Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam tę książkę w celach czysto "prywatnych" i uważam, że jest naprawdę wciągająca, ciekawa oraz inna od historii, z jakimi miałam do tej pory styczność, mianowicie: nie interesuję się zbytnio historią ani nie przepadałam za takim stylem pisania powieści, a niedawno odkryłam, ile przez to straciłam. Porzucając bezsensowne uprzedzenia, sięgnęłam po "Konrada Wallenroda" - puknęłam się , głupia, w głowę.. Jak ja mogłam uważać, że Mickiewicz to coś dla starszych i że nie zrozumiem, o czym pisze?! Moja niezbyt imponująca wiedza historyczna okazała się przydatna, gdyż umożliwiła mi wczucie się w klimat powieści, to znaczy - w konflikt Litwy i Krzyżaków. Nie posiadam aż tak wielkiego rozeznania, by rozpoznawać Konrada Wallenroda, jednak powieść przypadła mi do gustu. Uważam, że gdyby nie była licealną lekturą, miałaby większe noty, gdyż czytana "z przymusu" traci na wartości.

Przeczytałam tę książkę w celach czysto "prywatnych" i uważam, że jest naprawdę wciągająca, ciekawa oraz inna od historii, z jakimi miałam do tej pory styczność, mianowicie: nie interesuję się zbytnio historią ani nie przepadałam za takim stylem pisania powieści, a niedawno odkryłam, ile przez to straciłam. Porzucając bezsensowne uprzedzenia, sięgnęłam po "Konrada...

"Stowarzyszenie miłośników literatury i placka z kartoflanych obierek". Już sam tytuł intryguje. Wiem, że nie powinno się oceniać książki po okładce, ale w księgarni było to pierwszą rzeczą, na jaką zwróciłam uwagę. Otworzyłam ją i zaintrygował mnie pomysł pisania listami. Bez wahania ją kupiłam.
Nie lubię książek o wojnie. Nie lubię niczego związanego z wojną. To cierpienie i niewyobrażany ból, połączone z okropnymi warunkami - to zbyt wiele, jak na moją (słabą?) psychikę. Jednak w tym przypadku - byłam zachwycona. Już od pierwszego listu "wchłonęłam" ciepło bijące od książki. Z główną bohaterką/autorką większości listów wyjątkowo szybko się utożsamiłam. Przeżywałam z nią chwile, gdy poznawała i stopniowo zakochiwała się w Guernsey. Z niecierpliwością i radosnym podnieceniem poznawałam kolejne fakty z życia Elizabeth. Z każdą chwilą coraz bardziej wsiąkałam w życie Juliet. I szczerze kibicowałam jej i Dawseyowi. :)
Jednak w listach jest też wiele bólu i smutku. Nie mogę pojąć, jak można być aż tak nieludzkim i skazywać kogoś na takie cierpienia. Czytając, z każdą chwilą doceniałam to, jakie mam szczęście, że nie żyję w latach wojennych. To przerażające.
Żałuję jednak, że książka była taka krótka - mimo tego całego smutku, w listach było też wiele humoru, śmiech mimo łez. Chętnie czytałabym dalej o losach bohaterów, jednak - zgodnie z przysłowiem - "wszystko, co dobre, szybko się kończy". I tak, niestety, ta książka również skończyła się szybko. Mimo to, polecam ją gorąco wszystkim, bez względu na wiek i stosunek do takiej literatury. Istne arcydzieło.

"Stowarzyszenie miłośników literatury i placka z kartoflanych obierek". Już sam tytuł intryguje. Wiem, że nie powinno się oceniać książki po okładce, ale w księgarni było to pierwszą rzeczą, na jaką zwróciłam uwagę. Otworzyłam ją i zaintrygował mnie pomysł pisania listami. Bez wahania ją kupiłam.
Nie lubię książek o wojnie. Nie lubię niczego związanego z wojną. To...

Zakończenie przywidywalne, ale cała powieść była napisana tak ciepło i ciekawie, że czytanie było czystą przyjemnością. Opis posiadłości Darcy'ego mnie urzekł, a sama osoba Fitzwilliama Darcy'ego była według mnie jednym z największych plusów tej książki.

