Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spodziewałam się czegoś innego, niż dostałam, przez co mój zachwyt nad książką jest trochę słabszy. Co nie zmienia faktu, że „Reguła mnicha…” została dobrze opracowana i jest pełna ciekawostek, które potrafią zaskoczyć. Jest to niewątpliwie książka historyczna, która ukazuje mnichów w zupełnie inny sposób, niż jest nam znany i co ważne dostarczy ogromnej dawki wiedzy. Jamie Kreiner wykonała kawał dobrej roboty, opisując, pilność z jaką podchodzili do zmiany swojego umysłu. „Reguła mnicha. Czego o uważności możemy dowiedzieć się od średniowiecznych zakonników” to książka, która udowadnia, że ludzie jako jednostki wcale się od siebie nie różnią i nie ważne czy jest się zwyczajnym człowiekiem, czy mnichem. Życie na przestrzeni wieków się zmieniło, ale człowiek zupełnie nie. Nadal borykamy się z podobnymi problemami, rozpraszaczami i musimy szukać sposobów, by okiełznać tego potwora. Z tą różnicą, że w dzisiejszych czasach potwór ma większe możliwości zatruwania nam życia. Napisana jest przystępnym i prostym językiem, ale przesyt przytoczeń i nawiązań do różnych osób i miejsc wybijał mnie z rytmu i przytłoczył. Dlatego czytałam z mozołem, przez co nie odczułam aż takiej przyjemności z tej lektury.
Dla kogo?
Dla osób, które interesują się średniowieczem i życiem mnichów. Dla czytelników, którym niestraszne książki historyczne ze sporą liczbą przypisów. Tak więc, jeśli interesuje was jakim pokusom musieli opierać się mnisi i mniszki oraz to czy życie, jakie wybrali było przepełnione spokojem, czy wręcz przeciwnie, to ta lektura jest idealna do pogłębienia wiedzy na ten temat. Gwarantuję, że będziecie zaskoczeni!

Spodziewałam się czegoś innego, niż dostałam, przez co mój zachwyt nad książką jest trochę słabszy. Co nie zmienia faktu, że „Reguła mnicha…” została dobrze opracowana i jest pełna ciekawostek, które potrafią zaskoczyć. Jest to niewątpliwie książka historyczna, która ukazuje mnichów w zupe...

Rozwiń

Zwiń

To nie lada gratka dla małych dzieciaczków, które uwielbiają zwierzątka, kolorowe obrazki i nutkę tajemniczości w czytanych książeczkach. Zabawna, przyjemna w odbiorze i pouczająca, ponieważ młody czytelnik może poznać garść faktów na temat borsuków. To, co podobało mi się w tej książeczce, poza humorem i ilustracjami, to puenta, która skłania czytelników do przemyśleń. Ta niepozorna książeczka skrywa w sobie coś jeszcze… Mały bonus z borsuczymi ćwiczeniami – dziecko poćwiczy z Tarmosią swój język. Z pewnością ćwiczenia rozruszają małego leniuszka i uatrakcyjnią lekturę! Twarda oprawa zapewni trwałość książeczkom na długo, a barwne i urocze ilustracje, autorstwa Ani Grzyb, przykują uwagę nawet wymagających maluszków (i dorosłych też). Tomasz Samojlik wie jak zainteresować małe dzieci i zachęcić je do sięgania wraz z rodzicami po kolejne książeczki.
Dla kogo?
Idealna dla dzieci w wieku przedszkolnym, ale również i starszych, które rozpoczęły naukę samodzielnego czytania, tekstu nie jest kosmicznie dużo, więc z pewnością dadzą radę. Stron nie jest zbyt wiele, więc ich liczba nie przytłoczy małego czytelnika, a satysfakcja z samodzielnie przeczytanej książeczki będzie spora. Polecam gorąco, szczególnie tym, którzy cenią sobie historyjki skłaniające do refleksji a do tego z ciekawą szatą graficzną.

