Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow

Świetna, dowcipna (czasem czarny humor), mimo porównań do Harry'ego Pottera, książka jest niesamowicie świeża i pomysłowa, fabuła zaskakująca, świat świetnie skonstruowany. Postać głównej bohaterki bardzo fajna, momentami bardzo wzruszająca. Za postać Jupitera i Fenestry daję jedenaście gwiazdek. Ogólnie brawo, brawo!

Świetna, dowcipna (czasem czarny humor), mimo porównań do Harry'ego Pottera, książka jest niesamowicie świeża i pomysłowa, fabuła zaskakująca, świat świetnie skonstruowany. Postać głównej bohaterki bardzo fajna, momentami bardzo wzruszająca. Za postać Jupitera i Fenestry daję jedenaście gwiazdek. Ogólnie brawo, brawo!

Pokaż mimo to

Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow jest debiutem książkowym Jessica Townsend, po którą sięgnąłem zaciekawiony jaka historie dostanę. Jest moim zatem pierwszym spotkaniem z twórczością autorki. Po przeczytanym opisie spodziewałem się po niej fantastycznych przygód tytułowej bohaterki i sporej ilości akcji. Oczekiwania miałem spore, lecz nie opuszczały mnie przed czytaniem obawy, bo zawsze sięgając po nowego autora takie posiadam. Zapowiadało się intrygująco i taką historie chciałem otrzymać od debiutującej autorki w powieści dla młodzieży.
Rozpoczyna się wszystko w Szakalinie, gdzie mieszka ze swoją rodziną Morrigan Crow. Zazwyczaj odsunięta od wszystkiego i nawet rodzina tylko czeka na ostateczne rozwiązanie w dniu przesilenia. Z powodu przekleństwa staje się osobą, przez którą kanclerz stanu może mieć kłopoty i zazwyczaj kończy się wypłatą rekompensaty za poniesione krzywdy. Zmuszona przepraszać i pisać takie listy, chociaż w duchu uważa, ze nie zrobiła nic złego. Jednak w Dniu Ofert dostaje szansę na nowe życie za sprawą otrzymanego zaproszenia i wraz z Jupiterem Northem przybywa do krainy Wolnego Stanu, oby odkryć wiele tajemnic i przeżyć fantastyczne przygody.

W pierwszych rozdziałach zostałem wrzucony do świata wykreowanego przez autorkę bez wyjaśnienia w sam środek. Można było trochę pogubić się na samym początku, ale po kolejnych rozdziałach historia zaczynała wciągać coraz bardziej. Trafiamy do Wolnych Stanów do starego hotelu prowadzonego przez Jupitera Northa skrywającego wiele tajemnic i spotykamy ich mieszkańców. W tym miejscu poznajemy niezwykłego magnifikota Fenestrę, karła wampirzego Franka, Madam Chandę i wielu innych jego mieszkańców. Morrigan po wcześniejszych przejściach ma obawy nie tylko przed miejscem, w którym znajduje się, ale również przed tym co może czekać ją w tym miejscu. Autorka przedstawiła i stworzyła fantastyczny świat dziwów i zaludniających jego ciekawych postaci. Dostajemy niezwykły pociąg poruszający się wszędzie, parasolejkowa komunikacje miejską, zawody smoków, walki centaurów i trolli, pojawiają się zombie, wiedźmy, cmentarze i wiele jeszcze innych atrakcji jakie przygotowała dla nas Jessica Townsend. Czasami robi się niepokojąco przy pojawieniu się mrocznych sił, ale nie brakuje zabawnych sytuacji i wielu przygód bohaterów jakie otrzymujemy w czasie czytania.

