Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczególnie polecam dla osób zmagających się z nerwicą lub tym, którzy pragną pomóc bliskim, którzy borykają się z lękami. Otwiera głowę na różne rozwiązania i jest to dobry początek do wprowadzenia zmian w swoje życie.

Szczególnie polecam dla osób zmagających się z nerwicą lub tym, którzy pragną pomóc bliskim, którzy borykają się z lękami. Otwiera głowę na różne rozwiązania i jest to dobry początek do wprowadzenia zmian w swoje życie.

Misja Ambasadora to pierwszy tom Trylogii Zdrajcy, która jest kontynuacją Trylogii Czarnego Maga. Opowiada o losach Lorkina, syna Sonei i Czarnego Maga Akkarina i jego misji jako asystenta Mistrza Dannyla w tytułowej ambasadorskiej misji. Obaj magowie udają się do Sachaki – wrogiego Kyralii (skąd pochodzą i gdzie mieści się Gildia Magów) państwa, aby tam szukać informacji o przeszłych wydarzeniach z historii świata w celu jej uzupełnienia. Lorkin, który poszukuje swojego miejsca i życiowej misji pragnie pomóc Mistrzowi Dannylowi oraz spróbować wykorzystać uzyskaną wiedzę w walce z niewolnictwem i śmiertelnie niebezpieczną czarną magią.
Trylogię Czarnego Maga czytałem jeszcze w liceum (a to było już ponad dekadę temu). Wtedy wydała mi się ona wielce obiecująca. Jednakże z perspektywy czasu (i wielu innych przeczytanych książek z gatunku fantasy) widzę bardzo duże niedoróbki (zarówno patrząc pod kątem kreacji świata, stylu narracji stworzonej przez Canavan, jak i tworzenia postaci). Przede wszystkim widać niewykorzystany potencjał. Postaci magów są bardzo płytkie. Każdy z nich jest praktycznie identyczny, a mnogość imion występujących postaci może być myląca, nawet dla wytrawnych czytelników. Boli przede wszystkim płaskość postaci. Psychologii i zaplecza emocjonalnego w zasadzie brak. Wygląda to tak jakby imiona postaci były wylosowane. W trakcie lektury wyobrażam sobie proces pisarski Canavan - …aha no to syn może będzie Lorkin, a resztę postaci to sobie przepiszę z poprzednich książek… a no i może dajmy mu jakąś misję, żeby nie było nudno. Jest tyle wątków, w których można było pogłębić analizę postaci. Przykładowo rozterki matki, która pochodzi ze slumsów (Sonea – główna bohaterka Trylogii Czarnego Maga) w związku z wyjazdem jedynego syna do wrogiego kraju (gdzie jego ojciec – Mistrz Akkarin – był kiedyś niewolnikiem, tam nauczył się korzystania z Czarnej Magii i przysporzył sobie wielu wrogów). Zaś cały konflikt wewnętrzny sprowadzony jest do:
- (Sonea) – nie chcę żebyś tam jechał bo grozi Ci niebezpieczeństwo
- (Lorkin) – niby tak, niby nie, chcę jechać i mi nie zabronisz. Mam już 20 lat i jestem dorosły
- (Sonea) - ahh, no to skoro tak to jedź.
W dużym skrócie – jest to słabe. Ponadto, gdy już Lorkin jest w Sachace, gospodarze (ashaki), którzy ich podejmują, pomimo tego, że posiadają zdolności czarnomagiczne, wydają się być miłymi i uprzejmymi ludźmi, którzy może i posiadają niewolników, ale generalnie da się ich lubić. Początkowo mieli być nieskorzy do udzielania Ambasadorowi Dannylowi jakichkolwiek informacji z historii ich kraju, a tu rozdział dalej Sachakanie pokazują mu mapę sprzed 400-tu lat? Jednym słowem – gdzie to sachakańskie niebezpieczeństwo? Czy strach Kyralian przed Sachaką bierze się z niewiedzy, czy Sachakanie są nikim innym jak zwykłymi ludźmi, którzy mieszkają po drugiej stronie gór? Czuć tutaj, albo nieudolność autorki w kreowaniu bohaterów, albo próbę przypodobania się wszystkim czytelnikom i tworzenie postaci bezpiecznych, a przy okazji bezpłciowych i bezbarwnych.
