Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny przykład sytuacji, w której serial jest dużo lepszy od książki. Dawniej zawsze uważałam pierwowzór za fajniejszy, ostatnio się to zmieniło. Irytująca główna bohaterka i romantyzacja przemocy domowej. Nie przebrnęłam, chociaż pierwszy tom mi się w miarę podobał.

Kolejny przykład sytuacji, w której serial jest dużo lepszy od książki. Dawniej zawsze uważałam pierwowzór za fajniejszy, ostatnio się to zmieniło. Irytująca główna bohaterka i romantyzacja przemocy domowej. Nie przebrnęłam, chociaż pierwszy tom mi się w miarę podobał.

Foliarstwo w najgorszym możliwym wydaniu, bo brzmi w miarę wiarygodnie.

Czerwona lampka zapaliła mi się już na początku, kiedy autorka stwierdziła, że tajemniczym "nadwydajnym" często "pochopnie" jest stawiana diagnoza borderline. Zawsze zapala mi się czerwona lampka, kiedy ktoś niebędący lekarzem podważa diagnozy specjalistów i zastępuje je jakąś dziwną kategorią...

Później byłam strasznie zirytowana podziałem świata na dwie grupy - tych zwykłych, głupich lewopółkulowców i cudownych, ponadprzeciętnie zdolnych, niezrozumianych NADWYDAJNYCH (których - sądząc po popularności tych wypocin - wcale nie jest tak mało, jak teoretycznie powinno).

Książkę zamknęłam z hukiem w momencie, w którym autorka poleciła HOMEOPATIĘ (to ta foliarska teoria o pamięci wody) na problemy z serotoniną (depresję). To jest po prostu szkodliwe!!!

Foliarstwo w najgorszym możliwym wydaniu, bo brzmi w miarę wiarygodnie.

Czerwona lampka zapaliła mi się już na początku, kiedy autorka stwierdziła, że tajemniczym "nadwydajnym" często "pochopnie" jest stawiana diagnoza borderline. Zawsze zapala mi się czerwona lampka, kiedy ktoś niebędący lekarzem podważa diagnozy specjalistów i zastępuje je jakąś dziwną...