Postacie stworzone przez autorkę zostały zarysowane świetnie i wypadły pod względem psychologicznym bardzo dobrze. Morrigan Crow to dziewczynka, która boi się, że nie posiada żadnego talentu. Pomimo swych obaw i problemów jest intrygującą postacią, którą można polubić od samego początku i kibicować jej w czasie niebezpiecznych chwil. Bardzo przypadła mi również postać magnifikota Fenestrę. Fenia jak zwracają się do niej przyjaciele opiekuje się hotelem i staje się jedną z wspaniałych bohaterów powołanych na kartach tej książki. Twarda z niej zawodniczka, lecz dla przyjaciół gotowa do poświęceń. Nie tylko może podobać się, ale uwielbiałem ją za każdym razem jak tylko pojawiała się. Karzeł wampirzy lub wampir karłowaty nazwiskiem Frank opowiadał historie i śpiewał i zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie. Można go polubić i poczuć nic sympatii do niego. Przyjaciel bohaterki Hawthorne jest nie tylko jej towarzyszem, lecz wspiera wiele razy Morrigan podczas przygód. Bardzo fajna postać jaką dostałem od autorki. Nie mogło zabraknąć głównego przeciwnika naszej bohaterki. Gotowego na wszystko, aby tylko dopiąć celu jaki sobie założył. Posiadający mroczne sługi wzbudzające przerażenie, gdy tylko pojawią się, jak główny czarny charakter swoim pojawieniem się strach. Oprócz tego dostajemy wiele różnych ciekawych postaci drugoplanowych i trzecioplanowych. Niektóre wzbudzają sympatie, inne pewną niechęć, a reszta ma do odegrania rolę w historii. Autorka stworzyła ciekawych bohaterów posiadających głębie i nie papierowych. Relacje pomiędzy nimi zostały oddane bardzo dobrze. Nie brakuje w nich pewnych emocji i poważnych tonów, kiedy robi się mrocznie. Dialogi zostały napisane świetnie, bywają emocjonujące, pełne napięcia i humoru. Czyta się je znakomicie i nic w nich nie przeszkadza w lekturze.

Książka Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow jest skierowana do młodszego czytelnika, który dostaje niesamowitą historie. Podczas czytania rzuca się w oczy i przychodzi na myśl inny sławny cykl o Harrym Potterze, bo otrzymujemy bohaterkę skrywającą tajemnice, pojawiają się próby, niezwykłe przygody, arcyważny wróg dysponujący wielką mocą i na końcu odkrywamy prawdę o Morrigan. Pomimo pewnych wziętych z niego schematów autorka tworzy własny magiczny świat, gdzie wszystko oparte jest na tajemniczej energii wunder wykorzystywanej w wielu celach. Poznajemy pokrótce legendy dotyczących Wolnych Stanów o wundermistrzu i powstaniu samego miasta. Oprócz tego ciekawie wypadają próby jakie przechodzi Morrigan. Każda z nich bywa emocjonująca i niebezpieczna. W krainie do której trafia dzieci są poddawane próbie, aby odkryć ich dary zwane tutaj drygiem. Kto jakim dysponuje. Pomiędzy próbami nie brakuje wielu przygód, humoru lub psikusów, które powodują pojawienie się zabawnych sytuacji. Wraz ze swoim kolegą Hawthorne mają wiele pomysłów na spędzenie czasu. Jeżeli chodzi o mroczniejszy aspekt historii znajdziemy kilka takich scen wywołujących dreszczyk strachu, ale nie uświadczymy tutaj bardzo mrocznego klimatu. Widać do kogo jest skierowana książka od samego początku. Adresatem jest młody czytelnik, który dostaje fantastyczny świat i ciekawych bohaterów. Wszystko zostało napisane w sposób stonowany przez autora bez jakiś mocniejszych scen, ale za to nie brakowało w niej dawki humoru, niezwykłych przygód i niebezpieczeństwa. .Zakończenie jest świetne i zostaje nam wiele wyjaśnione pod koniec.

Książka Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow jest miła odskocznią od wymagających lektur. Sięgając po nią nastawiałem się na przyjemne i lekkie czytadło dla młodego czytelnika, przy którym spędzę miło czas. Jednak po początku i kiedy przenosimy się do Wolnych Stanów akcja zaczyna ruszać z kopyta i niezwykła wyobraźnia autorki daje znać co otrzymamy. Wielkim dla mnie plusem jest humor i zabawne sytuacje, trochę niepewności bohaterki względem przejścia prób i wprowadzenia przeciwnika gotowego na wszystko, żeby spełnić swój plan. Podobało mi się wiele rzeczy tutaj. Przede wszystkim w swojej historii porusza tematykę przyjaźni, odrzucenia i walkę z przeciwnościami losu. Drugą sprawą są postacie magnifikota Fenestry, która początkowo wydaje się wojownicza i drapieżna, ale przy bliższym poznaniu jest kotem gotowym do obrony przyjaciół. Po prostu wspaniała postać wymyślona przez autorkę. Nawet karzeł wampirzy jako bohater jest ciekawy i jego czarny humor spodobał mi się. Książka napisana została przyjemnie, lekko i przystępnie. Autorka postawiła na akcję, dawkę humoru i zakręcone wydarzenia. Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow zaskoczyło mnie przyjemnie i bawiłem się podczas czytania świetnie. Chociaż skierowana do młodego czytelnika, to jednak nie było takie odczuwalne, bo czytało mi się świetnie i historia sprawiła mi sporo frajdy podczas czytania. Nie zawiodłem się i miło spędziłem przy niej czas. Udany debiut australijskiej autorki dla młodzieży, który sprawił, że chętnie sięgnę po kolejne tomy cyklu. Polecam wszystkim.

Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow jest debiutem książkowym Jessica Townsend, po którą sięgnąłem zaciekawiony jaka historie dostanę. Jest moim zatem pierwszym spotkaniem z twórczością autorki. Po przeczytanym opisie spodziewałem się po niej fantastycznych przygód tytułowej bohaterki i sporej ilości akcji. Oczekiwania miałem spore, lecz nie opuszczały mnie przed czytaniem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Kroczmy śmiało!”

Zaintrygowała mnie okładka i tytuł, więc postanowiłam spróbować. Jestem przyjemnie usatysfakcjonowana lekturą. Niby to nie było nic wielce odkrywczego, taki zlepek różnych motywów, które gdzieś już były, ale złożonych w naprawdę zgrabną, miło czytającą się całość.

Jedenastoletnia Morrigan jest przeklętym dzieckiem. Wszystkie nieszczęścia i nieprzyjemne zdarzenia, jakie się dzieją w jej rodzinnym Szakalinie, przypisywane są jej osobie, za co ojciec dziewczynki, wysoko postawiony kanclerz stanu, musi wypłacać wysokie rekompensaty, a biedna Morrigan nieustannie pisać listy z przeprosinami. W dodatku zbliża się Wieczór Przesilenia, który dla wszystkich przeklętych dzieci oznacza koniec żywota, a dla ich rodzin koniec problemów. Jednak kiedy nadchodzi Dzień Ofert, podczas którego rozstrzygają się dalsze losy młodych i zdolnych ludzi, życie Morrigan również się odmienia, mimo iż nic na to nie wskazywało…

Można by powiedzieć, jak wspomniałam wcześniej, ze to wszystko już gdzieś było. Magiczna kraina, latające parasolki, próby, wyjątkowe dziecko, które nie wie, że jest wyjątkowe, a jest niezwykłe bardziej od innych, dzieciaki z różnymi talentami zwanymi tutaj „drygami”, postać Jupitera Northa jak żywcem z Akademii Pana Kleksa (o czym autorka mogła nie wiedzieć). Naprawdę dużo różnych skojarzeń przechodziło mi przez myśli, od Harrego Pottera po Mary Poppins (to przez te parasolki), ale jakoś nie odejmowało mi to chęci czytania, bo postać Morrigan, jej nowo poznani przyjaciele i wrogowie, oraz Jupiter byli świetni. Zapomniałam o magnifikocie! Fenestra była cudna. Była przyjaźń, była ładnie przedstawiona magiczna kraina – Nevermoor – barwna, z wundermetrem i parasolejką, była akcja, tajemnica, złoczyńca. Wszystko na swoim miejscu. I dochodzenie do tego, kim jest Morrigan i jaki ma dryg? To było najlepsze. I oczywiście magiczny wunder i Wundermistrz, o tym chciałabym wiedzieć więcej.

Książka miała to coś, ten klimat, który mnie złapał i nie wypuścił do samego końca. Z chęcią sięgnę po kolejną część. Polecam!

„Kroczmy śmiało!”

Zaintrygowała mnie okładka i tytuł, więc postanowiłam spróbować. Jestem przyjemnie usatysfakcjonowana lekturą. Niby to nie było nic wielce odkrywczego, taki zlepek różnych motywów, które gdzieś już były, ale złożonych w naprawdę zgrabną, miło czytającą się całość.

Jedenastoletnia Morrigan jest przeklętym dzieckiem. Wszystkie nieszczęścia i nieprzyjemne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to książka która na długo zostanie w mojej pamięci ale i tak miło się czytało.