Zakończenie przywidywalne, ale cała powieść była napisana tak ciepło i ciekawie, że czytanie było czystą przyjemnością. Opis posiadłości Darcy'ego mnie urzekł, a sama osoba Fitzwilliama Darcy'ego była według mnie jednym z największych plusów tej książki.

Historia "Granicy" to głównie historia Zenona Ziembiewicza (za wszelkie błędy w imionach/nazwiskach przepraszam, jestem tylko człowiekiem) i Elżbiety Bieckiej, później już ich wspólna :) Historia przypomina przez bardzo długi czas scenariusz do seriali typu "M jak Miłość" czy "Na Wspólnej", jednak pod koniec akcja nabiera niesamowitego rozpędu, a zakończenie to czyste mistrzostwo. Justyna, u której, po usunięciu ciąży z Zenonem, zdiagnozowano chorobę psychiczną, okaleczająca Ziembiewicza... Byłam zaskoczona, biorąc pod uwagę okres, w jakim powieść powstała, cóż, trzeba przyznać, że było to kontrowersyjne. Samobójstwo Zenona - również ciekawy motyw.
W "Granicy" pani Zofii Nałkowskiej doszukałam się granic ludzkich zachowań, skutków podjętych decyzji - niezobowiązujący romans tuż przed ślubem okazał się dla Zenona zgubny, wręcz zabójczy. Wydarzenia widziane z perspektywy wielu osób, nie tylko głównych bohaterów, ale choćby właścicieli pokoju, w którym mieszkała Justyna, pozwala stworzyć dokładny zarys sytuacji, wczuć się, wchłonąć atmosferę miasteczka czy Boleborzy.
Jest to powieść "na raz". Przy znajomości zakończenia wszystkie zachowania bohaterów i granice tych zachowań, jakie przełamują, bariery, będą przewidywalne, mimo to jestem absolutnie przesiąknięta atmosferą Polski międzywojennej. Powieść jest dość ciężka, czytałam ją przez prawie tydzień z przerwami, jednak tak ciągnęło mnie, żeby wrócić do bohaterów, schemat przeczytać-przerwać-przetrawić-powrócić (cztery "P" :D ) zadziałał, książka ląduje w ulubionych.

Historia "Granicy" to głównie historia Zenona Ziembiewicza (za wszelkie błędy w imionach/nazwiskach przepraszam, jestem tylko człowiekiem) i Elżbiety Bieckiej, później już ich wspólna :) Historia przypomina przez bardzo długi czas scenariusz do seriali typu "M jak Miłość" czy "Na Wspólnej", jednak pod koniec akcja nabiera niesamowitego rozpędu, a zakończenie to czyste...

Wymiękłam po 50 stronach. Książka jeszcze gorsza od poprzedniej części. Po kolejne już nie sięgnę.

Wymiękłam po 50 stronach. Książka jeszcze gorsza od poprzedniej części. Po kolejne już nie sięgnę.

To trzecia książka z serii "Nie dla mamy, nie dla taty, lecz dla każdej małolaty", którą, owszem, przeczytałam, ale z wielkim trudem.
Oklepana, "bardzo romantyczna" historia, jak to dwoje wrogów zakochuje się w sobie bez pamięci. I nawet, przyznam, że dość ciekawe odzwierciedlenie klasycznego "Kto się czubi, ten się lubi", nie wystarczyło. Wyjątkowo przewidywalna, zakończenie było po prostu zbyt oczywiste, a związek przewodni stanowił jedyny element w tej książce.
Polecam tylko zagorzałym fanom serii lub kunsztu literackiego Patsy Brooks.

To trzecia książka z serii "Nie dla mamy, nie dla taty, lecz dla każdej małolaty", którą, owszem, przeczytałam, ale z wielkim trudem.
Oklepana, "bardzo romantyczna" historia, jak to dwoje wrogów zakochuje się w sobie bez pamięci. I nawet, przyznam, że dość ciekawe odzwierciedlenie klasycznego "Kto się czubi, ten się lubi", nie wystarczyło. Wyjątkowo przewidywalna,...

Koleżanka na siłę wcisnęła mi to.. tę "książkę", gdy się spotkałyśmy. Przeczytałam ponad połowę i przejrzałam zdjęcia..
Nie zadaję się z tamtą koleżanką od tego czasu.

