferowało nam życie? Takie i jeszcze inne pytania pojawiły się w książce właściwie tylko kilkukrotnie, ale w głowie zostawały na dłużej i skłaniały do różnych przemyśleń, a tego się po tej książce nie spodziewałam. Niemniej jednak bardzo lubię takie niespodzianki i myślę, że należy się autorce uznanie za to, że oprócz rozrywki chce dać młodzieży coś więcej. :)

Książka (jak na dobrą młodzieżówkę przystało) porusza również temat pierwszych miłości i rozterek z nimi związanych, ale i to robi w sposób nieoczywisty. Pokazuje na przykład, że czasami nie zakochujemy się w konkretnym człowieku, a jedynie w naszym wyobrażeniu o nim. Oprócz tego zwraca nam uwagę na to, że pozory bywają mylące, dlatego też nie należy nikogo zbyt pochopnie oceniać. Ukazuje również, że każdemu należy dać szansę, by on sam pokazał nam jakim jest człowiekiem, bo jest to znacznie lepsze rozwiązanie niż przypinanie komuś łatek, czy sugerowanie się powszechną – i często krzywdzącą - opinią.

Podsumowując: jest to naprawdę świetna pozycja z literatury młodzieżowej i bardzo polecam ją miłośnikom tego gatunku. Nie ma się co dziwić, że ta powieść ma takie wysokie oceny, bo zdecydowanie wyróżnia się na tle innych historii i myślę, że nie pozwoli o sobie szybko zapomnieć.
Dodatkowo autorka zadbała o to, żeby czytelnik z niecierpliwością wyczekiwał kolejnego tomu, gdyż uchyliła rąbka tajemnicy odnośnie tego, co się w nim wydarzy. Teraz nie mogę się doczekać, aż „Cynamon, kłopoty i ja” trafi w moje ręce. :)

P.S: Ode mnie jeszcze jeden (bardzo subiektywny) plus za nawiązania do książki „Wielki Gatsby”. :)

Wyjątkowo zabawny, uroczy, ciekawy i oryginalny – tak podsumowałabym ten tytuł. :)

„Cynamon, chłopaki i ja” to książka opowiadająca o losach piętnastoletniej Victorii King, która zmaga się z nietypową przypadłością. Otóż - dziewczyna jest w stanie przeskakiwać do jakiegoś równoległego świata. Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie do tego momentu brzmi to super. Największy...

„- Podoba mi się jedna z teorii, która mówi, że jeśli chcemy zrozumieć śmierć, musimy się przyjrzeć narodzinom. (…) Kiedy jesteśmy w łonie matki, jest to dla nas cały świat. Nie mamy pojęcia, że od następnego etapu egzystencji dzieli nas zaledwie kilka centymetrów. (…) Może ze śmiercią jest tak samo. Może to jedynie kolejny etap życia. O kilka centymetrów stąd.”

Piękna, poruszająca i pouczająca – taka właśnie jest ta historia.

Historia pary nastolatków – Stelli i Willa, którzy poznają się w szpitalu. Pierwsze spotkanie tej dwójki nie należy do udanych, jednak mimo to dosyć szybko rodzi się między nimi nić porozumienia prowadząca do głębszego uczucia. Problem w tym, że nieuleczalna choroba, z którą oboje się zmagają, uniemożliwia im – w dosłownym tego słowa znaczeniu – zbliżenie się do siebie. Stellę i Willa zawsze musi dzielić bezpieczny dystans przynajmniej trzech kroków, a co za tym idzie – nie mogą oni pozwolić sobie na normalny związek. To ich jednak nie powstrzymuje i mimo ogromnego ryzyka – spędzają ze sobą dużo czasu. Do czego to doprowadzi i czy w takiej sytuacji bohaterowie mają szansę na szczęśliwe zakończenie – tego dowiecie się czytając tę książkę.

