Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Być może będzie to niesprawiedliwy zarzut, ale nie mogę się pozbyć wrażenia, że autorka chciała napisać coś kojarzącego się z - bardzo dobrą, co tu dużo ukrywać - Trylogią Zimowej Nocy pani Arden, widać to nawet na poziomie tytułu (tam mamy niedźwiedzia i słowika, tu - kukułkę i wronę). No cóż. U pani Wolff jest niby jakaś fabuła, jakaś intryga i emocje, jakieś wierzenia i istoty nadnaturalne. Jakieś. Bo wszystko tonie w sosie ach, jakże zawiłych relacji damsko-męskich. Każda znajomość, każde zawiązanie fabularne i tak sprowadzi się do jednego. Odzwyczaiłam się od tego typu lektury, zdążyłam zapomnieć jak nudne i miałkie potrafią być hetero romanse. Nie jest to zła książka, pomysł jest interesujący, wykonanie zupełnie w porządku - niestety najważniejsze jest kto będzie z kim sypiał i za jak długo.

Być może będzie to niesprawiedliwy zarzut, ale nie mogę się pozbyć wrażenia, że autorka chciała napisać coś kojarzącego się z - bardzo dobrą, co tu dużo ukrywać - Trylogią Zimowej Nocy pani Arden, widać to nawet na poziomie tytułu (tam mamy niedźwiedzia i słowika, tu - kukułkę i wronę). No cóż. U pani Wolff jest niby jakaś fabuła, jakaś intryga i emocje, jakieś wierzenia i...

Ostatecznie cała koncepcja historii jakoś tak wolno skojarzyła mi się z "Innymi pieśniami" Dukaja w wydaniu młodzieżowym ;D
Czytało mi się bardzo przyjemnie, historia jest ciekawa, a bohaterowie sympatyczni. Rozwiązanie głównej tajemnicy wydało mi się cokolwiek przekombinowane, niemniej nie umniejszyło urokowi wielkiego finalnego starcia.
Naprawdę fajna, wciągająca, momentami naprawdę klimatyczna i niepokojąca opowieść. I w sam raz do realizacji filmowej (przebiłaby "Osobliwy dom pani Peregrine" z palcem w nosie!).

Ostatecznie cała koncepcja historii jakoś tak wolno skojarzyła mi się z "Innymi pieśniami" Dukaja w wydaniu młodzieżowym ;D
Czytało mi się bardzo przyjemnie, historia jest ciekawa, a bohaterowie sympatyczni. Rozwiązanie głównej tajemnicy wydało mi się cokolwiek przekombinowane, niemniej nie umniejszyło urokowi wielkiego finalnego starcia.
Naprawdę fajna, wciągająca,...

"Gdy rozum śpi, budzą się demony."
Powyższe zdanie to takie w sam raz podsumowanie samej książki i "ciekawych" czasów, w których przyszło nam żyć.
Ojej, jaka to była fajna lektura. Mamy tematy znane, ba, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że znane i nieco wyświechtane: mamy odwieczną walkę ciemności z jasnością, dwóch stron natury (nie)ludzkiej oraz rozgrzebywanie przeszłości, by odnaleźć własne ja (w wydaniu kobiecym oraz tym bardziej ekstrawaganckim, rogatym), ale jak lekko, przyjemnie i wcale nie głupio się o tym wszystkim czyta! Zresztą, nie dajcie się zwieść śmichom-chichom, Ałtorka potrafi manewrować emocjami czytelnika nie tylko na tym głupkowatym poziomie (finał może nie zaskoczył, ale za moje osobiste serduszko ścisnął nielicho).
No i co ważne - już przy Szalawile dostałam radosnej pląsawicy na wieść o tym, że Szanowna Ałtorka wzięła się za folklor słowiański, więc Oczy uroczne nie zawiodły moich bestiariuszowych oczekiwań. Wręcz przeciwnie! :D
Osobny pochwalny akapit należy się Ałtorce za wtręty żywieniowe. Wszyscy w tej książce jedzą, cieszą się jedzeniem, celebrują, pieką, warzą, smażą, sypią obficie cukrem i orany, mogłabym o tym czytać w nieskończoność. Naprawdę.
Powyższe peany pochwalne zamknę zdaniem, które wejdzie do mojego katalogu hermetycznych memów i przez które łzy prawdziwe w oczach mi stanęły:
"Rany boskie, jego też... czytałaś!?"

"Gdy rozum śpi, budzą się demony."
Powyższe zdanie to takie w sam raz podsumowanie samej książki i "ciekawych" czasów, w których przyszło nam żyć.
Ojej, jaka to była fajna lektura. Mamy tematy znane, ba, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że znane i nieco wyświechtane: mamy odwieczną walkę ciemności z jasnością, dwóch stron natury (nie)ludzkiej oraz rozgrzebywanie...