To nie lada gratka dla małych dzieciaczków, które uwielbiają zwierzątka, kolorowe obrazki i nutkę tajemniczości w czytanych książeczkach. Zabawna, przyjemna w odbiorze i pouczająca, ponieważ młody czytelnik może poznać garść faktów na temat borsuków. To, co podobało mi się w tej książeczce...

Rozwiń

Zwiń

To nie lada gratka dla małych dzieciaczków, które uwielbiają zwierzątka, kolorowe obrazki i nutkę tajemniczości w czytanych książeczkach. Zabawna, przyjemna w odbiorze i pouczająca, ponieważ młody czytelnik może poznać garść faktów na temat borsuków. To, co podobało mi się w tej książeczce, poza humorem i ilustracjami, to puenta, która skłania czytelników do przemyśleń. Tarmosia przekonuje się, że dorośli nie zawsze mają rację i czasem warto odpuścić, by dobrze się bawić. Ta niepozorna książeczka skrywa w sobie coś jeszcze… Mały bonus z borsuczymi ćwiczeniami – dziecko poćwiczy z Tarmosią i rozrusza ciałko przy pomocy piłki. Z pewnością ćwiczenia rozruszają małego leniuszka i uatrakcyjnią lekturę! Twarda oprawa zapewni trwałość na długo, a barwne i urocze ilustracje, autorstwa Ani Grzyb, przykują uwagę nawet wymagających maluszków (i dorosłych też). Tomasz Samojlik wie jak zainteresować małe dzieci i zachęcić je do sięgania wraz z rodzicami po kolejne książeczki.
Dla kogo?
Idealna dla dzieci w wieku przedszkolnym, ale również i starszych, które rozpoczęły naukę samodzielnego czytania, tekstu nie jest kosmicznie dużo, więc z pewnością dadzą radę. Stron nie jest zbyt wiele, więc ich liczba nie przytłoczy małego czytelnika, a satysfakcja z samodzielnie przeczytanej książeczki będzie spora. Polecam gorąco, szczególnie tym, którzy cenią sobie historyjki skłaniające do refleksji a do tego z ciekawą szatą graficzną. Myślę, że dorosłym też dobrze zrobi lekcja, jaką Tarmosia odrobiła z rodzicami i przypomną sobie, że zabawa jest równie ważna, jak obowiązki, które czekają na odhaczenie każdego dnia. W końcu każdy z nas ma w sobie ukryte dziecko, wystarczy je tylko odkryć.

To nie lada gratka dla małych dzieciaczków, które uwielbiają zwierzątka, kolorowe obrazki i nutkę tajemniczości w czytanych książeczkach. Zabawna, przyjemna w odbiorze i pouczająca, ponieważ młody czytelnik może poznać garść faktów na temat borsuków. To, co podobało mi się w tej książeczce...

Rozwiń

Zwiń

Czy można napisać emocjonalną, zaskakującą i mówiącą o rzeczach ważnych powieść w prosty i nieprzerysowany sposób? Jak się okazuje można i po raz kolejny udowodniła to w swojej książce Valérie Perrin. „Zapomniane niedziele” to debiutancka powieść, która na naszym rynku wydawniczym pojawiła się z kilkuletnim poślizgiem – we Francji premierę miała w 2015 roku. Nie jest to pierwsza książka tej autorki, którą możecie znaleźć w księgarniach, wcześniej ukazały się dwie inne: „Życie Violette” i „Cudowne lata”. Valérie Perrin zadebiutowała późno, ale jak sama twierdzi, wcale tego nie żałuje, bo na wszystko w życiu musi przyjść odpowiednia pora. Żeby napisać taką historię trzeba trochę na tym świecie przeżyć i sporo zrozumieć i jak widać opłacało się z tym pisaniem poczekać, bo książka jest naprawdę świetna.

