Na krańce świata. Podróż historyka przez historię

Chciałabym o niej napisać coś dobrego, oprócz tego, że ma całkiem ładną okładkę, ale z treści - przez którą brnęłam jak przez śniegowe zaspy - niewiele zapamiętałam (a szkoda, bo miałam spore nadzieje), co oczywiście może być winą mojej słabej pamięci ;) ale - wnioskując po innych recenzjach - chyba nie do końca jestem uprawniona stawiać w stan oskarżenia właśnie ją ;)

Chciałabym o niej napisać coś dobrego, oprócz tego, że ma całkiem ładną okładkę, ale z treści - przez którą brnęłam jak przez śniegowe zaspy - niewiele zapamiętałam (a szkoda, bo miałam spore nadzieje), co oczywiście może być winą mojej słabej pamięci ;) ale - wnioskując po innych recenzjach - chyba nie do końca jestem uprawniona stawiać w stan oskarżenia właśnie ją ;)

Pokaż mimo to

Podobno człowiek zapamiętuje 10% tego, co przeczytał. W przypadku tej książki, jeśli chodzi o mnie, pewnie będzie tego najwyżej ...2-3%. Niestety, z pewnym zażenowaniem przyznam, że lektura była prawdziwą orką na ugorze. "Na krańce świata..." skończyłem tylko dlatego, że mam żelazną zasadę kończenia każdej rozpoczętej książki. Zajęło mi to chyba z cztery miesiące a bywały tygodnie, że nie miałem ochoty do niej zajrzeć.
Naprawdę, bardzo lubię Daviesa i ten jego erudycyjny, rozwlekły styl, to jego spojrzenie z szerokiej perspektywy, otwarty umysł, wyrwanie się z anglocentryzmu, podkreślanie roli naszego skrawka Europy w historii świata, poszanowanie dla małych narodów, odważne atakowanie różnych tematów w sposób daleki od utartego, dostrzeganie związków między pozornie odległymi zagadnieniami, itd. itp.
Niestety ta książka wygląda jak niezamierzona parodia Daviesa w wykonaniu Daviesa. Starszy pan co prawda w podróż dookoła świata poleciał samolotem ale w relacji z niej już można śmiało powiedzieć, że "popłynął". Narrację udało mu się utrzymać w ryzach gdzieś do 1/3 objętości książki. Do tego momentu stanowi ona całkiem udane połączenie reportażu z książką historyczną ale z czasem zaczynają ją wypełniać tak nieistotne informacje, że zacząłem się zastanawiać czy Davies nie przepisywał w całości losowo wybranych stron z Wikipedii. Momentami łapałem się na tym, że czytam o czymś i nie jestem w stanie przypomnieć sobie jakim cudem autor wyszedł na to zagadnienie od poprzedniego zagadnienia, które było tylko dygresją w dygresji na temat poboczny od tematu głównego danego rozdziału. Tutaj naprawdę jest dużo ciekawych informacji o historii krain takich jak np. Nowa Zelandia, Tasmania, Tahiti i innych ale tak szczerze pisząc - gdyby to wszystko odcedzić z tych wątków pobocznych, zedrzeć cały ten erudycyjny płaszczyk, wylać obficie laną wodę to esencji zostałoby tyle, co właśnie w dobrym wpisie na Wikipedii.
Davies pisząc "Na krańce świata..." przecenił dwie rzeczy - swoje gawędziarskie zdolności i cierpliwość czytelników. Przynajmniej jeśli chodzi o mnie to tej ostatniej w pewnym momencie już prawie zabrakło. Ocenę daję ze środka skali ale tak szczerze to bardziej za ilość pracy włożonej w pisanie niż za efekt końcowy. Gdyby ktoś z Państwa chciał jednak przeczytać coś w podobnej konwencji, tylko dobrze napisane, to szczerze polecam książki Tony'ego Horwitza.

Podobno człowiek zapamiętuje 10% tego, co przeczytał. W przypadku tej książki, jeśli chodzi o mnie, pewnie będzie tego najwyżej ...2-3%. Niestety, z pewnym zażenowaniem przyznam, że lektura była prawdziwą orką na ugorze. "Na krańce świata..." skończyłem tylko dlatego, że mam żelazną zasadę kończenia każdej rozpoczętej książki. Zajęło mi to chyba z cztery miesiące a bywały...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W książce przeplatają się fragmenty potwornie nudne, przeładowane nieistotnymi szczegółami, które czyta się jak encyklopedię, z fragmentami, w których autor daje upust swojej megalomanii.
Cytat:
"Szczęśliwie w ciągu dziesięcioleci stworzyłem sobie krąg czytelników na całym świecie i wobec tego podczas zagranicznych podróży często mogę liczyć na pomoc służb dyplomatycznych, zazwyczaj za cenę "spotkania z autorem". A będąc posiadaczem dwóch paszportów, mogę przeprowadzać kalkulację i decydować, do której ze służb bardziej się opłaca zatelefonować."