Ja po jej skończeniu mam w głowie tyle myśli, że aż nie wiem od czego by teraz zacząć. Idąc kluczem „kobiety mają pierwszeństwo” – zacznę od Stelli. Jest to taka bohaterka, która może nam otworzyć oczy i czegoś nas nauczyć. Dziewczyna mierzy się z okropną chorobą, a mimo to nawet, gdy sytuacja całkowicie ją przytłacza – stara się myśleć pozytywnie, dostrzegać we wszystkim dobre strony i nie zaprzestawać walki o siebie.
Taka postawa zmusza nas do zatrzymania się i zastanowienia: czy ja wystarczająco doceniam swoje zdrowie? Czy wystarczająco o nie dbam? Czy korzystam w pełni z możliwości, jakie daje mi to zdrowie i w ogóle życie?
Co prawda Stella to tylko fikcyjna bohaterka, ale tacy ludzie jak ona istnieją naprawdę. Najlepszym przykładem jest chociażby Ania Dąbrowska – zwyciężczyni programu The Voice Kids, która również – jak książkowa bohaterka - choruje na mukowiscydozę, a mimo to wydaje się taką ciepłą i pełną energii osobą.
Proszę mi wybaczyć odejście na chwilę od omawianej książki, to wszystko przez emocje… ;) W każdym razie zmierzam do tego, że naprawdę bardzo podziwiam takie osoby, więc już od pierwszych stron poczułam sympatię dla Stelli.

Z kolei Will... Chociaż zmaga się z tą samą chorobą, jego sytuacja wygląda trochę inaczej i można powiedzieć, że pod względem postawy jest całkowitym przeciwieństwem Stelli, ale dzięki temu otrzymujemy ciekawy kontrast osobowości i możemy obserwować, jak jedno stopniowo zmienia się pod wpływem drugiego.

„Trzy kroki od siebie” to książka, która – tak jak się spodziewałam - przyniosła mi mnóstwo wzruszeń. Nie spodziewałam się jednak, że w historii o takiej tematyce znajdą się zabawne momenty, a jednak - za sprawą cudownych i barwnych bohaterów - tak się właśnie stało, dzięki czemu ta historia nie była przytłaczająca.

Trzeba też nadmienić, że książka poszerza wiedzę o tym, czym dokładnie jest mukowiscydoza i daje nam wgląd w to, jak wygląda życie z taką chorobą. Jeśli ktoś już się tym kiedyś zainteresował, to możliwe, że nie znajdzie tu niczego nowego, ale nie zapominajmy, że jest to książka dla młodzieży, a ta grupa może nie zdawać sobie sprawy z tego, jak to wszystko wygląda, więc dobrze, że powstają historie takie jak ta, które uświadamiają i uczą empatii.

Bardzo poruszyło mnie również pokazanie, że bez względu na to, czy jesteśmy chorzy, czy jesteśmy zdrowi – nasze dni w jakimś sensie i tak są policzone i nigdy nie wiemy kiedy się zakończą, więc powinniśmy z nich jak najlepiej korzystać, póki możemy.

Ponadto książka ukazuje, że czasami tak bardzo skupiamy się na sobie; na swoich problemach i uczuciach, że nie dostrzegamy z czym zmagają się ludzie wokół nas, w tym nasi najbliżsi. To skłania do rozważenia, czy aby przypadkiem my sami również nie popełniamy tego błędu.

Jedyny zarzut jaki miałam do tej powieści to taki, że mogłaby ona być dłuższa, bo niekiedy miałam wrażenie, że za szybko to wszystko się potoczyło... Jednak na koniec przeczytałam, że książka powstała na podstawie scenariusza, więc pod tym względem autorka pewnie miała jakieś ograniczenia, zatem z czystym sumieniem daję 10/10.