„Zapomniane niedziele” to melancholijna, leniwie płynąca historia, w której wyblakłe wspomnienia mieszają się z teraźniejszością. Jest to słodko-gorzka opowieść o życiu, stracie, starości, samotności, potrzebie bliskości i o małych rzeczach, które łatwo przeoczyć, a które mają wielkie znaczenie. Autorka przekonuje nas, że zawsze warto mieć nadzieję, dobre serce i wrażliwe ucho – proste rzeczy a nadają sens ludzkiemu życiu. Autorka po raz kolejny udowodniła, że potrafi pisać bez patosu i przewidywalności za to z empatią i delikatnością. Udowadnia, że w prostocie jest siła i zwyczajne życie ma nam wiele do zaoferowania, wystarczy tylko dobrze się rozejrzeć. Niewątpliwym plusem i czarnym koniem jej powieści są bohaterowie, nieidealni, poturbowaniu, z którymi można się łatwo utożsamiać.

Komu mogę polecić?
Wszystkim, którzy cenią sobie szczerość, wrażliwość, prostotę i przeszłość utkaną z blednących wspomnień. Jeśli lubicie niespieszne historie, które potrafią zaskoczyć nagłym twistem, to sięgajcie po tę książkę, gwarantuję, że nie będziecie żałować.

Czy można napisać emocjonalną, zaskakującą i mówiącą o rzeczach ważnych powieść w prosty i nieprzerysowany sposób? Jak się okazuje można i po raz kolejny udowodniła to w swojej książce Valérie Perrin. „Zapomniane niedziele” to debiutancka powieść, która na naszym rynku wydawniczym pojawiła...

Rozwiń

Zwiń

Dobry romans historyczny nie jest zły, zwłaszcza gdy głowa potrzebuje resetu. Przyznaję, że „Charlotta. Imperium jedwabiu” to książka, która miała posłużyć mi jako odskocznia od mocniejszych tytułów. Ale! Po tę książkę skusiłam się z jeszcze jednego powodu…
Byłam ciekawa czy można napisać książkę, nawiązującą do „Dumy i uprzedzenia” autorstwa Jane Austen, bez wpadki. Krótko mówiąc, nie stworzyć literackiego potworka, który posmakuje czytelnikowi jak odgrzewany kotlet. Uwielbiam klasykę zarówno kryminalną, jak i romantyczną, ale nie lubię, gdy ktoś zabiera się za odgrzewanie tego, co dobre i wszystkim znane. W tym przypadku sytuacja wygląda trochę inaczej, gdyż Sara Medberg nie próbuje ożywiać na siłę bohaterów wymyślonych przez Jane Austen, a jedynie wpleść jej powieść do swojej. Mimo wszystko byłam ciekawa, czy ten zabieg się uda. A wiele rzeczy mogło pójść nie tak – mogło być sztucznie lub zbyt bliźniaczo, żeby nie powiedzieć nachalnie.
Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że nic z tych rzeczy nie miało miejsca. Autorka w subtelny sposób nawiązała do powieści Austen. W książce pojawiają się fragmenty „Dumy i uprzedzenia”, czytane przez jedną z bohaterek i nawiązujące do pewnych sytuacji czy osób. Jest to bardzo miłe mrugnięcie okiem w kierunku miłośniczek książki Austen.
Zaskoczona byłam również tym, że mamy dwie główne bohaterki, a nie jedną jak można wyczytać z opisu na okładce. W pewnym momencie Emma zaczynała mnie nawet irytować, bo przecież nastawiona byłam na historię Charlotty, a musiałam co chwilę porzucać interesujący mnie wątek. Z czasem się przyzwyczaiłam i gdy oba wątki się ze sobą połączyły, to czerpałam stu procentową przyjemność z lektury. Ot drobiazg, ale nieprzyjemnie mnie zaskoczył ma samym początku. Nie zmienia to jednak faktu, że cudownie było wejść do świata pokojówek, koronczarek, garderobianych i baronów. Poczuć klimat XIX-wiecznej Skandynawii, epoki, zakazanej miłości, łamania schematów, namiętności, która buzuje między bohaterami. Mało tego, autorka funduje nam nie tylko bogate i szczegółowe opisy miejsca akcji i epoki, w której rozgrywa się akcja, ale także funduje nam intrygę kryminalną i tajemnice, które czekają na rozwiązanie. Na nudę na pewno nie można narzekać podczas czytania tej książki!
„Charlotta” to niezwykle klimatyczna powieść, którą czyta się z przyjemnością i rozkoszuje niesamowitym klimatem. Jest to naprawdę barwna, ciepła i napisana z humorem opowieść, która oczaruje miłośników romansów historycznych, zagadek oraz „Dumy i uprzedzenia”. Sara Medberg udowodniła, że zna się na rzeczy, więc jeśli chcecie zakosztować trochę przepychu adrenaliny i rodzącego się uczucia w nadbałtyckich klimatach to polecam gorąco!

