Mansfield Park

Faktycznie momentami akcja ciągnie się i dłuży, ale wbrew powszechnej opinii nie uznałabym jej za najsłabszą książkę Jane Austen. Główne postacie są pogłębione, dobrze jest poznajemy, a przez to, że książkę czyta się długo, jest czas, żeby się przywiązać. Osobiście chciałabym poznac Fanny i Edmunda. Na ostatnich 150 stronach akcja się rozkręca. Moim zdaniem warto poznać twórczość Jane Austen również od tej mniej typowej strony.

Faktycznie momentami akcja ciągnie się i dłuży, ale wbrew powszechnej opinii nie uznałabym jej za najsłabszą książkę Jane Austen. Główne postacie są pogłębione, dobrze jest poznajemy, a przez to, że książkę czyta się długo, jest czas, żeby się przywiązać. Osobiście chciałabym poznac Fanny i Edmunda. Na ostatnich 150 stronach akcja się rozkręca. Moim zdaniem warto poznać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwa razy czytałam tę powieść. Pierwszy raz ponad 10 lat temu, drugi raz w zeszłym roku. Ale o wrażeniach później. Początek XIX wieku, Anglia. Do dworu Mansfield Park przybywa 10 letnia Fanny Price. Dziewczynka jest siostrzenicą pani domu. Fanny wychowuje się razem ze swoim kuzynostwem. Tak i jej kuzynki jest wychowywana na młodą damę. Jednak mieszkająca w rezydencji ciotka Norris ciągle podkreśla, że Fanny nie ma takiej samej pozycji jak jej kuzyni i ciągle pomiata dziewczynką traktując ją jako służącą. Pewnego lata w okolice Mansfield Park przybywa zamożne rodzeństwo z Londynu: Mary i Henry Crawford. Kuzyni Fanny szybko się z nimi zaprzyjaźniają. Fanny jest nastawiona do nich sceptycznie. Kuzyn Fanny Edmund jest zauroczony Mary. Do Fanny zaczyna się zalecać Henry Crawford. Wujostwo upatruje wielką szansę dla Fanny gdyby ta poślubiła Henrego. Jednak Fanny skrycie kocha Edmunda. To tyle jeśli chodzi o zarys fabuły. Gdy czytałam książkę po raz pierwszy nie zachwyciła mnie jakoś szczególnie. Denerwował mnie ten moralizatorski język autorki, ale pomyślałam sobie, że taki już urok XIX wiecznych powieści. Gdy przeczytałam ją po raz drugi dostrzegłam wiele rzeczy. Po pierwsze jest to powieść tendencyjna. Bohaterowie są albo dobrzy albo źli, nic pomiędzy. Kuzyni Fanny oprócz Edmunda i rodzeństwo Crawford są przedstawieni jako czarne charaktery, ludzie egoistyczni i próżni. Fanny jest jak anioł. Jedyna dobra, szlachetna, prawa i sprawiedliwa. Fanny jest z tą swoją szlachetnością wkurzająca, ciągle się nią chwali i obnosi. Jest mimoza, gdy ciotka Norris ją poniża ona cierpi w milczeniu, bo jest przecież "taka szlachetna". Austen napisała tę powieść by potępić "upadek obyczajów" wśród ówczesnej młodzieży. Autorka zachowuje się jak stara ciotka, która przy każdej okazji wspomina, że kiedyś to było. To kiedyś to oczywiście wtedy gdy ona była młoda. Młodzież była taka odpowiedzialna, szanowała starszych, nie robiła głupot, nie imprezowała, dziewczęta trzymały cnotę do ślubu. No i przede wszystkim młodzi ludzie co niedziela chodzili grzecznie do kościoła. A dzisiaj taki "upadek obyczajów". Z doświadczenia wiem, że starsi ludzie, którzy tak mówią w młodości wcale tacy nie byli. Robili o wiele gorsze rzeczy niż ta dzisiejsza "zepsuta młodzież". Powieść Austen dla dzisiejszego czytelnika jest niezrozumiała. I zachowania określane w niej mianem "skandalicznych" po prostu śmieszą. Np. nie rozumiem co było złego w tym, że na początku XIX wieku grupa młodzieży przebywająca na wsi chciała wystawić sztukę teatralną? Co mieli robić? W tamtych czasach nie było telewizji ani internetu. Nie rozumiem dlaczego Fanny tak uparcie odrzucała Henrego? Powieść ta przypomina mi dzieła Klementyny z Tańskich Hoffmanowej. Całe szczęście, że Austen nie żyje w XXI wieku. Dopiero by się przeraziła "upadkiem obyczajów" wśród współczesnej młodzieży.😂🤔😉 Wiecie, że w serii o Harrym Porterze jest nawiązanie do "Mansfield Park". Kotka woźnego z Hogwartu wabi się pani Norris.😉

