"Dodaj do znajomych" Zuzanny Łapickiej to garść opowieści z życia artystów i to nie tylko polskich. W jej wspomnieniach padają również nazwiska pisarzy i znanych postaci z kręgów kultury. Autorka serwuje dużo ciekawostek z życia wspominanych osób. Nie szczędzi krytyki nikomu, ale czyni to z klasą. Jest krytyczna nawet wobec siebie. Zaskakuje, intryguje i bawi.
Przy czym ma nadzwyczaj lekkie pióro. Pisze bardzo przystępnie. Z niezwykłą błyskotliwością.
Wspomnienia Zuzanny Łapickiej czyta się z prawdziwą przyjemnością. Zdecydowanie warto po nie sięgnąć. GORĄCO POLECAM!

"Dodaj do znajomych" Zuzanny Łapickiej to garść opowieści z życia artystów i to nie tylko polskich. W jej wspomnieniach padają również nazwiska pisarzy i znanych postaci z kręgów kultury. Autorka serwuje dużo ciekawostek z życia wspominanych osób. Nie szczędzi krytyki nikomu, ale czyni to z klasą. Jest krytyczna nawet wobec siebie. Zaskakuje, intryguje i bawi.
Przy czym ma...

Historie z życia środowiska aktorskiego, ale nie tylko. Książka dla pokolenia pamiętającego ludzi kultury lat 1960 - 1999. Lubię takie wspominki Dygat, Holoubek, Konwicki, Krauze, Pszoniak, Kondratiuk, Olbrychski, Kieślowski, Depardieu, De Niro,Hanuszkiewicz, Żuławski, Osiecka, Jędrusik, Kucówna, Śląska, Szurmiej, Janda, Sołtysik, Czyżewska, Umer i wiele innych.
Sporo zdjęć z prywatnego archiwum pani Łapickiej, kawał ciekawej historii tamtych lat.

"..... do dziś pamiętam tę niebywałą energię na planie
" Wesela " Kiedy Wajda pokazywał je na festiwalu w Brazylii, po projekcji padło pytanie : " Czy to prawda, że ktoś próbował ten film przenieść do teatru ? Bo to przecież takie nieteatralne. "

" W Cannes, rano, w dzień uroczystości przyznania nagród, dowiedzieliśmy się, że jest Złota Palma dla " Człowieka z żelaza " , pierwsza w historii polskiego kina. I że będzie ja wręczał Sean Connery. "

" Opis każdego obrazu zaczynał od historii, która mogła się wydarzyć chwilę przed namalowaną sceną. Ten wykład Wajdy to popis niebywałej wyobraźni Mistrza.
A wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy, jak powiedział geniusz Albert Einstein. "

Książkę szybko się czyta i właściwie to powinno ją przeczytać młode pokolenie aby nie krytykować tych, których życiorysów nie znają.

Historie z życia środowiska aktorskiego, ale nie tylko. Książka dla pokolenia pamiętającego ludzi kultury lat 1960 - 1999. Lubię takie wspominki Dygat, Holoubek, Konwicki, Krauze, Pszoniak, Kondratiuk, Olbrychski, Kieślowski, Depardieu, De Niro,Hanuszkiewicz, Żuławski, Osiecka, Jędrusik, Kucówna, Śląska, Szurmiej, Janda, Sołtysik, Czyżewska, Umer i wiele innych.
Sporo zdjęć...

Bardzo byłem ciekawy tej książki i jej autorki. W końcu to córka samego Andrzeja Łapickiego, który był moim zdaniem jednym z najwybitniejszych polskich aktorów. Koniec końców jestem w kropce i mam niesamowicie ambiwalentne odczucia względem „Dodaj do znajomych”.

Ale od plusów zacznę. Ta książka to kopalnia ciekawych anegdot o swego czasu największych i najpopularniejszych postaciach kultury i sztuki, które zresztą do dziś rozgrzewają opinię publiczną, w mniejszym lub większym gronie. Bo i kogóż w tej książce nie ma! Poza rzecz jasna Andrzejem Łapickim przeczytać można o takich personach jak Daniel Olbrychski, Krystyna Janda, Kalina Jędrusik, Andrzej Wajda, Gustaw Holoubek czy Agnieszka Osiecka a to tylko wierzchołek góry lodowej. Niektóre anegdoty są ciekawe i zabawne, inne mniej ale przybliżają nam trochę te niedoścignione ikony, sprowadzają bohaterów na ziemię, przybliżają ich do nas, odzierając z tej otoczki niedostępności.

