Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od dłuższego czasu zabierałam się do przeczytania "Tuszu", ale ciągle było mi z tą - notabene przepiękną wizualnie - książką nieco nie po drodze. Ale cóż - niebawem ukaże się już drugi tom pt. "Iskra", a ja uznałam, że zanim się to stanie, przydałoby się zapoznać z częścią pierwszą.
Nie da się ukryć, że powieść nie jest wybitna i ma swoje wady - średnio interesujących bohaterów i raczej przeciętny (chociaż wciąż przyjemny) styl autorki. A jednak już od niemalże pierwszych stron zaintrygował mnie wykreowany przez Alice Broadway świat - miasto, w którym mieszka Leora jest utopią, zdaje się, że nie ma tam żadnych problemów ze znalezieniem zatrudnienia, wszyscy mówią tam prawdę, symbole najważniejszych wydarzeń, osiągnięć czy porażek tatuowane są na ciele, tak aby wszyscy mogli je zobaczyć i nikt nie ma niczego do ukrycia... Pozornie, oczywiście.
Właściwie to konkretnie wątek utopii najbardziej przyciągnął tutaj moją uwagę i to za jego sprawą z zainteresowaniem czekałam na dalszy rozwój akcji. Bo cóż - bohaterowie jak już wspomniałam raczej nie są głównym atutem tej powieści. Owszem, wydają się całkiem sympatyczni, ale poza tym nie odznaczają się niczym specjalnym. Leora jest również zaskakująco naiwna, chociaż to chyba akurat świadoma kreacja autorki...
Koniec końców powieść mogę uznać za całkiem dobrą - czytało mi się ją przyjemnie i dość szybko, nawet jeśli odnoszę wrażenie, że jakoś w okolicach połowy akcja stała się nieco monotonna. Na pewno sięgnę po mający premierę w marcu drugi tom.

Od dłuższego czasu zabierałam się do przeczytania "Tuszu", ale ciągle było mi z tą - notabene przepiękną wizualnie - książką nieco nie po drodze. Ale cóż - niebawem ukaże się już drugi tom pt. "Iskra", a ja uznałam, że zanim się to stanie, przydałoby się zapoznać z częścią pierwszą.
Nie da się ukryć, że powieść nie jest wybitna i ma swoje wady - średnio interesujących...

"Simon oraz inni homo sapiens" czy też "Twój Simon" przeczytałam już dobre pół roku temu, teraz więc przyszła pora na "Leah gubi rytm". Pierwszym, co rzuca się w oczy jest oczywiście okładka, która jest dosyć prosta, ale naprawdę ładna i harmonijna (nie jest to specjalne zaskoczenie, bo jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny książek, Czwarta Strona, a teraz i We need Ya nie schodzi poniżej pewnego poziomu).
Nie mogę ukryć, że bardzo mnie ta książka wciągnęła - szczerze mówiąc nawet nie zauważyłam, kiedy przemknęłam przez te wszystkie strony, nieuchronnie zmierzając się ku zakończeniu. Becky Albertalli ma bowiem bardzo przyjemny styl pisania i jej teksty po prostu łatwo się czyta.
Fabuła oczywiście różni się od tej z "Twojego Simona" - głównym bohaterem nie jest już Simon, ale Leah, nie mamy maili, a raczej problem ze zrozumieniem własnych uczuć. Pojawia się również motyw przemijania (które stety albo niestety dotyka wszystkich), jak również zmian łączących się z kończeniem szkoły, rozstaniem z przyjaciółmi i rodziną. I oczywiście LGBT, a raczej "B", bo jak sam już opis informuje główna bohaterka jest właśnie biseksualna. I fantastycznie, bo jeśli chodzi o literaturę LGBT najwięcej powieści skupia się na gejach, a książek w których jakieś dziewczyny byłyby w homoseksualnym związku (albo w ogóle przeżywałyby jakieś rozterki związane ze swoją orientacją) jest naprawdę niewiele...
I tutaj przechodzimy do bohaterów - postaci znanych już z "Simona". Mamy znowu Simona i Brama, którzy są tak samo przeuroczy jak w tamten książce, mamy Nicka, który pod wpływem pewnych wydarzeń zaczyna zachowywać się nieco inaczej, jak również Abby, która wciąż mnie nieco irytuje i wywołuje dosyć mieszane uczucia; pod koniec powieści określona jest mianem toksycznej i trochę w tym prawdy jest. Pojawia się również Gareth, również przeuroczy, którego naprawdę polubiłam i zdecydowanie kibicowałam.
Jest także Leah - nasza główna bohaterka. Zaskakujące, bo szczerze mówiąc nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się tak utożsamiać z książkową postacią, ona ma jednak w sobie coś takiego, że wydaje mi się bardzo bliska. I cóż, zachowuje się jak prawdziwy człowiek - w niektórych sytuacjach postępowała w taki sposób, w jaki i ja bym zareagowała.
Powieść ta nie jest może wybitna, ale na pewno bardzo dobra - zdecydowanie cenię ją za pozytywny wydźwięk i jakieś takie ciepło, które ma w sobie. A poza tym te nawiązania do "Hamiltona", "Szóstki wron" i "Harry'ego Pottera"... Miód na moje fanowskie serduszko.

