Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to piękne i dość głębokie spojrzenie na serce człowieka, jego postawy i wybory; serce, które dojrzewa - jeśli tak się można wyrazić - jakby w innym tempie i nieco inaczej, niż my teraz, bo przedziera się przez bagno wojny.
Pani Magda, podobnie jak i w innych swoich książkach (przykładowo: "Położna z Auschwitz"), ukazuje, że trudne, a nawet bezgranicznie okrutne okoliczności życia dla jednych stają się ziemią przeklętą, dla innych - ziemią, na której wyrastają kwiaty cnót, heroicznych postaw, prawdziwej miłości.
.
Wartość książki podnosi w moich oczach fakt, że pani Magda pisze o swojej rodzinie. Zatem główna bohaterka i inne związane z nią osoby dla nas, czytelników mogą stać się niejako bliższe nam samym, a poprzez to tym mocniej oddziaływać na nasze współodczuwanie, na naszą refleksję na kolejami życia i na docenianie tego, co prawdziwe i piękne.
.
Oczywiście, jeśli "Narzeczona z powstania" porusza się w realiach wojennych, powiedziałbym, że lektura ta raczej nie należy do łatwych i przyjemnych. Wymaga nieco hartu ducha, aby zmierzyć się także z próbą odpowiedzi na ciężkie pytania, przykładowo: " Dlaczego LUDZIE LUDZIOM gotują taki a nie inny los...?!?"
.
Choć książka wydaje się być pokaźna (w końcu 544 str.!), to ze względu na komentowane już walory, czytało mi się ją łatwo, z zaangażowanie. Z każdą stroną chciałem przekonać się, kto i co i jak zwycięży, jaki będzie smak owocu życia - na ile gorzki, na ile słodki.
.
I na koniec, chyba jednym z piękniejszych fragmentów było dla mnie to odsłonięcie zarówno powiązania między panią Magdą a swoją krewną, jak i wskazania na te pokłady człowieczeństwa, hartu ducha, na których wyrosła, do których może odwoływać się i z których może czerpać autorka książki.
.
Dziękuję jej za tą książkę.

Ta książka to piękne i dość głębokie spojrzenie na serce człowieka, jego postawy i wybory; serce, które dojrzewa - jeśli tak się można wyrazić - jakby w innym tempie i nieco inaczej, niż my teraz, bo przedziera się przez bagno wojny.
Pani Magda, podobnie jak i w innych swoich książkach (przykładowo: "Położna z Auschwitz"), ukazuje, że trudne, a nawet bezgranicznie okrutne...

O, taka książka to dla mnie "lot czytelnika" - lot poprzez dzieje konkretnych ludzi, ich myśli i uczucia, zawiłości ludzkich wyborów i ich czasem bardzo zaskakujące powiązania, ale i rozwiązania. Uważam, że dla tego, kto lubi pytać o życie człowieka, o jego sens, o rolę relacji, o prawdziwe wartości, w tej książce "będzie co robić".
.
Życiu bohaterów książki swoistej pikanterii dodają wątki nagłej śmierci, choroby, fałszywych i prawdziwych przyjaciół, wojny, myśli samobójczych czy też fałszywego obrazu Boga (Bozi, która coś zabiera...).
.
Chce się dodać, że przez lata życia, a także posługi kapłańskiej spotkałem się z takimi "odwróconymi losami", które dla jednych stają się tragedią, piekłem, dla innych zmartwychwstaniem, niebem. Zatem uważam tą książkę za jedną z tak zwanych " życiowych książek".
.
Wartości "Rdzy" doszukiwałbym się także w fakcie, że losy bohaterów z powodzeniem mogą odpowiadać wydarzeniom z życia wielu z nas, którzy mamy swoje małe historie i swoje miasteczka czy wioski, które rozwijają się w cieniu innych (wielki) osób i miast. Uważam, że dzięki temu lektura może przemówić dla szerokiego kręgu czytelników. Z powodzeniem poleciłbym ją dojrzewającej młodzieży (aby nie bała się pytać o swoją odpowiedzialność i wpływ na przyszłość własną, ale także i innych osób), dorosłym (aby zbadali, w jakim punkcie życia się znajdują; czy w konsekwencji ich wyborów są na prostej drodze swego życia, czy w jakiejś ślepej uliczce, czy też życiowe skrzyżowanie domaga się od nich głębokiego zastanowienia się i wysiłku dokonania jak najlepszego wyboru), jak i seniorom (aby pytali, jak formowali siebie i innych, jakimi wartościami się kierowali i dokąd ich wszystkich to zaprowadziło).
.
Mam nadzieję, że ta kolejna książka pana Jakuba Małeckiego wielu czytelnikom pomoże i uchronić się od niepotrzebnej "rdzy" życia i zobaczyć, że pod warstwą tejże (której czasem niestety nie da się uniknąć) jest jeszcze ogrom warstw życia, które jest zaskakujące, piękne, wartościowe....