Na koniec jeszcze jedna kwestia, która bardzo mnie poruszyła… Dodaję ją w formie cytatu, gdyż jest on bardzo wymowny i lepiej tego nie ujmę:

„ – Patrzę na Ciebie i myślę, że… Wszyscy mówili, że nie dożyjesz… - Potrząsa głową i z mokrymi od łez oczami obejmuje moją twarz. – A jednak jesteś. Zobacz, jak wyrosłaś. I jaka jesteś piękna. Cały czas im udowadniasz, że się mylili.”

Polecam z całego serca! Uprzedzam jednak, że końcówka to istny emocjonalny rollercoaster. ;)

„- Podoba mi się jedna z teorii, która mówi, że jeśli chcemy zrozumieć śmierć, musimy się przyjrzeć narodzinom. (…) Kiedy jesteśmy w łonie matki, jest to dla nas cały świat. Nie mamy pojęcia, że od następnego etapu egzystencji dzieli nas zaledwie kilka centymetrów. (…) Może ze śmiercią jest tak samo. Może to jedynie kolejny etap życia. O kilka centymetrów stąd.”

Piękna,...

„Na nic się nie przyda człowiekowi pozyskać cały świat, jeśliby miał utracić własną duszę (…).”

„Siedmiopiętrowa góra” to opowieść o długiej drodze do odnalezienia Boga. Przedstawia nam ona historię człowieka, który nie tylko przeszedł od bycia ateistą do bycia wierzącym, ale również skończył w zakonie katolickim, mimo tego, że kiedyś samo słowo „katolik” budziło w nim niechęć, czy nawet strach. Tym człowiekiem jest sam autor – Thomas Merton, urodzony w roku 1915.

A o czym między innymi opowiada jego książka?
O tym, że do pełni szczęścia nigdy nie wystarczą jedynie dobra materialne i że największe przyjemności to te, które nie mają nic wspólnego z pieniędzmi.
O tym, że to, jak potoczy się nasze życie – często w dużym stopniu zależy od tego, kogo spotkamy na swojej drodze.
O tym, że nikt nie może żyć samotnie i tylko dla siebie samego, bo w mniejszym lub większym stopniu losy ludzi są ze sobą połączone i chociażby z tego względu powinniśmy czynić i szerzyć dobro i wzajemnie podążać do pokoju, a nie do wojny.
O tym, że Bóg nakazał kochać nawet swoich nieprzyjaciół nie dla własnej korzyści, a jedynie dla naszego dobra, by nie zatruwała nas nienawiść.
O tym, ze wielu wyraża powątpiewanie w istnienie Boga jako argument podając, że przecież na świecie jest tak wiele zła, a bardzo mało osób patrzy od drugiej strony – że dowodem na istnienie Boga może być chociażby fakt, że mimo tak wielu lat pełnych grzechu - na tym świecie wciąż przeważa dobro.
W książce znalazło się również trafne spostrzeżenie, że każda religia prowadzi do Boga i tym się jedynie między sobą te religie różnią, że prowadzą nas innymi drogami. To tylko podkreśla, że nie powinniśmy pozwalać, by poróżniło nas coś takiego jak inne wyznanie.
A te wszystkie wspomniane wyżej rzeczy to jedynie kropla w morzu. Mogłabym wymienić jeszcze bardzo wiele poruszonych tu ważnych kwestii, bo w tej książce wartościowe fragmenty zaznaczałam wręcz jak szalona. ;)

„Logika światowego powodzenia polega na urojeniu; na tej dziwnej pomyłce, że nasza doskonałość zależy od myśli, opinii i poklasku innych ludzi. Dziwne to istnienie, doprawdy, żyć zawsze w wyobraźni kogoś innego, jak gdyby to było jedyne miejsce, gdzie można wreszcie uzyskać rzeczywistość!”

To, co niewątpliwie jest jedną z największych zalet tej powieści - to jej autentyczność. Thomas Merton mówi wprost o swoich wzlotach i upadkach i nie boi się przyznania do błędów i do grzechu. Dla przykładu – prowadzi on rozważania mające na celu wyjaśnienie dlaczego komunizm jest zły, a jednocześnie przyznaje, że sam kiedyś za komunistę się uważał.

