Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku jest całkiem niezła, ale im dalej się w nią zagłębiałam, tym bardziej mnie zawodziła i zaczynała nużyć. :(

Sam początkowy zamysł na narrację jest dobry. Narracja ze strony kota. Kotka, której perspektywę poznajemy ma charakterek, jest zabawna, sam sposób jej prowadzenia też jest super. To jak jest uroczo nieświadoma.

Książka gubi się, kiedy zaczyna głębiej iść w temat sciene-fiction. Na początku było w miarę ok i w to szłam, ale gdzieś w połowie książki to wszystko wydaje się takie.... No nie wierzę w to, jeśli wiecie o co mi chodzi.

Może to też dlatego że nie przepadam za tym gatunkiem? Szczerze nie wiedziałam, że coś takiego tu wystąpi. Zobaczyłam, że to powieść o kotach i sięgnęłam bez zastanowienia, nie sprawdziłam opinii w necie, nic. Może powinnam to zrobić.

Na początku jest całkiem niezła, ale im dalej się w nią zagłębiałam, tym bardziej mnie zawodziła i zaczynała nużyć. :(

Sam początkowy zamysł na narrację jest dobry. Narracja ze strony kota. Kotka, której perspektywę poznajemy ma charakterek, jest zabawna, sam sposób jej prowadzenia też jest super. To jak jest uroczo nieświadoma.

Książka gubi się, kiedy zaczyna głębiej...

To coś innego niż poprzednie serie tej autorki. Po pierwsze to nie ma fantastyki.
Na początku autorka wprowadza nas w fabułę, pokazując nam działanie hotelu, jakim jest Podniebny, pozwalając nam poznać gości i pracowników (którzy swoją drogą są znakomici) , przy okazji rozpływania się nad nastoletnimi problemami bohaterki oraz dość zabawnymi sytuacjami na jakie się napotyka. Jednocześnie gdzieś na uboczu knuje się jakaś intryga. Kryminał rozwija się dość wolno, ale przy końcu książki akcja znacznie przyspiesza. Co nie znaczy, że wcześniejszy, trochę wolniejszy tryb jest gorszy.. W żadnym razie. Znakomite opisy, świetna atmosfera, charyzma bohaterów sprawia, że wolny tryb jest wręcz pożądany, bo pozwala nam zwiedzić hotel i pobyć trochę dłużej z bohaterami.
Nie jest to najlepsza młodzieżówka, jaką czytałam, ale zdecydowanie nadaje się na odprężenie po jakimś ciężkim dniu, szczególnie w zimowej atmosferze. :)

To coś innego niż poprzednie serie tej autorki. Po pierwsze to nie ma fantastyki.
Na początku autorka wprowadza nas w fabułę, pokazując nam działanie hotelu, jakim jest Podniebny, pozwalając nam poznać gości i pracowników (którzy swoją drogą są znakomici) , przy okazji rozpływania się nad nastoletnimi problemami bohaterki oraz dość zabawnymi sytuacjami na jakie się...

Ogólnie dobrze się czyta, nie odbiega od reszty książek. Nie jest jakoś wybitnie dobra, ani też wybitnie zła.

Gdzieś tak w połowie książki zaczyna się wątek, który na początku wydaje się tak kompletnie z dupy, ale potem się jakoś z nim oswoiłam, powiedziałam sobie - ok, przejdźmy dalej.

Oprócz tego książka jest cholernie długa, bo ma ponad 800 stron. Dla mnie to nie jest jakaś specjalna wada, a przynajmniej nie w tym przypadku.

Podobało mi się skupienie na relacji z rodzeństwem, utrzymywanie tego, jak ciągnięte było przez poprzednie tomy. Ta rodzina jest na tyle duża i różnorodna, że relacjami w niej można zabawiać się do woli. Zwłaszcza, że tu Helen i Aline mają swój moment, dostały trochę uwagi, choć jak dla mnie jednak trochę za mało.

Dużo faerie, co jest fajne. Wchodzimy do faerie, mamy Ciemny Dwór, wszystko super.

No i jeszcze to, że pojawiają nam się stare postacie, najwięcej jest chyba Jace'a i Clary, być może też Tessy. Z jednej strony pozostaje pewien sentyment - mój bardziej skłania się ku Tessie i Mangusowi, którego jest mało :( . Z drugiej strony to zaczyna być trochę odgrzewany kotlet. Z trzeciej strony wiadomo, że się w to włączą, bo przecież jak tacy wielcy bohaterzy, a kiedy coś się dzieje mieliby usunąć się w cień? Nie, nie!

Akcji jako takiej jest mało więcej jest knucia, łażenia i skradania się.

Wątki miłosne - niektóre bardzo spoko, niektóre trochę nudne i irytujące. Kit i Ty - super. Emma i Julian - raczej średnio. Cristina, Kieran, Mark - czasem słabo, czasem w miarę, ale przez większość czasu jest po prostu irytująco. I jeszcze Dru, która jeszcze nikogo konkretnego nie ma na oku, ale się rozgląda. Dru w sumie była mi dość obojętna, ale nie przeszkadzała za bardzo.

Ogólnie dobrze się czyta, nie odbiega od reszty książek. Nie jest jakoś wybitnie dobra, ani też wybitnie zła.

Gdzieś tak w połowie książki zaczyna się wątek, który na początku wydaje się tak kompletnie z dupy, ale potem się jakoś z nim oswoiłam, powiedziałam sobie - ok, przejdźmy dalej.

Oprócz tego książka jest cholernie długa, bo ma ponad 800 stron. Dla mnie to nie...