Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Studnia wieczności" jest ostatnim tomem trylogii "Magiczny Krąg" która swoją oryginalnością zapadła mi głęboko w pamięć. Oto wymarzona chwila, w której mogę zaliczyć tę książkę pani L. Bray do przeczytanych. Żałuję jedynie, że stało się to tak późno.

Niebawem ma nastąpić debiut Gemmy i innych młodych panien z Akademii Spence na londyńskich salonach. Panna Doyle ma jednak o wiele poważniejsze problemy na głowie. W międzyświecie nie dzieje się najlepiej. Zamieszkujące tam plemiona domagają się spłaty długu, zaciągniętego wobec nich w czasie, gdy potrzebowano ich pomocy - żądają dostępu do magii. Gemma nie pali się jednak do podziału tego, co zostało jej powierzone. Ann i Fee tylko utwierdzają ją w tym przekonaniu. Tymczasem groźba wisząca nad Krainą Zimy kładzie się cieniem także na naszym świecie...

Jestem pełna podziwu dla pani Bray, ponieważ każda jej kolejna książka coraz bardziej wciągała czytelnika w świat Gemmy i międzyświata. Ostatni tom był pięknym zwieńczeniem całej trylogii, nawet w najmniejszym stopniu nie zawiódł moich oczekiwań. Liczyłam na poszerzenie wątku Kartika i Gemmy i moje modlitwy zostały wysłuchane. Od samego początku wartka akcja książki nie pozwalała mi się nudzić, a piękne słownictwo tylko potęgowało mój zachwyt. Nie byłam zaskoczona rolą Pippy w całej tej historii, już na końcu 2. tomu domyślałam się, pewnie jak większość czytelników, że jej intencje się zmieniły i nie są już czyste i niewinne. Podobało mi się opisanie wewnętrznych rozterek Gemmy, tego jak przez niepewność, a potem szaleństwo, dochodzi w końcu do prawdy i do tego, co powinna zrobić. Świetnie utkana siatka intryg sprawia, że w pewnym momencie gubię się i nie wiem już, kto jest dobry a kto zły, kto jest bohaterem a kto mordercą i jestem skazana tylko na własne domysły. Ogromnie lubię takie książki, gdzie przez większość fabuły żyję w niepewności by nagle wszystkie elementy układanki powskakiwały na swoje miejsce. Głęboko irytowały mnie w niektórych momentach Ann i Fee, które myślały tylko o sobie i zabawie, pozostawiając Gemmę z jej problemami i nie ufając jej.

Muszę przyznać się do pewnego czytelniczego grzechu, który miał wpływ na postrzeganie przeze mnie tej powieści, aczkolwiek zło już się stało i odwrócić się go nie da. A mianowicie czytałam ze świadomością, z kim pożegnam się pod koniec książki. Z tego powodu im bliżej byłam zakończenia, tym częściej odkładałam książkę w nadziei, że odwlekę trochę moment rozstania z jednym z moich ulubionych bohaterów. Mimo że byłam na to w pewien sposób przygotowana koniec i tak prawie że złamał mi serce. Pomimo tego, że życzyłam bohaterom, by los okazał się dla nich łaskawszy, myślę, że dzięki takiemu a nie innemu obrotowi sprawy ich historia wydaje się bardziej realna. Miłość nie zawsze jest piękna i kolorowa, potrafi też ranić, a po jej stracie pozostaje tylko tęsknota i smutek. Jest to jedna z niewielu książek, przy których szczerze płakałam, a takie utwory głęboko zapadają mi w pamięć i lubię do nich wracać. Dlaczego? Bo budzą we mnie prawdziwe uczucia.

"Studnia wieczności" jest ostatnim tomem trylogii "Magiczny Krąg" która swoją oryginalnością zapadła mi głęboko w pamięć. Oto wymarzona chwila, w której mogę zaliczyć tę książkę pani L. Bray do przeczytanych. Żałuję jedynie, że stało się to tak późno.

Niebawem ma nastąpić debiut Gemmy i innych młodych panien z Akademii Spence na londyńskich salonach. Panna Doyle ma jednak...