Muszę jednak ostrzec, że nie jest to książka, którą czyta się łatwo i szybko. Wymaga ona od nas dużego skupienia, by w pełni zrozumieć wszystko, co autor chce nam przekazać.
Jednakże gdy już nasza uwaga całkowicie skupi się na książce – pomoże nam ona lepiej zrozumieć kwestie związane z wiarą i religijnością i niejednej rzeczy nas nauczy.
Ponadto niektóre fragmenty dotyczące wiary można odnieść do wielu różnych spraw, co daje szerokie pole do przemyślenia i zinterpretowania ich na swój sposób.

Pod względem przekazu ta powieść niewątpliwie zasługuje na najwyższą notę, aczkolwiek obiektywnie nie mogłabym jej przyznać, gdyż zdarzały się w niej nużące momenty. Było tu również trochę takich kwestii, które stały w sprzeczności z tym, co sama uważam, ale to normalne, bo chyba nie ma na świecie takich ludzi, którzy zgadzaliby się we wszystkim. Mimo to sądzę, że zawsze dobrze jest poszerzyć swoje horyzonty i poznać inne niż nasze spojrzenie.
Ostatecznie nie przyznaję żadnej oceny, ale tylko dlatego, że nie czuję się upoważniona do oceniania takiego dzieła. W dodatku z tym gatunkiem mam do czynienia po raz pierwszy, więc nie mam tej książki z czym porównać. Niemniej jednak uważam, że jest to pozycja, z którą warto się zapoznać. Autor poruszył naprawdę wiele spraw, które zmuszały do zastanowienia nie tylko nad moim własnym postępowaniem, ale również nad postępowaniem całej naszej populacji.
Trzeba też oddać Mertonowi, że naprawdę pięknie opowiada nam w tej książce o Bogu i ogólnie o sprawach związanych z wiarą. Na swoim przykładzie mogę powiedzieć, że nawet jeśli nie jest się osobą aż tak religijną jak on – odczuwa się szacunek dla jego postawy. A skoro już jesteśmy przy szacunku, to naszła mnie taka myśl, że to jeden z nielicznych przypadków, kiedy mogę się zgodzić z rekomendacjami znajdującymi się na okładce. Pierwsza z nich mówi o tym, że jest to dosłownie i w przenośni odyseja duszy, a druga, że wielu przyjmie tę opowieść z podziwem i szacunkiem.

A komu polecam tę opowieść? Myślę, że przede wszystkim ludziom, którzy są otwarci. Bez względu na to, czy jesteś wierzący czy nie – jeśli jesteś otwarty na możliwość poznania nowej perspektywy – myślę, że znajdziesz tu coś dla siebie.

Mnie w tej książce chyba najbardziej poruszył wiersz, który autor napisał dla swojego brata. Oczywiście doprowadził mnie nim do łez.
Oprócz tego udało się również autorowi mnie rozbawić i to nie raz, bo zdarzały się takie fragmenty jak:
„Zapisałem się także do drużyny biegów przełajowych. To, że mnie tam chętnie przyjęto, jest wystarczającym wytłumaczeniem, dlaczego byliśmy w tym sporcie najgorszą studencką drużyną w całej wschodniej Ameryce.” :)

Dodatkowo historia Thomasa Mertona pokazuje nam, że coś, co dla jednego jawi się jako więzienie – dla drugiego może być całkowitym przeciwieństwem, czyli czymś, dzięki czemu poczuje się wolny. Zrozumienie tego, a co za tym idzie – zrozumienie dlaczego ktoś decyduje się pójść do zakonu, to kolejna rzecz, którą dała mi ta książka.