Dwa razy czytałam tę powieść. Pierwszy raz ponad 10 lat temu, drugi raz w zeszłym roku. Ale o wrażeniach później. Początek XIX wieku, Anglia. Do dworu Mansfield Park przybywa 10 letnia Fanny Price. Dziewczynka jest siostrzenicą pani domu. Fanny wychowuje się razem ze swoim kuzynostwem. Tak i jej kuzynki jest wychowywana na młodą damę. Jednak mieszkająca w rezydencji ciotka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wróciłam po latach za rekomendacją Nabokova. Jako nastolatka odebrałam tę książkę jako nudną, przegadaną, antyromantyczną, a główną bohaterkę - porażająco bezbarwną. Dziś doceniam kunszt opisu stosunków społecznych oraz metanarracyjną ironię, która sprawia, że wszyscy bohaterowie wydają się co najmniej antypatyczni. Główna bohaterka wydała mi się bardziej złożona niż dawniej - w końcu, ostatecznie, "wychodzi na swoje", a jej nieprzystosowanie społeczne i ciągła nerwowość okazują się całkiem skuteczną strategią. Fanny ugrywa dla siebie dokładnie to, czego pragnie. Można w tym dostrzegać moralizatorstwo, ale ja chętnie i to rozwiązanie biorę w ironiczny nawias, chociaż nie jestem pewna w ocenie stopnia ironiczności.

Wróciłam po latach za rekomendacją Nabokova. Jako nastolatka odebrałam tę książkę jako nudną, przegadaną, antyromantyczną, a główną bohaterkę - porażająco bezbarwną. Dziś doceniam kunszt opisu stosunków społecznych oraz metanarracyjną ironię, która sprawia, że wszyscy bohaterowie wydają się co najmniej antypatyczni. Główna bohaterka wydała mi się bardziej złożona niż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jane Austen kojarzy nam się bardziej z "Dumą i uprzedzeniem," "Rozważną i romantyczną," czy moją ukochaną "Emmą".

"Mansfield Park" jest powieścią trudniejszą, bardziej moralizatorską, co niektórzy powiedzieliby nudną. Opowiada historię Fanny Price, która wychowuje się w domu swojej bardziej uprzywilejowanej ciotki. Rodzina Bertram składa się z czterech osób, państwa Bertram, dwóch starszych synów i dwóch panien Bertram. Niejakim dodatkiem jest ciotka, pani Norris, która na każdym kroku podkreśla różnicę klasową pomiędzy Fanny i jej kuzynostwem.

To w gruncie rzeczy historia miłosna ale bardzo rozwleczona. Autorka chciała pokazać jednak znacznie więcej. Austen przedstawia nam obyczaje i wartości społeczeństwa z tamtego okresu. Pokazuje kobietę jako istotę całkowicie zależną od mężczyzny, a gdy widzimy jakieś odstępstwa od powszechnie akceptowaniego zachowania, jest ono piętnowane.

Sama Fanny jest chyba najokropniejszą główną bohaterką u Austen. Kobieta-ideał, poprostu anielica. Fajne jest to, że nasza anielica ostatecznie potrafi piwiedzieć twarde NIE swojemu opiekunowi i pozostaje wierna swoim przekonaniom i sercu.

Książka pokazuje również, że same dobre maniery, pieniądze i pozycja społeczna nie są w stanie zastąpić dobrego wychowania (we współczesnym rozumieniu) i prawdziwych zasad moralnych.

"Mansfield Park" jest powieścią trudną w odbiorze, przedstawia sytuacje, które są niezrozumiałe w dzisiejszych czasach, ale ma swoją wartość (książka, mam na myśli 😉). Język powieści, jak to zwykle u Jane Austen bywa, jest piękny. Sposób wyrażania uczuć głównej bohaterki został przedstawiony wdzięcznie i z pełną wyrazistością.

Reasumując jest to książka wartościowa, ale trochę nudna a bohaterka momentami doprowadza do szału werterowskimi rozterkami swojego serca, ale doceniam kunszt i zamysł autorki.

Jane Austen kojarzy nam się bardziej z "Dumą i uprzedzeniem," "Rozważną i romantyczną," czy moją ukochaną "Emmą".

