Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybyście nie wiedzieli za wiele o sierotach Baudelaire i zobaczyli je siedzące na walizkach w Doku Damoklesa, pomyślelibyście pewnie, że szykuje im się emocjonująca przygoda. Przed chwilą zeszły przecież z pokładu Psotnego Promu, który je przewiózł na drugi brzeg Jeziora Łzawego, gdzie miały zamieszkać u Ciotki Józefiny - u taka sytuacja wróży na ogół fantastyczne życie. Oczywiście, myśląc tak, bylibyście w wielkim biedzie. Bo chociaż Wioletka, Klaus i Słoneczko Baudelaire rzeczywiście mieli przeżyć zdarzenia emocjonujące i pamiętne, to nie byty to zdarzenia emocjonujące i pamiętne w tym sensie, w jakim emocjonująca i pamiętna bywa wizyta u wróżki albo udział w rodeo. Emocjonująca i pamiętna przygoda sierot Baudelaire przypominała raczej sytuację osoby, która, ścigana przez wilkołaka, gna o północy przez cierniste chaszcze na odludziu, gdzie nie ma żywej duszy do pomocy. Jeśli chcieliście poczytać sobie historię, której bohaterowie wiodą fantastyczne życie, to z całą pewnością wybraliście niewłaściwą książkę, gdyż sieroty Baudelaire doświadczają w swoim ponurym i nieszczęśliwym życiu wyjątkowo niewielu fantastycznych chwil. Ich nieszczęścia to bardzo przykry temat, tak przykry, że podejmuję go z największym trudem. Więc jeżeli nie macie ochoty na opowieść tragiczną i smutną, daję wam ostatnią szansę: odłóżcie tę książkę, gdyż nieszczęścia sierot Baudelaire zaczną się już w następnym akapicie.

Gdybyście nie wiedzieli za wiele o sierotach Baudelaire i zobaczyli je siedzące na walizkach w Doku Damoklesa, pomyślelibyście pewnie, że sz...

Pan Poe nie znalazł, co prawda, innych słów pocieszenia dla sierot Baudelaire - ja jednak bardzo żałuję, że nie mogę przenieść się w przeszłość i porozmawiać z zapłakaną trójką. Gdybym mógł, powiedziałbym Baudelaire'om, że - podobnie jak trzęsienia ziemi i teatrzyki kukiełkowe - łzy przydarzają się człowiekowi nie tylko bez ostrzeżenia, ale i bez powodu. Dzieci płakały, ponieważ były przekonane, że Ciotka Józefina nie żyje. Dlatego bardzo chętnie cofnąłbym się w czasie i powiedział im, że się mylą. Lecz jest to, oczywiście, niemożliwe. Nie znajduję się o smętnym poranku na szczycie urwiska z widokiem na Jezioro Łzawe. Siedzę w swoim pokoju, jest środek nocy, spisuję tę opowieść i wyglądam przez okno na cmentarz za domem. Nie mogę zatem powiedzieć Baudelaire'om, że się mylą, ale - w chwili gdy sieroty Baudelaire szlochają w objęciach pana Poe - mogę powiedzieć to wam: Ciotka Józefina nie umarła. Jeszcze nie.

Pan Poe nie znalazł, co prawda, innych słów pocieszenia dla sierot Baudelaire - ja jednak bardzo żałuję, że nie mogę przenieść się w przeszł...

Kapitan Szlam wierzgnął tylko drewnianą nogą i kopnął maleństwo, aż poleciało w drugi koniec łodzi. - Chciałbym jednak mieć pewność, że dobrze zrozumiałem lekcję gramatyki - zwrócił się jakby nigdy nic do roztrzęsionej opiekunki Baudelaire'ów. - Więc gdybym powiedział: „Póki co nie wiadomo, kto wypchnął za burtę Józefinę Anwhistle na pożarcie pijawkom” - wyraziłbym się niepoprawnie. Ale jeżeli powiem: „Jak dotąd nie wiadomo, kto wypchnął za burtę Józefinę Anwhistle na pożarcie pijawkom” - to, według ciebie, wszystko będzie w porządku, tak? - Tak - potwierdziła Ciotka Józefina. - To znaczy, nie. To znaczy... Niestety, nigdy nie miała dokończyć wyjaśnień. Kapitan Szłam stanął tuż przed Ciotką Józefiną i obiema rękami wypchnął ją za burtę łodzi. Z cichym piskiem i głośnym pluskiem wpadła do Jeziora Łzawego.

Kapitan Szlam wierzgnął tylko drewnianą nogą i kopnął maleństwo, aż poleciało w drugi koniec łodzi. - Chciałbym jednak mieć pewność, że dobr...