Mocno poniżej wysokich oczekiwań. Polecam komuś, kto lubi czytać encyklopedię. Gdyby zostawić w książce to co jest ciekawe zostałoby ze 100 stron.

W książce przeplatają się fragmenty potwornie nudne, przeładowane nieistotnymi szczegółami, które czyta się jak encyklopedię, z fragmentami, w których autor daje upust swojej megalomanii.
Cytat:
"Szczęśliwie w ciągu dziesięcioleci stworzyłem sobie krąg czytelników na całym świecie i wobec tego podczas zagranicznych podróży często mogę liczyć na pomoc służb dyplomatycznych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kryzys-> załamanie -> powrót do równowagi......czytanie tej książki to była męczarnia! Miałam dziwne wrażenie jakby N.Davis'owi wydawnictwo płaciło za napisanie książki "na akord" bo jest stanowczo za długa,Naprawdę wyszedł mu taki "groch z kapustą"- ma się wrażenie, ,ze wszystko tam wrzucał co znalazł, a niektóre definicje rzeczywiście jak z Wikipedii...
Przegadana i nudna...NIE POLECAM!
strata czasu i pieniędzy.

I jeszcze jedna uwaga: denerwowała mnie protekcjonalna postawa autora w stosunku do spraw polskich ( o któch nie wiem dlaczego tak często się odnosi...)Davis z jednej strony rozumie jak trudna jest nasza historia , a z drugiej strony patrzy na nas z góry,

Kryzys-> załamanie -> powrót do równowagi......czytanie tej książki to była męczarnia! Miałam dziwne wrażenie jakby N.Davis'owi wydawnictwo płaciło za napisanie książki "na akord" bo jest stanowczo za długa,Naprawdę wyszedł mu taki "groch z kapustą"- ma się wrażenie, ,ze wszystko tam wrzucał co znalazł, a niektóre definicje rzeczywiście jak z Wikipedii...
Przegadana i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgnąłem po N. Daviesa z ciekawością - nagradzany angielski historyk, którego pasjonuje historia Polski. Gdzieś w tle przewijające się tytuły: "Boże Igrzysko", czy "Powstanie 44". Wybrałem coś neutralnego - podróże połączone z historią, żeby ocenę sobie wyrobić. I wyrobiłem. Książka napisana według przepisu: "co zrobić, żeby historia była nudna". Zdanie umieszczone na obwolucie: "Efekt zapiera dech w piersiach" wypadałoby zamienić na: "Skuteczny środek nasenny, dla obytych z melisą". Książka w założeniu popularyzatorska upaćkana jest zestawieniami statystycznymi, definicjami z Wikipedii, dywagacje o różnicach w akcentach Australijczyków i Nowozelandczyków, a w tym wszystkim bardzo mało osobistych przeżyć z tytułowej: "Podróży Historyka". Jak w każdej chyba książce jest kilka fragmentów interesujących, z ciekawymi wnioskami i spostrzeżeniami oraz szerokim horyzontem, którego nie można autorowi odebrać, ale czy z tego powodu warto brnąć przez 800 stron? Nie jestem przekonany. Ja profesorowi D. podziękuję za pozostałe, mam nadzieję, że dużo ciekawsze książki, a pozostałym nie polecam rozpoczynania przygody z dorobkiem słynnego historyka od tejże pozycji. ;)

Sięgnąłem po N. Daviesa z ciekawością - nagradzany angielski historyk, którego pasjonuje historia Polski. Gdzieś w tle przewijające się tytuły: "Boże Igrzysko", czy "Powstanie 44". Wybrałem coś neutralnego - podróże połączone z historią, żeby ocenę sobie wyrobić. I wyrobiłem. Książka napisana według przepisu: "co zrobić, żeby historia była nudna". Zdanie umieszczone na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Paplanina dla emerytów.

Paplanina dla emerytów.