Ale w tej beczce miodu znalazła się łyżka dziegciu. Może się mylę ale nie mogłem się pozbyć wrażenia, że Zuzanna Łapicka miała po prostu szczęście. Córka wielkiej kinowej gwiazdy miała jednak ułatwiony start i wręcz zapewniony sukces. Późniejsze małżeństwo z Danielem Olbrychskim tylko jej pozycję i status ugruntowało. Mam takie wrażenie, że ta książka to takie pompowanie ego, nawet jeśli Łapicka nie miała takiego zamiaru. Za dużo w tej książce było narcyzmu i kreowania się na kogoś naprawdę ważnego. Celowo lub nie, każda z opowieści była niczym komunikat o treści „patrzcie kogo znałam, z kim i gdzie bywałam, jakie miałam szczęście w życiu a specjalnie się nie wysilałam”. Czy taki charakter miała autorka? Czy to może była chęć, by dzięki temu wyjść z cienia sławnego ojca, męża, znajomych? By wreszcie nie być gdzieś na drugim planie, na którym tak naprawdę zawsze się znajdowała?

Nie odbieram jednakże autorce inteligencji, co to to nie. To naprawdę inteligentna kobieta, która ma sporo ciekawego do powiedzenia. Ciekawy też jest jej styl pisarski. W opisie do książki przeczytać można, że Janusz Głowacki wielokrotnie powtarzał jej, że powinna pisać. Wreszcie go posłuchała. Nie przeczę, że dobrze zrobił, bo Łapicka ma ciekawe pióro ale jeśli następnym razem popełni jakąś książkę to prosiłbym o jedno – więcej pokory i dystansu.

Bardzo byłem ciekawy tej książki i jej autorki. W końcu to córka samego Andrzeja Łapickiego, który był moim zdaniem jednym z najwybitniejszych polskich aktorów. Koniec końców jestem w kropce i mam niesamowicie ambiwalentne odczucia względem „Dodaj do znajomych”.

Ale od plusów zacznę. Ta książka to kopalnia ciekawych anegdot o swego czasu największych i najpopularniejszych...

ta książka towarzyszyła mi podczas 3-godzinnej podróży pociągiem z trójką koszmarnie niegrzecznych i głośnych dzieci, nad którymi nikt nie był w stanie zapanować (i które skutecznie wybiły mi z głowy rodzicielstwo, przynajmniej na 7 lat do przodu).

przeczytana mimochodem, ale z przyjemnością, bo pióro lekkie i całkiem zgrabne. trochę nostalgiczne i sentymentalne, ale że to pewnego rodzaju zbiór wspomnień i anegdot, to jest to w mojej ocenie absolutnie wybaczalne. w czytaniu towarzyszyły mi też takie uczucia jak: ulga (że mam czym zająć głowę, gdy wokół słyszę tylko pisk i słowo „mama” odmieniane przez wszystkie przypadki),zdziwienie (stopniem powiązań romantyczno-obyczajowych między prawie wszystkimi gwiazdami kina, teatru i muzyki okresu lat 60.-90.),zachwyt (nad pięknymi, analogowymi zdjęciami tychże, ilustrujących każdy rozdział),platoniczna miłość (do kieślowskiego),złość (na zdrady i flirty olbrychskiego),otrzeźwienie (że to trochę jednak plotkarstwo),niesmak (dla momentów trącących pewnym snobizmem). bilans jednak wciąż na plus.

jestem przekonana, że lepiej niż z wyrodnymi dziećmi w pociągu będzie się komponowała z wakacyjnym ręcznikiem na plaży, do czego serdecznie tę pozycję rekomenduję.

ta książka towarzyszyła mi podczas 3-godzinnej podróży pociągiem z trójką koszmarnie niegrzecznych i głośnych dzieci, nad którymi nikt nie był w stanie zapanować (i które skutecznie wybiły mi z głowy rodzicielstwo, przynajmniej na 7 lat do przodu).

przeczytana mimochodem, ale z przyjemnością, bo pióro lekkie i całkiem zgrabne. trochę nostalgiczne i sentymentalne, ale że to...