Albo inny wątek. Cery, który ma wspólną przeszłość z Soneą (razem wychowywali się w slumsach, on został Złodziejem, ona Magiem). Cała jego rodzina zostaje zabita przez tajemniczego Łowcę Złodziei. On chwilę popłakał, ale po kilku dniach jakby machnął ręką, bo przecież to była tylko jego żona i dzieci, interesy trzeba robić. Niby konflikt wewnętrzny jest zarysowany, ale sprawia wrażenie niedopisanego, niekompletnego i jakby niepotrzebnego, bo trzeba gnać z fabułą, bo się ludzie znudzą i nie będą czytać.
Jeżeli już autorka wprowadza tyle postaci, warto byłoby umieścić na końcu tomu słowniczek, w którym czytelnik mógłby odszukać poszczególnych bohaterów i w razie potrzeby przypomnieć sobie kto jest kim. Zamiast tego możemy znaleźć słowniczek z neologizmami (nazwy zwierząt, roślin, ubrań, broni, miejsc i innych terminów). Niestety jest on bardzo krótki, a opisy dość skromne. Brakuje mi tutaj przede wszystkim wyjaśnienia dlaczego wobec jednej i tej samej substancji odurzającej bohaterowie i narrator używają dwóch różnych nazw: nil oraz gnil. Czy jest jakaś różnica? Czy jest to celowy zabieg? Nigdzie nie jest to wyjaśnione.
Jeszcze inna kwestia. Autorka często wciska w usta swoich bohaterów, że mają zadziwiająco trudny problem, praktycznie niemożliwy do rozwiązania, a po chwili go rozwiązują. Przykładowo Cery chce skusić Łowcę Złodziei, żeby ten włamał się do jego nowej kryjówki, celem zidentyfikowania, kim ów Zabójca jest. W tym celu wymyślił, że skusi się on na napad, kiedy dowie się, że nasz bohater jest w posiadaniu bardzo rzadkiej księgi magicznej, która poza Gildią jest praktycznie nie do zdobycia. Czytelnik szykuje się, że cała siatka naszego Złodzieja rozgryzać będzie sposoby, jak można takową książkę nabyć, a później podrobić. Uwaga!!! Pffff – bańka pęka, bo już w następnym rozdziale Cery jest u pasera, którego oczywiście bez problemu wiedział jak znaleźć, a ten mu mówi, że ma siatkę Nowicjuszy, którzy kradną książki z biblioteki Gildii i jak zapłacisz dużo mamony, to w zasadzie da się załatwić wszystko. Nie ma to jak suspens… . Sytuacja z kolejnego rozdziału i fragmencie poświęconym Ceremu. Podgląda jak do lombardu wkrada się kobieta. Przez chwilę wraca myślami do wydarzeń ze swojej przeszłości i historii, w której współpracował z sachakańską magiczką. Wracamy do sytuacji i osoba, która chce włamać się do sejfu z magiczną księgą, używa magii i mówi w obcym języku. Od razu przychodzi do głowy, że to jest ta sachakanka opisana dwie strony wcześniej. Wygląda to tak jakby w tym fragmencie nie miała pomysłu, jak wprowadzić postać, więc dopisała szybko historyjkę , tak aby się fabuła zgadzała. Na szczęście, i to oddam ukłon w stronę autorki, postać okazuje się kimś innym (matką Skellina, dzikim magiem).
