Lata 40. XX wieku. Europa jest całkowicie pogrążona w wojnie, naziści podbijają kolejne kraje, ludzie giną tysiącami każdego dnia. Ostatnim miejscem względnego spokoju jest Portugalia, a port w Lizbonie jedyną pewną ucieczką od horroru, do Stanów Zjednoczonych. Uciekinier, bohater powieści jest zdruzgotany, ponieważ statek ma odpłynąć następnego dnia, a on nie posiada biletu dla siebie i małżonki. W tym poczuciu beznadziei zaczepia go przypadkowa osoba. Oferuje wejściówki do Raju w zamian na jedną przysługę - ma go wysłuchać przez całą noc.

Remarque skupia się na ukazaniu obywatela Rzeszy, który znajduje się na celowniku zbrodniczej polityki nazistów. Poznajemy go w okresie przedwojennym jako uchodźcę, który postanawia wrócić zieloną granicą do swojej żony, do Niemiec. Sprawa jest wręcz beznadziejna, jego szwagier jest oficerem SS i napotkanie go może być tragiczne w skutkach, a mimo to, postanawia zaryzykować.

Taka jest też ta powieść. Bardzo duszna, wypełniona tragizmem, ale ciepłem, piękną miłością. Przez całą książkę moje kciuki były zaciśnięte, a oderwanie się od lektury było wewnętrzna walką. Remarque nie spieszy się z narracja, odkrywaniem kart i włączeniem kolejnych emocji. Wszystko jest stopniowane, a my coraz bardziej wbijamy się w fotel. Otrzymujemy wspaniały obraz przedwojennych Niemiec, sytuację uchodźców przed i w trakcie wojny. Do tego szara codzienność i piękna, prawdziwa miłość. Uczy nas, aby zawsze być pozytywnej myśli, we wszystkim odnajdywać plusy i nie tracić nadziei, a nade wszystko pozostać człowiekiem.

Nie miałem nigdy do czynienia z taką tematyką, więc moje odczucia mogą być spotęgowane. Nie zmienia to faktu, że Remarque jest mistrzem. To moja druga książka autora i znowu zbieram szczękę z podłogi. Coś cudownego.

Lata 40. XX wieku. Europa jest całkowicie pogrążona w wojnie, naziści podbijają kolejne kraje, ludzie giną tysiącami każdego dnia. Ostatnim miejscem względnego spokoju jest Portugalia, a port w Lizbonie jedyną pewną ucieczką od horroru, do Stanów Zjednoczonych. Uciekinier, bohater powieści jest zdruzgotany, ponieważ statek ma odpłynąć następnego dnia, a on nie posiada...

Książka może nie zachwyca swoją historią, bo w pewnym momencie zakończenie staje się przewidywalne, ale wciąż czyta się tę pozycję bez zmrużenia oka. Remarque ma tendencje (w innych książkach) do usypiania, jednakże w tej, język jest na najwyższym poziomie, przez co czytelnik nie chce porzucić bohaterów. Aczkolwiek, ze względu na tytuł, myślałam, że o Lizbonie będzie ciut ciut więcej, a na tym polu jednak czeka spore rozczarowanie...

Książka może nie zachwyca swoją historią, bo w pewnym momencie zakończenie staje się przewidywalne, ale wciąż czyta się tę pozycję bez zmrużenia oka. Remarque ma tendencje (w innych książkach) do usypiania, jednakże w tej, język jest na najwyższym poziomie, przez co czytelnik nie chce porzucić bohaterów. Aczkolwiek, ze względu na tytuł, myślałam, że o Lizbonie będzie ciut...

