Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając tę książkę, nieustannie miałem w głowie jedną myśl: Cóż to była za kobieta! Genialna, skromna, szlachetna, ciepła, altruistyczna. Ale także: aspołeczna, autodestrukcyjna i uparta. Po prostu człowiek – ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami. Aż człowiek – jednostka nieprzeciętna, wybitna. Dwukrotna Noblistka, pierwsza kobieta z Nagrodą Nobla, pierwsza profesorka-kobieta w uczelni wyższej we Francji, odkrywczyni dwóch pierwiastków i twórczyni nowej dziedziny nauki, a także metody leczenia – ale to wszystko przecież już wiemy. Jak wyglądała droga Marii Skłodowskiej-Curie do sukcesu? Jakim była człowiekiem, jaką żoną, matką, siostrą? Tego właśnie dowiemy się z tej niezwykłej książki, którą czyta się jednym tchem. Wytrwałość w dążeniu do celu, pasja i całkowite zaangażowanie to cechy, które wyniosły Marię na naukowe szczyty, na których zresztą wcale nie pragnęła się znaleźć. Chciała tylko pracować i pracować: liczyć, przeprowadzać doświadczenia, uczyć się i nauczać, odkrywać.

Cała rodzina Skłodowskich (i Curie też!) była zresztą nadzwyczajna. Takie wsparcie i miłość nie zdarzają się w rodzinach tak często, jak powinny. Rodzina i ojczyzna stanowiły dla Marii wartości prawie najwyższe. Prawie, ponieważ na pierwszym miejscu bezwzględnie była nauka: fizyka, matematyka, chemia. “Nasza” Maria do tej pory pozostaje jedyną osobą w historii Nagrody Nobla, która otrzymała to wyróżnienie w dwóch różnych dziedzinach nauki. Będąc Polakiem, podczas czytania tej książki odczuwa się ogromną dumę z naszej rodaczki, ale jednocześnie i smutek z powodu czasów i okoliczności, w których przyszło jej się urodzić – w ówczesnej Polsce (a właściwie zaborze rosyjskim) kobiety nie miały prawa studiować na uniwersytecie. Z tego też powodu Maria znalazła się we Francji, gdzie miała możliwość kształcenia się i podjęcia pracy naukowej. Jej przybrana ojczyzna nie okazała się jednak idyllą. Maria długo mierzyła się z biedą, niedocenianiem i pozostawaniem w cieniu innych uczonych – mężczyzn. Ileż to ta kobieta musiała wycierpieć i przejść, żeby wreszcie zgasnąć w wieku 66 lat z poczuciem naukowego niespełnienia (tak, Maria do końca prawie pracowała w laboratorium i nie zdążyła wydać swojej książki o promieniotwórczości), które to zresztą do jej śmierci w znacznym stopniu się przyczyniło – kobieta zmarła w wyniku nadmiernego wystawiania organizmu na działania promieni, które sama odkryła.

Książka jest wzruszająca, niezwykła, szczera i napisana pięknym językiem. Jej wyjątkowość podkreśla fakt, że została napisana przez córkę Marii – Ewę Curie, która okazała się bardzo dobrą pisarką. Jej trafność opisów i barwny język są cechami szczególnymi jej stylu, a fakt, że autorka jak nikt inny znała bohaterkę swojej książki, bije z każdej jej karty.

Wspaniała opowieść o wytrwałości, miłości, stracie, tęsknocie i nauce. Niezwykła Polka, którą nasza ojczyzna utraciła na rzecz innej. Naukowczyni, pionierka, po prostu kobieta: wiecznie smutna, zamyślona, doświadczona i po prostu fascynująca. Cudownie było dotknąć geniuszu tak wspaniałej osoby, jaką była Maria – choć Curie, to jednak do końca życia niezmiennie i niezaprzeczalnie – Skłodowska.

Czytając tę książkę, nieustannie miałem w głowie jedną myśl: Cóż to była za kobieta! Genialna, skromna, szlachetna, ciepła, altruistyczna. Ale także: aspołeczna, autodestrukcyjna i uparta. Po prostu człowiek – ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami. Aż człowiek – jednostka nieprzeciętna, wybitna. Dwukrotna Noblistka, pierwsza kobieta z Nagrodą Nobla, pierwsza...