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Dobry romans historyczny nie jest zły, zwłaszcza gdy głowa potrzebuje resetu. Przyznaję, że „Charlotta. Imperium jedwabiu” to książka, która miała posłużyć mi jako odskocznia od mocniejszych tytułów. Ale! Po tę książkę skusiłam się z jeszcze jednego powodu…
Byłam ciekawa czy można napisać...

Rozwiń

Zwiń

Rajski ogród to powieść prosta fabularnie, pełna kontrastów, eksperymentów, szaleństwa, pasji. Nie każdy doceni ten specyficzny, ospały i duszny klimat. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że wielu uzna to za gniota o jedzeniu, piciu i plażowaniu, ale warto spojrzeć głębiej i zakosztować tego lenistwa, sielskości i dać się przytłoczyć atmosferze. Czuć wyraźnie moment, w którym ta ewidentnie gęstnieje, a zachowanie Catherine się diametralnie zmienia. Czytelnik ma wrażenie, jakby otaczały go macki psychozy, by za chwilę uraczyć go pięknem widoków, dobrego jedzenia i zacnych trunków. Ten „crazy” klimat potęgują dialogi – krótkie, ekspresywne frazy. Hemingway po raz kolejny bierze pod lupę relacje damsko-męskie, ale tym razem robi to w zupełnie nowy sposób – robi krok dalej i skupia się na androginizmie swoich bohaterów. Ta powieść to na ówczesne czasy powieść skandaliczna – mamy tutaj żonę, nonkonformistkę podjudzającą męża do transgresywnych eksperymentów łóżkowych oraz trójkąt miłosny, w który została wplątana przypadkowa kobieta. Warto jednak zaznaczyć, że Hemingway był subtelny w swoich opisach i ta jakże skandaliczna powieść nie przypomina tych współczesnych. Co moim zdaniem jest akurat plusem, ponieważ czasem wystarczy szczypta, by pobudzić wyobraźnię czytelnika i podkręcić wyobraźnię czytelnika.

Czy ta książka ma same plusy?

Nie. Irytująca była Catherine, której rozchwianie emocjonalne momentami eksplodowało. Stoicki spokój Davida momentami wydawał się mało realny. Trudno mi jednak zarzucić tutaj cokolwiek autorowi, gdyż nie mamy do czynienia z oryginałem a jego okrojoną wersją, która zaburza obraz w odbiorze bohaterów i sytuacji. To są właśnie minusy wydawania dział autorów po ich śmierci.
Podsumowując: zanim sięgniecie po Rajski ogród nastawcie się na znikomą akcję i nie próbujcie szukać tutaj perwersyjnego erotyka, który rozgrzeje was do czerwoności. Lepiej podejdźcie do niej jak do literackiego eksperymentu, zagadki i analizy możliwych wątków biograficznych autora. Niewątpliwie w tej powieści Hemingway pokazuje nieco inne oblicze i nie skroił głównego bohatera na miarę macho.

Rajski ogród to powieść prosta fabularnie, pełna kontrastów, eksperymentów, szaleństwa, pasji. Nie każdy doceni ten specyficzny, ospały i duszny klimat. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że wielu uzna to za gniota o jedzeniu, piciu i plażowaniu, ale warto spojrzeć głębiej i zakosztować ...

Rozwiń

Zwiń