Nie jest to książka która na długo zostanie w mojej pamięci ale i tak miło się czytało.

Pokaż mimo to

Baardzo przeciętna powieść. Niby porównywano ją do Harry'ego Pottera ale daleko jej do niej.

Baardzo przeciętna powieść. Niby porównywano ją do Harry'ego Pottera ale daleko jej do niej.

Pokaż mimo to

Książka była wspaniała! Miała (chyba) wszystkie cechy jakie powinna mieć książka, jeśli takie cechy istnieją. Była bardzo intrygująca i wciągająca. Świat w niej przedstawiony był tak perfekcyjnie stworzony, że nie zdziwiłabym się, gdyby tuż za rogiem była parasolejka, a maginifikoty chodziły ulicami miast :)
Sama Morrigan Crow jest jedyna w swoim rodzaju i już została moją przyjaciółką. Jest przesympatyczna i przeżywa tak wspaniałe przygody, że niejeden człowiek (i przede wszystkim miłośnik Harrego Pottera) będzie marzył o takich. Ja też już dołączyłam do tego licznego grona.
Ta powieść to nic dodać, nic ująć ARCYDZIEŁO. Poproszę więcej tak genialnych historii!

Książka była wspaniała! Miała (chyba) wszystkie cechy jakie powinna mieć książka, jeśli takie cechy istnieją. Była bardzo intrygująca i wciągająca. Świat w niej przedstawiony był tak perfekcyjnie stworzony, że nie zdziwiłabym się, gdyby tuż za rogiem była parasolejka, a maginifikoty chodziły ulicami miast :)
Sama Morrigan Crow jest jedyna w swoim rodzaju i już została moją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa pozycja. Większość recenzentów ocenia ją przez pryzmat Harrego Pottera co jest bardzo bardzo niesprawiedliwe. Spodobała mi się historia i tajemniczy dryg panny Crow który powoduje napięcie aż do ostatniej strony .

Bardzo ciekawa pozycja. Większość recenzentów ocenia ją przez pryzmat Harrego Pottera co jest bardzo bardzo niesprawiedliwe. Spodobała mi się historia i tajemniczy dryg panny Crow który powoduje napięcie aż do ostatniej strony .

Pokaż mimo to

„- Nie wiem, jak wygląda przyszłość, wiem, jak wygląda teraźniejszość.
- To chyba jak każdy, prawda?
- Zdziwiłabyś się.”

Lubicie od czasu do czasu przeczytać coś z literatury dziecięcej? Ja lubię, a przy tej konkretnej pozycji chwilami czułam się trochę tak, jakbym oglądała bajkę Disneya, co samo w sobie było cudownym przeżyciem dla osoby, która bajki Disneya kocha i ma nadzieję nigdy z nich nie wyrosnąć. Jeśli macie podobnie, a nie znacie jeszcze tego tytułu – musicie szybko to zmienić. :)

„Przypadki Morrigan Crow” to historia dziewczynki, nad której głową wiszą czarne chmury w postaci klątwy, która sprawia, że niektóre dzieci (urodzone tego samego, szczególnego dnia) umierają w dniu swoich jedenastych urodzin. Najgorsze jest jednak to, że powszechnie uważa się, że takie dzieci przynoszą pecha, więc Morrigan przez obcych traktowana jest jak wróg publiczny, a przez swoją rodzinę – jakby była kulą u nogi.
Na szczęście jednak – nadchodzi dzień, kiedy los w końcu się do Morrigan uśmiecha i zostaje ona zabrana z nieprzyjaznego dla niej Szakalina i razem z pewnym tajemniczym mężczyzną wyrusza do magicznego miasta zwanego Nevermoor. Tam Morrigan zamieszka w wyjątkowym hotelu Deukalion i dostanie możliwość dołączenia do pewnego prestiżowego Towarzystwa. Najpierw jednak dziewczynka będzie musiała przejść pomyślnie cztery próby, które będą wymagały od niej różnych umiejętności. Jak Morrigan sobie poradzi – tego dowiecie się, jeśli razem z nią wyruszycie w podróż do Nevermooru. :)

