Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Absolutny top jeżeli chodzi o literaturę sf. Świetnie napisana powieść, której lektura wciąga niesamowicie. Prostotę i tempo akcji jednocześnie uzupełnia głębia i kompleksowe podejście do tematu klonowania i tworzenia społeczeństwa.

Największym dla mnie atutem jest jednak audentyzm tej książki. Nie ma momentów kiedy czuć plastikowość świata. Wszystko jest prawdziwe, namacalne, możliwe i często przerażające. Fantastyczna książka!

Absolutny top jeżeli chodzi o literaturę sf. Świetnie napisana powieść, której lektura wciąga niesamowicie. Prostotę i tempo akcji jednocześnie uzupełnia głębia i kompleksowe podejście do tematu klonowania i tworzenia społeczeństwa.

Największym dla mnie atutem jest jednak audentyzm tej książki. Nie ma momentów kiedy czuć plastikowość świata. Wszystko jest prawdziwe,...

Kiedy biorę do ręki książkę, która liczy sobie ponad 750 stron, liczę na to, że wydawnictwo dobrze przemyślało jej wydanie. Z takiej objętości byłoby co wycinać, a skoro nie zdecydowano się na taki krok, powieść musi być rzeczywiście świetna. Takie mniej więcej myśli, krążyły mi po głowie, przed sięgnięciem po „Apsarę” Marka Litmanowicza. Nie ukrywam, że miałem też pewne obawy. W końcu panuje trend, że świetne wielostronicowe powieści, dzieli się dla zysku na kilka tomów. Po bolesnym przełknięciu „Apsary”, wiem już, dlaczego Świat Książki nie podzielił jej na kilka części. Drugi tom po prostu by się nie sprzedał.

Trudno jest zarysować fabułę „Apsary”, by nie zdradzić fabuły pierwszych kilkuset stron. Głównymi bohaterami powieści są trzej młodzi faceci: Paweł, Jacek i Robert. Łączy ich pasja do muzyki i pewna słabość do pięknych kobiet. Okresowo pojawia się jeszcze cała masa postaci drugoplanowych, których perypetie przeplatają się z losami naszej trójki. Paweł to zdolny pianista. Podczas pobytu w Iranie, gdzie zagrał pionierski koncert, spotyka go nie lada przygoda, której następstw nie będzie w stanie przewidzieć. Jacek, dobry znajomy Pawła, to ceniony ginekolog, który problemy z żoną Anią, przeplata z dylematami moralnymi związanymi z aborcją. Kto mógł przypuszczać, że konferencja w Stambule stanie się dla niego przełomowym momentem w karierze.

Kiedy zastanawiałem się nad jakimś zgrabnym streszczeniem fabuły, popadłem w kłopoty. „Apsara” jest napisana w tak chaotyczny i pogmatwany sposób, że trudno jakkolwiek zarysować jej treść. Dosłownie rozmywa mi się ona pod palcami. By napisać coś sensownego, musiałbym zdradzić połowę opowiadanej historii. Wynika to zapewne z rozdrobnienia fabuły na wiele wątków, które mimo pewnych wysiłków autora, nie łączą się sensownie ze sobą w jedną zgrabną całość. Wygląda to tak, jakby ktoś wrzucił 3 różne książki do miksera, włączył wysokie obroty, po czym zalał żelatyną i wlał do formy w kształcie książki.

Niesłychanie irytujące są też opisy-potworki, wyskakujące w każdym możliwym miejscy. Każda, nawet najdrobniejsza i najoczywistsza czynność, pociąga za sobą zbity blok tekstu, z którego dowiemy się o zapachu, fakturze, marce, roku i miejscu produkcji oraz poznamy osobiste zdanie lub wyobrażenie bohatera na jej temat. Celowo użyłem określenia „zbity blok tekstu”, ponieważ po pewnym czasie po prostu przelatywałem wzrokiem te miejsca. W końcu czytanie ma sprawiać przyjemność prawda?