"Mansfield Park" jest powieścią trudniejszą, bardziej moralizatorską, co niektórzy powiedzieliby nudną. Opowiada historię Fanny Price, która wychowuje się w domu swojej bardziej uprzywilejowanej ciotki. Rodzina Bertram składa się z czterech osób, państwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam wrażenie, że ta książka została niepotrzebnie rozciągnięta i wszystko to można by było skrócić o połowę. Wszystkie wątki, które mnie bardziej zainteresowały, pojawiły się późno, a ich zakończenie zostało powierzchownie podsumowane na ostatnich 10 stronach. Sami bohaterowie często irytowali mnie swoim decyzjami, głównie Fanny i Edmund.

Mam wrażenie, że ta książka została niepotrzebnie rozciągnięta i wszystko to można by było skrócić o połowę. Wszystkie wątki, które mnie bardziej zainteresowały, pojawiły się późno, a ich zakończenie zostało powierzchownie podsumowane na ostatnich 10 stronach. Sami bohaterowie często irytowali mnie swoim decyzjami, głównie Fanny i Edmund.

Pokaż mimo to

Spośród wszystkich powieści Austen nad oceną i interpretacją tej najdłużej się zastanawiałam. Jest w niej bardzo dużo przytłaczającego moralizatorstwa, które brzmi zbyt poważnie, żeby to było na poważnie. A całość na pierwszy rzut oka jest tak źle skonstruowana, że nie wierzę, żeby Jane zrobiła to przez przypadek.

Książka nawet czytana powierzchownie ma pewne niezaprzeczalne plusy. Język, jakim jest napisana jest wciąż piękny. Zachwyca dokładność i kunszt z jakim Jane opisuje subtelne zmiany uczuć i wewnętrzne życie postaci, a to jak przemyca informacje o życiu sfer w jakich się obracała jest wartością samą w sobie. Mimo to książki nie czyta się dobrze. Kolejne rozdziały stanowią głównie serie streszczeń tego co się dzieje, wypełnione mnóstwem podobnych do siebie imion i nazw lokalizacji, w czym trudno jest się początkowo połapać, ale mamy czas się zorientować, bo książka liczy sobie 432 strony.

No i właśnie. Czytając książkę ma się wrażenie, że akcja właściwie rozpoczyna się na stronie numer 400, a na stronie 421 Jane stwierdza, że jeśli tylko może, ucieka od takich odrzucających tematów jak występek i nieszczęście, co też robi, omijając wszystkie wydarzenia, które mogłyby wzbudzić w nas jakieś emocje i na ostatnich dziesięciu stronach streszcza nudny happy-end.

Przytłaczające jest w tej książce moralizatorstwo wymierzone w kobiety, które nie są tu nawet nazywane ludźmi, tylko “istotami”. Ich jakakolwiek autonomia jest natychmiast wiązana z zepsuciem i pociąga za sobą karę, a w pewnym momencie z ust jednej postaci pada nawet stwierdzenie, że rozsądnym pomysłem jest stosowanie wobec kobiet przemocy fizycznej aby były nauczone postępować tak, jak się tego od nich oczekuje.

Sytuacji nie poprawia postać głównej bohaterki, Fanny. Ja ją bardzo polubiłam, bo mamy z Fanny dosyć podobne temperamenty i zasoby energii, ale jednocześnie książka ta stanowi odpowiedź na pytanie dlaczego o ludziach takich jak ja czy Fanny książek raczej się nie pisze, i nie powinno, bo wychodzą śmiertelnie nudne.