Bardzo się cieszę, że dostałam możliwość przeczytania „Siedmiopiętrowej góry” i za to serdecznie dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka. :)

„Szatan nie jest głupcem. Może doprowadzić ludzi do takich uczuć wobec nieba, jakie powinni mieć wobec piekła. Może wzbudzić w nich taką obawę łaski, jakiej wcale nie odczuwają wobec grzechu. A dokonuje tego nie światłem, lecz ciemnością, nie tym, co rzeczywiste, ale cieniem, nie jasnością i treścią, ale marzeniami i tworami psychozy. A ludzie wykazują taką słabość intelektualną, że lada zimny deszcz wystarcza, aby przeszkodzić im w znalezieniu prawdy o jakiej bądź sprawie.”

„Na nic się nie przyda człowiekowi pozyskać cały świat, jeśliby miał utracić własną duszę (…).”

„Siedmiopiętrowa góra” to opowieść o długiej drodze do odnalezienia Boga. Przedstawia nam ona historię człowieka, który nie tylko przeszedł od bycia ateistą do bycia wierzącym, ale również skończył w zakonie katolickim, mimo tego, że kiedyś samo słowo „katolik” budziło w nim...

„Gdyby zawsze wszystko szło zgodnie z planem, nikt by się specjalnie nie wysilał.”

Niby nie ocenia się książki po okładce… Jednak gdy zobaczyłam tego kota machającego do mnie łapką – po prostu musiałam mieć ten tytuł w swojej biblioteczce. I kolejny raz dostaję dowód na to, że bycie okładkową sroką popłaca, bo dzięki temu można poznać naprawdę wiele wyjątkowych historii. Jedną z nich jest właśnie ta ukryta za tytułem „Cuda za rogiem”.
A o czym ona opowiada?

Pewnego dnia – a właściwie pewnej nocy – trójka złodziei szuka kryjówki i tym samym trafia do opuszczonego domu, w którym kiedyś znajdował się sklep wielobranżowy. Kiedy Atsuya, Shota i Kohei przeszukują budynek, dzieje się coś niezwykłego – ktoś przez otwór w rolecie wrzuca do sklepu list. Złodzieje z początku wpadają w panikę, gdyż podejrzewają, że namierzyła ich policja. Gdy jednak otwierają owy list, okazuje się, że jakaś młoda kobieta prosi w nim o radę. I to samo w sobie może nie byłoby takie dziwne, gdyż wygląda na to, że sklep wielobranżowy prowadził kiedyś pewien Pan Namiya, który słynął z udzielania ludziom rad. Co jest zatem najdziwniejsze? A no to, że list, który wpadł do sklepu – pochodzi z przeszłości.

„Jest jedna rzecz, którą zrozumiałem, czytając o problemach przez te wszystkie lata. Często pytający już ma odpowiedź. Chce się tylko upewnić, że myśli właściwie.”

„Cuda za rogiem” to książka podzielona na pięć części, z których każda dotyczy innego bohatera. Wspólnym mianownikiem tych bohaterów jest to, że kiedyś napisali do Pana Namiya list z prośbą o radę. Nie jest to jednak jedyna łącząca ich rzecz, ale o tym co jeszcze mają ze sobą wspólnego – musicie przekonać się sami. ;)

Muszę powiedzieć, że bardzo zaskoczyła mnie ta powieść. Patrząc na okładkę i opis spodziewałam się raczej wesołej lektury, tymczasem częściej niż wesołość – wywoływała ona we mnie zadumę, wzruszenie albo smutek. Traktuje ona bowiem o postawionych w ciężkich sytuacjach ludziach, którzy muszą dokonać wyjątkowo trudnych wyborów. Przyznaję, że nie z każdym wyborem bohaterów się zgadzałam, ale to nie odebrało mi przyjemności z czytania, bo mimo wszystko w jakimś stopniu byłam w stanie ich zrozumieć.

