Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będę ukrywać, że zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę przez tytuł – kojarzył mi się z kryminałem w stylu Agathy Christie. Nie słyszałam o tej pozycji wcześniej, ale chyba podświadomie miałam co do niej jakieś oczekiwania, bo trudno było mi się w nią wgryźć.

Pomysł okazał się naprawdę ciekawy i wykonanie, na szczęście, całkiem sprostało wymaganiom. Zagadka zaczyna się już od pierwszych stron, ale mam wrażenie, że snucie teorii można zacząć znacznie później. Jak zauważyłam, jestem zwolenniczką treściwych kryminałów. Moim zdaniem gatunek zobowiązuje, żeby skupić się przede wszystkim na sprawie, a różnych „ozdobników” powinno być jak najmniej, tzn. w treści powinno się umieszczać tylko to, co jest istotne do rozwikłania tajemnicy. Tutaj jednak tak nie było – sporo jest takich obyczajowych kwestii, fragmentów, które wcale mnie interesowały, a ilość postaci sprawiła, że niemal do końca myliłam nazwiska. Do tego, co chyba najbardziej mi się nie podobało, czytelnik nie wie wszystkiego, co detektyw, czasem rzucili jakimś hasłem, ale go nie odkrywali, co najzwyczajniej utrudniało przewodzenie zakończenia.

Nie będę ukrywać – nie zgadłam rozwiązania, chociaż brałam wcześniej taką możliwość pod uwagę, ale ostatecznie postawiłam na co innego. No cóż, niesłusznie. Ale nie przejmuje się tym zbytnio, bo zgrzyta mi logika pewnego posunięcia, które wszystko napędziło. Nie mogę za wiele powiedzieć, bo byłby to za duży spojler, więc powiem tak - nikt nie rusza kamyka, który może spowodować lawinę, gdy widzi, że już wszystko się chwieje. Ktoś mógłby się ze mną nie zgodzić, powiedzieć „Dla rodziny zrobi się wszystko”, ale mnie taki motyw nie przekonuje. Po prostu nie wybiera się kogoś, kto może Cię pogrążyć. To zupełnie bez sensu.

Ogółem jednak nie jest to zła historia. Problem jest wielowątkowy, łączy się z przeszłością, naprawdę autorka postarała się, by zbudować taką rozbudowaną zagadkę. Czyta się szybko, bo książka jest krótka, a przy tym styl autorki przystępny, choć mi nie do końca przypadł do gustu. Ale to już indywidualna kwestia. Mimo to całość przeczytałam w dwa dni, spędziłam nad nią miło czas, choć nie jest to dzieło, które będę wybitnie długo wspominać. To dobra pozycja, ale nie na tyle, żeby gorąco ją polecać. Niemniej to „bezpieczna” lektura – raczej nikt nie powinien po niej uznać, że zmarnował czas.

Nie będę ukrywać, że zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę przez tytuł – kojarzył mi się z kryminałem w stylu Agathy Christie. Nie słyszałam o tej pozycji wcześniej, ale chyba podświadomie miałam co do niej jakieś oczekiwania, bo trudno było mi się w nią wgryźć.

Pomysł okazał się naprawdę ciekawy i wykonanie, na szczęście, całkiem sprostało wymaganiom. Zagadka zaczyna się...

Nie podoba mi się, w jakim kierunku autorka zmierza. W kryminałach Agathy Christie podobało mi się, że jest tu krótko, zwięźle i na temat, nie było rozdziałów niepotrzebnych, każdy fragment rozwijał zagadkę i podrzucał wskazówki. Nie było zbędnych zapychaczy ani rozwodzenia się nad jakimś pobocznymi wątkami. A tutaj niby pierwszy trup pojawił się szybko, ale za dużo było też miłostek, problemów i rozmów bohaterów, których nigdy więcej nie zobaczymy. W serii o słynnym belgilskim detektywie spodziewam się, ależ niespodzianka, detektywa. Zamiast tego prowadzenie śledztwa powierzono innym osobom, a Pairot pojawia się praktycznie na samym końcu, żeby na chwilę wysilić swoje małe, szare komórki i dać czytelnikowi odpowiedzi. Na domiar złego zakończenie niezbyt zaskakujące, może cała ta otoczka, motywy sprawcy dość zagmatwane, ale wytypowanie samego sprawcy już nie takie trudne. Jak dla mnie największe rozczarowanie z wszystkich książek Agathy Christie, które dotychczas przeczytałam.

Nie podoba mi się, w jakim kierunku autorka zmierza. W kryminałach Agathy Christie podobało mi się, że jest tu krótko, zwięźle i na temat, nie było rozdziałów niepotrzebnych, każdy fragment rozwijał zagadkę i podrzucał wskazówki. Nie było zbędnych zapychaczy ani rozwodzenia się nad jakimś pobocznymi wątkami. A tutaj niby pierwszy trup pojawił się szybko, ale za dużo było...

Nie sądziłam, że to powiem przy tej serii, ale rozczarował mnie ten tom. Początek kompletnie mnie wynudził, nie mogłam zupełnie skoncentrować się na tym, co czytam, a mimo to rozwiązanie było dla mnie nazbyt przewidywalne. Znów powraca tu problem trzymania w niepewności bohaterów, a nie czytelnika, co gorsza autorka posuwa się tu o krok dalej i nie podsuwa nam subtelnie wskazówki, tylko ciska nią nam w twarz, że po prostu nie da się tego przeoczyć. Sam pomysł był oczywiście intrygujący, miał zadatki na skomplikowaną zagadkę, ale gdzieś tam po drodze coś nie pykło i wyszło coś wręcz niezgodnego małych, szarych komórek Herkulesa Poirota.

Nie sądziłam, że to powiem przy tej serii, ale rozczarował mnie ten tom. Początek kompletnie mnie wynudził, nie mogłam zupełnie skoncentrować się na tym, co czytam, a mimo to rozwiązanie było dla mnie nazbyt przewidywalne. Znów powraca tu problem trzymania w niepewności bohaterów, a nie czytelnika, co gorsza autorka posuwa się tu o krok dalej i nie podsuwa nam subtelnie...