By oddać sprawiedliwość, „Apsara” nie jest wcale taka tragicznie zła. Ma kilka swoich momentów. Niestety najlepszy jest początek, a im dalej, tym słabiej. Litmanowicz, kiedy już pisze konkretnie, robi to naprawdę wyśmienicie. Łatwo da się wyczuć potencjał autora w miejscach, w których coś się dzieje. Miałem wrażenie, że Pan Marek dawał się w takich momentach ponieść talentowi, przez co brzmią one autentycznie i bardzo skutecznie odrywają czytelnika od rzeczywistości. Szkoda, że są w tak przytłaczającej mniejszości.

Moim zdaniem „Apsara” absolutnie nie jest lekturą przeznaczoną dla mężczyzn. Jest to typowe kobiece czytadło, starające się poruszać w czytelniku płytkie emocje a’la amerykańska komedia romantyczna tudzież brazylijski serial. Szkoda, że autor nie napotkał na swojej drodze osoby, która drastycznie wycięłaby zbędne elementy, a te istniejące połączyła w spójną całość. Wtedy zapewne mielibyśmy do czynienia z powieścią bardzo dobrą, a tak niestety, mam przed sobą książkę przeciętną, która ze względu na swoją objętość staje się pozycją ciężkostrawną.

Kiedy biorę do ręki książkę, która liczy sobie ponad 750 stron, liczę na to, że wydawnictwo dobrze przemyślało jej wydanie. Z takiej objętości byłoby co wycinać, a skoro nie zdecydowano się na taki krok, powieść musi być rzeczywiście świetna. Takie mniej więcej myśli, krążyły mi po głowie, przed sięgnięciem po „Apsarę” Marka Litmanowicza. Nie ukrywam, że miałem też pewne...

Czy jest ktoś, kto nie zna Frankensteina? Klasyczna powieść Mary Shelley, doczekała się niedawno nowej, współczesnej wersji autorstwa Petera Ackroyda zatytułowanej Przypadek Victora Frankensteina. Nie ukrywam, że z wypiekami na twarzy, czekałem na tą książkę, określaną przez dziennik The Independent genialnym połączeniem horroru i science fiction. Czy ta literacka mikstura wypaliła na tyle, by stać się pogromczynią klasycznego Frankensteina?

Powieść napisana jest w pierwszej osobie. Narratorem jest główny bohater książki, Victor Frankenstein. Młody ambitny Szwajcar, postanawia udać się na studia, do renomowanej angielskiej uczelni w Oxfordzie. Poznaje tam Percy’ego Bysshe Shelley’a, który to staje się jego przyjacielem i zasiewa w Victorze ziarno ciekawości świata. Wtedy też Frankenstein zaczyna swoje badania nad elementem, który odpowiedzialny jest za energię życiową istot ludzkich. Dokonując kolejnych odkryć, dochodzi on do wniosku, że to fluid galwaniczny (prąd) jest owym tajemniczym czynnikiem. Na skutek przeprowadzonych na zmarłych eksperymentach, udaje mu się ożywić człowieka, jednak efekt tego działania, okazuje się nie do końca pokrywać z jego oczekiwaniami.

Byłem pewien, że Przypadek Victora Frankensteina będzie dokładnie tym, co sugerował uznany angielski dziennik, czyli powieścią science fiction z dreszczykiem. Nic jednak bardziej mylnego. W moich oczach książce tej bliżej do powieści historycznej niż do s-f, a grozy nie uświadczyłem tu w ogóle. Autor niestety na tym ostatnim polu, poległ sromotnie.

Akcja książki toczy się leniwie, i nawet w kulminacyjnych momentach nie chce, niestety, przyspieszyć. Powoduje to, że czyta się ją z pewną trudnością. Teoretycznie gwarantowane emocje, związane z ożywieniem przez Victora martwego ciała, również nie wywołały u mnie dreszczyku emocji. W decydujących momentach Ackroyd nie potrafił stworzyć atmosfery zagrożenia i zaszczucia. W mojej opinii, książka jako powieść akcji i grozy, po prostu nie spełnia pokładanych w niej oczekiwań. Krótko ujmując – często nudzi.