W książce „Cuda za rogiem” najbardziej spodobało mi się pokazanie, że zawsze warto wyciągnąć do kogoś pomocną dłoń lub spróbować komuś coś doradzić. Bo tak naprawdę najważniejszym nie jest to, czy Twoja rada rozwiąże czyjś problem… Liczą się chęci i fakt, że jesteś tutaj i poświęcasz czas drugiemu człowiekowi. To jest najważniejsze – byśmy byli dla siebie życzliwi i gotowi wzajemnie się wysłuchać i wesprzeć. Byśmy nie myśleli tylko o sobie, a zwracali uwagę na człowieka obok.
Chyba każdy zgodzi się ze mną, że jest to piękne przesłanie. Chociaż nie jedyne.
Mam wrażenie, że ta historia niesie ze sobą również taki morał, że oczywiście w życiu trzeba walczyć o swoje szczęście, ale nie można przy tym zapominać o innych ludziach. I że tak naprawdę nigdy nie wiadomo jak nasze wybory wpłyną na życie innych, więc każdą decyzję powinniśmy dokładnie przemyśleć.
Ta historia pokazuje też, że ze zwykłej rozmowy może wyniknąć wiele dobrego, bo jedna osoba będzie miała kogoś, kto ją wysłucha, a druga osoba (tutaj: poproszona o radę) poczuje się potrzebna. A przecież każdy z nas chce czuć się potrzebny i każdy czasem potrzebuje się wygadać. A do jednego i do drugiego potrzebni są inni ludzie, więc nie powinnyśmy się na nich zamykać.

„(...) być może właśnie tak dochodzi do rozstania. Nie ma jednego jasnego powodu. Gdzieś w sercu następuje pęknięcie, a potem wymyśla się różne wymówki, nagina fakty.”

Bardzo ciekawa była podróż, w którą mnie zabrał ten tytuł, więc zachęcam, byście i Wy się w tę podróż wybrali, jeśli do tej pory tego nie zrobiliście.
I podobnie jak w przypadku „Księgi snów” – jeśli kogoś będzie zniechęcała kategoria „literatura obyczajowa, romans” to uprzedzam – tutaj nie ma żadnego romansu. ;) Myślę, że dla tego tytułu bardziej odpowiednią kategorią byłaby po prostu „literatura współczesna”.

A zmierzając do końca wspomnę jeszcze o dwóch rzeczach, których właściwie nie mogę uznać za wady (bo bez nich ta książka nie byłaby taka, jaka jest), ale mimo wszystko mi one przeszkadzały. Pierwsza – przeskoki czasowe między przeszłością a teraźniejszością sprawiały, że czasami się gubiłam w tym, co się kiedy dzieje. A druga rzecz – jeśli ktoś z japońskimi imionami nie miał dotąd do czynienia (tak jak ja) to w pewnych momentach może mu być ciężko pamiętać kto jest kim. ;)

Mimo to polecam ten tytuł każdemu, kto nie ma problemu z czytaniem o rzeczach, które wydają się niemożliwe, bo jak sam tytuł wskazuje – czekają tu na nas cuda. :)

„Po drodze napotkacie wiele trudności. Dlatego właśnie uważam, że rodzina w takiej sytuacji powinna trzymać się razem. (…) Jeśli rodzina popłynie razem na jednej łodzi, możliwe, że szczęśliwie zawinie do portu.”

P.S: Pytanie do osób, które już czytały „Cuda za rogiem” – czy Was też tak bardzo poruszyła i skłoniła do refleksji ostatnia strona tej powieści?

„Gdyby zawsze wszystko szło zgodnie z planem, nikt by się specjalnie nie wysilał.”

Niby nie ocenia się książki po okładce… Jednak gdy zobaczyłam tego kota machającego do mnie łapką – po prostu musiałam mieć ten tytuł w swojej biblioteczce. I kolejny raz dostaję dowód na to, że bycie okładkową sroką popłaca, bo dzięki temu można poznać naprawdę wiele wyjątkowych historii....