To, co bardzo mi się w tej książce podobało, to fakt, że wzbudzała we mnie różne emocje. Było mi smutno, gdy patrzyłam jak bezduszna wobec Morrigan była jej rodzina, cieszyłam się i śmiałam praktycznie za każdym razem, gdy na kartach powieści pojawiał się Jupiter North i wzruszałam, między innymi gdy za jego pomocą autorka poruszyła ważny temat, a mianowicie – że nie wszystko co ludzie mówią musi być prawdą i że nie możemy dać sobie wmówić jacy jesteśmy, bo tak naprawdę tylko my sami najlepiej to wiemy.
Na marginesie – Jupiter North to jedna z najlepszych postaci jakie poznałam w książkach. Uroczy i zakręcony mężczyzna, który skradł kawałek mojego serca, mimo tego, że jest rudy i ma mało atrakcyjny zarost. ;) Z chęcią przeczytałabym o nim (Jupiterze, nie zaroście) osobną historię, bo było mi go tutaj zdecydowanie za mało!
Wracając jednak do książki – niejednokrotnie mnie ona zaskoczyła. Domyśliłam się co prawda (i to dosyć szybko) kim jest pewien owiany tajemnicą, zły Wundermistrz, ale nie przewidziałam na przykład tego, jaki talent drzemie w głównej bohaterce, a także tego, co jest przyczyną tej wiszącej nad nią (i nad innymi dziećmi) klątwy. Po wszystkim doszłam do wniosku, że to przecież było oczywiste, niemniej jednak autorka potrafiła odwrócić moją uwagę innymi wątkami i przez to zafundowała mi prawdziwą niespodziankę. Do tego stopnia, że ostatnie 50 stron wbiłoby mnie w fotel, gdybym tylko jakiś miała. :)
Autorka urzekła mnie również pokazaniem czym jest prawdziwy dom. Bo nie są to żadne konkretne cztery ściany i nie zawsze jest to miejsce, w którym przychodzisz na świat. Dom to miejsce, gdzie czujesz się bezpiecznie i gdzie są ludzie, którzy się o Ciebie troszczą i na których zawsze możesz polegać. Taki piękny morał płynie z tej bajki.

A jedyne co mi przeszkadzało w trakcie jej czytania, to wrażenie, że autorka trochę zainspirowała się inną – bardzo popularną – serią. Mamy tutaj: wyjątkowe dziecko, które jest źle traktowane przez swoją rodzinę i w dniu jedenastych urodzin przychodzi jakiś obcy mężczyzna, by zabrać to dziecko do jakiegoś magicznego miejsca. W owym miejscu okazuje się, że istnieje na świecie człowiek tak zły, że wszyscy odczuwają strach na sam dźwięk jego imienia. Brzmi znajomo? Ja momentami miałam wrażenie, że czytam dziewczęcą wersję „Harrego Pottera”, zwłaszcza, że te wspomniane przeze mnie elementy nie były jedynymi, które skojarzyły mi się z historią od J.K.Rowling. Więcej ich jednak wymienić nie mogę, bo byłyby to już zbyt duże spoilery.

W każdym razie na szczęście ta powieść ma również dużo oryginalnych elementów (na przykład gadającego kota olbrzyma, który robił za pokojówkę i ochroniarza), dlatego też mogę powiedzieć, że w ogólnym rozrachunku jestem nią zachwycona. :)

„Przypadki Morrigan Crow” to książka skierowana do dzieci, ale jeśli lubicie historie przenoszące nas do zupełnie innych, magicznych światów – myślę, że podzielicie mój zachwyt bez względu na wiek. Historia, którą stworzyła Jessica Townsend jest jedną z tych, które zapewniają doskonałą rozrywkę i jednocześnie przekazują jakieś wartości, a to moim skromnym zdaniem jest najlepsza możliwa wizytówka. :)

„Teraz wszystko nabrało sensu. Jupiter zachowywał się jak król, jakby był otoczony niewidzialnym kloszem, zapewniającym mu ochronę przed całym złem. Wiedział, że gdzieś na świecie są ludzie, którzy go kochają i nigdy nie przestaną, cokolwiek się zdarzy.”

„- Nie wiem, jak wygląda przyszłość, wiem, jak wygląda teraźniejszość.
- To chyba jak każdy, prawda?
- Zdziwiłabyś się.”