Dziwnym w moim mniemaniu zabiegiem jest napięcie pomiędzy Czarnym Magiem Soneą a Mistrzem Reginem. Na kartach powieści dowiadujemy się, że za czasów nowicjatu magowie za sobą nie przepadali. Ba, Regin nękał Soneę tylko dlatego, że pochodziła a slumsów. W Misji ambasadora, gdy akcja dzieje się wiele lat po wydarzeniach z Trylogii Czarnego Maga, Sonea jest jednym z dwóch Czarnych Magów w Gildii, zaś Regin szanowanym mistrzem, z którego zdaniem liczy się cała Gildia. Bohaterowie wspólnie poszukują dzikiej magiczki, ale za każdym razem gdy pojawiają się wspólnie w scenie, Sonea ma mieszane uczucia. Widzi, że Regin wyrósł na dobrego maga, założył rodzinę, ustatkował się i podejmuje nadzwyczaj dojrzałe decyzje w każdej dziedzinie. Jednak uraz z przeszłości ciągle każe jej być podejrzliwą w stosunku do niego. Taka sytuacja powtarza się wielokrotnie na kartach powieści. Widać, ewidentnie widać, że dojdzie do sytuacji, gdy dowiemy się, że Regin tak naprawdę się nie zmienił, tylko udawał, aby być blisko głównych wydarzeń i w jakiś sposób skrzywdzić Soneę. Wydaje mi się, że autorka mogła nam, czytelnikom, oszczędzić aż tylu oczywistych sytuacji i rozterek Sonei. Gdyby takich wtrąceń było powiedzmy trzy, to i tak mielibyśmy zaznaczenie, że Sonea jest nieufna w stosunku do Regina. Dziesiąte i n-te takie wspomnienie sprawia, że fabularnie coś drapie nas za uchem i podpowiada, że jest tego zdecydowanie za dużo. Mam nadzieję, że sytuacja ta rozwiąże się w kolejnym albo trzecim tomie trylogii. Jeśli jednak autorka zaniecha rozwinięcia tego wątku to około 100 stron Misji ambasadora można wyrwać i wyrzucić do śmieci.
Zadziwia mnie fakt braku poszerzenia zbioru map krain i miejsc na początku tomu. Zostały przedrukowane tylko te, które były w poszczególnych tomach Trylogii Czarnego Maga. Zaskakuje mnie to podwójnie, ponieważ fabuła (podróż Dannyla i Lorkina do Sachaki) wprowadza nowe miejsca (choćby Wielkie Pustkowie i miasta Sachaki), a nie mamy mapy, która pomogłaby zlokalizować te miejsca i prześledzić ich podróż. Brakuje pokazania na mapie gdzie znajduje się Wielka Pustynia Północy i państwo Igra skąd pochodzą Skellin i jego matka. Zamiast tego, mamy rozrysowaną całą Kyralię. Pytanie: po co? Cała akcja, która dzieje się w Kyralii ma miejsce w stolicy - Imardinie. Zatem pozostałe miejscowości i drogi są nikomu niepotrzebne. Są sztucznym tworem, który nic nie wnosi do lektury.
Kolejnym brakiem, w mojej opinii dość istotnym, jest szczątkowy opis używania i działania magii. Pamiętam, że w Trylogii Czarnego Maga jest tego więcej, zważywszy na fakt, że towarzyszymy Sonei w jej szkoleniu w Gildii Magów. Jednakże tutaj jest tego zdecydowanie za mało. Mam wrażenie, że magowie w szczególności na początku używają magii tylko i wyłącznie do otwierania drzwi.
Wpadek nie ma końca. Mistrz Dannyl na audiencji u króla Sachaki używa stwierdzenia, że musi jeszcze dopisać wiele, do swojej historii Kyralii, aby móc „oddać księgę do druku”. Widać, że albo jest to niedopatrzenie autora, albo tłumacza – w kilku wcześniejszych fragmentach powieści bohaterowie, wszelkie notatki zapisują podłużnym kawałkiem węgla, nawet nie używają inkaustu – wniosek: w tym świecie na pewno nie ma książki drukowanej.
Ponarzekane – odhaczone. Teraz trochę pozytywów. Jednym z plusów jest podzielenie narracji na perspektywę trzech bohaterów, a w zasadzie trzech wątków (tam gdzie mamy wątek Lorkina i Dannyla, perspektywa, z której prowadzona jest narracja, zmienia się z jednego maga na drugiego). Dostajemy zatem 3 opowieści, splatające się ze sobą, różniące się miejscem i perspektywą, z której są opowiadane. Uwiera nieco tylko fakt, że każdy rozdział jest podzielony pomiędzy te trzy wątki i ten schemat jest po pewnym czasie męczący. Drugą ciekawą sprawą jest niewątpliwie moralna próba oceny niewolnictwa, które w Kyralii jest zabronione, a w Sachace jest na porządku dziennym. Rozterki Lorkina i Dannyla w tym temacie, to jeden z ciekawszych wątków w całej powieści. Generalnie ich wątek jest najciekawszy. Pierwszym momentem, w którym wstrzymałem na chwilę oddech i poczułem to, co fan fantasy powinien czuć czytając powieść ze swojego ulubionego gatunku, to moment gdy Mistrz Lorkin przebudza się w momencie kiedy „ujeżdża” go kobieta, którą bierze za niewolnicę, w której lekko się podkochuje. Kobieta „ujeżdżająca” okazuje się sachakańskim szpiegiem, który ma go zabić, a z opresji wyciąga maga Tyvara służąca, która opiekowała się nim od momentu przybycia do domu Gildii w Arvice – stolicy Sachaki. Aha i przy okazji, Tyvara jest ukrytym magiem, szpiegiem, jedną ze Zdrajców, sachakańskich buntowników (nareszcie jakaś niespodzianka).