Koleżanka na siłę wcisnęła mi to.. tę "książkę", gdy się spotkałyśmy. Przeczytałam ponad połowę i przejrzałam zdjęcia..
Nie zadaję się z tamtą koleżanką od tego czasu.

Podeszłam do tej książki z wielką ochotą i.. Zawiodłam się.
Cały ten przeszczep jest nie tyle niewiarygodny, co dziwny. Rozumiem, że to książka dla nastolatek, wszystko się może zdarzyć itp. itd., ale skoro silimy się na coś dla młodzieży, to czy musi to być byle-co? Historia w ogóle mnie nie "wkręciła". Ot, przeczytałam-bo-przeczytałam, niewiele zapamiętałam, jeszcze mniej polubiłam, a całość mnie zniechęciła. Nie tyle do pisarki, bo panią Meg wręcz ubóstwiam, ale do serii "Top modelka" ogólnie. Poza tym, życie modelek interesowało mnie w przedszkolu :) Teraz już trochę z tego wyrosłam i mam nieco inne (ambitniejsze?) plany na przyszłość.
Dziękuję za uwagę.

Podeszłam do tej książki z wielką ochotą i.. Zawiodłam się.
Cały ten przeszczep jest nie tyle niewiarygodny, co dziwny. Rozumiem, że to książka dla nastolatek, wszystko się może zdarzyć itp. itd., ale skoro silimy się na coś dla młodzieży, to czy musi to być byle-co? Historia w ogóle mnie nie "wkręciła". Ot, przeczytałam-bo-przeczytałam, niewiele zapamiętałam, jeszcze mniej...

Zdecydowanie najgorsza książka, jaką przeczytałam, a właściwie to nie przeczytałam, bo nie byłam w stanie doczytać choćby do połowy. Serialu, co prawda, nie oglądałam, ale jestem pewna, że ekranizacja nie może być gorsza niż ten gniot. Zdecydowanie odradzam lektury.

Zdecydowanie najgorsza książka, jaką przeczytałam, a właściwie to nie przeczytałam, bo nie byłam w stanie doczytać choćby do połowy. Serialu, co prawda, nie oglądałam, ale jestem pewna, że ekranizacja nie może być gorsza niż ten gniot. Zdecydowanie odradzam lektury.

To moja pierwsza książka z serii "Nie dla mamy, nie dla taty, lecz dla każdej małolaty!" i, muszę przyznać, nie była tak wciągająca, jak słyszałam.
Główna bohaterka, Estella, zachowuje się egoistycznie. Widzi tylko swój punkt widzenia i postrzega go jako jedyny słuszny, co wystawia jej, do niedawna ukrywany związek z Raulem (swoją drogą, Raul oraz przyjaciółka Estelli, Rita, wydają mi się jedynymi ciekawymi postaciami) na ciężką próbę. Estella jest pozbawiona własnego zdania i podążą ślepo za fanatyczną grupą, prowadzoną przez niejaką Celię. Na szczęście, udaje jej się wyłamywać z ogólnie przyjętych norm przy pomocy Raula.
Książka lekka i bardzo krótka. Dałam trzy gwiazdki "na zachętę" - liczę, że kolejne książki z tej serii okażą się lepsze od "Kiedy wejdziesz między wrony".

To moja pierwsza książka z serii "Nie dla mamy, nie dla taty, lecz dla każdej małolaty!" i, muszę przyznać, nie była tak wciągająca, jak słyszałam.
Główna bohaterka, Estella, zachowuje się egoistycznie. Widzi tylko swój punkt widzenia i postrzega go jako jedyny słuszny, co wystawia jej, do niedawna ukrywany związek z Raulem (swoją drogą, Raul oraz przyjaciółka Estelli,...

Nie przepadam za romansami, ten również nie przypadł mi do gustu. Jedyne, co mi się w niej naprawdę spodobało, to początek, czyli oszpecenie Rozy.

Nie przepadam za romansami, ten również nie przypadł mi do gustu. Jedyne, co mi się w niej naprawdę spodobało, to początek, czyli oszpecenie Rozy.

Sam pomysł - szkoła wampirów, Przemiana, nawiązanie do greckiej mitologii - jest świetny. Dodatkowym plusem jest bardzo ładna okładka - dziewczyna jest po prostu śliczna. Do tej pory nie rozumiem, jak tak dobry pomysł na książkę mógł zostać tak fatalnie niewykorzystany, wręcz zmarnowany..