Nie oznacza to jednak, że Przypadek Victora Frankensteina to utwór, w którym nie można doszukać się mocnych stron. Wręcz przeciwnie! Peter Ackroyd znany jest jako znawca i krytyk literatury, a także jako pisarz, umiejętnie łączący faktografię z fikcją. Na tym właśnie opiera się największa siła książki. Jak już wspomniałem, książce blisko jest do powieści historycznej. Autor doskonale oddał realia tamtej epoki. Sam Londyn, opisany jest niesłychanie sugestywnie, z jego brudem, wąskimi uliczkami i biedą sąsiadującą z przepychem. Stanowi to niebywałą gratkę dla zainteresowanych początkami XIX wieku w Europie. Dodatkowo pisarz, uzupełnił tło powieści o postacie Percy’ego Bysshe Shelley’a i Lorda Byrona, czyli dwójki sławnych poetów tamtej epoki, zaprzyjaźnioną w powieści z Victorem. Dzięki temu, fabuła nabiera niebywałej wręcz autentyczności i głębi.

Wielkim kłopotem jest dla mnie sformułowanie trafnego podsumowania. Z jednej strony, książka nie nadaje się dla wielbicieli horrorów i fantastyki jakiejkolwiek – na tym polu, nie ma po prostu prawie nic do zaoferowania (sama akcja rozkręca się sensownie dopiero na ostatnich 100 stronach). Z drugiej strony, dla osób lubiących klimaty historyczne, szczególnie związane z XIX wiecznym Londynem, będzie bezcenna. Autor położył w niej nacisk, bardziej na kwestie rozwoju medycyny i nauki, stosunków społecznych i ogólnej sytuacji w Europie, niż na akcję. Czytelnikom zainteresowanym właśnie tymi tematami książkę polecam jako wartościową, reszta zaś może sobie – bez uczucia straty – lekturę tą po prostu podarować.

[recenzja opublikowana na: http://podsluch.wordpress.com]

Czy jest ktoś, kto nie zna Frankensteina? Klasyczna powieść Mary Shelley, doczekała się niedawno nowej, współczesnej wersji autorstwa Petera Ackroyda zatytułowanej Przypadek Victora Frankensteina. Nie ukrywam, że z wypiekami na twarzy, czekałem na tą książkę, określaną przez dziennik The Independent genialnym połączeniem horroru i science fiction. Czy ta literacka mikstura...

Jak każdy męż­czyzna, w pew­nym stop­niu interesuję się motoryzacją. Nie jest to może jakaś ogromna miłość, jed­nak od czasu do czasu zer­kam, co nowego w spalinowym światku się dzieje. Od dość dawna, kiedy tylko mam okazję, siadam przed programem Top Gear, dostęp­nym na angiel­skim kanale BBC. Jed­nym z jego prowadzących jest brawurowy lub – jak kto woli – szalony Richard Ham­mond, znany szczegól­nie z faktu, że pod­czas bicia rekordu świata szyb­ko­ści samo­chodem z sil­nikiem odrzutowym uległ wypad­kowi przy pręd­ko­ści 480 km/h. Jak zostać ark­tycz­nym ninja i inne przy­gody z Evelem, Oliverem i wiceprezyden­tem Bot­swany jest pierw­szą z książek jego autor­stwa wydaną w Pol­sce przez wydaw­nic­two Znak. Czy błyskotliwy dzien­nikarz i utalen­towany kierowca poradził sobie w roli pisarza?