Powieść w swojej drugiej części zdecydowanie przyspiesza. Pojawia się wątek „uprowadzenia” Lorkina, trwają poszukiwania dzikiej, zagranicznej magiczki w Imardinie i te dwa wątki nadają rytm dalszej części przygód bohaterów. Niestety to przyspieszenie powoduje jeszcze większy niesmak po lekturze części pierwszej, w której autorka stara się nakreślić sytuację, czas i miejsce akcji. Jednakże robi to w sposób nieudolny. Canavan mogła, nie zmieniając wiele w treści części pierwszej, oprócz wcześniej wspomnianego nakreślenia czasu i miejsca, skupić się na rozwinięciu postaci (charakterów, opisów, namiętności itd.). Zamiast tego dostaliśmy wysyp postaci identycznych pod względem sposobu zachowania, wypowiadania się (prosty sklepikarz ze stolicy mówi dokładnie takim samym językiem, pod względem stylistycznym, jak najwyżej postawieni w hierarchii Starsi Magowie). Dopiero po 350-u stronach lektury okazuje się, że Cery ma trochę ikry w sobie i potrafi zmanipulować innego handlarza, aby ten nikomu nie mówił, że nasz bohater zamieszkuje w mieszkaniu jego sąsiada. Ponadto uwydatnia się to w dialogach i akcji, a nie opisach narratora, jak to bywało w przypadku innych postaci. Zabieg, rozróżnienia postaci pod względem pochodzenia, pozycji społecznej i majątkowej, korzystający z różnicy języka (jego skomplikowania) autorka wykorzystuje dopiero pod koniec powieści. A mianowicie we fragmencie, w którym mistrz Dannyl rozmawia z Unhem, sachakańskim Tropicielem. Ten w swoich wypowiedziach zamiast odmieniać czasowniki przez osoby, posługuje się w głównej mierze bezokolicznikami i generalnie mówi językiem bardzo prostym np.: „Widział kiedyś takie. (…) To nie grozi” – zamiast „To nie jest groźne” itp.
Ciekawym zakończeniem niewątpliwie jest ujawnienie przez magów, że dzika, zagraniczna magiczka okazuje się matką Skellina – głównego Złodzieja w Imardinie. Pochodzą oni z Igry za Wielką Pustynią Północną (tu brakuje mapki). W ten sposób Skellin chce przejąć władzę w Imiardinie i stać się najpotężniejszym człowiekiem w Stolicy.
Gdyby pokusić się o podsumowanie, Misja Ambasadora w głównej mierze rozczarowuje. Przede wszystkim psychologia postaci – leży i kwiczy, że chciałaby być pogłębiona, a nie może. Odwraca się to lekko pod koniec powieści, ale i tak jest niewystarczające do zainteresowania postaciami. Analogicznie, postaci jest za dużo i wszystkie noszą tylko imiona – dla mniej uważnych może to stanowić problem, połapania się kto jest kim. Po drugie, niekompletne mapy – a pole do popisu i rozszerzenia ogromne. Po trzecie rozłożenie akcentów. Powieść wyraźnie dłuży się w pierwszej części, która mogłaby zostać w swojej formie opisowej, ale opisy te mogły być ciekawsze, bardziej dynamiczne, osadzone w dialogach, a nie tylko w trzecioosobowej narracji. W drugiej części natomiast akcja przyspiesza, ale otoczenie i miejsca akcji na tym tracą. Gdyby wypośrodkować obie części i rozłożyć akcenty na całą powieść, dostalibyśmy zdecydowanie lepsze dzieło. Na plus trzeba podkreślić poruszanie tematów niewygodnych, w szczególności z perspektywy fantasy, jak homoseksualizm (tutaj w wątku Mistrza Dannyla), niewolnictwo (z perspektywy Dannyla i Lorkina w Sachace) i uprzedzenia (Sonea z Reginem, Cery ze Skellinem). W tych momentach, jako czytelnik, byłem najbardziej zaciekawiony lekturą i tylko ten argument sprawia, że podnoszę swoją wstępną ocenę. Wynik końcowy 4/10.

