Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam recenzję w Tygodniku Powszechnym i widziałam że muszę przeczytać ze względu na lektury z dzieciństwa i niepokojącą mocno myśl, że św. Mikołaj być może nie istnieje. Książka Dariusza Rosiaka jest interesująca, ale czegoś mi w niej zabrakło, w zasadzie trudno mi powiedzieć czego... Na pewno zbadania tropów językowych, bardziej rozwiniętej analizy wątków indiańskich (w sensie weryfikacji wersji Sat Okha). Może dlatego wybrzydzam, że chciałoby się wierzyć w Mikołaja.

Przeczytałam recenzję w Tygodniku Powszechnym i widziałam że muszę przeczytać ze względu na lektury z dzieciństwa i niepokojącą mocno myśl, że św. Mikołaj być może nie istnieje. Książka Dariusza Rosiaka jest interesująca, ale czegoś mi w niej zabrakło, w zasadzie trudno mi powiedzieć czego... Na pewno zbadania tropów językowych, bardziej rozwiniętej analizy wątków...

Rozczarowujący gniot. Dobrnęłam do końca tylko dlatego że musiałam poznać zakończenie losów Katniss a umknął mi ostatni film z serii. Pomysł na rozwój akcji nawet może być ale w książce nieznośny był dla mnie styl, a jakim jest napisana - tysiąc razy powtarzane nachalnie wnioski, dłużyzny, prosty do przesady język. Nie czytałam wcześniejszych tomów i teraz jestem pewna że po nie nie sięgnę.

Rozczarowujący gniot. Dobrnęłam do końca tylko dlatego że musiałam poznać zakończenie losów Katniss a umknął mi ostatni film z serii. Pomysł na rozwój akcji nawet może być ale w książce nieznośny był dla mnie styl, a jakim jest napisana - tysiąc razy powtarzane nachalnie wnioski, dłużyzny, prosty do przesady język. Nie czytałam wcześniejszych tomów i teraz jestem pewna że...

"Sycylijczyk" jest świetny - porywający, romantyczny ale nie kiczowaty, barwnie opisuje Sycylię w potoczystym ale sprawiającym naturalne wrażenie stylu. Akcja trzyma w napięciu do ostatniej strony, a długo później nie można się wyzwolić z tej atmosfery.

"Sycylijczyk" jest świetny - porywający, romantyczny ale nie kiczowaty, barwnie opisuje Sycylię w potoczystym ale sprawiającym naturalne wrażenie stylu. Akcja trzyma w napięciu do ostatniej strony, a długo później nie można się wyzwolić z tej atmosfery.

Jak na książkę tego gatunku może i niezła, ale jak na Mario Puzo przeciętna. Wydaje się niedopracowana, a zakończenie jest mocno rozczarowujące i kompletnie niewiarygodne w kontekście wcześniejszych losów bohaterów. Szkoda!

Jak na książkę tego gatunku może i niezła, ale jak na Mario Puzo przeciętna. Wydaje się niedopracowana, a zakończenie jest mocno rozczarowujące i kompletnie niewiarygodne w kontekście wcześniejszych losów bohaterów. Szkoda!

Dobra książka, kilka opowiadań wybitnych. Nie dotykać, jeśli ktoś ma tendencje do smutku. Zadziwiające jak trauma II wojny rozciąga się wciąż na tysiące, miliony ludzi w kolejnych pokoleniach, coraz dalej, a wciąż jakby zdarzyło się wczoraj. Im bardziej przeszłość jest nieopowiedziana, ukrywana, tym bardziej wychodzi na jaw jak kostka brukowa spod wiecznie łatanego asfaltu.

Dobra książka, kilka opowiadań wybitnych. Nie dotykać, jeśli ktoś ma tendencje do smutku. Zadziwiające jak trauma II wojny rozciąga się wciąż na tysiące, miliony ludzi w kolejnych pokoleniach, coraz dalej, a wciąż jakby zdarzyło się wczoraj. Im bardziej przeszłość jest nieopowiedziana, ukrywana, tym bardziej wychodzi na jaw jak kostka brukowa spod wiecznie łatanego asfaltu.

Dobra, ale ciężka. Nie mogę opanować wrażenia, że jedna z koleżanek jest Nexusem 6. Słowem książka wydaje się oderwana od naszych realiów, ale jak widać jest bardzo sugestywna i pozostaje gdzieś pod skórą.

Dobra, ale ciężka. Nie mogę opanować wrażenia, że jedna z koleżanek jest Nexusem 6. Słowem książka wydaje się oderwana od naszych realiów, ale jak widać jest bardzo sugestywna i pozostaje gdzieś pod skórą.

Znakomita. Miałam tylko przejrzeć, przeglądając stosik przyniesiony z księgarni, a nim się zorientowałam, byłam w połowie. Oszczędność słowa, brak sentymentalizmu, które dają dużo sensu i dużo emocji. Warto.

Znakomita. Miałam tylko przejrzeć, przeglądając stosik przyniesiony z księgarni, a nim się zorientowałam, byłam w połowie. Oszczędność słowa, brak sentymentalizmu, które dają dużo sensu i dużo emocji. Warto.