Pokaż mimo to

Opis książki kusi cudownym połączeniem historii i podróży. Jak jest naprawdę? W części historycznej Davies jest niedoścignionym mistrzem. Ogrom i szczegółowość informacji historycznej czasem może nieco przynudzać ale zasługuje na pełne 10/10. Zdecydowanie gorzej wyszło mu sprawdzenie się jako geograf i podróżnik. W zasadzie "podróżniczość" jego książki sprowadzała się za każdym razem do nudnego opisu wizyty w jakimś muzeum, zjedzeniu kolacji w topowej restauracji lub wygłoszeniu wykładu na lokalnej uczelni. Kompletny dramat, który prawdziwego podróżnika przez duże P w ogóle nie interesuje. Wystarczy pięć zer na koncie i każdy może udać się śladami Pana Daviesa, szerokim łukiem omijając zwykłych mieszkańców, noclegi gdzie popadnie i jedzenie miejscowych przysmaków, dla dobra żołądka nie pytając z czego są przyrządzone. A przecież wiadomo, że prawdziwe Podróże są nie do powtórzenia :)

Opis książki kusi cudownym połączeniem historii i podróży. Jak jest naprawdę? W części historycznej Davies jest niedoścignionym mistrzem. Ogrom i szczegółowość informacji historycznej czasem może nieco przynudzać ale zasługuje na pełne 10/10. Zdecydowanie gorzej wyszło mu sprawdzenie się jako geograf i podróżnik. W zasadzie "podróżniczość" jego książki sprowadzała się za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to perełka łącząca narrację relacji podróżniczej z elementami esejów społeczno-politycznych i książki historycznej. Co prawda, wskutek tego wymagany poziom skupienia przy czytaniu jest bardzo nierówny (np. gdy po relacji o przybyciu na lotnisko następują rozważania lingwistyczne na temat języków Polinezji). Niemniej, podoba mi się sposób obserwacji rzeczywistości Normana Daviesa, jego poczucie humoru i dystans do świata. Element historyczny zdecydowanie przeważa.

Jest to perełka łącząca narrację relacji podróżniczej z elementami esejów społeczno-politycznych i książki historycznej. Co prawda, wskutek tego wymagany poziom skupienia przy czytaniu jest bardzo nierówny (np. gdy po relacji o przybyciu na lotnisko następują rozważania lingwistyczne na temat języków Polinezji). Niemniej, podoba mi się sposób obserwacji rzeczywistości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Na krance swiata" to moja pierwsza ksiazka Normana Davisa.
Podroze ksztalca ale czytanie o nich rowniez.
Lubie kiedy wydaje mi sie, ze duzo o czyms wiem a jednak zostaje zaskoczona. Tak wlasnie bylo z ta ksiazka. Na kazdej kolejnej stronie odkrywalam cos nowego. Latwosc przekazywania, czasem nudnawej historycznej wiedzy, sprawila ze napewno siegne po Normana Davisa znowu. Zapragnelam wrocic na Maurituis i poznacSingapur. Goraco polecam.

"Na krance swiata" to moja pierwsza ksiazka Normana Davisa.
Podroze ksztalca ale czytanie o nich rowniez.
Lubie kiedy wydaje mi sie, ze duzo o czyms wiem a jednak zostaje zaskoczona. Tak wlasnie bylo z ta ksiazka. Na kazdej kolejnej stronie odkrywalam cos nowego. Latwosc przekazywania, czasem nudnawej historycznej wiedzy, sprawila ze napewno siegne po Normana Davisa znowu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Profesor Norman Davies wyruszył w podróż dookoła świata. I opisał ją w książce. Trochę historii, nieco geografii, sporo ciekawostek. To wszystko w politycznym tyglu. I historycznym i współczesnym. Czy książka jest dla każdego? W zasadzie tak, ale raczej dla tych bardziej zainteresowanych historią. Wędrujemy z panem profesorem po krajach znanych, jak USA i mniej znanych jak pn. Azerbejdżan. Co jest najlepsze w książce? Ciekawostki. Kogo Anglicy zsyłali do Australii. Wcale nie morderców. Inne informacje zazwyczaj można gdzieś przeczytać np. jak zasiedlano Mauritius albo jak Anglicy bronili Singapuru przed Japończykami. Prawie podobnie jak nas w 1939. Kiedy pan profesor opisuje Polinezję, książka jest podobna do opisu Tony Horwitza i moim zdaniem Tony opisał ciekawiej. Tak generalnie dla miłośników historii

Profesor Norman Davies wyruszył w podróż dookoła świata. I opisał ją w książce. Trochę historii, nieco geografii, sporo ciekawostek. To wszystko w politycznym tyglu. I historycznym i współczesnym. Czy książka jest dla każdego? W zasadzie tak, ale raczej dla tych bardziej zainteresowanych historią. Wędrujemy z panem profesorem po krajach znanych, jak USA i mniej znanych jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to