Stolik z widokiem na Hitlerplatz.
Łatwo można sobie wyobrazić bliźniaczą historię ucieczki i powrotu Schwarza do dzisiejszej Moskwy. ‎Zwłaszcza po przeczytaniu chwilę wcześniej reportażu Pawła Reszki, którego tytuł sparafrazowałem ‎na wstępie. Te same napięcia i animozje, ten sam niepokój u progu globalnego konfliktu oraz ‎determinacja i bezradność wobec przeciwności losu.
Opowieść Remarque'a to więc dzieło ponadczasowe, znakomicie oddające emocje jednostki na tle ‎nadciągającej katastrofy, niewpadające jednocześnie w patos i wojenne czy obozowe kalki.
Bezwzględnie warto, także dla kilku wybornych cytatów.‎

Stolik z widokiem na Hitlerplatz.
Łatwo można sobie wyobrazić bliźniaczą historię ucieczki i powrotu Schwarza do dzisiejszej Moskwy. ‎Zwłaszcza po przeczytaniu chwilę wcześniej reportażu Pawła Reszki, którego tytuł sparafrazowałem ‎na wstępie. Te same napięcia i animozje, ten sam niepokój u progu globalnego konfliktu oraz ‎determinacja i bezradność wobec przeciwności losu....

Co mogę napisać? 4 dni temu wziąłem do ręki "Nim nadejdzie lato" i był to mój pierwszy kontakt z twórczością autora. Dzisiaj skończyłem "Noc w Lizbonie" i zaraz zaczynam "Łuk triumfalny". Remarque to moje wspaniałe odkrycie. Literatura z najwyższej półki.

Co mogę napisać? 4 dni temu wziąłem do ręki "Nim nadejdzie lato" i był to mój pierwszy kontakt z twórczością autora. Dzisiaj skończyłem "Noc w Lizbonie" i zaraz zaczynam "Łuk triumfalny". Remarque to moje wspaniałe odkrycie. Literatura z najwyższej półki.

Od dawna zbierałem się do przeczytania tej książki. A nie jest to pozycja, którą zamierzałem czytać na szybko, ,,z doskoku", ale raczej wczuć się bez pośpiechu i dogłębnie w fabułę. To jest jednak tak coś odmiennego od współczesnej popularnej literatury, znać od razu styl, pióro genialnego mistrza.
Tematyka jest ciężka, tchnie grozą nadciągającej wojny, prześladowań, terroru, ale i tragicznej miłości. Osią wydarzeń jest próba ucieczki z Europy będącej w obliczu rozpoczynającego się terroru i prześladowań, oraz niespodziewane spotkanie dwóch mężczyzn w tytułowej Lizbonie. Jeden z nich proponuje drugiemu pomoc w ucieczce w zamian za wysłuchanie historii jego życia.
Wobec opowieści przytoczonej przez Józefa Schwarza nie można przejść obojętnie, skłania ona do przemyśleń i zostaje z czytelnikiem na długo. To nie jest pozycja typu ,,przeczytać- zapomnieć".

Od dawna zbierałem się do przeczytania tej książki. A nie jest to pozycja, którą zamierzałem czytać na szybko, ,,z doskoku", ale raczej wczuć się bez pośpiechu i dogłębnie w fabułę. To jest jednak tak coś odmiennego od współczesnej popularnej literatury, znać od razu styl, pióro genialnego mistrza.
Tematyka jest ciężka, tchnie grozą nadciągającej wojny, prześladowań,...

Bardzo głęboka rzecz. Ciężko w codziennym zabieganiu ją docenić, bo trzeba mimo wszystko się zatrzymać i wyciszyć. Niemniej warto, bo jest to jedna z tych książek, która, gdy poświęci się jej uwagę, odwzajemnia się czytelnikowi całym pięknem. Dramaturgii i cierpienia jest tu sporo, więc niektórych czytelników może dołować. Niemniej pytania, które padają, a na które trzeba udzielić odpowiedzi przed samym sobą, pozwalają poznać własne ja.

Bardzo głęboka rzecz. Ciężko w codziennym zabieganiu ją docenić, bo trzeba mimo wszystko się zatrzymać i wyciszyć. Niemniej warto, bo jest to jedna z tych książek, która, gdy poświęci się jej uwagę, odwzajemnia się czytelnikowi całym pięknem. Dramaturgii i cierpienia jest tu sporo, więc niektórych czytelników może dołować. Niemniej pytania, które padają, a na które trzeba...