Powieść przygodowo-podróżnicza (taką definicję książki wyczytałem na okładce) opowiada o kulisach powstawania wyżej wspo­mnianego programu. Podzielona jest na 7 roz­działów, które prze­noszą nas na mroźną Ark­tykę, do upal­nej afrykań­skiej Bot­swany, w rodzinne strony Ham­monda zalane powodzią stulecia czy do USA na spo­tkanie z legen­dar­nym motocyklistą Evel’em Knievel’em. W każ­dym z tych miejsc autor opowiada, jakie sztuczki wykonują kamerzy­ści i z jakimi problemami musiała zmagać się ekipa (a w szczegól­no­ści on sam), by Top Gear mógł w ogóle zostać zrealizowany. Ilość przy­gód, jakie go spo­tykają, wywołuje zdumienie. Tłem każ­dej wyprawy są oczywi­ście samo­chody i często to one grają główną rolę w poszczegól­nych opowiadaniach.

Na uwagę zasługują opisy miejsc odwiedzanych przez Richarda Ham­monda i jego ekipę. Zaskoczyło mnie, że dzien­nikarz motoryzacyjny potrafi tak traf­nie i sugestyw­nie wykreować odwiedzane lokacje. Pod­czas jego zmagań z saniami na lodach Ark­tyki czułem zimno, z którym wal­czył i jego oczami podziwiałem widok śnie­żnego pust­kowia. Na sol­nej pustyni Bot­swany ujął mnie umierającym, samot­nym Baobabem. Takich momen­tów było w książce więcej, jed­nak w koń­cowym roz­rachunku za mało.

Przy­toczone opisy nie ratują przed monotonią. O ile pierw­sze roz­działy z akcją osadzoną na Ark­tyce i w Bot­swanie da się czytać w miarę kom­for­towo, o tyle dalej zaczyna się robić jed­nostaj­nie, czyli… nudno. Styl pisania, który począt­kowo jest atrak­cyjny, szybko się opatruje i nie­wiele zostaje. Jak zostać ark­tycz­nym ninja… usypiała mnie z godną podziwu skutecz­no­ścią. Całość robi wrażenie sinusoidy, bar­dzo dobre kil­kustronicowe momenty prze­platają się z dłużyznami, w których niby coś się dzieje, jed­nak śmiało mogłoby ich w ogóle nie być. Naj­lepiej widać to na przy­kładzie ostat­niego roz­działu, którego ciekawy początek i moment spo­tkania z Aniołami Piekła roz­dzielone są nud­nymi relacjami spo­tkań z Evel’em.

Nie wypada nie wspo­mnieć o wydaniu, które wybija się ponad prze­cięt­ność. Okładki Twar­dej Serii imitujące wycinki z gazet są oryginalne i ładnie prezen­tują się na półce. Wnętrze, choć pozbawione ozdob­ników graficz­nych, ubogacone jest trzema kolek­cjami zdjęć, nawiązujących do tek­stu. Są one naj­moc­niej­szą stroną książki. Dla fanów programu będzie nie lada gratką zobaczyć Ham­monda w sytuacjach zarówno nie­typowych, jak i prywatnych.

Jak zostać ark­tycz­nym ninja i inne przy­gody z Evelem, Oliverem i wiceprezyden­tem Bot­swany jest pozycją, którą trudno jed­noznacz­nie ocenić. Z jed­nej strony jako miłośnik program, w wielu miej­scach czułem się wręcz zachwycony, z drugiej jed­nak autor nie posiadł zdol­no­ści przy­trzymania odbiorcy przy lek­turze. Każdy, kto nie oglądał nigdy Top Gear, a postać Richarda Ham­monda zna jedynie mgli­ście, może sobie śmiało odjąć punk­cik bądź dwa od ostatecz­nej oceny. Czy warto dla poznania kilku fak­tów z życia znanego repor­tera inwestować w książkę? Na to pytanie każdy poten­cjalny czytel­nik musi sobie sam odpowiedzieć.