"Simon oraz inni homo sapiens" czy też "Twój Simon" przeczytałam już dobre pół roku temu, teraz więc przyszła pora na "Leah gubi rytm". Pierwszym, co rzuca się w oczy jest oczywiście okładka, która jest dosyć prosta, ale naprawdę ładna i harmonijna (nie jest to specjalne zaskoczenie, bo jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny książek, Czwarta Strona, a teraz i We need Ya nie...

Pierwszym, co rzuca się w oczy, kiedy bierze się do ręki "Pustą noc" jest fantastyczna okładka - czego innego spodziewać się po Wydawnictwie Czwarta Strona?

Historia opowiedziana w powieści może i nie powala oryginalnością, powielając pewne rozwiązania, ale nie znaczy to, że książka jest zła. Przeciwnie, czyta się ją bardzo przyjemnie i niewątpliwie sięgnę po kolejne tomy.

Autorce - Paulinie Hendel - udało się wykreować intrygujący świat stworów zaczerpniętych z mitologii słowiańskiej, a także stworzyć powieści niezwykły klimat, który sprawia, że aż chciałoby się spotkać głównych bohaterów.
Właśnie, jeśli chodzi o postaci, najbardziej przypadł mi do gustu Feliks. Było w nim coś intrygującego, podobała mi się też jego "walka" z samym sobą i troska o Magdę - przejawiająca się w nieco szorstki sposób. Sama Magda spodobała mi się już nieco mniej, ale jak na żeńską, główną bohaterkę jest naprawdę w porządku. Nawet jeśli popełniła pewien wieelki błąd...

Zasadniczym problemem tej powieści są zwroty akcji, które wydają mi się nieco zbyt oczywiste lub zbyt natarczywie zapowiadane. Punkt kulminacyjny nie zaskoczył mnie ani trochę - od dłuższego czasu przeczuwałam, dokąd zmierza fabuła, natomiast na wydarzenia z epilogu wpadłam jeszcze na samym początku lektury.

Koniec końców "Pusta noc" okazała się jednak całkiem dobrą powieścią.

Pierwszym, co rzuca się w oczy, kiedy bierze się do ręki "Pustą noc" jest fantastyczna okładka - czego innego spodziewać się po Wydawnictwie Czwarta Strona?

Historia opowiedziana w powieści może i nie powala oryginalnością, powielając pewne rozwiązania, ale nie znaczy to, że książka jest zła. Przeciwnie, czyta się ją bardzo przyjemnie i niewątpliwie sięgnę po kolejne...