Po pierwsze - imię głównej bohaterki.. No cóż, normalne, ale miałam do niego pewne ''uprzedzenia''. Sądzę, że nie tylko mnie 'Zoey' kojarzy się z młodszą siostrą Britney Spears (serial ''Zoey 101''). Co za tym idzie, nie widziałam pięknej brunetki o zdecydowanym charakterze, tylko słodką blondyneczkę pozbawioną charakteru.

Po drugie - już od pierwszych stron wiadomo było, że Zo będzie wyjątkowa, najlepsza, inna. I, że wszystkie dotąd nie zdobywane tytuły czy wyjątkowe zdolności, będzie posiadać właśnie Z. Przez to ciężko było wczuć się we wszystkie "momenty grozy", skoro od razu wiadome było, iż główna bohaterka wyjdzie z nich bez najmniejszego szwanku i jeszcze ją za to nagrodzą.

Po trzecie - niesamowicie szczera przyjaźń. Poznaje swoją wygadaną współlokatorkę, urocze ''Bliźniaczki" i inteligentnego geja. Przez całą powieść podkreśla, jak to bardzo się przyjaźnią i ile dla niej znaczy ta przyjaźń, ale jak przyjdzie co do czego, nic im nie mówi, wszystko ukrywa, ciągle gdzieś ucieka i okłamuje ich.

Po czwarte - ta cudowna miłość od pierwszego wejrzenia. Nie, nie, nie. Takie oklepane motywy lepiej zostawić Szekspirowi, w wydaniu Romea i Julii wyglądało to bardziej romantycznie i urzekająco. Tutaj? Napotyka swojego przyszłego ukochanego na tym, jak jej przyszły wróg (a właściwie, wrogini ;) molestuje chłopaka seksualnie. I co robi? Patrzy mu w oczy, a potem ucieka. Och, cóż za romantyzm. Już więcej doszukam się go w misce z płatkami.

Po piąte - rozumiem, że Afrodyta miała być ''tą złą'', ale przedstawiono ją naprawdę okropnie. Jakby była psychopatką. Wiem, wiem. Zły wampir, mania wyższości, pozbawiona ludzkich uczuć, zaborczość - doprawdy, urocze. Czy nie można by jej dodać choćby jednej pozytywnej cechy? Nawet wśród wampirów nie ma aż takich osobników. Każdy ma jakąś zaletę. Może ją ukrywać, ale ona istnieje. Afrodyta jest po prostu złem wcielonym, a scena 'finałowa' ukazała, że do tego jest głupia i pusta jak szklanka bombka na choinkę (takie tam, nawiązanie do zbliżających się świąt ;)). I cała charakterystyka Afrodyty spełza na nic - przez całą książkę ukazywano, jaka to jest mądra i sprytna, a jak przyszło co do czego, to zrobiono z niej idiotkę. Owszem, jest moją ulubioną bohaterką z całej powieści, zaraz po Damienie, który, przy okazji, niesamowicie przypomina mojego najlepszego przyjaciela (są nawet imiennikami), z tą drobną różnicą, że 'mój' Damian nie jest gejem ;)

Po szóste - ludzkie życie Zoey. Rozumiem, miała być pięknością itp., ale Heath..? To było tak naciągane, że aż boli.

Podsumowując, książka, jak na dwie autorki, jest kiepska. Gdyby nie tematyka oraz oryginalny pomysł (nawiasem mówiąc, nadal boleje nad tym, że tak go zmarnowano :/) to było jedyne, co mnie powstrzymywało przed rzuceniem książki w kąt. Postanowiłam jednak dać jeszcze jedną szansę, licząc, że może akcja trochę się rozwinie, i sięgnę po kolejne tomy. Choć widzę marne perspektywy co do ziszczenia moich marzeń.

Sam pomysł - szkoła wampirów, Przemiana, nawiązanie do greckiej mitologii - jest świetny. Dodatkowym plusem jest bardzo ładna okładka - dziewczyna jest po prostu śliczna. Do tej pory nie rozumiem, jak tak dobry pomysł na książkę mógł zostać tak fatalnie niewykorzystany, wręcz zmarnowany..

Po pierwsze - imię głównej bohaterki.. No cóż, normalne, ale miałam do niego pewne...