Bardzo trudno przebić się przez to wszystko i dotrzeć do morału, który wydaje mi się, że Jane chciała dla nas w sercu tej książki ukryć. Przebieg akcji wydaje się tak skrajnie wytrącony z równowagi, ponieważ to nie wydarzenia zewnętrzne są tu najważniejsze. Osią tej książki są rozważania na temat definicji doskonałej kobiety, którą Fanny jest do tego stopnia przesiąknięta, że wprost stanowi jej personifikację. Kobiety łagodnej, zrównoważonej, a nade wszystko uległej i pozbawionej autonomii. Ta wizja kobiety “idealnej” to jest właśnie to, czym jesteśmy bombardowani przez 432 strony tej książki. Każda kolejna kobieta która sprzeciwia się prawom stanowionym przez mężczyzn automatycznie oznacza osobę antypatyczną i pozbawioną moralności, widzimy te kobiety wzgardzone i nieszczęśliwe. Łatwo zagapić się na to wszystko i przeoczyć fakt, że punkt kulminacyjny powieści wyznaczają tak naprawdę nie wydarzenia związane z tymi kobietami, ale przeżycia i uczucia Fanny, a rzeczywisty climax stanowi moment, w którym ta urodzona i wychowana do absolutnej uległości wobec mężczyzn młoda kobieta postawiona przed mężczyzną, który jest upoważniony do decydowania o jej życiu, mówi szczere, stanowcze, nie znoszące sprzeciwu NIE. Nie zgadza się postąpić wbrew sobie, wbrew swoim uczuciom i przekonaniom, za co pozornie zostaje ukarana, ale ostatecznie dostaje bardzo odwleczoną w czasie nagrodę, a my być może powód by zastanowić się nad tym, czy pozostałe bohaterki naprawdę zostały ukarane za samodzielne myślenie i podejmowanie autonomicznych decyzji, czy może raczej za nieszczerość w tych działaniach, pewną dwulicowość - próby lawirowania pomiędzy normami przy jednoczesnym utrzymaniu pozorów uległości wobec nich, zamiast tego szczerego, heroicznego NIE. Mamy tu więc pewnego rodzaju pochwałę sprzeciwiania się normom stojącym w sprzeczności z zasadami danej osoby, ma to dla mnie jednak pewien gorzki posmak - to wciąż krytyka wymierzona w kobiety za nieprawidłowe "używanie" opresyjnego systemu, zamiast krytyki systemu, który jest tu prawdziwym problemem.

Spośród wszystkich powieści Austen nad oceną i interpretacją tej najdłużej się zastanawiałam. Jest w niej bardzo dużo przytłaczającego moralizatorstwa, które brzmi zbyt poważnie, żeby to było na poważnie. A całość na pierwszy rzut oka jest tak źle skonstruowana, że nie wierzę, żeby Jane zrobiła to przez przypadek.

Książka nawet czytana powierzchownie ma pewne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najmniej ciekawa z książek Austen. Wszyscy bohaterowie wydawali mi się w różnym stopniu antypatyczni, a główna bohaterka wyróżniała się brakiem jakiegokolwiek charakteru. Co by się nie działo, jej jedyną reakcją było przeżywanie stresu, jakbyśmy to dziś powiedzieli. Jednocześnie autorka jest w tej książce najbardziej kąśliwa, a nawet jadowita wobec przywar klas społecznych, które opisuje.
Ostatecznie cała historia była przestrogą, czym się kończy złe wychowywanie dzieci.

Najmniej ciekawa z książek Austen. Wszyscy bohaterowie wydawali mi się w różnym stopniu antypatyczni, a główna bohaterka wyróżniała się brakiem jakiegokolwiek charakteru. Co by się nie działo, jej jedyną reakcją było przeżywanie stresu, jakbyśmy to dziś powiedzieli. Jednocześnie autorka jest w tej książce najbardziej kąśliwa, a nawet jadowita wobec przywar klas społecznych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemnie się czytało, zakończenie do przewidzenia ale mimo wszystko nie psuje to radości z czytania. Jeden z przyjemniejszych klasyków pisanych przez Austen.

Bardzo przyjemnie się czytało, zakończenie do przewidzenia ale mimo wszystko nie psuje to radości z czytania. Jeden z przyjemniejszych klasyków pisanych przez Austen.

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemnie się czyta, ale akcją to ta książka nie powala.

Bardzo przyjemnie się czyta, ale akcją to ta książka nie powala.

Pokaż mimo to

Mansfield Park opowiada historię Fanny Price, która zostaje przygarnięta na wychowanie przez bogatą ciotkę i wója - państwa Bertram. W wychowaniu pomaga jeszcze ciotka Noris, która nigdy nie pozwala zapomnieć Fanny o jej niższym statusie.
Państwo Bertram mają czworo dzieci dwóch starszych synów i dwie córki. Ciotka Noris przy każdej okazji podkreśla różnice między dziećmi Bertramów a Fanny.
Jane Austen w swojej książce zawarła kilka ponad czasowych prawd o ludziach.
Na pierwszy plan wysuwa się zachowanie ciotki Noris i to na siłe podkreślanie, że Fanny pochodzi z niższej klasy. Nie mniej ważne jest pokazanie że pieniądze nie dają szczęścia, a dobre maniery nie oznaczają równie dobrego charakteru.

Mansfield Park opowiada historię Fanny Price, która zostaje przygarnięta na wychowanie przez bogatą ciotkę i wója - państwa Bertram. W wychowaniu pomaga jeszcze ciotka Noris, która nigdy nie pozwala zapomnieć Fanny o jej niższym statusie.
Państwo Bertram mają czworo dzieci dwóch starszych synów i dwie córki. Ciotka Noris przy każdej okazji podkreśla różnice między dziećmi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to