Jak każdy męż­czyzna, w pew­nym stop­niu interesuję się motoryzacją. Nie jest to może jakaś ogromna miłość, jed­nak od czasu do czasu zer­kam, co nowego w spalinowym światku się dzieje. Od dość dawna, kiedy tylko mam okazję, siadam przed programem Top Gear, dostęp­nym na angiel­skim kanale BBC. Jed­nym z jego prowadzących jest brawurowy lub – jak kto woli – szalony Richard...

Poszukując dobrej literatury science fic­tion, natrafiłem ostat­nio na świeżo wydaną w Pol­sce naj­now­szą powieść Petera Hamil­tona zatytułowaną Pustka: Sny. Jest to pierw­szy tom Trylogii Pustki (ostat­nia część ukazała się jakiś czas temu na Wyspach). Nazwisko autora gwaran­tuje niejako naj­lep­szą jakość, a w nie­których kręgach uznaje się go nawet za wskrzesiciela gatunku space opery. Czy i tym razem wysoka forma Hamil­tona została zachowana?

Jest rok 3580. Ludz­kość wkracza powoli w fazę post­fizyczną. Każdy człowiek za sprawą rejuwenacji (czyli wymianie ciała na nowe) jest prak­tycz­nie nie­śmier­telny. Każda planeta w galak­tyce posiadająca warunki zbliżone do ziem­skich została zasiedlona. Populacja podzielona jest na świat zewnętrzny i wewnętrzny, w którym dodat­kowo działają różne frak­cje polityczne. W tym zamieszaniu jakby z boku egzystują wyznawcy Snu Indigo, czyli ludzie wierzący w Chodzącego po Wodzie o którym to śnią ich prorocy. Wszystko to jed­nak dzieje się na tle tytułowej Pustki – miej­sca stworzonego przez nie­znane siły miliony lat temu, która co jakiś czas roz­szerza się, aby ist­nieć, pochłaniając jed­nocześnie galak­tykę kawałek po kawałku. W Pustce tej znaj­duje się planeta, jed­nak jedynie raz ludz­kiemu stat­kowi kosmicz­nemu udało się na nią dostać. Od tam­tego czasu ktokol­wiek zbliży się do niej – ginie. Sekta śniących wierzy, że z pomocą Boga uda im się wkroczyć na tę ziemię obiecaną. W całą sytuację wplata się polityka oraz potężna, starożytna rasa kosmitów – Raielów, którzy są prze­ciwni piel­grzymce wier­nych, uważając, że spo­woduje ona nie­kon­trolowany roz­rost Pustki.

Kiedy zaczynałem moją przy­godę z Pustką, nie było łatwo. Począt­kowo czułem się zagubiony. Mnogość wąt­ków i postaci nie ułatwia zorien­towania się w fabule. Dodat­kowo muszę zaznaczyć, że książka ta luźno kon­tynuuje wątki pod­jęte w Gwieź­dzie Pan­dory i Judaszu wyzwolonym. Pytam głośno: Dlaczego nikt tego nie zaznaczył na okładce? Dla fanów Hamil­tona jest to zapewne rzecz naturalna. Ja jed­nak uważam, że czytel­nik powinien zostać poin­for­mowany o fak­cie, że chociaż jest to tom I nowej trylogii to nawiązuje do wcześniej­szych pozycji. Mimo to nawet nowi czytel­nicy, którzy z autorem nie mieli wcześniej nic wspól­nego, dadzą radę przez książkę prze­brnąć, ponie­waż wydarzenia opisane są w miarę rzetel­nie – będzie to jed­nak doświad­czenie uboż­sze, które ominie stałych czytelników.

Fabuła zbudowana jest genial­nie! Hamil­ton to mistrz kreacji. Akcja toczy się wielotorowo. Obser­wujemy ją z każ­dej moż­liwej per­spek­tywy za sprawą róż­norakich bohaterów. Ta wielość momen­tami przy­tłacza, jed­nak przy odrobinie samozapar­cia daje z czasem ogromną satys­fak­cję. Poszczególne postacie nie są jedynie marionet­kami. Każ­dej autor poświęcił czas i stworzył ją od pod­staw. Zapadają one dzięki temu w pamięć i zyskują na oryginal­no­ści. Kiedy już poznamy wszyst­kie strony i fabuła zaczyna się zapętlać – Pusta wciąga! Szczegól­nie na końcu!

