Ziemia, planeta ludzi

Język jest dość trudny, bardzo filozoficzny, ale myślę że warto zapoznać się z tą książką. Pozwala poznać zupełnie inny punkt widzenia, ten wrażliwy dla przyrody, dla starych rzeczy, które mają swoją historię a na codzien nikt o tym nie rozmyśla. Szczególnie utkwił mi w pamięci rozdział poświęcony staremu domowi w którym mieszkaly dwie małe dziewczynki- kto czytał napewno wie co mam na myśli - niesamowite przemyślenia, które skłoniły mnie do mnóstwa refleksji.

Język jest dość trudny, bardzo filozoficzny, ale myślę że warto zapoznać się z tą książką. Pozwala poznać zupełnie inny punkt widzenia, ten wrażliwy dla przyrody, dla starych rzeczy, które mają swoją historię a na codzien nikt o tym nie rozmyśla. Szczególnie utkwił mi w pamięci rozdział poświęcony staremu domowi w którym mieszkaly dwie małe dziewczynki- kto czytał napewno...

Kiedy pierwszy raz czytaliśmy tą książkę z żoną to byliśmy bardzo pozytywnie zaskoczeni, wspaniałym stylem i głębią antropologicznych przemyśleń autora (tylko w ostatnim rozdziale coś nam nie pasowało, gdy Exupéry pisał o tłoczących się w wagonach Polakach z pogardą). Teraz kiedy jednak człowiek coś już poczytał, pomyślał, a też dowiedział się więcej o autorze już tak nie myślę. Humanizm autora to esencja filozofii klasy wyższej i średniej, która chce zachwycać się nad pięknem świata, dostrzegać jego ciężar, ale najlepiej jakby ten ciężar nie dotyczył jej samej. Gdy Exupéry chciał na pustyni pozabijać fenki żeby napić się chociaż ich krwi i coś zjeść, to była to konieczność egzystencji. Gdy jednak w pociągach tłoczą się zmierzający do Francji Polacy i inni - brudni, biedni, przytłoczeni ciężki życiem, ale jednak z nadzieją, że znajdą tam lepsze życie, to wówczas jest to coś obrzydliwego i obmierzłego. Sam Exupéry nigdy przez całe życie (poza tym jednym wypadkiem, który też odwalił się z jego winy) nie musiał się o nic starać. W książkach pisał sobie piękne frazesy, którymi potem w rzeczywistości wycierał sobie gębę. Ale nawet w tych pięknych słowach było wszystko nie tak: zachwyt nad naturą o ile wchodzi w pozytywną interakcję z człowiekiem, człowiek fajny tylko wtedy gdy okręcony wokół metafizycznych frazesów. Potężne meh.

Kiedy pierwszy raz czytaliśmy tą książkę z żoną to byliśmy bardzo pozytywnie zaskoczeni, wspaniałym stylem i głębią antropologicznych przemyśleń autora (tylko w ostatnim rozdziale coś nam nie pasowało, gdy Exupéry pisał o tłoczących się w wagonach Polakach z pogardą). Teraz kiedy jednak człowiek coś już poczytał, pomyślał, a też dowiedział się więcej o autorze już tak nie...

Autor w nietypowym pamiętniku przedstawia pewne historie z bycia pilotem korespondencyjnym w trakcie II WŚ. Poza tym, a co najważniejsze, pozwala sobie na refleksje nad człowiekiem, a te są piękne.

Autor w nietypowym pamiętniku przedstawia pewne historie z bycia pilotem korespondencyjnym w trakcie II WŚ. Poza tym, a co najważniejsze, pozwala sobie na refleksje nad człowiekiem, a te są piękne.

Ta książka to "biblia" człowieka - szczyt humanizmu i człowieczeństwa. Jedna z kilku najważniejszych dla mnie książek.

Ta książka to "biblia" człowieka - szczyt humanizmu i człowieczeństwa. Jedna z kilku najważniejszych dla mnie książek.

"Ziemia, planeta ludzi" to wspomnienia autora z jego pracy pilota liniowego przewożącego pocztę. Mamy tu opowieści o koledze, który zginął podczas lotu, o samolotach i maszynach w ludzkim życiu w ogóle, o Saharze, o niewolniku Barku, którego Exupery wykupił, o własnym wypadku i rozbiciu samolotu na pustyni i ratunku przez beduina. Opowiadanie "W sercu pustyni" to taki troszkę pierwowzór "Małego Księcia" - jest pustynia, lis (fenek) i myśl o oswojeniu.
Poza tym rozważania autora trącą myszką. Niekiedy to po prostu zbiór banałów, a Exupery bardzo często popada w patos i nadęcie. Jestem pewny, że gdyby nie nazwisko autora książka miałaby zupełnie inny odbiór i oceny. Zadziałała tu magia "Małego Księcia" i tragicznej, przedwczesnej śmierci Exupery'ego.

"Ziemia, planeta ludzi" to wspomnienia autora z jego pracy pilota liniowego przewożącego pocztę. Mamy tu opowieści o koledze, który zginął podczas lotu, o samolotach i maszynach w ludzkim życiu w ogóle, o Saharze, o niewolniku Barku, którego Exupery wykupił, o własnym wypadku i rozbiciu samolotu na pustyni i ratunku przez beduina. Opowiadanie "W sercu pustyni" to taki...

