Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jaka jest najnowsza książka Olgi Tokarczuk? Czy autorka - jak można przeczytać na okładce - “odsłania przed czytelnikami prawdy o świecie, których albo nie zauważamy, albo za wszelką cenę nie chcemy do siebie dopuścić”, czy może wręcz przeciwnie? O “Empuzjonie” napisano już wiele. Niektórym ta książka podoba się bardziej, innym mniej. Można usłyszeć, że brakuje “czułego narratora”, że ukazanie mizoginizmu, to tylko przegląd problemów obecnych we współczesnym świecie i nie ma w tym głębszej refleksji, że coś nie wyszło, albo wręcz przeciwnie - wszystko jest cudownie. A co ja myślę?

"Empuzjon" to według mnie typowa Olga Tokarczuk. Jest w tej książce emancypacja, tożsamość (!), czułość na to, co nie-ludzkie, jest w końcu jakaś prawda o świecie, której nie zauważamy (albo nie chcemy zauważać). Można tę prawdę odkryć i zastanowić się nad jej sensem, a można jej nie odkryć. W obu przypadkach można się przy lekturze dobrze bawić, delektując każde słowo. To, że książka jest dobrze napisana, jest chyba oczywistością.

Nieco dłuższy tekst na okiemvery.pl

Jaka jest najnowsza książka Olgi Tokarczuk? Czy autorka - jak można przeczytać na okładce - “odsłania przed czytelnikami prawdy o świecie, których albo nie zauważamy, albo za wszelką cenę nie chcemy do siebie dopuścić”, czy może wręcz przeciwnie? O “Empuzjonie” napisano już wiele. Niektórym ta książka podoba się bardziej, innym mniej. Można usłyszeć, że brakuje “czułego...

„Nie byłam jej przyjaciółką, nie zaliczałam się do grona jej bliskich, a jednak była – i jest – osobą ważną w moim życiu” – pisze Joanna Gromek-Illg w biografii Wisławy Szymborskiej, którą w końcu udało mi się przeczytać. I w zasadzie mogę się pod tymi słowami podpisać. Noblistka jest osobą ważną również w moim życiu.
Powiedzieć, że książka Joanny Gromek-Illg mnie urzekła, to jakby nic nie powiedzieć. Jest cudownie napisana i ładnie wydana. Prawie 600 stron tekstu, które na początku wydawać się mogą nie do przebrnięcia, pochłania się jednym tchem.
Wydaje mi się, że Szymborska to osoba niezwykle wrażliwa. Osoba, która najtrudniejsze emocje zostawiała dla siebie. Nie dzieliła się nimi z najbliższymi (a już szczególnie nie zamartwiała rodziny), wolała wszystko prze-myśleć w samotności. Szymborska – i to jest coś, czym się różnimy – potrafiła przetrwać trudności, kryzysy i nieszczęścia. Jak to robiła? W zasadzie nie wiadomo. Na pewno pomagał jej w tym niebanalny humor, którym darzyła wszystkich po kolei (wyklejanki, żarty, zabawy towarzyskie). Ponadto pomagała jej poezja, w której ukryła to, co w jej życiu najważniejsze. Poezja dawała jej ukojenie, zrozumienie tego, co trudne. Taka jest dla mnie Szymborska i myślę, że taki jej obraz wyłania się też z książki Joanny Gromek-Illg. Czy dobry? Nie wiem.

Więcej o książce na okiemvery.pl

„Nie byłam jej przyjaciółką, nie zaliczałam się do grona jej bliskich, a jednak była – i jest – osobą ważną w moim życiu” – pisze Joanna Gromek-Illg w biografii Wisławy Szymborskiej, którą w końcu udało mi się przeczytać. I w zasadzie mogę się pod tymi słowami podpisać. Noblistka jest osobą ważną również w moim życiu.
Powiedzieć, że książka Joanny Gromek-Illg mnie urzekła,...

Nie wiedziałam czy książka przypadnie mi do gustu, ogólnie jestem wybredna, jeśli chodzi o wybory czytelnicze. "Emigracja" okazała się jednak ciekawa, książkę przyjemnie się czyta.
To humorystyczna opowieść o wyjeździe zarobkowym młodego człowieka do Anglii. Taki obraz pokolenia lat 90.

Nie wiedziałam czy książka przypadnie mi do gustu, ogólnie jestem wybredna, jeśli chodzi o wybory czytelnicze. "Emigracja" okazała się jednak ciekawa, książkę przyjemnie się czyta.
To humorystyczna opowieść o wyjeździe zarobkowym młodego człowieka do Anglii. Taki obraz pokolenia lat 90.