Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od początku nie mogłam wczuć się w bohaterkę, mijały kolejne strony, a ja nie potrafiłam się utożsamiać z Maribeth, główną przyczyną tego była zbyt duża różnica wieku pomiędzy mną a bohaterką i zupełnie różne sytuacje życiowe. (Książkę wzięłam w ciemno myśląc, że Forman pisze jedynie młodzieżówki. Nic bardziej mylnego!) Wielki minus za narrację w trzeciej osobie, która skutecznie przeszkadzała w przełamaniu dystansu pomiędzy mną a bohaterką, przez co nie byłam w stanie "wejść" w jej życie. Powieść jednak w żadnym wypadku nie okazała się być rozczarowaniem, wręcz przeciwnie, zyskała moją sympatię dzięki zabawnym dialogom, autentyczności, a przede wszystkim tym, że "Zostaw mnie" została napisana z pomysłem i sercem. Bywały momenty kiedy na usta cisnęły mi się komentarze typu : "Co Ty wyprawiasz babo?!", jednak wiem, że było to niezbędne żeby Maribeth coś zrozumiała i ostatecznie dzięki temu związała koniec z końcem. Książka nie wcisnęła mnie w fotel, choć zaintrygował mnie wątek Stephena, zostawiałam się: Czy ułoży sobie z nim życie porzucając rodzinę? Zerwie z nim kontakt i wróci do męża? A może on okaże się być jej biologicznym ojcem? Ta ostatnia myśl siedziała mi z tyłu głowy aż do końca i cicho liczyłam na to, że właśnie w ten sposób akcja diametralnie się odmieni. Jednak Forman i tak mnie tym nie zawiodła, chociaż czytając zakończenie czułam pewien niedosyt, że akcja skończyła się zbyt nagle...

Od początku nie mogłam wczuć się w bohaterkę, mijały kolejne strony, a ja nie potrafiłam się utożsamiać z Maribeth, główną przyczyną tego była zbyt duża różnica wieku pomiędzy mną a bohaterką i zupełnie różne sytuacje życiowe. (Książkę wzięłam w ciemno myśląc, że Forman pisze jedynie młodzieżówki. Nic bardziej mylnego!) Wielki minus za narrację w trzeciej osobie, która...

Na dzień dobry Green mnie rozdrażnił. Główna bohaterka od początku mnie irytowała, przy praktycznie każdej ciekawie toczącej się rozmowie nagle odpływała myślami do spisku bakterii w jej własnym ciele. Nie potrafiłam wczuć się w Azę - nie mogłam zrozumieć jej problemu, dlatego przez początek książki ciężko było mi przebrnąć. Jednak z czasem autor powoli wyjaśnił mi, że choroba psychiczna to nie wymysł, a walka w niezrozumieniu nawet przez najbliższych. Scena, gdy Aza próbowała wyjaśnić przyjaciółce jak czuje się w swojej spirali porównając ją z zagubieniem i niemocą w ciemności, zdecydowanie wcisnęła mnie w fotel(i nie tylko ona;). Podobny efekt wywołało u mnie zakończenie - rozwiązanie zagadki i rozstanie pary bohaterów... Jednak Green zostawił uchyloną furtkę dla naszej wyobraźni dzięki ostatnim słowom książki, za co bardzo mu dziękuję.
Podsumowując, pomimo irytującej głównej bohaterki i sytuacji, w którą trudno mi było się wczuć, książka przekonała mnie do siebie na tyle, że pod koniec ją pokochałam. Zdecydowanie warta przeczytania!

Na dzień dobry Green mnie rozdrażnił. Główna bohaterka od początku mnie irytowała, przy praktycznie każdej ciekawie toczącej się rozmowie nagle odpływała myślami do spisku bakterii w jej własnym ciele. Nie potrafiłam wczuć się w Azę - nie mogłam zrozumieć jej problemu, dlatego przez początek książki ciężko było mi przebrnąć. Jednak z czasem autor powoli wyjaśnił mi, że...

Trudno mi ocenić tę książkę. Autor pcha( mało porywającą) akcję do przodu tylko po to, by mieć o co zahaczyć następne przemyślenia o życiu. Żeby te refleksje do nas przemawiały, trzeba taki typ literatury po prostu lubić. Osobiście nie porywają mnie rozmowy ze Słońcem, Wiatrem czy Ręką(Bogiem), ale... jeżeli potrafisz wczuć się w refleksje Coelho - odpłyniesz we własnych przemyśleniach( momentami mi się to zdarzało podczas czytania). Jednak w tego rodzaju książkę trzeba po prostu "wejść". Uważam tę książkę za bardzo dobrą, ale tylko wtedy kiedy mogę się jej całkowicie oddać i odpłynąć zupełnie w świat Coelho. Klimat historii świetnie utrzymuje piękny baśniowy język!

Trudno mi ocenić tę książkę. Autor pcha( mało porywającą) akcję do przodu tylko po to, by mieć o co zahaczyć następne przemyślenia o życiu. Żeby te refleksje do nas przemawiały, trzeba taki typ literatury po prostu lubić. Osobiście nie porywają mnie rozmowy ze Słońcem, Wiatrem czy Ręką(Bogiem), ale... jeżeli potrafisz wczuć się w refleksje Coelho - odpłyniesz we własnych...

Trudno było mi przebrnąć przez początek, zapowiadało sie jak najprzeciętniejsze love story. Kiedy kontynuowałam czytanie - od razu zwróciłam autorce honor:) Nie dość, że nie mogłam sie od niej oderwać i żyłam życiem bohaterki, to Coleen przedstawiła mi problem przemocy w małżeństwie od zupełnie innej strony. Mogę śmiało powiedzieć, że z tej książki wyciągnęłam pewne wnioski, przemyślenia i lekcję. Tak jak każda książka autorki, napisana z pomysłem i godna polecenia!

Trudno było mi przebrnąć przez początek, zapowiadało sie jak najprzeciętniejsze love story. Kiedy kontynuowałam czytanie - od razu zwróciłam autorce honor:) Nie dość, że nie mogłam sie od niej oderwać i żyłam życiem bohaterki, to Coleen przedstawiła mi problem przemocy w małżeństwie od zupełnie innej strony. Mogę śmiało powiedzieć, że z tej książki wyciągnęłam pewne...