Nie zawiodłem się, wychodząc od komentarzy i wskazań na tą książkę, jako na jedną z takich, które człowiek koniecznie powinien w swoim życiu przeczytać.
.
Choć zawiera w sobie niezbyt obszerne opisy i relacje z lotów, jaki Antoine przeżył jako lotnik, to stanowi to tylko swoistą tacę, talerz, na którym "wyrósł" tort komentarzy o życiu i jego wartościach. W ten sposób owo publikacja nie jest zbyt łatwą lekturą, ale za to bardzo karmiącą i ośmielających każdego z nas do odważnych lotów nad Andami lub Saharami własnego życia. To książka, która oswaja z bolesnym i w jakiejś mierze przerażającym doświadczeniem śmiertelnego ryzyka czy totalnej bezsilności pośród żywiołów tego świata, ale z drugiej strony potrząsa nami, abyśmy nie poddając się iluzjom konieczności i nieuchronności śmierci tu i teraz, wzięli się z życiem "za bary". I żyli, żyli inaczej, inaczej dla samych siebie i dla innych. Żyli ze względu na przyszłość, która ze wspomnianej dramatyczności i umierania wyrośnie - o ile się nie poddamy; o ile całkiem - a więc wewnętrznie - nie umrzemy.
.
Fascynującym było dla mnie odnaleźć w opisywanych przez autora doświadczeniach jego życia ziarna myśli, które tak intensywnie karmiły (i karmią) mnie w innych jego monumentalnych dziełach, jakimi są " Mały Książę" i "Twierdzą" (ta ostatnia jest dla mnie tak "gęsta", że właściwie jestem z nią już kilka lat i co jakiś czas sączę ją jak niezwykle mocną herbatę, której nie da się pić łykami). Po zakończeniu lektury „Ziemi, planety ludzi” czuję się tak, jakbym zbliżył się nieco do źródła świeżej wody Prawdy i Miłości, które bije we obu wspomnianych dziełach. Ciekawe doświadczenie.
.
Gorąco polecam.

Nie zawiodłem się, wychodząc od komentarzy i wskazań na tą książkę, jako na jedną z takich, które człowiek koniecznie powinien w swoim życiu przeczytać.
.
Choć zawiera w sobie niezbyt obszerne opisy i relacje z lotów, jaki Antoine przeżył jako lotnik, to stanowi to tylko swoistą tacę, talerz, na którym "wyrósł" tort komentarzy o życiu i jego wartościach. W ten sposób owo...

Nie podejmuję się oceny. Przepiękna książka.

Nie podejmuję się oceny. Przepiękna książka.

Przepiękna powieść. Moim zdaniem, druga najlepsza tego autora po "Małym księciu". Dziwię się, że średnia ocen jest tak niska. Ta książka w różnych odsłonach opowiada o zmaganiu się niezłomnego ducha człowieka z techniką, o próbie ujarzmienia i podporządkowania "metalowych ptaków". Do tego mamy w komplecie walkę z naturą na różnych kontynentach w odmiennych warunkach pogodowych. Piękne opisy i cudowny język.

Przepiękna powieść. Moim zdaniem, druga najlepsza tego autora po "Małym księciu". Dziwię się, że średnia ocen jest tak niska. Ta książka w różnych odsłonach opowiada o zmaganiu się niezłomnego ducha człowieka z techniką, o próbie ujarzmienia i podporządkowania "metalowych ptaków". Do tego mamy w komplecie walkę z naturą na różnych kontynentach w odmiennych warunkach...

Książka zdecydowanie przerysowana. Moim zdaniem zawiera zbyt dużo niewynikających z niczego i chaotycznych przemyśleń filozoficznych. Przeżycia narratora i jego przyjaciół opisane zostały w mało zajmujący sposób. Jedynym jasnym punktem jest rozdział "W sercu pustyni", który zdecydowanie czytało mi się najlepiej ze względu na najciekawsze jak dotąd przedstawienie opisywanej historii.

Odnosząc się do poruszaj tutaj przez wiele osób kwestii wątku Polaków, osobiście nie uważam go za krzywdzący. Wydaje mi się, że Exupery nie odnosił się konkretnie do naszej narodowości, tylko wysunął kolejne luźne przemyślenie wywołane widokiem konkretnej klasy społecznej.

Książka zdecydowanie przerysowana. Moim zdaniem zawiera zbyt dużo niewynikających z niczego i chaotycznych przemyśleń filozoficznych. Przeżycia narratora i jego przyjaciół opisane zostały w mało zajmujący sposób. Jedynym jasnym punktem jest rozdział "W sercu pustyni", który zdecydowanie czytało mi się najlepiej ze względu na najciekawsze jak dotąd przedstawienie opisywanej...

Przyznam szczerze, że ciężko mi było oswoić się ze specyficzną atmosferą tej książki. Jednak, gdy już ta bariera została przełamana, mogłem bez zwątpienia stwierdzić, że mam do czynienia z dziełem wybitnym, być może jedynym w swoim rodzaju...

Przyznam szczerze, że ciężko mi było oswoić się ze specyficzną atmosferą tej książki. Jednak, gdy już ta bariera została przełamana, mogłem bez zwątpienia stwierdzić, że mam do czynienia z dziełem wybitnym, być może jedynym w swoim rodzaju...