Lubicie od czasu do czasu przeczytać coś z literatury dziecięcej? Ja lubię, a przy tej konkretnej pozycji chwilami czułam się trochę tak, jakbym oglądała bajkę Disneya, co samo w sobie było cudownym przeżyciem dla osoby, która bajki Disneya kocha i ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetny debiut. Niech nikogo nie zmyli opis porównujący Morrigan do Harrego.... Nic z tych rzeczy! Taka niepozorna ale szczwana bestia z taj Morrigan :) Nie mogę się doczekać kiedy dorwę drugą część :)

Świetny debiut. Niech nikogo nie zmyli opis porównujący Morrigan do Harrego.... Nic z tych rzeczy! Taka niepozorna ale szczwana bestia z taj Morrigan :) Nie mogę się doczekać kiedy dorwę drugą część :)

Pokaż mimo to

Bardzo się cieszę, że mogłam przeczytać „Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow”. Miałam pewne obawy, czy to na pewno jest lektura dla mnie. Okładka zapowiadała raczej książkę dla dzieci, a jestem czytelnikiem bardziej zaawansowanym wiekiem. Podobnie jednak było u mnie z Harrym Potterem. Nie rozumiałam tego szału, który rozpętał się wokół książki. I chociaż wtedy byłam młodsza, ta pozycja mnie nie zachęcała. Kiedy w końcu dałam się skusić, przepadłam, dosłownie. I tutaj miałam właściwie tak samo, ale sięgnęłam po książkę znacznie szybciej, pamiętając moją przygodę z Harrym. I jak było?

Morrigan Crow to pozornie zwyczajna dziewczynka, która mieszka w zwyczajnym, nudnym mieście. W mieście nie dzieje się nic nadzwyczajnego, oprócz jednej rzeczy. Mieszkają tam dzieci, które umierają w dniu swoich jedenastych urodzin. Nie, nie wszystkie dzieci. Tylko te wybrane, obarczone przy narodzinach klątwą przynoszenia pecha wszystkim dookoła. Morrigan urodziła się pod pechową gwiazdą, w pechowy dzień. Jakiekolwiek więc nieszczęście spada na miasto i jego mieszkańców, wina zawsze leży po stronie Morrigan. Za każdym razem musi wszystkich przepraszać, nawet, jeśli nie czuje się winna, nawet jeśli to drobiazg i faktycznie nie przyłożyła do tego ręki. Jej ojciec za każdym razem musi płacić odszkodowanie. A, że jest ważną osobą i ma dużo pieniędzy, mieszkańcy bez skrupułów wykorzystują biedną dziewczynkę. Obarczają ją coraz bardziej absurdalnymi przewinieniami (takimi, jak na przykład zmiana pogody), po to tylko, aby wyciągnąć od jej ojca pieniądze. Morrigan nie wierzy, albo nie chce wierzyć w to, że umrze, gdy skończy jedenaście lat, w Wieczór Przesilenia, kiedy zegar wybije północ. Nowa Era nadchodzi szybciej, niż wszyscy się spodziewali. Kiedy Morrigan z rodziną je pożegnalną kolację, dzieje się coś zaskakującego. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawia się w ich domu przedziwny jegomość, rudowłosy, ekscentryczny Jupiter North i składa dziewczynce niecodzienną propozycję. Chociaż zaskoczona i nie do końca przekonana, Morrigan się nie sprzeciwia. W dniu swoich jedenastych urodzin dziewczynka rozpoczyna nowy rozdział swojego życia, obfitujący w przygody, niezwykłą magię i cudowne, osobliwe towarzystwo. Ma też szansę zostać członkinią elitarnego stowarzyszenia, ale pod warunkiem, że przejdzie cztery próby. Każda z nich jednak to trudny sprawdzian, który wymaga niezwykłych umiejętności. Jak niepewna siebie Morrigan poradzi sobie w tym nowym świecie? Czy uda jej się wyjść zwycięsko z każdej próby? Wreszcie, czy odkryje swój dryg?

„Nastała Nowa Era, pomyślała z niedowierzaniem. A ja żyję.”

