Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ufam tym, którzy są przekonani, że mają wielu przyjaciół. To znak, iż nie znają ludzi.

Nie ufam tym, którzy są przekonani, że mają wielu przyjaciół. To znak, iż nie znają ludzi.

Chełpić się można każdą rzeczą, jeżeli jest ona wszytskim, co mamy. Możliwe, że im mniej mamy, tym więcej musimy się chełpić.

Chełpić się można każdą rzeczą, jeżeli jest ona wszytskim, co mamy. Możliwe, że im mniej mamy, tym więcej musimy się chełpić.

Milicja? - wrzasną Iwan do słuchawki. - Milicja? Towarzyszu dyżurny, natychmiast każcie wysłać pięć motocykli uzbrojonych w karabiny maszynowe w celu ujęcia zagranicznego konsultanta. Co? Przyjedźcie po mnie, pojadę razem z wami... Mówi poeta Bezdomny z domu wariatów...

Milicja? - wrzasną Iwan do słuchawki. - Milicja? Towarzyszu dyżurny, natychmiast każcie wysłać pięć motocykli uzbrojonych w karabiny maszyno...

...Wszystko na tym świecie musi mieć początek, rozwinięcie i zakończenie; ludzkie dramaty polegają przeważnie na tym, że ich bohaterowie nie potrafią właściwie rozpoznać, w jakiej są fazie. Myślą, że to wstęp wstępu, a to już koniec. Przyznano im bowiem nie powieść do zagrania, tylko nowelę...

...Wszystko na tym świecie musi mieć początek, rozwinięcie i zakończenie; ludzkie dramaty polegają przeważnie na tym, że ich bohaterowie nie...

Kobieta nie jest niezmienna. Jest w nas przeszłość, która nieustannie nas zmienia. Złamane serce i porażka zmieniają nasze widzenie świata, tak samo jak radość i tryumf.

Kobieta nie jest niezmienna. Jest w nas przeszłość, która nieustannie nas zmienia. Złamane serce i porażka zmieniają nasze widzenie świata, ...

Codziennie o szóstej rano płynę promem przez Tag do Lizbony i obserwuję ludzi. O poranku na pokładzie jest bardzo cicho, wszyscy jeszcze senni, rozespani i mało przytomni. Biały siedzi koło czarnego, czarny koło Araba, Arab koło białego. Czasem przez pomyłkę czyjeś dziecko przytuli się do ramienia nie swojej matki lub komuś głowa opadnie we śnie na ramię sąsiada. Taki obrazek trwa za każdym razem dziesięć minut. Wtedy mam wrażenie, że rzeczywiście jesteśmy jednością, zjednoczony portugalski naród. Ten prawdziwy, który ciężko pracuje, zamiast się bawić do białego rana. Gdy wracam wieczorem, jest już inaczej. Czarni siedzą przy czarnych, biali przy białych, Arabowie przy swoich. I omijamy się wzrokiem. Jakby przez dzień zdarzyło się coś, co mogłoby poróżnić porannych sąsiadów. Tacy jak ja, czyli z Brazylii, siadają osobno, bo i tak "rodowity Portugalczyk" najprawdopodobniej zaraz się przeniesie. A czy Unia Europejska nie jest właśnie po to, żebyśmy wszyscy czuli się w niej jak w domu, gdziekolwiek się udamy? - Amália spogląda mi w oczy. - Tymczasem wrogość narasta. To taka cicha wrogość, ofiar nie ma, ale czuć wyraźnie, kiedy ktoś cię nie chce. Wszystko dlatego, że ludzie boją się o swoje miejsca pracy. (...) Na pierwszy rzut oka nie widać, że są podziały w społeczeństwie. Bardziej przypomina ono pudełko z kolorowymi koralikami, które ktoś dopiero zamierza nawlec na żyłkę. Naszyjnik jeszcze niegotowy. Żyjemy obok siebie, pracujemy ze sobą, wymieniamy uprzejmości, ale czasami czuje się po prostu tę niechęć. Może wizja była dobra: stworzyć portugalskojęzyczny świat, w którym ludzie mówiący jednym językiem będą się czuli wszędzie jak w domu; tylko trzeba dać im na to jednakową szansę. Miłość Portugalczyków do ludzi jest ogromna, ale ta miłość stawia warunki.

Codziennie o szóstej rano płynę promem przez Tag do Lizbony i obserwuję ludzi. O poranku na pokładzie jest bardzo cicho, wszyscy jeszcze sen...

Czas musi odkryć obłudne knowania, Hańby doczeka, kto winy zasłania.

Czas musi odkryć obłudne knowania, Hańby doczeka, kto winy zasłania.

Kiedy nauczymy się przekraczać lęk, wówczas dostrzeżemy więzi, jakie łączą nas ponad podziałami rasowymi, różnicami etnicznymi i granicami państw.

Kiedy nauczymy się przekraczać lęk, wówczas dostrzeżemy więzi, jakie łączą nas ponad podziałami rasowymi, różnicami etnicznymi i granicami p...