Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy to nie przerażające, jak cicho potrafimy płakać?

Czy to nie przerażające, jak cicho potrafimy płakać?

Życie przed tobą jest mi nieznane. Właściwie nie pamiętam, jak żyłam, zanim się w nim zjawiłeś. Życie z tobą było jak pozostanie w ramionach, z których nigdy nie chciałam się wydostać. Ale życie bez ciebie? Życie bez ciebie zmusiło mnie do ponownego odnalezienia siebie. A ja wcale nie chciałam szukać się od nowa.

Życie przed tobą jest mi nieznane. Właściwie nie pamiętam, jak żyłam, zanim się w nim zjawiłeś. Życie z tobą było jak pozostanie w ramionach...

Jak to się stało, że tak się od wszystkich odcięliśmy? Że jesteśmy tacy samotni.

Jak to się stało, że tak się od wszystkich odcięliśmy? Że jesteśmy tacy samotni.

Dlaczego jesteś wobec siebie taka surowa? Życie jest już chyba dostatecznie ciężkie?

Dlaczego jesteś wobec siebie taka surowa? Życie jest już chyba dostatecznie ciężkie?

Co się dzieje, kiedy tracimy coś kawałek po kawałku?

Co się dzieje, kiedy tracimy coś kawałek po kawałku?

Bardziej od myśli, że osiągnęliśmy dno, przeraża mnie jedynie strach, że możemy upaść jeszcze niżej.

Bardziej od myśli, że osiągnęliśmy dno, przeraża mnie jedynie strach, że możemy upaść jeszcze niżej.

Wiesz, że kiedy się pyta ludzi na łożu śmierci, czego najbardziej żałują, nigdy nie mówią o tym, co zrobili, ale o tym, na co się nie odważyli?

Wiesz, że kiedy się pyta ludzi na łożu śmierci, czego najbardziej żałują, nigdy nie mówią o tym, co zrobili, ale o tym, na co się nie odważy...

Bo to blednie, wie pani. Wspomnienia o zmarłych osobach. Wkrótce zda sobie pani sprawę, że nie pamięta wszystkiego tak wyraźnie jak wcześniej. Czas wymazuje wspomnienia drobiazgów, niezależnie od tego, jak bardzo próbujemy się ich trzymać. Chyba w taki właśnie sposób ludzie radzą sobie ze stratą. Gdyby nasze wspomnienia nie blakły, nieustannie bylibyśmy na pierwszym etapie żałoby i nie moglibyśmy żyć dalej.

Bo to blednie, wie pani. Wspomnienia o zmarłych osobach. Wkrótce zda sobie pani sprawę, że nie pamięta wszystkiego tak wyraźnie jak wcześnie...

Jedyną miarą postępu jest świadomość, od czego zaczęliśmy.

Jedyną miarą postępu jest świadomość, od czego zaczęliśmy.