Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie tylko spokojnie, ale rzeczowo i praktycznie bez zastraszania wojną w stylu Bartosiaków i innych geopolityków wychodzących z lodówki po 24.02.22. Mogło być więcej treści, lecz są wskazówki do pogłębiania wiedzy. Warto przebrnąć ten tom!

Nie tylko spokojnie, ale rzeczowo i praktycznie bez zastraszania wojną w stylu Bartosiaków i innych geopolityków wychodzących z lodówki po 24.02.22. Mogło być więcej treści, lecz są wskazówki do pogłębiania wiedzy. Warto przebrnąć ten tom!

Trudno powiedzieć kto miał być adresatem tej książki. Autorka stara się odpowiedzieć na następujące pytanie: czy będący tematem książki serial nawet dziś może być fajny pomimo iż z grubsza traktuje o społeczeństwie "białym, heteroseksualnym, cispłciowym i zasadniczo chrześcijańskim" . Dlaczego żaden z bohaterów nie jest czarny? Dlaczego pojawiają się tam żarty z gejów i lesbijek oraz osób transpłciowych (w czasach kręcenia serialu nazywanych anachronicznie transwestytami)? Wreszcie dlaczego judaistyczni bohaterowie tak gorliwie obchodzą Boże Narodzenie i do dziś kwestionuje się fakt, że Rachel była żydówką? Na pewno wiemy przez to więcej o współczesnej Ameryce, ale czy wiedzieć to chcemy? Odpowiedź twierdząca to pierwszy krok w stronę rozpoczęcia lektury tej pozycji.

Są jednak i pozytywy niekwestionowane:
+ rozdział drugi o doborze obsady;
+ przypomnienie wielu seriali lat 90., których nikt dziś nie pamięta (np. Kroniki Seinfelda);
+ posłowie, w którym autorka prezentuje osobisty, a nie pseudonaukowy odbiór serialu będącego społecznym fenomenem.

Oceniając tę książkę, sytuuję ją gdzieś po środku między "Lepiej idź na spacer" a "Must read", choć bliżej tej pierwszej noty, gdyż świeże powietrze zawsze w cenie!

Trudno powiedzieć kto miał być adresatem tej książki. Autorka stara się odpowiedzieć na następujące pytanie: czy będący tematem książki serial nawet dziś może być fajny pomimo iż z grubsza traktuje o społeczeństwie "białym, heteroseksualnym, cispłciowym i zasadniczo chrześcijańskim" . Dlaczego żaden z bohaterów nie jest czarny? Dlaczego pojawiają się tam żarty z gejów i...

Zazwyczaj nie piszę opinii z uwagi na wrodzone lenistwo. Jednak gdy na portalu przeczytałem pod tym tytułem recenzje w stylu: „Przekartkowałem książkę w księgarni i nie polecam” (opatrzone jedną gwiazdką), to lepszej motywacji do zmiany nawyku nie mogłem znaleźć. Uważam, że tylko ten, kto podejmie wysiłek przeczytania jakiejkolwiek książki do końca ma prawo wydawać o niej sądy. Akurat „wysiłek” jest w kontekście lektury książki Marka Zmysłowskiego terminem nie na miejscu, bowiem z wielką przyjemnością przez nią przebrnąłem.

Atutem tej książki jest niewątpliwie wyeksponowanie osobowości autora. Gdybym go spotkał w realu, to zapewne bym go … nie polubił. Bo to taki „fafarafa”. Ale na kolejnych stronach książki autor zdejmuje tę maskę, spogląda na siebie z góry i szydzi ze swoich cech i działań. Za ten dystans do siebie nie sposób go nie polubić, a potem jest już tylko lepiej!

Mamy tam bowiem genialny opis funkcjonowania biznesu w Polsce (zwłaszcza pogrzebowego, co zasługuje na osobną książkę), a sednem staje się rozkręcanie biznesu e-commerce w Nigerii, choć i sytuacja innych państw afrykańskich nie jest pominięta. To bodaj najlepsza książka o Afryce od czasów „Hebanu” Kapuścińskiego (spośród tych, które przeczytałem ;)), z tym że lżejszego kalibru, co nie umniejsza broń Boże jej jakości. Walorem niewątpliwym książki jest aktualność opisywanych przemian, które zachodzą na Czarnym Kontynencie, a także poświęcenie uwagi codziennym czynnościom, takim jak choćby przemieszczanie się samolotem czy samochodem po Afryce (ze szczególnym uwzględnieniem Nigerii), co plastycznie ukazuje realia tam panujące (postać Freddy’ego – złoto!). A wszystko to opisane ze swadą i na podstawie prawdziwych wydarzeń.

Byłem w połowie książki, gdy pomyślałem o konieczności odwiedzenia Kapsztadu i Zanzibaru (przynajmniej na początek), nim doszedłem do słusznego skądinąd apelu autora na zakończenie książki: „Chcecie pomóc Afryce? Wspierajcie jej turystykę i rozkręcajcie tam biznes, a nie litujcie się nad nią, wysyłając kasę na konto fundacji, która przekaże ochłapy potrzebującym”. Ja zacznę od turystyki, a potem się zobaczy :)

Zazwyczaj nie piszę opinii z uwagi na wrodzone lenistwo. Jednak gdy na portalu przeczytałem pod tym tytułem recenzje w stylu: „Przekartkowałem książkę w księgarni i nie polecam” (opatrzone jedną gwiazdką), to lepszej motywacji do zmiany nawyku nie mogłem znaleźć. Uważam, że tylko ten, kto podejmie wysiłek przeczytania jakiejkolwiek książki do końca ma prawo wydawać o niej...