Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejną historią, którą chciałam nadrobić była Czarna loteria i ta zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Opowiada ona o tragicznie zmarłej pielęgniarce podczas zabiegu operacyjnego. Miał to być banalny zabieg chirurgiczny, a skończył się śmiercią pacjentki. Zarzuty kierowane są w stronę anestezjolog Kate. Adwokat wynajęty przez rodzinę zmarłej jest święcie przekonany o winie lekarki. Jednak gdy giną kolejne osoby powiązane ze środowiskiem medycznym wszystko zaczyna się komplikować... Kto przyczynił się do tych śmierci?

Czarna loteria jest przyjemna i intrygująca, przez co czyta się ją naprawdę szybko, także ze względu na ilość stron - 288. To lektura na wieczór, ewentualnie kilka w zależności od dysponowanego czasu.

Podsumowując, nadal będę polecać Wam twórczość Gerritsen. Jeżeli chcecie zacząć od lżejszych historii to sięgajcie po jednotomowe wydania. Gdy będą dla Was "za słabe" to koniecznie sprawdźcie serię Rizzoli&Isles!

Kolejną historią, którą chciałam nadrobić była Czarna loteria i ta zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Opowiada ona o tragicznie zmarłej pielęgniarce podczas zabiegu operacyjnego. Miał to być banalny zabieg chirurgiczny, a skończył się śmiercią pacjentki. Zarzuty kierowane są w stronę anestezjolog Kate. Adwokat wynajęty przez rodzinę zmarłej jest święcie przekonany...

Świadomie sięgnęłam po tę książkę licząc się z tym, że będzie to po prostu dobry i ciekawy kryminał, który nie porwie mnie już tak bardzo. Moje przypuszczenia sprawdziły się. Historia została dobrze zbudowana, jednak jest poniekąd przewidywalna. Główna bohaterka - Sarah dostaje telefon w środku nocy z informacją o śmierci jej męża, który zmarł w pożarze berlińskiego hotelu. Kobieta oczywiście nie może w to uwierzyć i rozpoczyna własne śledztwo. W trakcie czytania odkrywamy wątek romansu, a także dramatów miłosnych. Czy jej mąż był naprawdę tym za kogo go uważała?

Jednak nie ma co się zrażać, gdyż to były początki twórczości Gerritsen. Z każdą kolejną książką widać ogromną różnicę. Autorka pracowała nad swoim warsztatem co zaowocowało w naprawdę genialne thrillery medyczne.

Świadomie sięgnęłam po tę książkę licząc się z tym, że będzie to po prostu dobry i ciekawy kryminał, który nie porwie mnie już tak bardzo. Moje przypuszczenia sprawdziły się. Historia została dobrze zbudowana, jednak jest poniekąd przewidywalna. Główna bohaterka - Sarah dostaje telefon w środku nocy z informacją o śmierci jej męża, który zmarł w pożarze berlińskiego hotelu....

Chyba oczekiwałam zbyt wiele od zakończenia tej serii. Rozdarte serce Mare pomiędzy Calem, a Mavenem, ostateczne starcie, które wywoła u mnie szok. Straty oraz nieoczekiwane zwroty akcji… Niestety nie było tak w przypadku ostatniej części z serii Czerwonej królowej.

Każdy z tomów wywoływał u mnie różne emocje, ale ta seria jest jedną z moich ulubionych. Bezapelacyjnie najlepszą częścią jest „Czerwona królowa”, ale bardzo silnie dorównuje jej też „Królewska klatka”. Czwarty tom to dla mnie najsłabsza część. Oczywiście wszystko tu mamy. Bohaterów których się kocha lub nienawidzi, powroty i rozstania, bitwy, planowanie kolejnych walk i potyczek… To jednak coś nie zagrało, bo ja nie mogłam się wciągnąć w fabułę. Miałam wrażenie, że ilość opisów jest zbyt przytłaczająca, a co za tym idzie brak im wartkości i płynności między wątkami. Wydawało mi się, że Aveyard zapomniała o bohaterach, którzy powinni budować całą fabułę. Oczywiście rozwinęła ich osobowości, pokazała dojrzałość, z czym musieli walczyć od początku, co jest dla mnie dużym plusem, ale np. w „Królewskiej klatce” byłam pod wielkim wrażeniem tego jak autorka zagłębiła się w każdą z postaci tworząc bardzo emocjonalną fabułę.

Każda z postaci w „Wojennej burzy” była prosta i opowiedziana przez nich ich perspektywa była do siebie bardzo podobna. Evangeline zaskoczyła mnie swoją przenikliwością i sprytem. Ta dziewczyna zawsze była dla mnie zagadką więc cieszyłam się, że jej postać była choć trochę nieprzewidywalna. Była silna i niezależna, widać, że nie chciała być już marionetką w czyiś rękach i postawiła na działanie, aby stworzyć sobie taką przyszłość, jaka jej odpowiadała. Mogłam też bardziej przyjrzeć się Mavenowi, który okazał się być bardzo skomplikowanym bohaterem. Mare wybrała swoje ideały, a Cal… Cóż nie spodziewałam się wielkiej zmiany skoro wybrał koronę. Zawsze coś z nim było nie tak. I tylko tyle mogę powiedzieć o postaciach, bo było bardzo niewiele charakteru postaci, a tak wiele pustych słów.

Styl powieści był momentami bardzo trudny z powodu dużej ilości opisów. Gdyby tak wywalić część ich i zmniejszyć liczbę stron o połowę to mogłaby być lepszą wersją siebie. COŚ w końcu by się działo, a nie było rozwleczone jak flaki z olejem. Jedyne co się nie zmieniło w „Wojennej burzy” to to, że Maven wciąż ma obsesję na punkcie Mare i trawi go zazdrość o Cala, podczas gdy obaj powinni skupić się bardziej na tym o co walczą. Chyba muszę odpocząć też od tej historii i może za jakiś czas do niej wrócę i ponownie przeanalizuję wszystko. Moja ocena jest jak na razie neutralna i czuję się zawiedziona. Szkoda, że autorka zrobiła otwarte zakończenie. Wolałabym wiedzieć co nieco więcej o bohaterach i jak im się życie ułożyło niż liczyć na to, że być może za jakiś czas wróci do nas z kolejnym tomem z serii.

Chyba oczekiwałam zbyt wiele od zakończenia tej serii. Rozdarte serce Mare pomiędzy Calem, a Mavenem, ostateczne starcie, które wywoła u mnie szok. Straty oraz nieoczekiwane zwroty akcji… Niestety nie było tak w przypadku ostatniej części z serii Czerwonej królowej.

Każdy z tomów wywoływał u mnie różne emocje, ale ta seria jest jedną z moich ulubionych. Bezapelacyjnie...