Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza posiadana przeze mnie książka, bo nie mogę powiedzieć chyba, że pierwsza przeczytana, tym zajmowały się mama i babcia. Była więc przeze mnie słuchana i oglądana całymi dniami, poznałam każdy szczegół przepięknych i magicznych ilustracji Busquetsa. Przeszła zarówno przez moje brudne i niszczycielskie łapki, jak i mojej siostry. Nie przetrwała próby czasu, ale udało mi się w końcu kupić używany egzemplarz, który nie tylko niezmiernie cieszy dorosłą już mnie, ale czeka też na brudne i niszczycielskie łapki moich przyszłych dzieci.

Pierwsza posiadana przeze mnie książka, bo nie mogę powiedzieć chyba, że pierwsza przeczytana, tym zajmowały się mama i babcia. Była więc przeze mnie słuchana i oglądana całymi dniami, poznałam każdy szczegół przepięknych i magicznych ilustracji Busquetsa. Przeszła zarówno przez moje brudne i niszczycielskie łapki, jak i mojej siostry. Nie przetrwała próby czasu, ale udało...

Opowiadanie pani Chutnik to, przysięgam, najgorsza rzecz jaką przeczytałam w ciągu ostatnich kilku lat. O nim zapominamy, nie ma go w tej antologii, nie powstało, dziękuję. Natomiast reszta, co najmniej w porządku, a czasem bardzo dobrze, jak np. "Sfora" Orbitowskiego, która może tak mi się spodobała, bo Kraków jest mi bliski i mogłam dzięki temu wsiąknąć w historię, wyobrazić sobie akcję dziejącą się w miejscach, które znam i do których jestem przywiązana. A na koniec Dukaj. Nawet tylko dla jego opowiadania, które w zasadzie jest niemal powieścią, warto zaopatrzyć się w to tomiszcze. Przyznaję, że książkę w większości przeczytałam przed rokiem, doszłam do Dukaja i tak mnie wziął z zaskoczenia poetyzm użyty do opowiedzenia historii o Imperium Chmur i Kiyoko, że aż musiałam to wszystko zostawić i wrócić dopiero teraz. Coś koło 200 stron, chętnie bym natomiast przeczytała i 600. No i oczywiście prace Różalskiego, które są powodem całego tego ambarasu, miód malina.

Opowiadanie pani Chutnik to, przysięgam, najgorsza rzecz jaką przeczytałam w ciągu ostatnich kilku lat. O nim zapominamy, nie ma go w tej antologii, nie powstało, dziękuję. Natomiast reszta, co najmniej w porządku, a czasem bardzo dobrze, jak np. "Sfora" Orbitowskiego, która może tak mi się spodobała, bo Kraków jest mi bliski i mogłam dzięki temu wsiąknąć w historię,...

Minęło ponad pół roku, odkąd przeczytałam tą książkę. Chociaż od początku mi się podobała, tuż po skończeniu wystawiłam jej jedynie 6 gwiazdek. Kilka dni temu zmieniłam tą ocenę na 8. A teraz czuję się niemal w obowiązku, żeby napisać tych parę zdań. Dopiero po pół roku zauważyłam, jak ogromny wpływ miała na mnie powieść pana Extence'a. Na jak wiele spraw otworzyła mi oczy, albo pozwoliła patrzeć na różne, nieraz trudne rzeczy, z nowej, bardzo mi potrzebnej perspektywy. Nieczęsto zdarza się, żeby książka wpłynęła na mnie w ten sposób. Jest to dla mnie tym bardziej niezwykłe, biorąc pod uwagę, z jakim opóźnieniem to dostrzegłam. Dopiero teraz widzę, że nałożyło się na siebie kilka czynników. Pewien konkretny moment mojego życia i nastroje, w jakie wpadałam, a także pewna osoba, która zaprzątała mi wtedy myśli i rozpętała prawdziwą rewolucję, sprawiając, że zaczęłam kwestionować wszystko, co tylko da się kwestionować, a nawet i więcej. Książka trafiła w moje ręce w idealnym momencie i okazała się być tak doskonałym obrazem wszystkiego, co działo się wtedy w mojej głowie, że sama nigdy bym tego lepiej nie opisała. Gavin Extence zadał za mnie każde pytanie i nakierował na odpowiedzi na kilka z nich. Moje bardzo osobiste podejście do tematu może nie być zbyt pomocne dla osób, które zastanawiają się, czy sięgnąć po tą powieść, trzeba więc dodać, że historia w niej opisana jest zwyczajnie niezwykła, pełna wyjątkowych bohaterów, wzrusza i rozbawia, zmusza do zastanowienia, jest ciepła i bardzo bezpośrednia. Czasem trochę boli. Czyli książka idealna.

Minęło ponad pół roku, odkąd przeczytałam tą książkę. Chociaż od początku mi się podobała, tuż po skończeniu wystawiłam jej jedynie 6 gwiazdek. Kilka dni temu zmieniłam tą ocenę na 8. A teraz czuję się niemal w obowiązku, żeby napisać tych parę zdań. Dopiero po pół roku zauważyłam, jak ogromny wpływ miała na mnie powieść pana Extence'a. Na jak wiele spraw otworzyła mi oczy,...