Misja Ambasadora to pierwszy tom Trylogii Zdrajcy, która jest kontynuacją Trylogii Czarnego Maga. Opowiada o losach Lorkina, syna Sonei i Czarnego Maga Akkarina i jego misji jako asystenta Mistrza Dannyla w tytułowej ambasadorskiej misji. Obaj magowie udają się do Sachaki – wrogiego Kyralii (skąd pochodzą i gdzie mieści się Gildia Magów) państwa, aby tam szukać informacji o...

Ciężko powiedzieć o "Wielkim marszu", że jest to najwybitniejsze dzieło w dorobku Stephena Kinga. Patrząc z perspektywy pierwszego wydania, które miało miejsce w 1979 roku to pomysł wydaje się nowatorski i oryginalny. Wizja, na tamte czasy, Ameryki przyszłości, gdzie 100 młodych mężczyzn (w zasadzie chłopców) co roku spotyka się, aby walczyć w morderczym marszu przez stan Maine (bo gdzieżby indziej :) na śmierć i życie, gdzie przeżyje tylko ten, który zostanie ostatni. Reszta z nich będzie zmuszona umrzeć. I po co? Dlaczego? Co ich popycha do decyzji, aby skazać się na 99%-ową śmierć? Beznadzieja egzystencji? Presja społeczna? King nie udziela odpowiedzi na to pytanie, choć uczestnicy Wielkiego Marszu wielokrotnie o tym rozmawiają i się nad tym zastanawiają.
Denerwujące w powieści jest to, że kiedy już Stephen King w swoim stylu rozwinął psychologiczne portrety postaci i zostało już tylko kilku maszerujących, nagle wszyscy padli w ciągu trzech stron, a zwycięzca, głwóny bohater Ray Garraty najprawdopodobniej jest tak zmęczony, że obaczył chodzącą śmierć.
Powieść dobra, trzymająca w napięciu, kiepskie zakończenie, ale ponoć w niedługim czasie ma powstać film, więc zobaczymy jak scenarzysta i reżyser rozwiąże i poprowadzi fabułę.

Ciężko powiedzieć o "Wielkim marszu", że jest to najwybitniejsze dzieło w dorobku Stephena Kinga. Patrząc z perspektywy pierwszego wydania, które miało miejsce w 1979 roku to pomysł wydaje się nowatorski i oryginalny. Wizja, na tamte czasy, Ameryki przyszłości, gdzie 100 młodych mężczyzn (w zasadzie chłopców) co roku spotyka się, aby walczyć w morderczym marszu przez stan...

Kolejny zbiór opowiadań o niesamowitym Jakubie Wędrowyczu! - tak przynajmniej zareagowałem, kiedy informacje o publikacji uderzyły mnie z ekranu monitora. Poleciałem do sklepu, kupiłem, przeczytałem w jeden dzień...i tak stanąłem na rozstaju dróg. Niby wszystko fajnie, opowiadania stosunkowo wciągające, ale ciągle to samo: mordobardakobicie, chlańsko, kręcenie samogonu i draka z miejscowej policji. Dla stałego klienta w postaci fana Andrzeja Pilipiuka do przełknięcia, a nowym czytelnikom tego autora od tej pozycji nie polecam zaczynać.

Kolejny zbiór opowiadań o niesamowitym Jakubie Wędrowyczu! - tak przynajmniej zareagowałem, kiedy informacje o publikacji uderzyły mnie z ekranu monitora. Poleciałem do sklepu, kupiłem, przeczytałem w jeden dzień...i tak stanąłem na rozstaju dróg. Niby wszystko fajnie, opowiadania stosunkowo wciągające, ale ciągle to samo: mordobardakobicie, chlańsko, kręcenie samogonu i...