Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po wstępie zamieszczonym na stronie (patrz wyżej) jesteśmy chyba skłonni przyznać, że w nasze ręce trafiła książka, która — bezsprzecznie - poruszy do łez. Tak było również w moim wypadku. Jak wiadomo "stałym" czytelnikom Schmitta, posiada on niesamowity dar narracji i wprowadzania czytelnika w świat przezeń wykreowany. O, właśnie nad tą kwestią się pochylę. Jak powszechnie wiadomo wytrawnym "powieśćio- i opowiadanioczytaczom", wielu autorów opowiadań chce nas wrzucić od razu na głęboką wodę, przedstawić całe (często strasznie zaplątane, na nieszczęście biednego czytelnika) uniwersum. Wyjaśnijmy coś sobie w krótkim wtrąceniu: nie mam nic do tego typu autorów lub ich czytelnikom. Wróćmy do opinii. Schmitt robi to inaczej, delikatnie prowadzi czytelnika przez fale treści oblewające twoje myśli, byś w końcu, bez niepotrzebnych zbyt gwałtownych wrażeń, mógł się kąpać w oceanie treści — treści, która rozbraja empatycznych czytelników, idealnie wczuwających się w rolę głównego bohatera, niezależnie od tego, czy jest on rosłym, silnym mężczyzną, czy drobną staruszką. Eric Emmanuel pokazuje również, jak bardzo pozory mogą mylić. Ów mężczyzna jest kochającym (co prawda, trochę zbyt mało) ojcem, a staruszka morderczynią czterech mężczyzn.
Podczas czytania nic nie razi w oczy, marginesy są rozłożone w ciekawy sposób (podręcznikowo — nowa myśl = nowy akapit) co traktuję jako istotny atut. Odległość między wierszami, słowami, literami nie są wielkie, jak powiedziałby ktoś, "fajne te odstępy, takie nie za duże, nie za małe". Okładka wydania, które zdarzyło mi się czytać zdecydowanie przypadła mi do gustu (głęboki ukłon w stronę artysty). Lubię stonowane, klasyczne kolory, uspokajają mnie i jedynym ewenementem okładki jest czerwony tytuł z boku. Chociaż może to efekt zamierzony, nie niedopatrzenie grafika? Raczej tak, trzeba przecież przyciągnąć spojrzenie.
Podsumowując, bo i tak wszystko poplątałam: książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, szczególnie opisy emocji, jak sam autor napisał w dziennikach dołączonych do wydania, opowiadanie jest jak odsączona powieść — zawiera wszystko, co niezbędne, ale szybciej i lepiej.
Dziękuję.

Po wstępie zamieszczonym na stronie (patrz wyżej) jesteśmy chyba skłonni przyznać, że w nasze ręce trafiła książka, która — bezsprzecznie - poruszy do łez. Tak było również w moim wypadku. Jak wiadomo "stałym" czytelnikom Schmitta, posiada on niesamowity dar narracji i wprowadzania czytelnika w świat przezeń wykreowany. O, właśnie nad tą kwestią się pochylę. Jak powszechnie...