Jedna noc, jedna rozmowa, która oznacza ratunek dla dwojga ludzkich istnień. Oprócz terroru i potworności wojny, jest jeszcze terror i bezduszność ambasad, policji, biurokratów. Życie na bagażach i wieczna ucieczka zbiegów z nazistowskich Niemiec. Duszna, klaustrofobiczna atmosfera. Zaciskająca się na gardle pętla. Macki nazizmu sięgające daleko poza granice III Rzeszy. Człowiek jak zaszczute zwierzę. W brawurowej prozie, którą czyta się jednym tchem, Remarque opisał piekło emigrantów u wrót raju, dla większości niedostępnych. Ponieważ Lizbona, w której toczy się akcja, to port-brama do Ameryki, gdzie nie sięgają wpływy nazizmu. Potrzebne są tylko dwie rzeczy: wiza i bilety na statek, paszporty można podrobić. Tylko i aż. Trudno o bardziej przejmujące opisy, o bardziej realistyczny obraz strachu, o wnikliwszą analizę psychiki człowieka ściganego. Remarque nie musi używać dynamicznych środków stylistycznych, nie opisuje pościgów czy strzelanin, wystarczy jedna powieściowa noc i rozmowa dwóch nieznajomych. Ta książka posiada ogromna siłę wyrazu dla każdego chociaż z odrobiną empatii i wiedzy na temat historii; wtedy nie trzeba drastycznych opisów, ponieważ czytelnik wie co oznacza deportacja, czym były hitlerowski obozy koncentracyjne i co oznaczały przesłuchania na gestapo. Książka pełna humanizmu, potępiająca wojnę i przemoc. Dla mnie arcydzieło.

Jedna noc, jedna rozmowa, która oznacza ratunek dla dwojga ludzkich istnień. Oprócz terroru i potworności wojny, jest jeszcze terror i bezduszność ambasad, policji, biurokratów. Życie na bagażach i wieczna ucieczka zbiegów z nazistowskich Niemiec. Duszna, klaustrofobiczna atmosfera. Zaciskająca się na gardle pętla. Macki nazizmu sięgające daleko poza granice III Rzeszy....

Bardzo poruszająca książka, ten kto lub czytać powinien ją przeczytac💜polecam

Bardzo poruszająca książka, ten kto lub czytać powinien ją przeczytac💜polecam

Trafiłam na nią przypadkiem, a okazała się wspaniałą książką - taką, która porusza serce i zachęca do refleksji, napisaną w dodatku pięknym językiem. Natłok zdarzeń, od przedziwnych, po przejmująco smutne i szokujące, sprawia że nie można się od niej oderwać. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak autor opisuje uczucia, którymi kierują się bohaterowie. A do tego wszystkiego jeszcze nadrzędna rola rozmowy... Tak bardzo zaniedbywanej w dzisiejszych czasach, jak wiele innych prostych rzeczy przecież. To wszystko umiejscowione w realiach wojny, wśród samotności, nienawiści, ale też miłości, tworzy wyjątkowy efekt. Z przyjemnością sięgnę po kolejne książki tego autora.

Trafiłam na nią przypadkiem, a okazała się wspaniałą książką - taką, która porusza serce i zachęca do refleksji, napisaną w dodatku pięknym językiem. Natłok zdarzeń, od przedziwnych, po przejmująco smutne i szokujące, sprawia że nie można się od niej oderwać. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak autor opisuje uczucia, którymi kierują się bohaterowie. A do tego...

Jako, że bardzo lubię jak Remarque pisze o wojnie i tematach pobocznych to zostawiam solidne 8 tej powieści. Może troche zabrakło czegoś w końcówce, autor nie dojechał... No nie wiem, takie odnoszę wrażenie. Ale ogólnie polecam, szybko się czyta, jest ciekawa i... No cóż... Można wziąć z niej coś dla siebie...

Jako, że bardzo lubię jak Remarque pisze o wojnie i tematach pobocznych to zostawiam solidne 8 tej powieści. Może troche zabrakło czegoś w końcówce, autor nie dojechał... No nie wiem, takie odnoszę wrażenie. Ale ogólnie polecam, szybko się czyta, jest ciekawa i... No cóż... Można wziąć z niej coś dla siebie...