Paulina Klepacz

- To teraz moja wersja, bardziej dramatyczna: Mam dwadzieścia pięć lat i czuję się bardzo stara. Świat gna do przodu, butna młodzież depcze po piętach, bezrobocie szaleje, cywilizacja nas pożre, a ta cholerna miłość po prostu nie istnieje. Chyba, że chora, toksyczna - No, to do tej wersji przedstaw się jako Schopenhauer tudzież Witkacy albo Czarna Rozpacz. Fin de siecle i te sprawy.

- To teraz moja wersja, bardziej dramatyczna: Mam dwadzieścia pięć lat i czuję się bardzo stara. Świat gna do przodu, butna młodzież depcze ...

Budzę się. Szaro-buro. Wpół do piątej. Nie ma go. A przecież dawno już powinien być. Zawsze wraca. Dzwonię - Jeden sygnał, drugi, trzeci. Cisza. Owijam się kołdrą i wychodzę na balkon zapalić. Nie mogę już zasnąć, z boku na bok się przekręcam, próbuję na plecach, na brzuchu, z jaśkiem, bez jaśka. Lampka nocna. Czytam. Papieros. Jeden, drugi. W łóżku. Pościel będzie śmierdziała. Leżę. Wpół do szóstej. Duszno. Siku. Prysznic. Zegarek. Szósta.

Budzę się. Szaro-buro. Wpół do piątej. Nie ma go. A przecież dawno już powinien być. Zawsze wraca. Dzwonię - Jeden sygnał, drugi, trzeci. Ci...

Ciało raz puszczone w ruch dalej puszcza się samo.

Ciało raz puszczone w ruch dalej puszcza się samo.