Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po wstępie byłam bardzo zaintrygowana historią Wolynna - choć nie wydała mi się przełomowa, byłam pozytywnie nastawiona do dalszej części. Jeszcze nie wiedziałam, jak bardzo niemiło się zaskoczę.

Po przeczytaniu miałam mieszane uczucia. Z jednej strony pierwsza część bardzo mnie zauroczyła, pokazując szereg badań, które były dla mnie niezwykle interesujące i trzymające w zaciekawieniu przez cały okres czytania. Dalej autor mówił o naszym wewnętrznym języku traumy, który zawiera emocjonalnie naładowane słowa związane z naszym najgorszym lękiem. Tą część uważam za przydatną dla osób, które we własnym zakresie chcą uporządkować swoje myśli, zapisać je na kartce i zwiększyć samoświadomość swoich bieżących problemów. Niekoniecznie jednak zgadzam się z tym, że zawsze mają one związek z naszymi przodkami.

Z drugiej strony natomiast dostajemy jeden sposób myślenia, mocno ukształtowany przez wzbudzającego we mnie niesmak Hellingera, który w zasadzie jako jedyne rozwiązanie naszych problemów widzi pogodzenie się z krewnymi, którzy zostali wykluczeni z rodzinnego kręgu, niezależnie czego się dopuścili, ani czy oni także chcą się pogodzić i zmienić. Brakowało mi tutaj innych badań czy punktów widzenia na tę sprawę. Podobały mi się historie pacjentów Wolynna, na których przykładach można było dobrze zobaczyć przedstawiane treści, choć w pewnym momencie miałam wrażenie, jakby było ich aż za dużo - tak jakby na każde "ale" znalazł się jakiś przypadek. Nie było także rozwinięcia żadnego z nich - nie wiadomo, jak potoczyła się ich terapia, czy założenia Wolynna były słuszne.

Nie traktowałabym tej książki jako zamiennik wizyty u terapeuty, a bardziej jako część samouświadomienia sobie możliwego problemu. Język, jakim była pisana książka okazał się przystępny i zrozumiały, jednak myślę, że treść mogłaby zająć o połowę mniej stron - często późniejsze strony powielały wcześniej wprowadzone tezy, tyle że innymi słowami. Jeśli szukasz czegoś na temat traumy czy zespołu stresu pourazowego, to myślę, że lepiej sprawdziłyby się tutaj inne pozycje, opisujące te tematy z wielu perspektyw.

Po wstępie byłam bardzo zaintrygowana historią Wolynna - choć nie wydała mi się przełomowa, byłam pozytywnie nastawiona do dalszej części. Jeszcze nie wiedziałam, jak bardzo niemiło się zaskoczę.

Po przeczytaniu miałam mieszane uczucia. Z jednej strony pierwsza część bardzo mnie zauroczyła, pokazując szereg badań, które były dla mnie niezwykle interesujące i trzymające w...