Kiedy skończyłam tę książką najbardziej uderzyło mnie w niej to, jak drugoplanową osobą była Zuzanna Łapicka, jak wszędzie grała drugie skrzypce, jak wypracowała sobie miejsce w cieniu i nigdy z tego cienia nie wyszła. To chyba fatum córek przystojnych ojców, bo urodziwa niestety nie była, za to inteligentna i błyskotliwa. Pisząc o tej drugoplanowości mam na myśli jej życie w cieniu ojca, a później znanego męża, upokorzenia jakich doznała i jako córka (kiedy opisuje mizdrzenie się ojca do Czyżewskiej, którego jest świadkiem) i jako żona (zdrada, dziecko Olbrychskiego na boku )I chociaż „dodaj do znajomych” pełna jest anegdot ze znanymi ludźmi w tle, to jednak ta książka jest zupełnie bez życia, bez żadnej pikanterii, smaczków których takie wspomnienia powinny być pełne. Mamy za to wyprasowany i wylukrowany obraz znanych aktorów, pisarzy, ludzi znanych w PRL, tak opisanych, żeby Broń Boże nikogo nie urazić. Czasami lepiej nie pisać, po prostu. A przecież była to ostatnia szansa aby wyjść z cienia

Kiedy skończyłam tę książką najbardziej uderzyło mnie w niej to, jak drugoplanową osobą była Zuzanna Łapicka, jak wszędzie grała drugie skrzypce, jak wypracowała sobie miejsce w cieniu i nigdy z tego cienia nie wyszła. To chyba fatum córek przystojnych ojców, bo urodziwa niestety nie była, za to inteligentna i błyskotliwa. Pisząc o tej drugoplanowości mam na myśli jej życie...

Po przeczytaniu ksiązki można uznać,że Łapicka to "chwalipięta" bo wymienia tyle sław, które znała. Z drugiej strony czy można sie temu dziwić? Wszak wymienia ludzi, zdolnych, wybitnych a nie tanich celebrytów, którzy bardziej od swojego dorobku znani sa z marek ubrań które noszą. Ciekawy opis elit sprzed 2-3 dekad. szkoda,że dziś takich nie mamy....

Po przeczytaniu ksiązki można uznać,że Łapicka to "chwalipięta" bo wymienia tyle sław, które znała. Z drugiej strony czy można sie temu dziwić? Wszak wymienia ludzi, zdolnych, wybitnych a nie tanich celebrytów, którzy bardziej od swojego dorobku znani sa z marek ubrań które noszą. Ciekawy opis elit sprzed 2-3 dekad. szkoda,że dziś takich nie mamy....

Zadziwiające koligacje rodzinne znanych osób. Wiele anegdot.

Zadziwiające koligacje rodzinne znanych osób. Wiele anegdot.

Bogate życie towarzyskie warszawskiej bohemy przedstawione "po łebkach" . Szkoda , bo był potencjał.

Bogate życie towarzyskie warszawskiej bohemy przedstawione "po łebkach" . Szkoda , bo był potencjał.

Cudowna książka. Dla osób mojego pokolenia ('56) fantastyczna wycieczka w przeszłość, pełna anegdot o ludziach kultury, których podziwialiśmy, napisana dodatkowo z humorem i ironią. Przeczytałem jednym tchem.

Cudowna książka. Dla osób mojego pokolenia ('56) fantastyczna wycieczka w przeszłość, pełna anegdot o ludziach kultury, których podziwialiśmy, napisana dodatkowo z humorem i ironią. Przeczytałem jednym tchem.

Dostałem to czego oczekiwałem - garść anegdot z życia "sfer artystycznych" .Dziwię się narzekaniom na brak głębi psychologicznej.

Dostałem to czego oczekiwałem - garść anegdot z życia "sfer artystycznych" .Dziwię się narzekaniom na brak głębi psychologicznej.