O, taka książka to dla mnie "lot czytelnika" - lot poprzez dzieje konkretnych ludzi, ich myśli i uczucia, zawiłości ludzkich wyborów i ich czasem bardzo zaskakujące powiązania, ale i rozwiązania. Uważam, że dla tego, kto lubi pytać o życie człowieka, o jego sens, o rolę relacji, o prawdziwe wartości, w tej książce "będzie co robić".
.
Życiu bohaterów książki swoistej...

Spotkanie z tą książką uważam za bardzo ciekawe i pożyteczne. Zwłaszcza w kontekście pytań natury moralnej, ale także wiary (bo i taki wątek dość mocno pobrzmiewa z kart książki).
.
Opowieści pani Doroty zacząłem słuchać w czasie mojej październikowej podróży do Polski, opowieści
o życiu nie tak prostym, kolorowym i bez skazy, jak chciało by wielu ludzi dzisiejszych czasów - rodzina z ciężko upośledzonym dzieckiem. Żyjemy przecież pod ciśnieniem przekonania o prawie do wygody i wolności od wszelakich problemów (włącznie z kontekstem posiadania potomstwa). Pani Dorota pokazuje wewnętrzną walkę ludzi o to, czy i jak zgodzić się i przyjąć ciężko niepełnosprawne dziecko. Ale wielu ludzi w naszych czasach " stoczyło się" o wiele niżej, gdyż nagminnie spotyka sytuacje, gdy rodzice dowiadując się o chorobie swego dziecka już w jego okresie prenatalnym, słyszą od lekarzy niby najlepszą poradę świata: " Dziecko trzeba zabić". Opisana w książce sytuacja rodziny z ciężko chorym dzieckiem może stać się dla czytelnika swoistym potrząśnięciem sumienia, krzykiem moralnych pytań o wartość człowieka i relacji miłości.
.
Chcę podkreślić także rolę kontrastu, na który wskazuje autorka, pomiędzy tym, co człowiek próbuje skrupulatnie planować odnoście do kierunku, a nawet detali swego życia
rodzinnego (i można taki "domek z kart" budować latami), a tym, jak życie/Bóg zaprasza do obalenia, korekcji owych planów, idąc w stronę prawdziwej miłości, która nie tylko kocha pomimo braków, kalectwa czy tym podobnych, ale która doskonali się, dojrzewa właśnie dzięki takiej życiowej glebie!
.
Ciekawym dla mnie było, że już w trakcie czytania niektóre z treści tej książki były dla mnie materiałem do dyskusji, do pytań w rozmowach ze spotkanymi na wyjeździe ludźmi. Nota bene, jednym z rozmówców był członek mojej rodziny, który od lat choruje na stwardnienie rozsiane i takie pytania o przyjęcie siebie, o reakcje innych na chorobę tej osoby, nie są jej obce.
.
Za fenomenalny uważam ostatni "akord" książki, w którym składowe "dźwięki" niezwykłego imienia, które jest często nadawane właśnie mocno upośledzonym dzieciom - "Dary Pana" - wybrzmiewają jasno i wyraźnie i mogą odsyłać do przemyśleń na poziome słynnego "Kazania na górze", które brzmi na kartach Ewangelii: "Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. (...) Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. (...) Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. (...) Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie." (Mt 5, 4.8.10.12).
.
Kończąc, użyje sformułowania, które mi się spodobało, a które dość często brzmi w opiniach o książkach na forum LC:
to raczej KSIĄŻKA DLA LUDZI ODWAŻNYCH, co nie boją się zaglądać do swojego sumienia i nie boją się poruszać także z innym trudny zagadnień życia człowieka.
.
P.S.
Kapitalni wybrzmiewa także wyjaśnienie, dlaczego taka Myszka mogła być nazwana " Poczwarką" i że takie imię absolutnie nie ma nic wspólnego z brzydotą. Jest raczej "cieniem piękna"....

Spotkanie z tą książką uważam za bardzo ciekawe i pożyteczne. Zwłaszcza w kontekście pytań natury moralnej, ale także wiary (bo i taki wątek dość mocno pobrzmiewa z kart książki).
.
Opowieści pani Doroty zacząłem słuchać w czasie mojej październikowej podróży do Polski, opowieści
o życiu nie tak prostym, kolorowym i bez skazy, jak chciało by wielu ludzi dzisiejszych...