Nawet nie wiem od czego zacząć, bo w głowie kotłuje mi się bardzo dużo myśli. Może od tego, że jestem zachwycona wyobraźnią autorki i czekam na to, czym jeszcze zaskoczy swoich czytelników. Stworzyła świat, którego jeszcze nigdzie nie było, unikalny, wielobarwny, zaskakujący. I to jaki świat. Magiczny, z surrealistycznym hotelem Deukalion, tętniącym życiem od rana do nocy, z gadającymi magnifikotami, a na pewno jednym wyjątkowym o imieniu Fenestra, z wampirem karłowatym vel karłem wampirzym i mnóstwem innych oszałamiających miejsc i postaci. Do tego, z kapitalnie wykreowanymi bohaterami, a przede wszystkim świetnie nakreśloną postacią dziwnej dziewczynki o czarnych oczach. Mowa oczywiście o Morrigan. To dziecko wyjątkowe, ponadprzeciętnie inteligentne, ciekawskie świata, błyskotliwe, bystre, przyjacielskie. Ale przez sytuację, jaką miała w domu również początkowo nieufne, zagubione i kompletnie nie wierzące w swoje możliwości. Serce mi się krajało, kiedy czytałam początek książki. Jaka ta biedna dziewczynka była samotna, pozostawiona samej sobie, jak bardzo nie miała w nikim oparcia. Rodzina uznała ją za zmarłą jeszcze za życia, ojciec potrzebował jej tylko do podreperowania swojego wizerunku. Nie otrzymywała od otoczenia tego, czego wszystkie dzieci najbardziej potrzebują i co im się należy, bliskości, wsparcia, poczucia bezpieczeństwa, miłości. To, jak podle była traktowana, złamało mi serce. Na szczęście, z pomocą przyjaciół i nowej rodziny, Morrigan odżyła. Cieszę się, że na jej drodze stanęły osoby, które w nią uwierzyły, kiedy ona sama jeszcze nie potrafiła. Takie, które pomogły dziewczynce odkryć siebie na nowo, poznać swoje mocne i słabe strony. Takie, przy których mogła być sobą. Morrigan przeszła ogromną metamorfozę. Zmieniała się na oczach czytelnika, wreszcie otoczona miłością, troską i wsparciem.

„- Nie ma znaczenia, czego chcę - powiedziała.
- Wręcz przeciwnie - oznajmił. - To ma wielkie, wręcz olbrzymie znaczenie. W tej chwili nie liczy się nic innego”.

Już teraz rozumiem zachwyty nad powieścią płynące do nas z zagranicy. Rozumiem też porównania do "Harry’ego Pottera", chociaż uważam, że ta pozycja nie potrzebuje porównań. Jednak zgadzam się z głosami, które słyszałam już wielokrotnie. Po lekturze „Harry’ego Pottera” czułam ogromną pustkę, której nie udało się zapełnić żadnej innej książce. Dopiero Morrigan Crow i jej przygodom udało się wypełnić luki, które pozostawił po sobie młody czarodziej.

Świat magii wykreowany przez autorkę jest precyzyjny, spójny i wypada bardzo wiarygodnie. Tak samo, jak fantastyczni bohaterowie, pełni życia, inteligentni i niezwykle pomysłowi. Styl pani Townsend jest zabawny, teksty błyskotliwe, a dialogi dopracowane. Akcja, początkowo niespieszna, przyspiesza z każdą stroną, by osiągnąć punkt kulminacyjny podczas prób, do których musi przystąpić dziewczynka. Finał pozostawia nas z milionem pytań, które rozwieje, mam nadzieję, kolejna część.

„Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow” to powieść wyjątkowa, ponadczasowa, która nie tylko bawi, ale i uczy. Uczy akceptacji, szacunku do samego siebie i wiary we własne możliwości. W przepiękny sposób przekazuje uniwersalne prawdy, podkreślając znaczenie wartości w życiu każdego człowieka. Napisana dojrzale i z rozmachem, zaskakująca, przekonująca, szczera i przepełniona magią. Takiej książki nie było od lat!

Bardzo się cieszę, że mogłam przeczytać „Nevermoor. Przypadki Morrigan Crow”. Miałam pewne obawy, czy to na pewno jest lektura dla mnie. Okładka zapowiadała raczej książkę dla dzieci, a jestem czytelnikiem bardziej zaawansowanym wiekiem. Podobnie jednak było u mnie z Harrym Potterem. Nie rozumiałam tego szału, który rozpętał się wokół książki. I chociaż wtedy byłam młodsza,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to