Jeżeli brał­bym pod uwagę samą fabułę i oceniał jedynie pióro Hamil­tona, Pustka: Sny uzyskałaby ode mnie nie­mal naj­wyż­szą notę. Jed­nak nie mogę nie wspo­mnieć o pol­skim wydaniu książki, za które odpowiedzialne jest wydaw­nic­two MAG (poprzed­nie książki Hamil­tona wydane zostały przez wydaw­nic­two Zysk i S-ka). Pierw­sze na co trafiamy to okładka i wygląd zewnętrzny. Cena książki to 45, — a okładka jako­ściowo jest po prostu mierna. Już po kilku dniach wygląda nie­ciekawie, a wierz­cie mi, że mam wpojone poszanowanie dla literatury. Sama jakość druku rów­nież nie powala. Zdarzają się plamy jaśniej­szego druku i nie­do­drukowane literki.

Zostawmy jed­nak estetykę i przejdźmy do elemen­tów, które auten­tycz­nie psuły mi radość z czytania. Zacznę od tłumaczenia, które jest miej­scami koślawe. Momen­tami musiałem się zastanawiać, co tłumacz miał na myśli. Na szczę­ście znam dobrze język angiel­ski, co ułatwiało mi orien­tację. Podaję pierw­szy z brzegu przykład:

""Zmusiło to Oscara do zastanawiania, czy rzeczywi­ście można wykorzystać gajas­ferę w celach szkodliwych."

Po łapach należy się także korek­cie. Literówki drobne mogę zro­zumieć, ale żeby prze­kręcać imię bohatera (Edeard – Edeart)? Nie wybaczę także błędów, które pod­kreśla każdy edytor tek­stu (wywływała – powinno być wywoływała). Na deser napo­mknę jesz­cze, że fani twier­dzą, iż w pol­skim wydaniu brakuje jed­nego roz­działu. Zgodzę się z tym spo­strzeżeniem, ponie­waż na stronie wydaw­nic­twa wid­nieje infor­macja, że książka powinna mieć 600 stron a mój egzem­plarz posiada ich 545, poza tym po czwar­tym roz­dziale następuje… szósty.

Pod­sumowanie I tomu nowej trylogii Hamil­tona przy­chodzi mi z ogromną trud­no­ścią. Z jed­nej strony świetny kawałek kosmicz­nej literatury przy­godowej, z drugiej naprawdę kiep­skie wydanie. Po MAGu po prostu się tego nie spo­dziewałem. W moich oczach słynie on ze staran­no­ści. Autorowi zaś trudno zarzucić coś kon­kret­nego. Fabuła jest złożona, wielowar­stwowa i nie­banalna, a dodat­kowo cała historia jest bar­dzo zróż­nicowana: począw­szy od wątku czysto fan­tastycz­nego po twarde s-f. Ksiązka prze­znaczona jest zdecydowanie dla osób dorosłych (sporo momen­tów prze­syconych ostrą erotyką). Czy sięgnę po kolejny tom? Co do tego nie ma wąt­pliwo­ści! Pustkę:Sny polecę bez wahania, jed­nak dopiero wtedy, kiedy pojawi się nowe, poprawione wydanie.

Poszukując dobrej literatury science fic­tion, natrafiłem ostat­nio na świeżo wydaną w Pol­sce naj­now­szą powieść Petera Hamil­tona zatytułowaną Pustka: Sny. Jest to pierw­szy tom Trylogii Pustki (ostat­nia część ukazała się jakiś czas temu na Wyspach). Nazwisko autora gwaran­tuje niejako naj­lep­szą jakość, a w nie­których kręgach uznaje się go nawet za wskrzesiciela...